Mali
| |
|---|---|
| Mali | |
| |
| Hoofdstad | Bamako |
| Oppervlakte | 1.240.192 km² |
| Inwonertal | 21.474.000 |
| Lengte wegennet | 5.694 km |
| Lengte snelwegennet | 0 km |
| Eerste snelweg | nvt |
| Benaming snelweg | nvt |
| Verkeer rijdt | rechts |
| Nummerplaatcode | RMM[1] |
Mali, formeel de Republiek Mali (Frans: République du Mali) is een groot land in het westen van Afrika. Het land is circa 31 keer zo groot als Nederland en telt 21 miljoen inwoners. De hoofdstad is Bamako.
Inleiding
Geografie
Mali is een zeer groot land in het binnenland van West-Afrika. Het land grenst aan een groot aantal landen, kloksgewijs aan Algerije, Niger, Burkina Faso, Côte d'Ivoire, Guinea, Senegal en Mauritanië. Het land meet maximaal 1800 kilometer van west naar oost en 1600 kilometer van noord naar zuid. De hoofdstad Bamako ligt in het zuidwesten.
Het noorden van Mali is onderdeel van de Sahara, een ontoegankelijk woestijngebied, zowel met zandwoestijnen als lage gebergtes. Het hoogste punt is de 1155 meter hoge Hombori, Mali kent daarmee minder hoge bergen dan andere Sahara-landen. Door het midden van het land stroomt de rivier de Niger, die grotendeels door de savanne verloopt, die in deze regio droog en heet is. Rondom de Niger is het land gecultiveerd, met deels wetlands. Het zuidwesten van Mali is het enige deel dat meer begroeid is en een gematigder klimaat kent. Hier wonen de meeste mensen.
Mali kent grotendeels een heet woestijnklimaat, het land geldt als één van de heetste op aarde. In het zuidwesten is sprake van een droog en nat seizoen, hier is het klimaat meer gematigd. In het noorden en oosten valt nauwelijks neerslag, in de hoofdstad Bamako valt circa 1000 mm neerslag per jaar, grotendeels in de periode van mei tot en met oktober, met grote sommen in juli en augustus. Het natte seizoen kent ook wat minder hoge temperaturen. In Bamako ligt de maximumtemperatuur tussen 31 en 40 °C.
Demografie
Mali heeft een snelgroeiend inwonertal, van 4,7 miljoen in 1950 naar 11 miljoen in 2000 en meer dan 21 miljoen tegenwoordig. De bevolking is voornamelijk ruraal, met de hoogste dichtheid in het zuidwesten van het land. Bamako is de enige grote stad met 1,8 miljoen inwoners. Daarnaast zijn er nog 5 steden met meer dan 100.000 inwoners.
Het land heeft tal van etnische groepen waarvan er geen één de meerderheid vormt. Verschillende bevolkingsgroepen die tot de Mandé behoren maken circa de helft van de bevolking uit. In het noorden wonen de Touareg en Moren. Mali heeft 13 officiële talen, terwijl het Frans wordt gezien als een 'werktaal'. Voor 2023 was het Frans de enige officiële taal van Mali. Er worden daarnaast meer dan 40 inheemse talen gesproken. Bambara is een taal die door circa 80% van de bevolking als eerste of tweede taal gesproken wordt en als lingua franca geldt.
Economie
Mali is één van de armste landen ter wereld. De meeste mensen zijn werkzaam in de landbouw, veelal voor de eigen voedselvoorziening. Katoen is het primaire exportproduct. Er is enige mijnbouw in Mali, met name goud. De beperkte infrastructuur is een obstakel voor mogelijke delving van grondstoffen in de Sahara.
Geschiedenis
Het gebied stond ooit onder bestuur van grote Afrikaanse rijken, het Mali-rijk, het Songhai-rijk en het Ghana-rijk. Eind 19e eeuw begon het gebied onder Franse invloed te staan, toen de Fransen vanaf de kustplaatsen verder landinwaarts trokken. In 1905 stond het gebied onder bestuur als onderdeel van Frans Sudan (Soudan français). Tussen 1959 en 1960 bestond kortstondig de Mali-federatie met Senegal. In 1960 werd de Mali-federatie onafhankelijk van Frankrijk en Senegal splitste zich af, waarmee het huidige Mali ontstond. Direct na onafhankelijkheid werd Mali een socialistische éénpartijstaat. Deze regering werd in 1968 omver geworpen in een staatsgreep door Moussa Traoré, die vervolgens president van Mali was tot 1991. Onder Traoré was Mali ook een autoritair regime. In 1992 werden na het aftreden van Traoré de eerste democratische verkiezingen gehouden in Mali. Mali was daarna enige tijd één van de meest stabiele landen in West-Afrika, maar conflicten begonnen na 2010 te ontstaan met de Touareg in het noorden en interetnisch geweld in het midden. Mali kreeg daarbij aanzienlijke internationale steun, tot er staatsgrepen volgden in 2020 en 2021 en de westerse steun wegviel.
Wegennet
In 2014 werd het wegennet vastgesteld op een netwerk van 89.024 kilometer. Dit bestond uit 44 routes nationales van in totaal 14.102 kilometer, 40 routes régionales van in totaal 7.052 kilometer, 836 routes locales van in totaal 28.929 kilometer en 3.701 routes communales van in totaal 38.491 kilometer.[2] Van dit wegennet wordt 21.681 kilometer weg actief onderhouden door de overheid. Het verharde wegennet besloeg in 2014 5.694 kilometer, slechts 6% van het totale geclassificeerde wegennet en 26% van het daadwerkelijk onderhouden wegennet. Er was daarnaast 1.767 kilometer all-weather roads die moderne standaarden hebben. De overige 14.220 kilometer wordt aangeduid als een piste, in de praktijk zijn dit sporen in het zand of zandwegen die niet een hoge ontwerpstandaard of mate van onderhoud hebben.
Het wegennet van Mali is is in variabele staat onderhouden. Een deel van de routes nationales is in de periode 2005-2012 opgeknapt. De belangrijkste verharde wegen liggen in het zuiden van het land, vooral rond de regio Bamako naar de buurlanden. Een belangrijk project was de alternatieve weg naar Senegal, die Mali beter moest verbinden met de havens van Dakar. Een ander groot project is de bouw van een verharde weg van Ségou naar Tombouctou.
Reizen over land in het noorden is gevaarlijk vanwege banditisme, en bovendien onmogelijk met gewone voertuigen omdat er geen verharde wegen zijn. In het noorden loopt maar één weg, die van Gao naar de grens met Algerije, maar dat is een niet-onderhouden piste. Het aantal bruggen over de Niger is beperkt, maar de meeste plaatsen liggen ten zuiden van de rivier. De stad Tombouctou is de belangrijkste stad ten noorden van de rivier. Vernieuwde wegen hebben moderne wegmarkeringen, maar veel oude wegen hebben vaak helemaal geen wegmarkering, rijden in het donker is daarom gevaarlijk. De meeste grotere plaatsen hebben geen rondwegen, doorgaande wegen kruisen elkaar doorgaans in het centrum.
Autosnelwegen
In Mali zijn geen echte autosnelwegen. Wel is er een voie express tussen Bamako en de luchthaven, die 2x2 rijstroken telt en gedeeltelijk ongelijkvloers is. In de hoofdstad Bamako zijn nog een aantal andere ongelijkvloerse kruisingen. De N6 tussen Bamako en Ségou is aangelegd alsof het één helft van een autoroute is.
Routes nationales
De routes nationales vormen het hoofdwegennet van Mali en verbinden alle plaatsen van betekenis met elkaar. Het wegennet ligt hoofdzakelijk in het zuiden van het land, in de Sahara zijn geen verharde wegen. De meest noordelijke doorgaande wegen liggen langs de rivier de Niger via Tombouctou. De N16 heet ook wel de 'Transsaharienne' omdat het de enige doorgaande weg door woestijngebied is, alhoewel deze weg ten zuiden van de Sahara ligt. De N3 en N1 zijn de belangrijkste wegen van Bamako naar Senegal en Mauritanië en zijn doorgaand verhard.
Voor verkeer binnen Mali is de N6 van Bamako naar Mopti de belangrijkste weg. In het oosten en noorden van Mali zijn vrijwel geen verharde wegen. Veel routes nationales met een hoger nummer zijn onverhard. De N27 heeft het langste traject met 2x2 rijstroken in Mali, over circa 50 kilometer tussen Bamako en Koulikoro. Nummers hoger dan N30 zijn veelal zandwegen, pistes of theoretische routes door de Sahara. De N33 is potentieel de langste genummerde weg van Mali.
| Routes nationales in Mali
|
|---|
|
N1 • N2 • N3 • N4 • N5 • N6 • N7 • N8 • N9 • N10 • N11 • N12 • N13 • N14 • N15 • N16 • N17 • N18 • N19 • N20 • N21 • N22 • N23 • N24 • N25 • N26 • N27 • N28 • N29 • N30 • N31 • N32 • N33 • N34 • N35 • N36 • N37 • N38 • N39 • N40 • N41 • N42 • N43 • N44 |
Wegbeheer
Het dagelijks onderhoud en de uitvoering van de wegenprojecten ligt bij de Agence d’Exécution des Travaux d’Entretien Routier (AGEROUTE).[3] De Direction Nationale des Routes (DNR) voert het projectmanagement uit en is onderdeel van het ministerie van transport. De DNR werd in 2002 opgericht.[4]
Geschiedenis
| jaar | lengte verharde weg |
|---|---|
| 1960 | 370 km |
| 1970 | 1.634 km |
| 1980 | 1.760 km |
| 1990 | 2.305 km |
| 2000 | 2.871 km |
| 2010 | 3.748 km |
Franse koloniale periode
In 1953 werd melding gemaakt van één verharde weg in 'Le Soudan', een 90 kilometer lange geasfalteerde weg van Bamako naar 'Bougoumé', vermoedelijk is dit Bougouni.[5]
Onafhankelijk Mali
Bij onafhankelijkheid in 1960 had Mali een netwerk van circa 4.000 kilometer weg, waarvan 370 kilometer was geasfalteerd. Dit verharde wegennet bestond uit drie routes: Bamako - Bougouni (165 km), Bamako - Ségou (192 km) en Bamako - Kati (13 km).[6]
In de periode 1960-1970 is door Europa (Fonds européen de développement, FED) en de Verenigde Staten (USAID) fors in het wegennet van Mali geïnvesteerd om het land te integreren en ontwikkelen. In deze periode is 1.224 kilometer weg geasfalteerd. Ook werd in 1961 de Pont des Martyrs over de Niger in Bamako in gebruik genomen. In 1968 waren er twee lange geasfalteerde wegen in Mali, van Bamako naar Mopti en van Bamako tot de grens met Ivoorkust.[7][8] In 1974 bedroeg het verharde netwerk 1.631 kilometer.[9] In de periode 1970-1992 werd het netwerk van verharde wegen uitgebreid tot circa 2.500 kilometer, met 2.569 kilometer verharde weg in 1994. In 1973 is de hoofdweg tussen Bamako en Ségou vernieuwd. De World Bank was actief bij het financieren van feeder roads en wegonderhoud, zodat agrarische producten de grote afzetmarkten konden bereiken.
Tussen 1981 en 1987 is de weg van Sevare naar Gao aangelegd. Dit wordt wel de 'Transsaharienne' genoemd, alhoewel dit niet de traditionele Trans-Sahara route is, maar een afsnijding van de vallei van de Niger door woestijngebied.[10] In 1992 opende in Bamako de Pont Roi Fahd, die met Saudische financiering is aangelegd. Dit was de tweede brug over de Niger in Bamako en omvatte ook 3 kilometer weg met 2x2 rijstroken. In de jaren '90 is de voie express in Bamako aangelegd, dit was de eerste hoogwaardig uitgebouwde weg van Mali. Dit was een 10 kilometer lange dubbelbaans weg op de zuidoever van de Niger, tussen de luchthaven en de stadskern. Alhoewel dit geen echte autosnelweg is, had het al wel de eerste ongelijkvloerse aansluitingen van Mali.
In 2004 besloeg het netwerk van verharde wegen 3.637 kilometer.[11] In de periode daarna is het netwerk van verharde wegen substantieel uitgebreid. In 2010-2011 is een serie ongelijkvloerse aansluitingen ten westen van het centrum van Bamako aangelegd. In 2011 opende de derde brug over de Niger in Bamako.[12]
Tolwegen
In Mali moet op belangrijke wegen tol betaald worden. Dit is een open tolsysteem met tolpoorten op strategisch gelegen plekken. In 2015 waren er 29 tolpoorten.[13]
Wegnummering
De eerste wegnummering van Mali werd in 1971 vastgesteld.[14] Hierin werd een netwerk van 5.696 kilometer routes nationales vastgesteld, bestaande uit de N1 t/m N20. Ook was er een netwerk van 5.595 kilometer routes régionales vastgesteld, bestaande uit de R1 t/m R33. Ook werd een netwerk van 1.713 kilometer routes locales vastgesteld, bestaande uit de L1 t/m L64. Bij de routes locales werden veel nummers overgeslagen.
Het wegennet van Mali is in 2005 opnieuw geclassificeerd.[15][16][17] Het wegennet is toen opgedeeld in vier klassen;
- Routes d’intérêt national (RN)
- Routes d’intérêt régional (RR)
- Routes d’intérêt local (RL)
- Routes d’intérêt communal (RC)
De N-wegen beginnen voornamelijk in Bamako, de ééncijferige nummers zijn veelal radiale routes van Bamako. Van de hogere nummers loopt de nummering oostwaarts op. Veel hogere N-nummers zijn zandwegen of theoretische verbindingen. R-wegen lopen eveneens oostwaarts op. L-wegen zijn bijna altijd zandwegen, en zijn gezoneerd, het eerste nummer geeft de zone aan. De zonenummering loopt oostwaarts op.
Lijst van routes nationales
| # | No. | Route | Lengte |
|---|---|---|---|
 |
N1 | grens Senegal - Kayes - Lakamané - Diema | 365 km |
 |
N2 | Bafoulabé - Djibouria - Kéniéba - grens Guinea | 137 km |
 |
N3 | Nioro - Diema - Bamako | 440 km |
 |
N4 | grens Mauritanië - Nara - Goumbou - Sagabala | 175 km |
 |
N5 | Bamako - grens Guinea | 125 km |
 |
N6 | Bamako - Ségou - San - Sévaré - Konna | 620 km |
 |
N7 | Bamako - Bougouni - Koumantou - Sikasso - Zégoua - grens Ivoorkust | 465 km |
 |
N8 | grens Guinea - Yanfolila - Bougouni | 110 km |
 |
N9 | Bougouni - Manankoro - grens Ivoorkust | 120 km |
 |
N10 | Sikasso - grens Burkina Faso | 185 km |
 |
N11 | Koutiala - Sikasso | 125 km |
 |
N12 | Bla - Koutiala - Koury - grens Burkina Faso | 75 km |
 |
N13 | San - Heremakono - Koutiala | 125 km |
 |
N14 | Heremakono - Koury | 76 km |
 |
N15 | Sévaré - Bandiagara - Bankass - Koro - grens Burkina Faso | 215 km |
 |
N16 | Konna - Douentza - Gossi - Gao | 565 km |
 |
N17 | Gao - Ansongo - grens Niger | 200 km |
 |
N18 | Gao - Bourem - Anefis - Kidal | 405 km |
 |
N19 | Anefis - Tessalit - grens Algerije | 415 km |
 |
N20 | Ansongo - Ménaka - grens Niger | 315 km |
 |
N21 | grens Mauritanië - Kayes - Djibouria | 185 km |
 |
N22 | Kayes - Bafoulabé - Tambaga | 350 km |
 |
N23 | Kayes - Nioro - Goumbou | 140 km |
 |
N24 | grens Senegal - Kéniéba - Tambaga - Kita - Kati | 430 km |
 |
N25 | Nioro - Lakamané - Kita | 305 km |
 |
N26 | Bamako - Kangaba - grens Guinea | 138 km |
 |
N27 | Bamako - Koulikoro - Sirakorola - Banamba - Niono | 365 km |
 |
N28 | Ouéléssébougou - Sélingué | 55 km |
 |
N29 | Sirakorola - Ségou | 175 km |
 |
N30 | Fana - Koumantou - Kolondieba - grens Ivoorkust | 310 km |
 |
N31 | Nara - Kourouma - Macina | 300 km |
 |
N32 | Sildé - Mopti - Sévaré | 60 km |
 |
N33 | Ségou - Niono - Kourouma - Tonka - Goundam - Tombouctou - Bourem | ? km |
 |
N34 | Ségou - Djenné - Sofara | 260 km |
 |
N35 | Ségou - Macina - Sildé - Mopti | 230 km |
 |
N36 | Youwarou - Sildé | 60 km |
 |
N37 | Bankass - grens Burkina Faso | 71 km |
 |
N38 | Tonka - Konna | 165 km |
 |
N39 | Tombouctou - Douentza - grens Burkina Faso | 385 km |
 |
N40 | Taoudenni - Tombouctou | ? km |
 |
N41 | grens Mauritanië - Taoudenni - Tessalit | ? km |
 |
N42 | Gourma-Rharous - Gossi - grens Burkina Faso | 245 km |
 |
N43 | Ansongo - Tessit - grens Niger | 76 km |
 |
N44 | Kidal - Ménaka | 275 km |
Bewegwijzering
Bewegwijzering ontbreekt op grote schaal, maar dat wat er staat lijkt nog uit de Franse koloniale tijd te stammen. Nieuw geplaatste bewegwijzering is ook in Franse stijl.
Maximumsnelheid
| wegtype | Vmax |
|---|---|
 |
|
 |
|
De maximumsnelheid in Mali bedraagt 50 km/h binnen de bebouwde kom en 90 km/h buiten de bebouwde kom.
Referenties
- ↑ République du Mali, RM is al bezet door Madagaskar
- ↑ POLITIQUE NATIONALE DES TRANSPORTS, DES INFRASTRUCTURES DE TRANSPORT ET DU DESENCLAVEMENT | maliapd.org
- ↑ ageroute.gouv.ml
- ↑ Direction Nationale des Routes | cnom.sante.gov.ml
- ↑ L'équipement routier de l'A. O. F. | e-periodica.ch
- ↑ HISTORIQUE DE LA ROUTE AU MALI | cltrafrique.com
- ↑ Mobilités et échanges entre Mali, Mauritanie et Sénégal | journals.openedition.org
- ↑ Carte 2 - Évolution de la géographie des axes routiers principaux en Afrique de l’ouest entre 1968 et 2009 | journals.openedition.org
- ↑ Mali - Third Highway Project | worldbank.org
- ↑ Mali - Projet de route Transsaharienne Sevare-Gao | afdb.org
- ↑ Annuaire 2005
- ↑ ATT inaugure le 3e pont de Bamako | jeuneafrique.com
- ↑ Les postes de péages au Mali en chiffres : 29 postes de péages, 2 milliards de FCFA de recette annuelle en moyenne dont 90% investis dans l’entretien routier, 7% dans les équipements des postes de péages et 3% soit plus de 60 millions reversés aux communes abritant ces postes. | maliweb.net
- ↑ ORDONNANCE N° 13 / CMLN DU 8 AVRIL 1971
- ↑ LOI N°05-041/DU 22 JUILLET 2005 PORTANT PRINCIPES DE CLASSEMENT DES ROUTES
- ↑ Décret n° 05-431/P-RM du 30 septembre 2005
- ↑ Journal officiel du Mali de l'annee 2005 (p966) | sgg-mali.ml
| Wegen van Afrika |
|---|
|
Algerije • Angola • Benin • Botswana • Burkina Faso • Burundi • Centraal-Afrikaanse Republiek • Comoren • Democratische Republiek Congo • Republiek Congo • Djibouti • Egypte • Equatoriaal Guinea • Eritrea • Ethiopië • Gabon • Gambia • Ghana • Guinea • Guinea-Bissau • Ivoorkust • Kaapverdië • Kameroen • Kenia • Lesotho • Liberia • Libië • Madagaskar • Malawi • Mali • Marokko • Mauritanië • Mauritius • Mozambique • Namibië • Niger • Nigeria • Rwanda • São Tomé en Príncipe • Senegal • Seychellen • Sierra Leone • Somalië • Sudan • Swaziland • Tanzania • Togo • Tsjaad • Tunesië • Uganda • Westelijke Sahara • Zambia • Zimbabwe • Zuid-Afrika • Zuid-Sudan |