Interstate 75 in Michigan
| |||
|---|---|---|---|
| |||
| I-75 | |||
| Begin | Erie | ||
| Einde | Sault Ste. Marie | ||
| Lengte | 396 mi | ||
| Lengte | 637 km | ||
| |||
De Interstate 75 of I-75 is een Interstate Highway in de Amerikaanse staat Michigan. De autosnelweg vormt de belangrijkste noord-zuidverbinding in de staat en verloopt vanaf de grens met Ohio bij Erie via Detroit en Flint naar de Canadese grens bij Sault Ste. Marie. De route is 637 kilometer lang.
Routebeschrijving
Regio Detroit
Vlak ten noorden van de stad Toledo in Ohio steekt de Interstate 75 in Ohio de grens met Michigan over. De autosnelweg telt hier 2x3 rijstroken en verloopt parallel aan de westoever van het Lake Erie naar het noorden. Men passeert langs het stadje Monroe en parallel aan I-75 verloopt de US 24. Ten noorden van Monroe splitst de Interstate 275 af, die een westelijke randweg van de agglomeratie Detroit vormt, terwijl I-75 via het centrum gaat. I-275 kan echter niet als volledige bypass gebruikt worden omdat in de regio Pontiac een aansluiting op I-75 ten noorden van Detroit ontbreekt. Hierna behoudt de weg 2x3 rijstroken en komt men in Rockford, de eerste suburb op 30 kilometer van het centrum van Detroit. Men komt dan door de zuidelijke suburbs.
Vanaf de suburb Taylor verloopt de Interstate 94 op enige afstand parallel aan I-75, die hier naar het noordoosten afbuigt. Dit gedeelte van I-75 heet de Fisher Freeway, en verbreedt zich vanaf River Rouge tot 2x4 rijstroken. Men bereikt dan de stad Detroit zelf. I-75 geeft hier toegang tot de Ambassador Bridge, een belangrijke brug naar Canada, aangezien de Canadese stad Windsor aan de overkant van de rivier de Detroit ligt. Vanaf hier kent I-75 ook een parallelbanenstelsel met 10 rijstroken in totaal.
Men komt dan dichter bij het centrum, waarbij I-75 door de urban prairie van Detroit voert, een grotendeels leegstaand gebied waar veel huizen gesloopt zijn. Hier eindigt de Interstate 96 op I-75. I-96 komt uit de hoofdstad Lansing en Grand Rapids. Het parallelbaanstelsel houdt nog even aan en men kruist dan de State Route 10, de Lodge Freeway die vanuit de voorstad Southfield komt. Men komt dan met 2x4 rijstroken langs het centrum, waar de skyline vanaf de autosnelweg zichtbaar is. Aan de noordkant van het centrum slaat I-75 af naar het noorden. Rechtdoor gaat de SR-3, een belangrijke hoofdstraat, Gratiot Avenue. Naar het zuiden gaat de korte Interstate 375, die de oostkant van het centrum ontsluit.
I-75 verloopt daarna met 2x4 rijstroken naar het noorden, via een semi-centrumstedelijk gebied met bedrijventerreinen en kantoorparken. De snelweg heet hier de Chrysler Freeway. Een paar kilometer hierna kruist men de Interstate 94. Men komt dan opnieuw door woonwijken met veel lege percelen. Ter hoogte van Highland Park kruist men de State Route 8, de Davison Expressway. De belangrijke kruisende straten liggen op een mijl van elkaar en heten opeenvolgend 5 mile, 6 mile en 7 mile road. Eén van de belangrijkste onderliggende wegen is de 8 Mile Road, die Detroit van de suburbs scheidt en derhalve een belangrijke culturele scheidslijn is van de vervallen en arme wijken in Detroit en de meer welvarende voorsteden ten noorden ervan. I-75 telt hierna nog steeds 2x4 rijstroken en men doorkruist een paar kleinere suburbs. Via een symmetrisch stackknooppunt kruist men de Interstate 696, die een oost-westroute door de eerste rij van voorsteden vormt.
Ten noorden van dit knooppunt versmalt de weg naar 2x3 rijstroken en komt men door de suburb Madison Heights en later Troy. Hoe verder men van Detroit zelf komt, hoe welvarender de voorsteden zijn. Men komt vlak langs de fabrieken van General Motors en Chrysler, die in en rond de voorstad Pontiac gevestigd zijn. In Auburn Hills kruist men de State Route 59, een korte oost-westsnelweg van Pontiac naar Sterling Heights, een grote voorstad. Vanaf Pontiac zijn weer 2x4 rijstroken beschikbaar, maar dit duurt slechts enkele kilometers, waarna de weg weer versmalt naar 2x3 rijstroken en I-75 naar het noordwesten afbuigt. Na Waterford verlaat men na 110 kilometer de agglomeratie Detroit.
Central Michigan
Na Detroit zijn er nog steeds 2x3 rijstroken beschikbaar, aangezien de volgende grotere stad Flint niet ver weg is. Men passeert door licht heuvelachtig en bebost gebied. Men bereikt al vrij snel Flint, tussen de laatste suburb van Detroit en Flint zit slechts een kilometer of 25. Flint is een grotere stad met 125.000 inwoners. Aan de zuidkant ervan splitst de Interstate 475 af, die een oostelijke randweg van Flint vormt. Hierna versmalt de weg naar 2x2 rijstroken, aangezien I-475 naar het centrum leidt en I-75 langs de westkant van Flint gaat. Iets verderop voegt de US 23 in, een volledige snelweg die een lange bypass van 145 kilometer op ruime afstand ten westen van Detroit langs vormt en interessant is voor doorgaand verkeer vanuit Toledo richting het noorden. Hierna telt I-75 weer 2x3 rijstroken en bij de luchthaven van Flint kruist men de Interstate 69, de snelweg vanaf Indianapolis en Lansing richting Port Huron aan de Canadese grens. Men passeert daarna door de westelijke wijken van Flint en aan de noordkant van de stad voegt de Interstate 475 weer in. Daarna verlaat men de stad Flint.
I-75 is daarna voorlopig dubbelgenummerd met de US 23. Men komt dan door een plattelandsgebied met een wegennet in een gridpatroon met veel lintbebouwing. De snelweg telt hier nog steeds 2x3 rijstroken. De volgende stad Saginaw is niet veel verderop, zo'n 40 kilometer na Flint. Hier slaat de Interstate 675 af, om een korte route door de stad te volgen, terwijl I-75 ten oosten van de stad langs gaat. Men komt daarna bij Bay City, een stadje aan de Saginaw Bay, een baai in het immense Lake Huron. Hier kruist men de US 10, een langere snelweg naar de stadjes Midland en Clare. I-75 telt dan nog 2x2 rijstroken en begint de lange rustige reis naar het noorden.
Men passeert door voornamelijk landbouwgebied parallel aan de westoever van Lake Huron. De US 23 slaat dan bij Standish af, om direct langs de oever te lopen, terwijl I-75 van Lake Huron af naar het noordwesten draait. De weg kent een behoorlijk brede middenberm met bomen. De afslagen liggen in dit gebied al een stuk verder uit elkaar. Hier liggen geen grote plaatsen meer en de autosnelweg wordt een stuk leger naarmate men naar het noorden vordert.
Northern Michigan
Ter hoogte van het stadje Grayling eindigt de US 127 in, een langeafstands-snelweg vanuit de regio Lansing en Jackson, die een noord-zuidverbinding over centraal Michigan vormt. Men is dan inmiddels 300 kilometer ten noorden van Detroit. De Interstate 75 verloopt dan midden over het schiereiland van Michigan naar het noorden. Men bereikt dan de noordkant van het schiereiland, waar Lake Michigan en Lake Huron samenkomen bij de Straits of Mackinac. Over deze straat ligt een 8 kilometer lange Mackinac Bridge, een kolossale hangbrug naar het Upper Peninsula.
Men komt dan op het Upper Peninsula van Michigan, die tussen de meren Lake Michigan, Huron en Superior ligt. Direct na de brug slaat de US 2 af, die richting Gladstone verloopt, door dunbevolkt gebied. I-75 blijft naar het noorden lopen. Het schiereiland is vrij dicht bebost, met het Hiawatha National Forest. De passage over het schiereiland is zo'n 80 kilometer lang en voert door dunbevolkt gebied. Men bereikt dan de dubbelstad Sault Ste. Marie, die ook in Canada ligt. Via de 2-strooks Sault Ste. Marie International Bridge steekt men de grens met Canada over en komt men uit op de Trans-Canada Highway, die verder naar het noordwesten en oosten in Ontario leidt.
Geschiedenis
I-75 is ontwikkeld vanuit diverse expressways die al gepland en in aanleg waren voordat het Interstate Highway systeem in 1956 gecreëerd werd. Detroit was in die periode één van de meest geïndustrialiseerde regio's van de Verenigde Staten, dus de vraag naar autosnelwegen was hier eerder dan in veel andere delen van het land. Het zuidelijkste deel is als de Toledo - Detroit Expressway ontwikkeld, de zuidelijke invalsweg van Detroit als de Fisher Freeway en de noordelijke invalsweg als de Chrysler Freeway. In het noorden van Michigan werd de Mackinac Bridge aangelegd als verbinding naar het Upper Peninsula. Deze werden vanaf 1956 onderdeel van I-75. De autosnelweg is in vele fases tussen 1956 en 1973 opengesteld voor het verkeer.
Toledo - Detroit Expressway
Eind jaren '40 ontstonden plannen voor de Toledo - Detroit Expressway, een autosnelweg tussen de industriële centra van Toledo, Ohio en Detroit, Michigan. De bouw van deze autosnelweg begon in 1952 en de eerste 40 kilometer werd op 21 december 1956 geopend tussen Erie en Rockwood, waarmee al een substantieel deel van het plattelandstraject tussen Toledo en Detroit opengesteld was. Een alternatieve naam voor deze weg was de Seaway Freeway, vernoemd naar de St. Lawrence Seaway die in 1959 in gebruik werd genomen.[1] In 1957 kwam ook het grenstraject met Ohio gereed, maar dit werd pas in 1959 geopend toen ook de Toledo North Expressway in Ohio gereed kwam, wat op 22 mei 1959 gebeurde. Hiermee was de autosnelweg gereed vanaf Toledo tot in de zuidelijke suburbs van Detroit. Op 12 oktober 1959 werden de eerste wegwijzers met het nummer I-75 geïnstalleerd, dit was de eerste bewegwijzerde Interstate Highway in Michigan. Het volgende deel opende op 16 december 1963 toen de verbinding verder tot aan de US 24 (Telegraph Road) aan de zuidkant van de agglomeratie Detroit gemaakt werd. Hiermee kon verkeer de beter uitgebouwde Telegraph Road bereiken. De snelweg verder tot in Detroit was destijds nog niet aangelegd.
De Toledo - Detroit Expressway is later naar 2x3 rijstroken verbreed. Wanneer dit exact is uitgevoerd is niet bekend, in elk geval voor 1993. Het aansluitende deel in Ohio is in de jaren '90 naar 2x3 rijstroken verbreed.
| van | naar | lengte | datum |
|---|---|---|---|
| Exit 2 Erie | Exit 27 Rockwood | 40 km | 21-12-1956 |
| Exit 27 Rockwood | Exit 34B Sibley Road | 11 km | 00-1x-1958 |
| Ohio state line | Exit 2 Erie | 3 km | 22-05-1959 |
| Exit 34B Sibley Road | Exit 35 Telegraph Road | 2 km | 16-12-1963 |
Fisher Freeway in Detroit
Door het zuiden van Detroit is de Fisher Freeway aangelegd, als verlengstuk van de oudere Toledo - Detroit Expressway. Het eerste deel hiervan is op 28 december 1966 opengesteld tussen de afsplitsing naar de US 24 (Telegraph Road) en de Schaefer Highway in River Rouge. Dit was de complete zuidelijke helft van de Fisher Freeway. In 1967 opende een verlenging naar Clark Street, inclusief de hoge River Rouge Bridge in een zeer industriële omgeving. In 1968 opende het traject langs de noordzijde van Downtown Detroit en op 16 september 1970 opende het ontbrekende deel ten zuidwesten van het centrum. Hiermee was I-75 door de gehele stad voltooid.
In de periode 2008-2012 is I-75 4,5 jaar lang volledig afgesloten geweest voor de bouw van een knooppunt met de Ambassador Bridge naar Canada. Dit project heette het Gateway Project en moest de verkeersstroom tussen de Verenigde Staten en Canada verbeteren. Als onderdeel van het project is het grenscomplex fors uitgebreid om de rij wachtende voertuigen op I-75 te voorkomen. Een aantal woonstraten zijn hier gesloopt voor zover er nog woningen stonden en zijn onderdeel geworden van het grenscomplex.
In 2017-2018 is I-75 richting zuiden een twee jaar lang afgesloten geweest voor de betonvervanging en renovatie van de River Rouge Bridge, de grootste brug van Michigan.[2][3] Voor zowel de Gateway Bridge als de River Rouge Bridge geldt dat I-96 en I-275 een goede omleidingsroute vormen. Vanwege de leegstand in Detroit worden de autosnelwegen in de stad minder intensief bereden als vergelijkbare snelwegen in andere Amerikaanse steden.
| van | naar | lengte | datum |
|---|---|---|---|
| Exit 35 Telegraph Road | Exit 43 Schaefer Highway | 13 km | 28-12-1966 |
| Exit 43 Schaefer Highway | Exit 47A Clark Street | 6 km | 12-12-1967 |
| Exit 49 Rosa Parks Boulevard | Exit 51 I-375 / Gratiot Avenue | 3 km | 00-00-1968 |
| Exit 47A Clark Street | Exit 49 Rosa Parks Boulevard | 3 km | 16-09-1970 |
Chrysler Freeway in Detroit
De Chrysler Freeway was oorspronkelijk gepland onder de naam Hastings-Oakland Expressway. In 1957 werd een motie aangenomen om de geplande snelweg de Walter P Chrysler Expressway te noemen. De bouw van de autosnelweg begon officieel op 30 januari 1959. Het eerste deel van 3 kilometer lengte tussen I-375 in Downtown Detroit en het knooppunt met I-94 opende op 26 juni 1964 voor het verkeer. Op 10 januari 1969 opende een groter deel van I-75 tussen I-94 en de stadsgrens op 8 Mile Road. Hiermee was de Chrysler Freeway in de stad Detroit voltooid. Vervolgens is op 6 december 1971 het laatste deel in de noordelijke suburbs van Detroit geopend, inclusief het grote stackknooppunt met I-696, dat pas jaren later in gebruik zou worden genomen omdat I-696 nog langere tijd onvoltooid was.
Tussen 2016 en 2023 is 27 kilometer van I-75 tussen 8 Mile Road en State Route 59 in Pontiac naar 2x4 rijstroken verbreed. De extra capaciteit zijn HOV lanes die buiten de spits voor al het verkeer toegankelijk zijn. De werkzaamheden begonnen in augustus 2016 en zijn in fases uitgevoerd, in het algemeen van noord naar zuid.[4] De freeway is volledig opnieuw aangelegd en verbreed van 2x3 naar 2x4 rijstroken. Het project kostte $ 1,3 miljard.[5] Men was oorspronkelijk van plan de verbreding met conventionele financiering te realiseren, waardoor de verbreding en modernisatie tot circa 2030 zou gaan duren. In september 2017 werd aangekondigd om te renovatie en verbreding van I-75 als PPS contract te gunnen, het eerste PPS project in Michigan, waardoor de verbreding gedeeltelijk in 2020 al gereed kon zijn, 10 jaar eerder dan gepland.[6] Een groot deel was in 2020 gereed, behalve het zuidelijke deel, dat op 24 oktober 2023 in gebruik genomen werd.[7][8][9]
| van | naar | lengte | datum |
|---|---|---|---|
| Exit 51 I-375 | Exit 53 I-94 | 3 km | 26-06-1964 |
| Exit 53 I-94 | Exit 59 8 Mile Road | 10 km | 10-01-1969 |
| Exit 59 8 Mile Road | Exit 62 11 Mile Road | 5 km | 06-12-1971 |
Detroit - Flint - Saginaw - Bay City
Het traject door de stad Flint is oorspronkelijk ontwikkeld als de US 23, het eerste deel was de Fenton-Clio Expressway, een noord-zuidroute wat deels de US 23 en deels de latere I-75 omvatte, dat op 30 juni 1958 werd geopend van Fenton tot Birch Run. Dit traject was 55 kilometer lang, daarvan viel 34 kilometer onder I-75 en omvatte de complete passage door de stad Flint. Noordelijker werd gebouwd aan het traject rond Saginaw en Bay City, dat eind december 1960 werd geopend, inclusief de Zilwaukee Bridge over de Saginaw River. Dit was het eerste deel van I-75 in Michigan dat direct bij openstelling als I-75 bewegwijzerd was. Op 17 november 1961 opende I-75 langs Saginaw. Het zuidelijk deel tussen Birch Run en Bridgeport was daarbij nieuw aangelegd, de eigenlijke bypass van Saginaw was de upgrade van de oude US 23 bypass van de stad. Op 14 december 1962 opende een 55 kilometer lang deel tussen Waterford en de US 23 ten zuiden van Flint. Op 31 december 1963 opende het laatste deel van I-75 tussen Pontiac en Waterford, hiermee was de snelweg voltooid ten noorden van Detroit tot bij Saginaw.
Bij Saginaw overspant de Zilwaukee Bridge de Saginaw River. Dit was oorspronkelijk een basculebrug. Deze brug opende veel vaker voor de scheepvaart dan verwacht, waardoor er in de jaren '60 enorme files ontstonden bij brugopeningen, met regelmatig uren wachttijd. In 1968 ontstond er een file van bijna 100 kilometer tijdens een druk reisweekend. In 1971 opende de Interstate 675 door Saginaw, die een uitwijkroute bood, deze had namelijk een vaste brug. Dit leidde echter tot de ongewenste situatie dat er veel meer verkeer over I-675 reed dan waar de snelweg op ontworpen was. Daarom werd midden jaren '70 al besloten om de basculebrug te vervangen door een hoge vaste brug, de betonnen Zilwaukee Bridge. De bouw van de brug begon eind 1979 maar werd fors vertraagd door ongelukken tijdens de bouw. De brug werd op 23 december 1987 richting zuiden geopend en op 19 september 1988 richting noorden geopend.[10] Het project kostte destijds $ 127 miljoen. De nieuwe Zilwaukee Bridge was niet alleen hoger, maar had ook een dubbele capaciteit van 2x4 rijstroken.[11]
I-75 is na de initiële aanleg verbreed. In de periode 1973-1975 is I-75 verbreed naar 2x3 rijstroken tussen Flint en Saginaw, en van Saginaw tot Bay City. Het traject langs Saginaw is in 1987-1988 met 2x4 rijstroken in gebruik genomen met de vervanging van de Zilwaukee Bridge. Het traject vanaf I-475 in Flint tot I-675 in Saginaw is later naar 2x4 rijstroken verbreed, beginnend rond Flint begin jaren 2000, vervolgens noordwaarts tot Birch Run rond 2005 en later tot Bridgeport rond 2010. In 2017 volgde het deel tot de zuidkant van Saginaw en in 2021 tot aan I-675 bij Saginaw.
Het traject van Pontiac naar Flint is ook verbreed naar 2x3 rijstroken, vermoedelijk eveneens in de jaren '70. Een klein stukje tussen het zuidelijke knooppunt met I-475 en de US 23 bij Flint is nog 2x2 gebleven.
| van | naar | lengte | datum |
|---|---|---|---|
| Exit 115 US 23 | Exit 136 Birch Run | 34 km | 30-06-1958 |
| Exit 151 Saginaw | Exit 164 Kawkawlin | 21 km | 00-12-1960 |
| Exit 136 Birch Run | Exit 151 Saginaw | 24 km | 17-11-1961 |
| Exit 81 Waterford | Exit 115 US 23 | 55 km | 14-12-1962 |
| Exit 62 11 Mile Road | Exit 81 Waterford | 31 km | 31-12-1963 |
Bay City - Mackinac Strait
In 1957 opende de Mackinac Bridge voor het verkeer. De bouw van de autosnelweg door het noorden van het zuidelijk schiereiland van Michigan volgde vrij snel. Op 1 oktober 1959 opende hiervan de eerste 2 kilometer langs Mackinaw City, oorspronkelijk nog bewegwijzerd als de US 27. De volgende openstelling was echter een stuk groter, toen op 11 november 1960 meteen een 39 kilometer lang deel tussen Indian River en Mackinaw City werd geopend. De bouw ging daarna snel, op 15 november 1962 werd het deel tussen Vanderbilt en Indian River geopend, hiermee was er een circa 160 kilometer lang traject in het noorden van Michigan doorgaand berijdbaar.
Daarna duurde het een aantal jaar voordat weer een traject opende, op 1 november 1967 opende bijna 40 kilometer van I-75 tussen Kawkawlin bij Bay City tot vlak voor Standish, dit deel verloopt parallel aan de Saginaw Bay. In de periode 1970-1973 zijn de laatste delen van I-75 tussen Standish en Grayling voltooid. Op 1 november 1973 opende de laatste 27 kilometer tussen West Branch en Roscommon, waarmee de volledige I-75 in Michigan voltooid was.[12]
| van | naar | lengte | datum |
|---|---|---|---|
| Exit 337 Mackinaw City | Exit 338 Mackinaw City | 2 km | 01-10-1959 |
| Exit 313 Indian River | Exit 337 Mackinaw City | 39 km | 11-11-1960 |
| Exit 249 US 27 | Exit 254 Grayling (south) | 16 km | 09-10-1961 |
| Exit 254 Grayling (south) | Exit 270 Waters | 26 km | 01-12-1961 |
| Exit 270 Waters | Exit 282 Gaylord | 19 km | 16-07-1962 |
| Exit 282 Gaylord | Exit 290 Vanderbilt | 14 km | 31-08-1962 |
| Exit 290 Vanderbilt | Exit 313 Indian River | 37 km | 15-11-1962 |
| Exit 164 Kawkawlin | Exit 188 Standish | 39 km | 01-11-1967 |
| Exit 188 Standish | Exit 202 Alger | 23 km | 02-07-1968 |
| Exit 202 Alger | Exit 210 Cook Road | 13 km | 15-10-1970 |
| Exit 244 Roscommon | Exit 249 US 27 | 8 km | 18-11-1970 |
| Exit 239 Roscommon | Exit 244 Roscommon | 8 km | 00-00-1971 |
| Exit 210 Cook Road | Exit 222 West Branch | 19 km | 00-00-1972 |
| Exit 222 West Branch | Exit 239 Roscommon | 27 km | 01-11-1973 |
Upper Peninsula
Plannen voor een brug over de Mackinac Strait tussen het Lower en Upper Peninsula ontstonden al in de jaren 1880. In die tijd werden de eerste kolossale bruggen gebouwd, zoals de Brooklyn Bridge in New York en de Forth Bridge in Schotland. In 1923 werd een formele veerdienst geïntroduceerd, die al binnen een aantal jaar overbelast raakte door de hoeveelheid verkeer. In de jaren '30 werden plannen voor een brugverbinding verder uitgewerkt, als mogelijk project van de Progress Works Administration die de economische depressie moest bestrijden. Tussen 1936 en 1940 werden diverse studies uitgevoerd naar de bodemcondities, stromingen en wind. Maar de bouw startte niet als een PWA-project en werd daarna vertraagd vanwege het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. In 1951 werd een kostenraming van $ 86 miljoen gemaakt, maar de bouw werd opnieuw vertraagd vanwege het tekort aan materialen tijdens de Korea-oorlog.
Op 7 mei 1954 begon de bouw van de Mackinac Bridge dan officieel. De brug is op 1 november 1957 opengesteld voor het verkeer.[13] Het opengestelde deel verliep over 10 kilometer van Mackinaw City tot de US 2 in St. Ignace. In 1960 opende de bypass van St. Ignace voor het verkeer. Op dat moment was al een 60 kilometer lang traject van I-75 aan weerszijden van de Mackinac Bridge te berijden.
In 1954 werd de International Bridge Authority opgericht om een brug tussen Michigan en Ontario bij Sault Ste. Marie aan te leggen. Deze overspant het sluizencomplex tussen Lake Huron en Lake Superior, en de grens tussen de Verenigde Staten en Canada. De bouw begon echter pas eind jaren '50 en de Sault Ste. Marie International Bridge werd op 31 oktober 1962 opengesteld.[14]
De bouw van het resterende traject op de Upper Peninsula verliep snel en op 1 november 1963 werden beide ontbrekende delen tussen St. Ignace en Sault Ste. Marie geopend. Hiermee was de noordelijkste 250 kilometer van I-75 in Michigan voltooid.
| van | naar | lengte | datum |
|---|---|---|---|
| Exit 338 Mackinaw City | Exit 344 St. Ignace | 10 km | 01-11-1597 |
| Exit 334 St. Ignace | Exit 348 St. Ignace | 6 km | 12-11-1960 |
| Exit 392 Sault Ste. Marie | grens Canada | 9 km | 31-10-1962 |
| Exit 378 Kinross | Exit 386 Munsing | 13 km | 05-12-1962 |
| Exit 348 St. Ignace | Exit 378 Kinross | 48 km | 01-11-1963 |
| Exit 386 Munsing | Exit 392 Sault Ste. Marie | 10 km | 01-11-1963 |
Verkeersintensiteiten
Het traject tussen de grens met Ohio en Detroit is redelijk druk, met 60.000 tot 70.000 voertuigen per etmaal. Binnen de agglomeratie Detroit loopt de intensiteit op tot zo'n 100.000 voertuigen, maar blijft vrij stabiel. Ter hoogte van het centrum daalt dit zelfs tot 90.000 voertuigen. Pas ten noorden van het centrum stijgt dit tot 156.000 voertuigen per etmaal, waar de I-75 de lange forenzenroute vanuit het noorden vormt. Even ten noorden van Detroit zelf ligt het drukste punt met 176.000 voertuigen per etmaal op 2x4 rijstroken. Naar het noorden toe daalt dit snel, voorbij Pontiac rijden nog 51.000 voertuigen. Langs Flint stijgt dit wat, maar pas vanaf Bay City wordt het echt rustig. De intensiteiten dalen dan tot 9.000 voertuigen per etmaal, en in het noorden van het schiereiland zelfs naar 7.300 stuks. Over de Mackinac Bridge rijden 11.000 voertuigen, om daarna weer te dalen tot zo'n 3.000 halverwege Sault Ste. Marie. Zo'n 6.000 voertuigen steken dagelijks de grens met Canada over.
Referenties
- ↑ Life in the fast lane surrounds Toledo | toledoblade.com
- ↑ I-75 Rouge River project: Southbound I-75 closure moving to Livernois Road | michigan.gov
- ↑ Stretch of I-75 near Rouge River bridge opens to traffic for first time in 2 years | wxyz.com
- ↑ 18-mile I-75 rebuilding project begins Monday | detroitnews.com
- ↑ www.modernize75.com
- ↑ MDOT: We’ll speed Oakland Co. I-75 project by 10 years | detroitnews.com
- ↑ Opening Michigan’s first HOV lanes requires lane closures on a portion of I-75 in Oakland County starting Oct. 16 | michigan.gov
- ↑ New carpool lanes open on I-75 in Oakland County | crainsdetroit.com
- ↑ Carpool lanes now open along I-75 in Oakland County; here's when they're active | wxyz.com
- ↑ Myths, facts, history and the 30th anniversary of the Zilwaukee Bridge | mlive.com
- ↑ The Zilwaukee Bridge | michiganhighways.org
- ↑ Interstate 75 | michiganhighways.org
- ↑ History of the Bridge | mackinacbridge.org
- ↑ Bridge History | michigan.gov
| Freeways in Detroit |
|---|
|
|
| Interstates en US Highways in de staat Michigan |
|---|
|
|
| Interstate 75
|
|---|