Bewegwijzering in de Verenigde Staten
De Amerikaanse bewegwijzering of bewegwijzering in de Verenigde Staten is het leiden van weggebruikers naar de juiste bestemmingen. De Amerikaanse bewegwijzering wijkt substantieel af van wat men in Europa gewend is.
Systeem
Control Cities
In de Verenigde Staten maakt men veelal gebruik van een control city en windrichtingen op de bewegwijzering. De control cities zijn vastgelegd door de American Association of State Highway and Transportation Officials (AASHTO) voor de Interstate Highways. Een Control City hoeft niet in alle gevallen een grote plaats te zijn, maar kan ook een kleiner, strategisch gelegen plaats zijn, bijvoorbeeld bij een knooppunt van snelwegen. Met enkele uitzonderingen worden echter veelal grote steden als control city aangegeven, die ook op wegenkaarten staan. Op lokaal gebied, met name op forenzensnelwegen in grote stedelijke gebieden worden soms ook andere typen control cities gebruikt, soms geografische objecten, zoals een brug of tunnel, of aanduidingen als "Through Traffic" of "Northern Suburbs". Amerikaanse agglomeraties bestaan vaak uit tientallen, niet zelden honderden suburbs, en het is ondoenlijk hier een aantal of zelfs een enkele van te selecteren. Met uitzondering van grote suburbs, doorgaans meer dan 100.000 inwoners worden veel suburbs niet gebruikt als control city.
Een groot verschil met Europa is dat de Amerikaanse bewegwijzering geen vorkborden kent en portalen vaak alleen in stedelijk gebied of bij knooppunten worden gebruikt. Bestemmingen rechtdoor worden daardoor zeer weinig aangegeven in vergelijking met Europa, in ruraal gebied alleen op afstandsborden en in stedelijk gebied alleen bij knooppunten.
Windrichtingen
Haast nog belangrijker dan control cities is het gebruik van windrichtingen. De Verenigde Staten zijn in een gridpatroon gebouwd, wat vooral voor het onderliggend wegennet geldt, maar in mindere mate ook voor de snelwegen. Zo wordt altijd de windrichting op de borden aangegeven. Wanneer ingewikkelde situaties dit vereisen, kunnen ook alleen wegnummers in een combinatie met de windrichting aangegeven worden, zoals I-70 East. In de verkeersinformatie wordt dan ook gesproken over, east, south, west of northbound. De windrichtingen hebben een aanzienlijke waarde in het dagelijks gebruik in de Verenigde Staten. Daarnaast komen in geval van locaties die bijvoorbeeld op eilanden of op minder makkelijke locaties liggen, ook de begrippen "inbound" en "outbound" voor. Zo kan men het bijvoorbeeld in de verkeersinformatie hebben over de "Outbound Holland Tunnel", dit is dan de richting Manhattan-uit. Inbound is dan Manhattan in. Dit kan echter ook op doorgaande snelwegen gebruikt worden, zoals de "Inbound George Washington Bridge, Upper deck", terwijl de I-95 over de GW Bridge gaat, en niet in Manhattan stopt.
Richtlijnen bewegwijzering
In de Verenigde Staten kent men het Manual on Uniform Traffic Control Devices, ook wel het MUTCD. Dit document wordt uitgegeven door de Federal Highway Administration van het United States Department of Transportation en legt vast hoe alle verkeersborden, bewegwijzering, wegmarkeringen en verkeerslichten moeten worden vormgegeven. Alle staten moeten hier aan voldoen. Enkele overheden in de staten hebben een eigen variant ontwikkeld, die echter wel aan het MUTCD moet voldoen.
Kleurgebruik en Wegnummers
Interstate Highways
De standaardkleuren op bewegwijzering is een groene achtergrond met witte letters. De wegnummers zijn wat opvallender dan de meeste Europese rechthoeken, en bestaan uit wegnummerschilden. Het Interstate Highway schild bestaat uit een rood-wit-blauw bord, zoals hier rechts afgebeeld. In de oudere ontwerpen staat ook de betreffende staat boven het wegnummer, maar dit wordt niet meer gebruikt. Het bord meet 36 bij 36 inch (91cm) bij 2-cijferige Interstates, en is 45 inch (114cm) breed bij 3-cijferige Interstates. Normaal staat in het rode vlak bovenaan "Interstate", maar ook "Future" kan voorkomen bij toekomstige Interstate Highways die nog in aanleg zijn. Daarnaast zijn er Business, Spur en een Loop borden, waarbij de rode en blauwe kleur is vervangen door groen. Dit zijn Business routes.
US Highways
.svg)
De bewegwijzering langs US Highways is tevens wit-op-groen, maar is spaarzamer dan op de snelwegen, en vaak staan er bij kruispunten alleen bordjes met het wegnummer en de windrichting. De weggebruiker wordt geacht te weten in welke windrichting zijn of haar bestemming ligt. Het wegnummerschild lijkt enigszins op die van de Interstate Highway, maar wijkt op een aantal punten af. Het opvallendst is het kleurgebruik, een wit schild op een zwart achtergrondvlak met in het schild in zwarte karakters het wegnummer. In California wordt een afwijkend wegnummerschild gebruikt, namelijk een zwarte contourlijn in een verder wit vlak met daarin het wegnummer in zwart. Meestal wordt het wegnummer bij kruispunten vergezeld van een windrichtingen-onderbord.
State Routes
Bij State Routes kunnen diverse wegnummerschilden gebruikt worden, dit verschilt per staat. Een cirkel met daarin het wegnummer is gangbaar in veel staten, maar ook veel staten hebben een afwijkende vorm, zoals het schildje in de vorm van de staat met daarin het wegnummer. Andere staten hebben afwijkende kleuren of vormen. In enkele gevallen lijkt het wegnummerschildje op een maximumsnelhedenbord.
Lettertype
Het officiële lettertype zijn de FHWA Series fonts, ook bekend als Highway Gothic of simpelweg Interstate. Het lettertype is ontwikkeld door de Federal Highway Administration en wordt naast de Verenigde Staten ook gebruikt in landen als Canada, Mexico, Australië, Spanje, Nederland en Nieuw Zeeland. Het lettertype is ontwikkeld om ook op hogere snelheden leesbaar te blijven. Het lettertype is in 1945 ontwikkeld, en enigszins veranderd in 1966, 1977 en 2000. Er zijn diverse varianten in gebruik, afhangend van spatiëring en letterbreedte. In de 20e eeuw was ook button copy in gebruik.
Tussen 2004 en 2016 zijn ook wegwijzers met Clearview geplaatst, maar dit lettertype is niet definitief geïntroduceerd. In 2004 werd "interim approval" voor het gebruik van Clearview gegeven, waarna tal van staten op vrij grote schaal wegwijzers met dit lettertype geplaatst hebben. In 2016 werd de goedkeuring ingetrokken, wat in 2018 weer ongedaan werd.[1]
Afritten en knooppunten
Afritten
Afritten worden in stedelijke gebieden anders aangegeven dan op het platteland als het om vooraankondigingen gaat. In stedelijke gebieden vindt men vaak borden in de middenberm die de volgende 3 of 4 afslagen aangeven, met de afstand afgerond op kwart mijlen. Op deze manier kan men op brede snelwegen op tijd naar rechts opschuiven omdat afritten elkaar soms snel opvolgen, en er niet altijd ruimte is om elke individuele afrit op voldoende afstand op tijd aan te geven. In landelijke gebieden worden de afslagen tot 2 mijl van te voren aangegeven. Bijvoorbeeld "Exit 220 2 miles". Vervolgens komt er een wegnummer en bestemming bij. In sommige gevallen liggen afritten te afgelegen om een bestemming bij aan te geven, in dat geval wordt alleen het wegnummer aangegeven. Dit gebeurd vooral in extreem afgelegen gebieden, zoals de woestijnen in het westen of bossen in het zuidoosten. Na de afslag volgt een afstandenbord, behalve in stedelijke gebieden. In stedelijke gebieden zijn afstandsborden veel spaarzamer.
De meeste afritnamen zijn genoemd naar de kruisende weg of straat, en niet zozeer naar een stad of wijk. Dit komt vanwege het grote aantal afslagen. In de agglomeratie Los Angeles zijn bijvoorbeeld meer dan 1.000 afslagen, het is ondoenlijk om dan nog een unieke afritnaam aan afslagen te geven, zoals gebruikelijk is in bijvoorbeeld Duitsland.
Afritten zonder rangeerbanen waarbij men weer de snelweg op kan worden begeleid met een geel vlak onderaan het bord met daarin "Exit only". Dit gebeurd ook op plekken met weefvakken. Meestal wijkt de markering van zo'n weefvak niet af van de reguliere markering, en om aan te geven dat het geen doorgaande rijstrook is, gebruikt men het bord "Exit Only".
Knooppunten
Knooppunten worden niet specifiek vantevoren aangegeven. Anders dan in Europa zijn zeer veel afritten ook als klaverblad of in een andere knooppuntvorm gebouwd. Wel staat er vaak een bord met "Interstate 80 2 miles". Knooppunten hebben ook een afritnummer, eventueel met de toevoeging A of B. Bij knooppunten wordt altijd het wegnummer met de corresponderende windrichting aangegeven, en vrijwel altijd ook met enkele doelen erbij. Anders dan in Europa wordt er niet van zogenaamde "witte doelen" gebruikgemaakt. Bij het knooppunt zelf zijn niet altijd pijlen aanwezig op de bewegwijzering, in plaats daarvan hangt men een bord met het wegnummer, windrichting en control city boven de rijstroken. Omdat afritten vaak snel op knooppunten volgen hangt er boven de rechterrijstrook van de doorgaande richting vaak al een bord met de afstandsaanduiding tot de volgende afslag, bijvoorbeeld "Grand Avenue 1/2 mile". Knooppunten hebben officieel geen namen, maar meestal krijgen enkele knooppunten in een stedelijk gebied vanuit de volksmond wel een naam zoals "East LA Interchange" of "Malfunction Junction" of "MacArthur Maze". Deze worden regelmatig overgenomen in de verkeersinformatie.
Afstandstableaux
Er is geen éénduidig beleid over wat er op de afstandsborden moet staan. Vaak alleen de dichtstbijzijnde grootste stad, maar soms over lange desolate stukken staan vaak alleen relatief kleine plaatsjes aangegeven omdat een doel wat 800 kilometer verderop is niet altijd als relevant wordt gezien. De afstandsborden zijn eenvoudig, en bestaan uit een groen vlak met daarop een paar witte doelen. Op afstandsborden staan geen wegnummers of windrichtingen. Wel staan er regelmatig trailblazers langs de weg met daarop het wegnummer. Soms staan enkele doelen over zeer grote afstanden aangegeven, soms meer dan 600 mijl (1.000 kilometer).
Service areas en rustpunten
Anders dan in veel Centraal en West Europese landen zijn er vrijwel geen tankstations direct langs de snelweg, in feite alleen langs tolwegen. Bij elke afrit wordt aangegeven of er "Services" zijn, die meestal direct onder aan de afrit gesitueerd zijn. Dit model komt ook voor in bijvoorbeeld Denemarken of Zweden. Wel zijn er met enige regelmaat "rest areas" (rustpunten) langs de snelwegen, maar hier zijn behalve een toilet meestal geen voorzieningen.
Wegbebakening en aanduidingen
Bij het oprijden van een snelweg staat vaak, maar niet altijd een bordje met "Freeway entrance". Omdat snelwegen niet een aparte classificatie hebben zoals in Europa kan het incidenteel voorkomen dat er mensen op de vluchtstrook fietsen. Dit wordt echter ten sterkste afgeraden. Een autosnelwegbord kent men niet in de Verenigde Staten. Een snelweg is gewoon een Freeway die naar "Freeway standards" is uitgebouwd. Het komt ook vaak voor dat kleine stukjes onderliggend wegennet als snelweg zijn uitgebouwd.
Op het Gore Point (divergentiepunt) staat een bordje met "Exit" en een pijl in de juiste richting. Tapers komen regelmatig voor in stedelijke gebieden. Veel afritten zijn de zogenaamde "diamond" exits, die er vanuit de lucht als een diamant er uit zien, en afritten parallel aan de snelweg naar een kruisende weg hebben lopen. Dit zijn vaak lange rechte stroken, en zodoende ontbreken er vooral in plattelandsgebieden vaak de lange uitvoegstroken zoals we dat in Nederland kennen. Men heeft dan meestal voldoende lengte om op de uitrit af te remmen. Ook toeritten en invoegstroken zijn vaak wat korter dan we in Nederland gewend zijn. De intensiteiten op plattelandssnelwegen ligt echter meestal significant lager dan in Nederland.
Waarschuwingsborden zijn de Verenigde Staten vrijwel altijd tekstueel, in tegenstelling tot de pictogrammen die vaak in Europa gebruikt worden. Omdat in de Verenigde Staten geen problemen zijn met talloze talen werden pictogrammen nooit als een prioriteit beschouwd. Zo rijden er nauwelijks buitenlandse trucks in de Verenigde Staten, bijna alleen maar Canadezen. Goederen uit Mexico worden vaak overgeslagen aan de grens zodat een Amerikaanse vrachtwagen ze verder transporteert.
Wegmarkering
Wat de wegmarkeringen aanduiden is in de Verenigde Staten vergelijkbaar met dat wat men in Europa aantreft. Een belangrijk verschil zijn de gele markeringen, die tegengestelde verkeersstromen scheiden. Links van de gele markering rijdt het verkeer de andere kant op. Dit lijkt vanzelfsprekend, maar in veel gebieden hebben hoofdwegen een ander uiterlijk dan in Europa, bijvoorbeeld wanneer rijbanen ver van elkaar gescheiden zijn, of door hoogteverschillen of sterke begroeiing niet zichtbaar zijn vanaf de rijbaan. Zodoende is direct duidelijk of men veilig kan inhalen, of tegenliggers moet verwachten. Dit voordeel uit zich vooral in (bergachtige) gebieden waar hoofdwegen 2x2 zijn uitgebouwd, maar niet als snelweg. In de Verenigde Staten zijn duizenden kilometers weg als zodanig uitgevoerd.
In sommige stedelijke gebieden, met name in California gebruikt men ook reflecterende "Botts' dots" (Bolletjes) in plaats van markering. Ze hebben feitelijk hetzelfde effect en zijn uitgevonden in een tijd dat reflecterende wegenverf nog niet gangbaar was. In gebieden waar men sneeuwschuivers gebruikt zijn ze niet aanwezig.
Niet-snelwegen
De bewegwijzering op gewone hoofdwegen wijkt significant af van die op de snelwegen en gesteld kan worden dat de bewegwijzering op deze wegen veel beperkter is. Naar Europese maatstaven wordt op niet-snelwegen erg summier bewegwijzerd, met name op het gebied van richtinggevende bewegwijzering. Dit komt omdat men meer op windrichtingen en wegnummers rijdt, dan op doelen. Windrichtingen en wegnummers staan zeer frequent aangegeven. Op kruispunten ontbreken doelen vaak volledig, en staan er alleen borden met het wegnummer en de windrichting, voorafgegaan door een klein bordje met een beperkt aantal doelen.
De volgorde is als volgt;
- Ruim voor het kruispunt staat een wegnummer aangegeven met daarboven de tekst "JCT" (Junction).
- Daarna volgt een klein bord met maximaal 2 doelen per richting, zonder wegnummer.
- Op het kruispunt zelf volgt een weergave van alle kruisende en rechtdoorgaande wegnummers, begeleid met de windrichting.
- Na het kruispunt staat een reassurance sign met het wegnummer en windrichting
- Daarna volgt een afstandenbord, meestal met 2 of 3 doelen verderop, zonder wegnummer.
Men kan weinig lange-afstandsdoelen verwachten op het onderliggend wegennet, zeker wanneer een wegnummer niet rechtstreeks naar een grote stad leidt. In dat geval staan de volgende plaatsen aangegeven, met name buiten het oosten van de Verenigde Staten zijn dit vooral kleine plaatsjes, zoals de hoofdstad van een county. Richtinggevende bewegwijzering (zowel voor afslaande doelen als de doelen op afstandsborden) gaan zelden gepaard met een wegnummer. Dit wordt apart aangegeven.
Export
Het lettertype FHWA Interstate wordt in veel landen gebruikt. Afgeleide lettertypevormen worden ook in Europa gebruikt, zoals in Spanje en Nederland. In sommige landen is de bewegwijzering sterk gebaseerd op die van de Verenigde Staten, zoals in Australië, Canada, Nieuw-Zeeland en Taiwan.