Argentinië

Uit Wegenwiki
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Argentina
Hoofdstad Buenos Aires
Oppervlakte 2.766.890 km²
Inwonertal 44.939.000
Lengte wegennet 230.000 km
Lengte snelwegennet 1.621 km[1]
Eerste snelweg 1948[2]
Benaming snelweg Autopista
Verkeer rijdt rechts
Nummerplaatcode RA

Argentinië (Spaans: República Argentina) is een groot land in Zuid-Amerika. Het land is circa 70 keer zo groot als Nederland en telt 45 miljoen inwoners. De hoofdstad is Buenos Aires. Argentinië is het op 7 na grootste land ter wereld en het grootste Spaanstalige land met een oppervlakte van 2.766.890 km².

Inleiding

Geografie

Fitz Roy in Patagonia.

Argentinië beslaat een groot deel van het zuidelijk deel van het continent Zuid-Amerika, met een lange kustlijn aan de Atlantische Oceaan. Het land heeft een zeer lange landsgrens met Chili, en grenst verder aan Bolivia, Paraguay, Brazilië en Uruguay. Het land meet circa 3.700 kilometer van noord naar zuid en maximaal 1.250 kilometer van oost naar west. Vanwege de enorme oppervlakte van het land heeft Argentinië een zeer divers landschap.

Het westen van het land wordt gedomineerd door de Andes, een hooggebergte met vele toppen van meer dan 5.000 meter hoogte in het grensgebied met Chili. De 6.962 meter hoge Aconcagua is het hoogste punt van zowel Argentinië als heel Zuid-Amerika. Een groot deel van het hooggebergte is beperkt tot de nabijheid van de grens met Chili, alleen in het noordwesten is het gebergte breder, het gebergte beslaat hier ruim 400 kilometer oost-west binnen Argentinië. Het noordelijk deel van de Andes is woestijnachtig, naar het zuiden toe wordt dit subarctisch.

Oostelijk van de Andes is het land overwegend vlak tot zeer vlak, met nauwelijks andere heuvelgebieden. Dit gebied heet de Pampas. Het noordelijk deel hiervan wordt gevormd door een deel van de Gran Chaco, een tropisch tot subtropische savannegebied dat ook veel bebossing kent. Naar het zuiden gaat dit gebied over in eindeloze landbouwgebieden. De zuidelijke helft van Argentinië wordt gevormd door het woeste en desolate Patagonia. Het zuidelijkste deel van Argentinië wordt gevormd door het Tierra del Fuego (Vuurland). Dit is niet het zuidelijkste deel van Zuid-Amerika, de eilanden van Chili strekken nog iets verder naar het zuiden naar Cape Horn (Kaap Hoorn).

Grote rivieren stromen vanuit de Andes oostwaarts naar de Atlantische Oceaan. De grootste rivieren van Argentinië stromen noord-zuid, zoals de río Paraná en de vele grote zijriveren daarvan, meest prominent de río Paraguay. Deze stromen uiteindelijk in de Río de la Plata, een grote baai tussen Argentinië en Uruguay. Grote meren vindt men vooral in de noordelijke helft van het land, waaronder enkele zoutmeren zoals het Mar Chiquita. In Patagonia liggen diverse stuwmeren. In met name de zuidelijke Andes liggen veel spectaculair gelegen bergmeren, waarin sommige gletsjers in uitkomen. Enkele grote bergmeren liggen deels in Chili.

Het klimaat in Argentinië varieert van subtropisch tot subpolair en alles daar tussenin, inclusief een koud woestijnklimaat in de plateaus van de noordwestelijke Andes. Grote delen van Argentinië zijn relatief droog. De meeste inwoners van Argentinië wonen in een regio met een gematigd landklimaat. Extreem weer zoals tornado's en blizzards komen in Argentinië regelmatig voor. De gemiddelde maximumtemperatuur in Buenos Aires varieert van 15°C in de winter in juli tot 30°C in de zomer in januari. In het zuidelijke Ushuaia ligt dit tussen 4°C en 14°C.

Economie

Argentinië is een relatief ontwikkelde economie, met een omvangrijke middenklasse. Het land heeft veel grondstoffen, met een ontwikkelde industriesector. De export wordt voor een aanzienlijk deel bepaald door landbouwproducten, maar ook mijnbouwproducten, machines en voertuigen. De dienstensector beslaat 60% van het BBP, de maakindustrie 15%, landbouw zo'n 10% en mijnbouw zo'n 5%.

Een probleem in Argentinië is de inefficiënte overheidssector, protectionisme en stagnatie door een voortdurende afwisseling van snelgroeiende jaren en economische crises. Begin 20e eeuw was Argentinië één van de meest welvarende landen ter wereld. Alhoewel het land zich sindsdien verder ontwikkeld heeft, raakte het achter op veel westerse landen. De Argentijnse overheid geeft structureel meer uit dan het aan inkomsten genereert, waardoor het land in de 20e eeuw meerdere economische crises heeft gekend. De economie herstelde sterk van de crisis van 2001-2002, maar raakte in 2018 weer in de problemen. De armoede is in de 21e eeuw sterk afgenomen. Hoge inflatie blijft een voortdurend probleem in het land. De inkomensongelijkheid is in Argentinië lager dan in veel andere Latijns-Amerikaanse landen. Het Gini-coëfficiënt die ongelijkheid meet is de laagste in Zuid-Amerika. Het land is meer ontwikkeld dan Brazilië en ongeveer vergelijkbaar met Chili.

Demografie

stad inwonertal (2015)
Buenos Aires 13.834.000
Córdoba 1.519.000
Rosario 1.429.000
Mendoza 1.082.000
Tucumán 868.000
La Plata 836.000
Mar del Plata 633.000
Salta 625.000
Santa Fe 530.000
San Juan 513.000

Argentinië is het derde land van Zuid-Amerika qua inwonertal, na Brazilië en Colombia. De bevolkingsgroei van Argentinië is één van de laagste in Latijns-Amerika. Het inwonertal groeide sterk tussen 1950 en 2000, toen het groeide van 17 naar 37 miljoen inwoners. Sindsdien ligt de groei lager. Tussen 1960 en 2010 verdubbelde het inwonertal van 20 naar 40 miljoen inwoners.

Het land is sterk verstedelijkt, een groot deel van de Argentijnen woont in één van de grote steden. Met afstand de grootste stad is Buenos Aires, dat bijna 14 miljoen inwoners telt en bijna 10 keer zo groot is als de tweede stad van het land; Córdoba, dat 1,5 miljoen inwoners telt. Ook Rosario (1,4 mln) en Mendoza (1,1 mln) tellen meer dan 1 miljoen inwoners. Er zijn meer dan 20 steden met meer dan 200.000 inwoners.

Argentinië is opgedeeld in 23 provincies en één stadsprovincie. De stad Buenos Aires staat los van de veel grotere provincie Buenos Aires, dat ook de grootste provincie van het land is qua oppervlakte en inwonertal. Bijna een derde van de Argentijnen woont in de provincie Buenos Aires.

Het land wordt gevormd door immigranten. Vanaf de tweede helft van de 19e eeuw migreerden veel Europeanen naar Argentinië. Tussen 1857 en 1950 verhuisden 6,6 miljoen Europeanen naar Argentinië. De grootste groep immigranten vormden de Italianen, zij vormen tegenwoordig een meerderheid van de inwoners van Argentinië, met circa 25 miljoen Italiaanse Argentijnen. De Fransen vormen de op één na grootste groep Europeaanse migranten, die echter minder zichtbaar zijn door het gebrek aan Franse nederzettingen. Frans-Argentijnen vormen 17% van de bevolking, maar anders dan in Noord-Amerika zijn zij sterk geassimileerd. Duitse migranten kwamen niet alleen uit Duitsland, maar in grote getale uit Rusland, de zogenoemde Volga Duitsers. De Duits-Argentijnen vormen 8% van de bevolking. Spanjaarden vormden van oudsher de grootste groep Europeanen tot midden 19e eeuw, maar gingen daarna op in de grotere groep van Europese migranten.

De overige groepen zijn gevarieerd. Er zijn relatief veel migranten uit het westen van het Midden-Oosten, met name Christenen en Oosters Orthodoxen uit wat nu Syrië en Libanon is. Argentinië heeft de grootste joodse bevolking van Zuid-Amerika. De Aziaten zijn een groeiende groep en wonen veelal in Buenos Aires. Dit waren in eerste instantie vooral Japanners, later Chinezen, Koreanen en migranten uit Zuidoost-Azië. De Japans-Argentijnse bevolking is sterk geassimileerd en gemixt met Europeaans-Argentijnen, de latere Aziatische migranten hebben de eigen cultuur meer vast gehouden dan de Japanners.

De oorspronkelijke inheemse bevolking maakt tegenwoordig ruim 1% van de bevolking uit, alhoewel zo'n 20% van de Argentijnen een Mestizo is, een mix tussen inheemse bevolking en latere immigrantengroepen. De meeste inheemse bevolking woont in het noorden van Argentinië.

De officiële taal van Argentinië is het Spaans en wordt door praktisch de volledige bevolking gesproken. Veel Argentijnen spreken ook de Europese taal van hun voorouders, zoals Italiaans, Duits en Frans.

Geschiedenis

De eerste Europeaan in Argentinië was de Italiaan Amerigo Vespucci in 1502. Begin 16e eeuw volgden enkele Spaanse expedities naar de kust van Argentinië, maar de meeste kolonisatie kwam vanaf het binnenland, uit Paraguay en Chili. Diverse grotere Argentijnse steden zijn midden 16e eeuw gesticht en gebouwd volgens het Spaanse gridmodel. De regio was toen een onderdeel van het Spaanse rijk, zoals een groot deel van Zuid-Amerika. Begin 19e eeuw brak een conflict uit tussen onafhankelijkheidsstrijders en Spaanse legereenheden. De onafhankelijkheidsverklaring volgde in 1816, maar werd gevolgd door een hele serie burgeroorlogen in de rest van de 19e eeuw. In 1831 werd de Argentijnse confederatie uitgeroepen. Na 1850 begon de Europese immigratie naar Argentinië sterk toe te nemen. Het land groeide sterk en de welvaart bereikte begin 20e eeuw een zeer hoog niveau. In 1908 was Argentinië het 7e rijkste land ter wereld, het inkomen per inwoner was aanzienlijk hoger dan in Europa in die tijd.

In 1930 volgde een coup waarna het land economisch in zwaar weer kwam en de economische ontwikkeling achter begon te raken op Europa en Noord-Amerika. Argentinië bleef in eerste instantie neutraal tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar na een coup verklaarde Argentinië alsnog de oorlog aan de asmogendheden in Europa, echter slechts een maand voordat de oorlog in Europa beëindigd werd. In 1946 werd Juan Domingo Perón gekozen als president, die een politieke stroming oprichtte die Peronisme heette en gebaseerd was op nationalisatie. Een probleem was echter een voortdurend begrotingstekort en handelstekort in de jaren '50 en '60. Het Peronisme was beleid tot de coup van 1966. Hierna kwam een militair regime aan de macht, gesteund door de CIA. In deze tijd werd de Vuile Oorlog uitgevoerd door het militaire regime in de periode 1976-1983.

In 1982 werd de Falklandoorlog tussen Argentinië en Groot-Brittannië gevochten, die Argentinië verloor. Hierna begon de Argentijnse transitie naar democratie. Het land had toen te maken met een economische crisis en hyperinflatie. De nationalisatie van de voorgaande 35 jaar werd geleidelijk ongedaan gemaakt, met toenemende privatisatie. De economie normaliseerde, maar kwam vanaf 1995 opnieuw in een recessie, die tot 2002 duurde. In 2003 werd Néstor Kirchner gekozen als president, die opnieuw protectionistische maatregelen invoerde. Zijn presidentschap werd opgevolgd door dat van zijn vrouw, Cristina Fernández de Kirchner, die in 2007 gekozen werd en in 2011 herkozen werd. In 2015 werd Mauricio Macri gekozen als president, de eerste niet-radicale en niet-peronistische president sinds 1916. Hij zag het als taak om de Argentijnse overheid en economie te hervormen, na ruim een halve eeuw aan crises, begrotingstekorten en inefficiëntie. Macri wilde hierbij geleidelijk hervormingen doorvoeren en noemde dit gradualisme. Vanwege de aanhoudende economische malaise verloor hij in 2019 herverkiezingen en in 2020 trok de nieuwe regering contracten ter waarde van $ 5,4 miljard van wegenbouwprojecten in.

Wegennet

Argentinië heeft één van de meest ontwikkelde wegennetten van Zuid-Amerika. Het wegennet beslaat zo'n 230.000 kilometer, waarvan circa 72.000 kilometer verhard is. Het land beschikt daarnaast over meer dan 1.600 kilometer dubbelbaans wegen, waarvan 1.161 kilometer volwaardige autosnelweg. De autosnelwegen zijn veelal tolwegen. De meeste autosnelwegen verlopen vanuit de hoofdstad Buenos Aires naar andere steden in de regio, maar een landelijk netwerk van autosnelwegen bestaat niet. De grote steden worden verbonden via rutas nacionales, die meestal enkelbaans zijn, alhoewel sommigen een 2x2 autovía met U-turns en gelijkvloerse kruispunten zijn. De Argentijnse autovía heeft lagere ontwerpeisen dan de Spaanse autovía.

Het wegennet is het meest uitgebreid in de oostelijke provincies, met name in de provincies Buenos Aires, Santa Fe, Córdoba en Santiago del Estero. Deze provincies hebben een productieve landbouwsector met grote steden, kleine regiostadjes en veel dorpen, die allemaal via een redelijk modern wegennet is verbonden. In dit gebied liggen ook de meeste autosnelwegen van Argentinië. Het wegennet is minder ontwikkeld in de noordelijke Gran Chaco en ten oosten van de Paraná.

Het wegennet is veel dunner ten zuiden van de lijn Mendoza - San Luis - Bahía Blanca. Dit gebied bestaat grotendeels uit ranches en zuidelijker uit ongecultiveerd rangeland met slechts weinig plaatsen. Tot aan de río Negro bestaat nog een netwerk van doorgaande wegen, maar is het netwerk van secundaire wegen al minder uitgebreid. Zuidelijk van de río Negro zijn slechts een beperkt aantal doorgaande wegen, met lange afstanden door desolaat woestijngebied en steppe. Ook in de Andes zijn maar een beperkt aantal wegen, zo zijn er maar een beperkt aantal geasfalteerde wegen tussen Argentinië en Chili.

Ook opvallend is het geringe aantal bruggen over de río Paraná. Tussen Buenos Aires en Corrientes zijn maar 3 bruggen en één tunnel over de rivier. Tussen Santa Fe en Corrientes is een 500 kilometer lang deel tussen brugverbindingen. Ook is er maar één verbinding over de Paraná tussen Argentinië en Paraguay, de weg over de Yacyretá Dam. Er is ook maar één brug over de Iguazú naar Brazilië, maar de oostgrens heeft meerdere grensovergangen. Over de río Paraguay is op het grenstraject met Paraguay geen enkele brug.

Geschiedenis

De grote welvaart van Argentinië begin 20e eeuw zorgde al voor een groot autobezit, dat groter was dan in veel Europese landen. In 1929 reden er al meer dan 400.000 motorvoertuigen rond in Argentinië, meer dan de helft van alle voertuigen in Zuid-Amerika van dat moment. Het wegennet van Argentinië werd vooral vanaf de jaren '30 van de 20e eeuw ontwikkeld, in 1932 werd het Dirección Nacional de Vialidad opgericht dat de taak van het ontwikkeling van het Argentijnse wegennet op zich nam. In 1935 werd de wegnummering van de rutas nacionales ingevoerd, met een gedeeltelijke hernummering in 1943. In 1945 besloeg het netwerk van rutas nacionales ruim 60.000 kilometer, hiervan was maar 10% geasfalteerd. In 1945 stapte Argentinië ook over van links rijden naar rechts rijden. In de tweede helft van de jaren '40 openden de eerste autopistas in Argentinië, de Autopista Teniente General Pablo Riccheri in Buenos Aires was in 1948 de eerste autosnelweg van het land.

In 1958 werd het wegbeheer hervormd, toen werd al zo'n 15.000 kilometer weg overgedragen aan de provincies. Het hoofdwegennet begon zich met name vanaf 1960 te ontwikkelen, het aandeel verharde wegen van de rutas nacionales nam vanaf dat moment snel toe. Tegen 1980 was ruim driekwart van de rutas nacionales geasfalteerd. De interstedelijke autopistas zijn hoofdzakelijk gedurende de jaren '70 en '80 aangelegd. De belangrijkste corridor in die tijd was de verbinding van Buenos Aires naar Rosario en verder naar Santa Fe.

Vanaf de jaren '90 werden meerdere autopistas aangelegd. Tussen 1993 en 1999 is de RN2 tussen Buenos Aires en Mar del Plata over een afstand van circa 350 kilometer naar 2x2 rijstroken verbreed, echter grotendeels als autovía met beperkte ongelijkvloersheid. De 380 kilometer lange Autopista Rosario - Córdoba is tussen 1999 en 2010 geopend. Dit was het grootste Argentijnse wegenproject in de jaren 2000.

In 2015 kwam president Macri aan de macht, die door middel van PPS concessies het wegennet wilde moderniseren. In 2018 zijn de eerste 6 grote concessies ter waarde van 8 miljard dollar gegund. Het PPS project besloeg 7.500 kilometer weg die gemoderniseerd moest worden.[3] Op 1 december 2020 werd echter bekend gemaakt dat de opvolgende regering vijf van de zes PPS contracten heeft ingetrokken omdat de betrokken consortia geen financial close konden bereiken.[4] Het ging om $ 5,4 miljard aan werkzaamheden die niet meer uitgevoerd werden.

Buenos Aires

De Avenida 9 de Julio in Buenos Aires.

De regio rond Buenos Aires heeft met afstand het dichtste wegennet van Argentinië. Hier ligt een omvangrijk netwerk van autosnelwegen, zowel stedelijke snelwegen die overbelast zijn met extreem hoge verkeersintensiteiten als doorgaande routes naar steden in de regio. Een goede rondweg van Buenos Aires ontbreekt echter. De invalswegen van Buenos Aires vormen ook de voornaamste ontsluiting van het zeer groot voorstedelijk gebied. Het wegennet van zowel de stedelijke kern als de voorsteden is grotendeels in een aantal grids gebouwd. Autosnelwegen in Buenos Aires hebben vaak frontage roads.

Buiten de suburbs van Buenos Aires raakt de omgeving echter al snel dunbevolkt, met grote boerderijen en ranches, maar slechts weinig grotere plaatsen in de periferie. De meeste autosnelwegen verlopen daarom niet tot buiten het stedelijk gebied. De meeste snelwegen in Buenos Aires eindigen 50 tot 70 kilometer buiten de stadskern. De enige lange-afstandssnelweg is de autopista van Buenos Aires naar Rosario, alhoewel er ook een dubbelbaans weg met snelwegkarakteristieken ligt van Buenos Aires naar Mar del Plata.

De stedelijke autosnelwegen van Buenos Aires worden gevormd door een stadsring en de grote invalswegen die daar op uit komen. Binnen de stadsring, die een diameter van circa 10 kilometer heeft, zijn geen echte snelwegen maar wel een groot aantal boulevards, de bekendste daarvan is de 20-strooks Avenida 9 de Julio, één van de breedste stadswegen ter wereld.

De stadsring van Buenos Aires telt grotendeels 2x4 rijstroken, met enkele trajecten met 3 of 5 rijstroken per richting. De invalswegen die op de stadsring eindigen tellen 3 tot 6 rijstroken per richting en hebben veelal frontage roads. De westelijke invalswegen zijn daarbij het breedst, de Autopista Acceso Norte telt maximaal 9 rijstroken in één richting. De grote autopistas de accesos hebben ook aftakkingen, een ramal genoemd.

Autopistas

Argentinië heeft een relatief groot netwerk van autosnelwegen, echter hoofdzakelijk in de Pampas in het centrale deel van Oost-Argentinië. Het netwerk van autopistas wordt vaak gesteld als meer dan 1.600 kilometer lang, maar een deel hiervan betreft autovías die niet volledig ongelijkvloers zijn. Het netwerk van volledig ongelijkvloerse autopistas besloeg op 1 juli 2018 1.161 kilometer. De langste autosnelwegroute verloopt vanaf Buenos Aires via Rosaria naar Córdoba. Daarnaast heeft deze autosnelweg een lange aftakking van Rosario naar Santa Fe. De overige autosnelwegen liggen voor een groot deel in het stedelijk gebied van Buenos Aires. Een kortere interstedelijke route is gelegen tussen Buenos Aires en La Plata. Op sommige kaarten wordt de weg van Buenos Aires naar Mar del Plata ook als autosnelweg aangegeven. Deze weg telt 2x2 rijstroken en heeft een redelijk aantal ongelijkvloerse aansluitingen, maar heeft ook gelijkvloerse kruispunten en is daarom geen echte autosnelweg.

Rond enkele andere steden zijn korte stukken autosnelweg, zoals de ringweg van Córdoba, de invalswegen van Mendoza en de rondweg van Salta. Veel andere steden hebben ook rondwegen met 2x2 rijstroken maar die zijn doorgaans semi-ongelijkvloers en daardoor geen echte autosnelweg.

Autopistas in Argentinië

Buenos Aires:

Autopista Acceso NorteAutopista Acceso OesteAutopista Acceso SuresteAutopista Buenos Aires - La PlataAutopista Buenos Aires - Mar del PlataAutopista Ezeiza-CañuelasAutopista 25 de MayoAvenida Teniente General Luis J. DellepianeAvenida General PazAvenida Intendente CantiloAvenida Leopoldo LugonesAutopista Perito MorenoAutopista Teniente General Pablo RiccheriAutopista Presidente PerónAutopista Presidente Arturo FrondiziAutopista Presidente CámporaPaseo del Bajo

Landelijk:

Autopista Buenos Aires - RosarioAutopista Rosario - CórdobaAutopista Rosario - Santa FeAutovía Santa Fe - ParanáAutopista Luján - BragadoCircunvalación de CórdobaCircunvalación de RosarioCircunvalación de SaltaCircunvalación de San Juan


Lijst van autopistas in Argentinië

De Autopista Acceso Norte in Buenos Aires.

Autopistas Urbanas de Buenos Aires

naam traject lengte
Autopista Acceso Norte Buenos Aires - Campaña 64 km + 25 km + 8 km
Autopista Acceso Oeste Buenos Aires - Luján 60 km
Autopista Acceso Sureste Buenos Aires - Wilde 3 km
Autopista Buenos Aires - La Plata (RN1) Buenos Aires - La Plata 50 km
Autopista Buenos Aires - Mar del Plata (RN2) Buenos Aires - Buenos Aires 8 km
Autopista Ezeiza - Cañuelas Ezeiza - Cañuelas 42 km
Camino Parque del Buen Ayre Boulogne - Merlo 23 km
Autopista 25 de Mayo (AU1) Buenos Aires - Buenos Aires 10 km
Avenida Teniente General Luis J. Dellepiane (AU1) Buenos Aires - Buenos Aires 4 km
Avenida General Paz Buenos Aires - Buenos Aires 24 km
Avenida Leopoldo Lugones Buenos Aires - Buenos Aires 6 km
Autopista Perito Moreno (AU6) Buenos Aires - Buenos Aires 6 km
Autopista Teniente General Pablo Riccheri (A002) Buenos Aires - Ezeiza 16 km
Autopista Presidente Perón Merlo - La Plata 94 km
Autopista Presidente Arturo Frondizi (AV1) Buenos Aires - Buenos Aires 4 km
Autopista Presidente Cámpora (AU7) Buenos Aires - Buenos Aires 4 km

Landelijke autopistas

De Autopista Rosario - Córdoba.
naam traject lengte
Autopista Rosario - Córdoba (RN9) Rosario - Córdoba 380 km
Autopista Justiniano Posse (RN20) Córdoba - Villa Carlos Paz 25 km
Circunvalación de Córdoba (A019) Córdoba - Córdoba 46 km
Autopista Rosario - Santa Fe (AP01) Rosario - Santa Fe 157 km
Circunvalación de Santa Fe (A007) Santa Fe - Recreo 20 km
Circunvalación de Rosario (A008) Rosario - Rosario 30 km
Circunvalación de Salta Salta - Salta 23 km
Circunvalación de San Juan (A014) San Juan - San Juan 16 km
RN7 Luján - Carmen de Areco 66 km
RN7 Chacabuco - Junín 58 km
RN7 San Martín - Mendoza 44 km
RN8 Pavón - Pergamino 172 km
RN40 Mendoza - Ugarteche 36 km
RN66 Ciudad Perico - Jujuy 27 km

Autovías

In Argentinië liggen met name in de dichter bevolkte regio's ook wegen met 2x2 rijstroken en alleen ongelijkvloerse aansluitingen bij drukke kruispunten. Deze worden een autovía genoemd. Een Argentijnse autovía heeft niet dezelfde ontwerpeisen als de Spaanse autovías, in verband met de aanwezigheid van gelijkvloerse kruispunten, bij grotere steden vaak als rotonde of verkeersplein en op het platteland in de vorm van ongeregelde kruispunten of (erf)toegangen.

Wegclassificatie

De wegen in Argentinië zijn sinds 1958 opgedeeld in drie netwerken;

  • Red vial troncal: de rutas nacionales
  • Red vial secundaria: de rutas provinciales
  • Red vial terciaria: de gemeentelijke wegen

Rutas Nacionales

De onverharde RN40 bij Salta.

Het hoofdwegennet van Argentinië wordt gevormd door een netwerk van rutas nacionales, afgekort "RN". In 2006 waren er 118 verschillende rutas nacionales, een netwerk dat 38.312 kilometer beslaat. Hiervan was 33.235 kilometer verhard, 3.577 kilometer gravel en 1.500 kilometer zandweg. De belangrijkste rutas nacionales zijn genummerd in de serie 1 t/m 40. De nummers 1 t/m 14 vormen belangrijke verbindingen, de nummers 15 t/m 40 zijn genummerd in een grid, waarbij de nummers 16 t/m 26 oost-west verlopen en 33 t/m 40 noord-zuid. De nummers in de serie 51 t/m 300 zijn per regio genummerd, oplopend van noord naar zuid.

De belangrijkste routes verlopen noord-zuid, niet verbazingwekkend gezien de vorm van het land. De belangrijkste noord-zuidroute is Ruta Nacional 3, van Buenos Aires naar Ushuaia langs de kust. Vlakbij deze naar eigen zeggen zuidelijkste stad ter wereld loopt de route dood tegen het Beaglekanaal. RN3 loopt ten zuiden van de stad Rio Gallegos een stukje door Chili om op Vuurland te komen.

Een beruchtere noord-zuidroute is RN40 -la cuaranta. Deze route loopt ook van noord naar zuid, maar dan niet langs de kust, maar in het binnenland, parallel aan de Andes. Zij begint aan de Boliviaanse grens en loopt naar het zuiden tot Rio Turbio. Pas daar beweegt de route richting kust, naar Cabo Virgines in de buurt van Rio Gallegos. RN40 is met name in Patagonië nog voor grote gedeeltes onverhard en niet zonder 4WD te begaan. Dat maakt de route een doel op zich voor wegen-avonturiers, mede door het permanente uitzicht op de Andes en de vele nationale parken langs de route. Andere toeristen zitten meer te wachten op verharde wegen, met als gevolg dat RN40 steeds meer geasfalteerd wordt. Met name in de provincie Santa Cruz wordt steeds meer ripio vervangen door asfalt.

Rutas nacionales in Argentinië

RN1RN2RN3RN5RN7RN8RN9RN11RN12RN14RN16RN18RN19RN20RN22RN23RN25RN26RN33RN34RN35RN36RN38RN40


Rutas provinciales

Elke provincie beschikt ook over een netwerk van provinciale wegen, een ruta provincial genoemd, met de prefix "RP". De rutas provinciales zijn per provincie genummerd. De meeste van deze wegen zijn eenvoudige secundaire wegen, echter rond sommige steden ook als dubbelbaans weg met 2x2 rijstroken of als autovía uitgevoerd.

Tolwegen

In de jaren '80 had Argentinië te maken met een grote economische crisis, na jaren van begrotingstekorten, protectionisme en hoge inflatie. In 1989 besloot de Argentijnse regering om 10.000 kilometer weg in concessie te geven om het onderhoud en uitbreiding van te bekostigen. Dit betrof zowel autopistas als reguliere rutas nacionales en sommige rutas provinciales. De concessies zijn in kavels gegund, de zogenoemde corredores viales. In 2018 is de aanbesteding gestart om nog eens 7.500 kilometer weg onder concessie te brengen.

Wegbeheer

Het nationale wegbeheer valt onder het Ministerio de Transporte,[5] dat wordt uitgevoerd door de Dirección Nacional de Vialidad.[6] Het DNV werd op 5 oktober 1932 opgericht door middel van de Ley Nacional Nº 11.658.

Meer in het algemeen zijn de belangrijkere routes door Argentinië in beheer van de centrale overheid, de zogenaamde rutas nacionales. Daarnaast bestaan rutas provinciales. Deze zijn niet alleen van minder belang, maar vaak ook van mindere kwaliteit dan de nationale routes. Alleen de provincie Santa Cruz heeft door haar oliereserves zoveel middelen dat zij haar provinciale wegen even goed kan uitbouwen als de federale overheid dat doet.

Bewegwijzering

Bewegwijzering op de Autopista Buenos Aires - Mar del Plata.

De bewegwijzering in Argentinië is grotendeels uitgevoerd volgens de Amerikaanse standaard. Alle vormen van richtinggevende bewegwijzering is uitgevoerd in witte letters op verder groene borden. Verzorgingsplaatsen en andere services zijn aangegeven op blauwe borden met witte letters. Voor waarschuwigen worden gele ruitvormige borden gebruikt met daarop zwarte tekst of een zwarte afbeelding. Voor andere verkeerstekens volgt Argentinië grotendeels het Verdrag van Wenen, waar het ook partij bij is.

Wegnummers staan doorgaans goed bewegwijzerd. Naar nationale wegen wordt verwezen door middel van een vijfhoek met de punt naar beneden met daarin het nummer van de weg (maar geen prefix). Provinciale wegen worden bewegwijzerd door middel van een staande rechthoek, met daarin het nummer. Ook hier verschijnt de prefix RP niet. Op het eiland Vuurland (provincie Tierra del Fuego) staan de nummers van provinciale wegen niet op de borden. Rondom de stad Buenos Aires wordt op autosnelwegen met Europees aandoende routeschildjes gewerkt, met daarop de prefix A of AU (voor autopista) en het nummer van deze lokale route.

Afritnummering komt voor op de snelwegen bij Buenos Aires. Er wordt genummerd naar de dichtstbijzijnde kilometerpaal.

Maximumsnelheid

wegtype Vmax
calles (bibeko)
avenidas (bibeko)
zona rural (bubeko)
autovía
autopista

De maximumsnelheid in Argentinië is vastgelegd in artikel 51 van de Ley de Transito.[7]

Binnen de bebouwde kom mag 40 km/h gereden worden in woonstraten en 60 km/h op hoofdwegen. Buiten de bebouwde kom geldt een algemene maximumsnelheid van 110 km/h. Op dubbelbaans wegen, ook wel een autovía of semiautopista genoemd, mag 120 km/h gereden worden. Op volwaardige autopistas mag 130 km/h gereden worden. Lokaal kunnen lagere limieten gelden.

Buiten de bebouwde kom mogen vrachtwagens 80 km/h op alle typen wegen en bussen mogen dan 90 km/h. In bergachtige gebieden geldt vaak 80 of 60 km/h, in bergtunnels vaak 40 km/h.

Externe links

Referenties

Wegen van Zuid-Amerika

ArgentiniëBoliviaBraziliëChiliColombiaEcuadorGuyanaParaguayPeruSurinameUruguayVenezuela