Azerbeidzjan

Uit Wegenwiki
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Azərbaycan
Hoofdstad Baku
Oppervlakte 86.600 km²
Inwonertal 10.164.000
Lengte wegennet 18.893 km
Lengte snelwegennet 1.180 km[1]
Eerste snelweg ?
Benaming snelweg avtomagistral
Verkeer rijdt rechts
Nummerplaatcode AZ

Azerbeidzjan (Azerbeidzjaans: Azərbaycan) is een land op de grens van Europa en Azië. Het ligt aan de Kaspische Zee in de oostelijke Kaukasus en telt 10 miljoen inwoners op een oppervlakte van ruim twee maal Nederland. De hoofdstad is Baku.

Inleiding

Geografie

Azerbeidzjan is gelegen in de Kaukasus en aan de Kaspische Zee. Het land grenst in het noorden aan Rusland, in het westen aan Georgië, Armenië, een heel klein stukje aan Turkije en in het zuiden aan Iran. De exclave Naxçıvan (Nakhchivan) behoort tot Azerbeidzjan en ligt tussen Armenië, Iran en Turkije ingeklemd. Azerbeidzjan meet maximaal 380 kilometer van noord naar zuid en 420 kilometer van west naar oost.

Het land wordt gedomineerd door de Grote Kaukasus in het noorden en de Kleine Kaukasus in het zuiden, met daar tussen een grote vallei waar de meeste mensen wonen. De Grote Kaukasus heeft meerdere pieken van meer dan 4.000 meter, waarvan de 4.467 meter hoge Bazardüzü het hoogste punt van het land vormt. De grootste rivier van Azerbeidzjan is de Kür, de belangrijkste zijrivier daarvan is de Aras, beide rivieren ontspringen in Turkije.

Het Azerbeidzjaanse landschap is zeer divers, variërend van hooglanden, hooggebergte, steppe, semi-woestijn, gecultiveerde polders en bossen. Alhoewel Azerbeidzjan een lange kustlijn aan de Kaspische Zee heeft, zijn aanzienlijke delen van de kust geïndustrialiseerd voor de olie-industrie en maar weinig delen zijn geschikt voor het toerisme.

Azerbeidzjan heeft een nogal gevarieerd klimaat, van subtropisch in het zuidoosten tot droog in het oosten en noorden en meer gematigd hooglandklimaat in het westen. Het land heeft hete zomers en vrij koude winters. De gemiddelde maximumtemperatuur in Baku varieert van 7°C in januari tot 31°C in juli. De neerslag varieert enorm, van slechts 200 mm per jaar rond Baku tot circa 1700 mm in het westen.

Demografie

Het inwonertal van Azerbeidzjan groeide van circa 2 miljoen rond 1900 tot bijna 10 miljoen in 2020. De bevolkingsgroei in Azerbeidzjan is aanzienlijk groter dan elders in de Kaukasus. Ongeveer de helft van de Azeri's woont in steden, de rest op het platteland.

Met afstand de grootste stad van Azerbeidzjan is de hoofdstad Baku, gelegen aan de Kaspische Zee en telt 2,3 miljoen inwoners. De tweede stad is het landinwaarts gelegen Ganja (Gəncə). De belangrijkste haven is in Sumqayıt, de derde stad van het land. Er zijn in totaal 10 steden met meer dan 50.000 inwoners.

Het land wordt bevolkt door Azeri's, een Turks volk dat ook in het buurland Iran woont. Zij vormen meer dan 90% van de bevolking. Andere groepen zijn veel kleiner en vormen 1-2% elk, zoals de Lezgienen in het noorden, de Armenen in het westen en Talysh in het zuiden. In de steden wonen ook Russen.

In Azerbeidzjan wordt het Azeri gesproken, een Turkse taal dat in een aangepast Latijns schrift wordt geschreven. Het Russisch wordt als moedertaal op zeer kleine schaal gesproken, evenals het Armeens in het westen. Het Russisch en het Engels worden als buitenlandse taal gesproken.

Economie

De economie, alsmede de inkomsten van de overheid, van Azerbeidzjan is grotendeels gebaseerd op olie en gas dat in grote hoeveelheden wordt geëxploiteerd. Dit heeft er toe geleid dat Azerbeidzjan meer dan de andere Kaukasuslanden zijn infrastructuur heeft kunnen verbeteren. Het BBP in Azerbeidzjan is sinds de jaren '90 sterk gegroeid, het inkomen per inwoner groeide van 9% van het Amerikaans gemiddelde in 1995 tot 32% in 2010. De inkomensongelijkheid is echter relatief klein voor een land dat zo sterk op olie gericht is. De landbouw speelt in het centrale deel van Azerbeidzjan een belangrijke rol, meer dan de helft van de landoppervlakte is gecultiveerd met landbouw.

Geschiedenis

Vanaf de middeleeuwen stond het gebied veelal onder bestuur van Iraanse dynastieën. Het gebied lag in de frontlinie van conflicten tussen het Russische Rijk en het Perzische Rijk. Vanaf 1813 kwam het gebied onder Russisch bestuur te staan. De rivier de Aras vormde vaak de grens tussen het Russische Rijk en Perzië. Na de ineenstorting van het Russische Rijk in 1918 werd de Democratische Republiek Azerbeidzjan uitgeroepen. Dit was het eerste democratische land in de islamitische wereld. Het onafhankelijke land bestond nog geen twee jaar, in 1920 werd het geannexeerd als onderdeel van de Sovjetunie. In 1921 werd de Republiek van de Aras bij Azerbeidzjan gevoegd, dit valt samen met de hedendaagse autonome regio Nakhchivan (Naxçıvan). Er was toen sprake van de Socialistische Sovjetrepubliek Azerbeidzjan.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog speelde Azerbeidzjan een cruciale rol voor het Russische leger, 80% van de olie voor de Sovjetunie aan het oostfront werd bevoorraad vanuit Azerbeidzjan. Eén van de speerpunten van de Duitse invasie was ook het bezetten van de olievelden rond Baku. De stad werd door hen nooit bereikt.

Eind jaren '80 brak een conflict uit tussen Armenen en Azeri's in de autonome regio Nagorno-Karabakh. Azerbeidzjan verklaarde zich op 18 oktober 1991 onafhankelijk van de Sovjetunie, die kort daarna ophield te bestaan. Het conflict in Nagorno-Karabakh werd hiermee niet beëindigd en mondde uit in een grootschalige oorlog. Aan het einde van de oorlog in 1994 controleerde Armenië zo'n 20% van het Azerbeidzjaanse grondgebied. Gedurende de jaren '90 verlieten de meeste Russen en Armenen het land. Sinds de onafhankelijkheid wordt Azerbeidzjan als een dictatuur betiteld, het land werd tussen 1993 en 2003 bestuurd door Heydar Aliyev. In dat jaar werd hij opgevolgd door zijn zoon Ilham Aliyev als president. In 2020 wist Azerbeidzjan een groot deel van Nagorno-Karabakh te veroveren. In september 2023 stortte de Republiek Artsakh na een militaire operatie van amper één dag in, en vluchtte de gehele Armeense bevolking naar Armenië. Hiermee eindigde de al eeuwen bestaande Armeense aanwezigheid in Nagorno-Karabakh abrupt.[2]

Wegennet

Het hoofdwegennet van Azerbeidzjan.

Azerbeidzjan beschikte per januari 2022 over een wegennet van 18.893 kilometer, waarvan 11.938 kilometer uit een moderne asfaltverharding bestond.[3]

Het wegennet van Azerbeidzjan bestaat uit een aantal hoofdroutes, veelal de wegen vanuit Baku naar de landsgrenzen, aangevuld met een netwerk van regionale wegen. Bijna alle steden van Azerbeidzjan liggen aan één van de M-wegen. Een netwerk van R-wegen vult dit aan. Het wegennet van Azerbeidzjan is relatief modern, belangrijke corridors zijn geheel of gedeeltelijk als autosnelweg uitgevoerd, met name de invalswegen van Baku en een groeiend netwerk van hoofdwegen in Nagorno-Karabakh. Een aantal wegen telt 2x2 rijstroken maar is geen volwaardige autosnelweg vanwege scherpe bochten of gelijkvloerse elementen.

Het Azerbeidzjaanse wegennet heeft zich ontwikkeld tot het meest moderne op de Kaukasus, met name sinds 2003 is het wegennet in hoog tempo opgeknapt, zowel in Baku als de doorgaande routes, en sinds 2010 ook in toenemende mate de secundaire wegen naar kleinere dorpen. Twee belangrijke internationale transportroutes lopen door het land; vanaf Georgië naar Iran en vanaf Rusland naar Iran. Azerbeidzjan heeft ook de exclave Nakhchivan dat over land alleen via Iran te bereiken is. Nakhchivan heeft ook enkele wegen met 2x2 rijstroken.

Wegbeheer

De nationale wegbeheerder is de State Agency of Azerbaijan Automobile Roads (Azərbaycan Avtomobil Yolları Dövlət Agentliyi, AAYDA).[4] Daarnaast bestaat er ook een aparte wegbeheerder voor de exclave Nakhchivan, het Naxçıvan Muxtar Respublikası Avtomobil Yolları Dövlət Agentliyi, ook wel Naxavtoyol genoemd.[5] AAYDA beheerde in 2022 17.755 kilometer weg en Naxavtoyol beheerde 1.138 kilometer weg.

Na onafhankelijkheid werd Azəravtoyol opgericht om het wegbeheer in Azerbeidzjan op zich te nemen. In 2017 werd Azeravtoyol opgeheven en omgevormd tot het Azərbaycan Avtomobil Yolları Dövlət Agentliyi (AAYDA).

Autosnelwegen & wegclassificatie

Autosnelwegen in Azerbeidzjan.
De M2 bypass van Gəncə (Ganja).

Het wegennet van Azerbeidzjan is opgedeeld in vijf wegklassen. De wegen van de 1e klasse zijn feitelijk autosnelwegen (avtomagistral). In 2022 beschikte Azerbeidzjan over 935 kilometer weg van de 1e klasse. De autosnelwegen verlopen vooral vanaf Baku naar andere landsdelen, maar in Nagorno-Karabakh zijn sinds 2021 een aantal van dit soort wegen aangelegd.

De belangrijkste autosnelwegen van Baku zijn de M1 van Baku naar de grens met Rusland bij Samur, de M2 in de regio Baku en de M3 vanaf de regio Baku naar de grens met Iran bij Astara. Daarnaast zijn er in de regio Baku een aantal wegen als autosnelweg aangelegd. De M2 is de belangrijkste weg naar het binnenland en is ook grotere stukken met 2x2 rijstroken uitgerust, maar dit is niet overal een echte autosnelweg.

Wegenbouw in Nagorno-Karabakh

De regio Nagorno-Karabakh is van oudsher gecontesteerd tussen Armenië en Azerbeidzjan. Ten tijde van de Sovjetunie was verkeer tussen deze gebieden weinig problematisch, alhoewel in 1988 een guerilla-oorlog uitbrak, die na de val van de Sovjetunie in 1992 uitmondde in een groot conflict waarbij Armenië in 1994 een groter deel van Nagorno-Karabakh onder controle kreeg. De meeste dorpen buiten het kerngebied werden toen verwoest en onbewoonbaar. De Azerbeidzjaanse bevolking vluchtte. De Armenen richtten er de republiek Artsakh op, die niet internationaal erkend werd. Volgens internationaal recht behoorde het gebied tot Azerbeidzjan.

In 2020 lanceerde Azerbeidzjan een grootschalige oorlog om Nagorno-Karabakh terug te veroveren. Op 10 november 2020 werd een staakt het vuren bereikt. Op dat moment had Azerbeidzjan een groot deel van het territorium heroverd, behalve rond de stad Stepanakert, die in Armeense handen bleef, maar niet meer aan Armenië grensde. Een Russische troepenmacht fungeerde nadien als vredesmacht, maar kon niet voorkomen dat Azerbeidzjan met een militaire operatie van één dag in september 2023 de Republiek Artsakh deed instorten en de gehele Armeense bevolking naar Armenië vluchtte.

Azerbeidzjan begon in 2021 met de grootschalige bouw van nieuwe wegen om het gebied te herontwikkelen tot een bewoonbare streek. Hierbij werd gekozen voor grootschalige investeringen, met nieuwe autowegen, autosnelwegen, de 11,6 kilometer lange Murovdağ Tunnel en een bypass die de Laçın-corridor heet, en het Armeense gebied rond Stepanakert met de rest van Armenië verbond. Deze weg voert door Azerbeidzjaans territorium maar stond bij oplevering op 11 augustus 2022 de-facto onder Russische controle.[6] In Nagorno-Karabakh zijn 39 tunnels met een totale lengte van 66 kilometer aangelegd vanaf 2021.[7] Op 7 november 2021 opende een nieuwe weg (R31) naar het strategisch gelegen Shusha.[8][9] Door het zuiden van Nagorno-Karabakh is een 124 kilometer lange oost-west autosnelweg aangelegd.[10] Tussen Barda en Aghdam is ook een 45 kilometer lange autosnelweg aangelegd.[11][12] Op 11 augustus 2022 werd de Laçın Corridor opgeleverd als bypass voor doorgaand verkeer tussen Artsakh en Armenië.[13][14][15] De weg werd eind september 2023 gebruikt om de volledige bevolking van Nagorno-Karabakh naar Armenië te evacueren nadat Azerbeidzjan het gebied de-facto had veroverd.

Geschiedenis

Voorgeschiedenis

Het gebied dat nu Azerbeidzjan is lag al sinds de oudheid op de kruispunt van handelsroutes tussen Europa, Azië en het Midden-Oosten. De Zijderoute verliep ook deels door Azerbeidzjan. In de middeleeuwen waren er al verbeterde wegen voor oost-west en noord-zuidverkeer, zoals van de Zwarte Zee naar de Kaspische Zee en van Astrakhan naar Baku en Iran. De ontwikkeling van het hedendaagse wegennet startte midden 19e eeuw, en was gericht op wegen in en rond Baku. De eerste wegen werden vanaf 1850 aangelegd, in 1860 kwam de weg Yevlakh-Shusha-Nakhchivan-Iravan gereed door de bergen van de zuidelijke Kaukasus. De eerste wegen waren gravelwegen. Omstreeks 1900 had Azerbeidzjan 209 kilometer verharde weg. Voor 1920 waren er slechts een paar honderd personenauto's in Azerbeidzjan.

In 1918 werd de wegenbouw voor het eerst georganiseerd in een overheidsagentschap. Er waren toen 15 vrachtwagens en 12 graders aangeschaft voor wegenbouw. In 1918 werd het ministerie voor wegen, post en de telegraaf opgericht (Yollar, Poçt və Teleqraf Nazirliyi). In die tijd bestond de onafhankelijke Azerbeidzjaanse Democratische Republiek kortstondig. In die tijd bestond het netwerk van wegen uit 460 kilometer verbeterde weg, 250 kilometer gravelweg en 310 kilometer verharde en semi-verharde wegen.

Sovjet-periode

Het genummerde wegennet (M- en A-wegen) ten tijde van de Sovjetunie.

Toen Azerbeidzjan onder het bestuur van de Sovjetunie viel, werd in 1928 Azqlavdortrans (Азглавдортранс) opgericht die de wegenbouw in de Azerbeidzjaanse SSR zou gaan uitvoeren. Azqlavdortrans werd in 1937 echter weer opgeheven. De eerste asfaltcentrale werd in Sabunçu gebouwd. In 1940 beschikte Azerbeidzjan over 11.024 kilometer weg, waarvan 49 kilometer beton en 3000 kilometer verharde weg. In de periode van 1941 tot 1950 werd 919 kilometer weg verhard. Vanwege het strategische belang van de olievelden van Azerbeidzjan tijdens de Tweede Wereldoorlog kreeg de Azerbeidzjaanse SSR veel financiën van de centrale regering in Moskou. Eén van de grote projecten was de 461 kilometer lange weg van Baku tot Agstafa nabij de grens met Georgië, die in 1945 gereed kwam. Ook is in die periode een moderne weg van Baku naar de grens met Iran bij Astara aangelegd.

In de jaren '50 werd het netwerk van verharde wegen vergroot, de bouw van verharde wegen werd in die tijd de standaard. Men was druk bezig om gravelwegen te verharden met een asfaltlaag, dat groeide van 1.107 kilometer in 1950 naar 2.847 kilometer in 1960. De meeste grotere plaatsen in Azerbeidzjan, evenals de verbindingen naar Iran en de andere SSRs van de Sovjetunie werden in deze periode volledig verhard. De bouw van verharde wegen accelereerde gedurende de jaren '60, in 1970 had de Azerbeidzjaanse SSR 13.400 kilometer verharde weg.

In 1974 werd de Algemene Wegenadministratie opgericht, genaamd Gushosdor (Гушосдор) in het Russisch. In deze periode vond een grootschaliger industrialisatie van Azerbeidzjan plaats, zowel in de landbouw als de olie. De verbeterde gravelwegen met een laagje asfalt gingen snel kapot en zijn in de jaren '70 veelal vervangen door een modernere asfaltweg. In 1980 waren alle staatswegen geasfalteerd.

Onafhankelijk Azerbeidzjan

In 1991 werd Azerbeidzjan een onafhankelijk land. Het raakte direct geïsoleerd, het verloor het conflict om Nagorno-Karabakh met Armenië, de belangrijkste afzetmarkt Rusland werd moeilijker bereikbaar vanwege de oorlog in Tsjetsjenië en de eigen provincie Nakhchivan was alleen nog door de lucht of via Iran bereikbaar. De oorlog om Nagorno-Karabakh stortte Azerbeidzjan in grote problemen, het land verloor 20 procent van zijn territorium en moest 1 miljoen vluchtelingen elders huisvesten. De Azerbeidzjaanse plaatsen in Nagorno-Karabakh werden vrijwel allemaal volledig verwoest en onbewoonbaar.

Na onafhankelijkheid werd Azəravtoyol opgericht om het wegbeheer in Azerbeidzjan op zich te nemen. Het wegennet raakte door een tekort aan geld en onderhoud steeds meer in verval. Om de situatie te verbeteren werd in 1994 het wegenfonds (dövlət yol fondu) opgericht. Echter de financiële situatie van Azerbeidzjan was in de jaren '90 problematisch en er konden bijna geen wegenprojecten of wegonderhoud uitgevoerd worden.

Eind jaren '90 werd een nieuwe wegnummering ingevoerd van M- en R-wegen. De prefix 'M' staat voor magistral avtomobil yolları en zijn wegen die Baku met andere landen verbindt. De R-wegen zijn regionale wegen en vormen de tweede laag van hoofdwegen.

Vanwege de toenemende inkomsten uit olie kon Azerbeidzjan na 2005 het wegennet opknappen, moderniseren en uitbreiden. In 2017 werd Azeravtoyol opgeheven en omgevormd tot het Azərbaycan Avtomobil Yolları Dövlət Agentliyi (AAYDA). Tegen 2020 beschikte Azerbeidzjan over het meest moderne wegennet in de Kaukasus. In de periode 2003-2021 zijn in Baku 83 ongelijkvloerse kruisingen aangelegd, 2.010 kilometer weg gemoderniseerd of heraangelegd. Tussen 2003 en 2021 zijn ook 5.100 kilometer wegen aangelegd om het platteland te ontsluiten. In diezelfde periode is 19.200 kilometer weg onderhouden. Het aantal kilometers weg van de eerste categorie (autosnelwegen) groeide van 115 kilometer in 2003 naar 935 kilometer in 2021.[16]

Er waren begin jaren 2010 plannen om een soort ringweg om Baku aan te leggen, met daarbij een lange brugoverspanning over de baai van Baku.[17][18] De kosten van deze 11,5 kilometer lange brug werden in 2011 geraamd op $ 1,8 miljard.[19] Het project is nadien echter niet meer voortgezet.

In 2023 kwam de nieuwe M1 van Baku naar de grens met Rusland bij Samur gereed als een moderne tolweg, die parallel aan de oude M1 was aangelegd. Ook is de M2 in het westen van het land als autosnelweg aangelegd tot de Georgische grens. Hiermee waren alle invalswegen van Baku uitgebouwd als autosnelweg tot aan de landsgrenzen met Rusland, Georgië en Iran.

Hoofdwegen

Autosnelwegen en hoofdwegen in Azerbeidzjan

M1M2M3M4M5M6M7M8

R1R2R3R4R5R6R7R8R9R10R11R12R13R14R15R16R17R18R19R20R21R22R23R24R25R26R27R28R29R30R31R32R33R34R35R36R37R38R39R40R41R42R43R44R45R46R47R48R49R50R51R52R53R54R55R56R57R58R59R60R61R62R63R64R65R66


Europese wegen

Europese wegen in Azerbeidzjan

E60E99E119E002


Asian Highways

Asian Highways in Azerbeidzjan

AH5AH8AH81AH83


Tolwegen

In Azerbeidzjan waren oorspronkelijk geen tolwegen. De M3 van Alat naar Astara was de eerste tolweg van Azerbeidzjan.[20] Later volgde de nieuwe M1 tussen Sumgayit en de grens met Rusland. In 2018 werden de toltarieven voor het eerst vastgesteld.[21] In 2020 werden meer tolwegen overwogen.[22] In 2023 kwam de M1 van Baku naar de Russische grens gereed als tolweg.[23]

Wegnummering

Het wegennet van Azerbeidzjan is opgedeeld in M- en R-wegen. De M-wegen vormen de verbindingen van Baku naar de buurlanden en zijn genummerd van de M-1 t/m M-8. De R-wegen vormen het overige hoofdwegennet binnen de republiek en zijn genummerd vanaf de R-1 t/m R-66.[24] Er bestaat ook een administratieve nummering van lokale wegen.[25]

Oorspronkelijk had Azerbeidzjan nog de nummering van de Sovjetunie, met M- en A-nummers. De A324 was bijvoorbeeld de hoofdweg van Baku naar het drielandenpunt met Armenië en Iran in het zuidwesten. De A317 was de belangrijkste doorgaande weg vanaf Nagorno-Karabakh. De A315 was de noordelijke route naar Georgië. Dit is in 2005 opgeheven en vervangen door het systeem van M- en R-nummers.

De M-wegen vormen een radiaal systeem vanuit Baku, de R-wegen zijn oplopend gezoneerd, de lagere nummers beginnen in het noorden, lopen op door het midden naar het westen, daarna oplopend door het midden naar het zuiden. Er liggen weinig R-wegen rond Baku. De nummers hoger dan 50 zijn veelal korte verbindingswegen. De R-wegen worden voor zover bekend niet bewegwijzerd met hun nummer.

Tevens zijn er Asian Highways en een aantal E-nummers, zoals de E002, E60 en E119.

M-wegen

# No. route lengte
M1 Baku - Sumqayit - Quba - Samur - gr. Rusland 205 km
M2 Baku - Ələt - Yevlax - Gəncə - Qazax - gr. Georgië 507 km
M3 Ələt - Lankaran - Astara - gr. Iran 205 km
M4 Baku - Yevlax 280 km
M5 Yevlax - Şəki - Balakən - gr. Georgië 184 km
M6 Qazıməmmə - Shirvan - Zəngilan - gr. Armenië 286 km
M7 Naxçıvan - Sadarak - gr. Turkije 81 km
M8 gr. Armenië - Ordubad - Julfa - Naxçıvan 87 km

R-wegen

# No. route lengte
R1 Gəndov - Xaçmaz - Yalama - gr. Rusland 88 km
R2 Giləzi - Xızı 31 km
R3 Quba - Qusar 12 km
R4 Quba - Xaçmaz 22 km
R5 Qusar - Xudat 29 km
R6 Sumqayıt - Sahil (Baku Bypass) 40 km
R7 Sumqayıt - Hacı Zeynalabdin 18 km
R8 Muğanlı - İsmayıllı 40 km
R9 Qaraməryəm - Şəki 152 km
R10 Qaraməryəm - Müsüslü 22 km
R11 Ağsu - İmişli - Bəhramtəpə 113 km
R12 Göyçay - Bərgüşad 18 km
R13 Göyçay - Ucar 20 km
R14 Ağdaş - Ləki 10 km
R15 Ağdaş - Zarağan 45 km
R16 Qorağan - Zaqatala 43 km
R17 Xaldan - Mingəçevir 14 km
R18 Mingəçevir - Hacıbədəlli - Bəhramtəpə 166 km
R19 Gəncə - Qamışlı - Laçın 200 km
R20 Gəncə - Daşkəsən 38 km
R21 Gəncə - Samux 8 km
R22 Şəmkir - Gədəbəy 45 km
R23 Qazax - Uzuntala - gr. Armenië 14 km
R24 Ağstafa - Sadıqlı - gr. Georgië 54 km
R25 Goran - Naftalan 18 km
R26 Goranboy - Tərtər 35 km
R27 Tərtər - Hindarx 41 km
R28 Yevlax - Ağdam - Stepanakert - Laçın 151 km
R29 Bərdə - Tǝrtǝr - Kəlbəcər - İstisu 160 km
R30 Xankəndi - Xocavənd 42 km
R31 Şuşa - Füzuli 53 km
R32 Ucar - Ağcabədi 76 km
R33 Ağdam - Hindarx - Ağcabədi 48 km
R34 Ağdam - Ağdərə 26 km
R35 Ağdam - Füzuli - Horadiz 90 km
R36 Laçın - Həkəri 83 km
R37 Laçın - Zabux - gr. Armenië 23 km
R38 Qubadlı - Xanlıq 16 km
R39 Həkəri - Zəngilan 23 km
R40 Füzuli - Cəbrayıl - Mahmudlu 46 km
R41 İkinci Aşıqlı - Daşburun 32 km
R42 Bəhramtəpə - Biləsuvar 62 km
R43 Biləsuvar - gr. Iran 19 km
R44 Hacıqabul - Şirvan 11 km
R45 Şirvan - Salyan 43 km
R46 Salyan - Neftçala 40 km
R47 Masallı - Yardımlı 53 km
R48 Lənkəran - Lerik 55 km
R49 Naxçıvan - Şahbuz - Biçənək - gr. Armenië 65 km
R50 Gəncə - M2 11 km
R51 M2 - Gəncə 8 km
R52 M2 - Kürəkçay station 5 km
R53 M2 - Alabaşlı station 8 km
R54 M2 - Ələt station 5 km
R55 M3 - Masallı station 5 km
R56 Çayqaraqoyunlu - Kərimli 31 km
R57 M5 - Şəki 12 km
R58 M5 - Zaqatala station 9 km
R59 Balakən - Balakən station 2 km
R60 M6 - İmişli 7 km
R61 M6 - Zəngilan 11 km
R62 M7 - Şərur 4 km
R63 M7 - Sədərək - gr. Armenië 8 km
R64 M8 - Babək 3 km
R65 M8 - Culfa - gr. Iran 2 km
R66 M8 - Ordubad station 5 km

Bewegwijzering

Bewegwijzering op de R31.
Een afstandbord op de R31.

Azerbeidzjan gebruikt de oude Sovjetbewegwijzering die zeer simplistisch van aard is. Zowel groene als blauwe borden worden gebruikt, alhoewel hier geen systeem in lijkt te zitten. De bewegwijzering is in het Azerbeidzjaans, een Turkse taal. Het Azerbeidzjaans in Azerbeidzjan is in het Latijnse schrift, met een aantal afwijkende letters, met name de Ə, Ç, Ğ en Ş. Oudere borden zijn vaak in het destijds gebruikelijke Cyrillisch.

Sinds kort wordt er verkeerssignalering toegepast op enkele wegen rond Baku, deze elektronische borden kunnen een snelheid tonen en een groene pijl of rood kruis wanneer de rijstrook gesloten is. Daarnaast zijn er elektronische borden aanwezig die informatie geven over bijvoorbeeld de wegdektemperatuur.

Verkeersborden

Sinds 2002 is Azerbeidzjan lid van de Weense conventie.[26] Het land past de verkeersborden toe die in Europa gebruikelijk zijn.

Markeringen

Gele kantmarkeringen worden veelvuldig gebruikt, maar de markering om rijstroken te onderscheiden is wit. In stedelijke gebieden en sommige oudere wegen is de markering volledig weggesleten. Soms wordt het verkeer op meerstrooks wegen in één richting ook gescheiden door een ononderbroken markering.

Verkeersveiligheid

In 2019 vielen 821 verkeersdoden in Azerbeidzjan.[27] Het aantal verkeersdoden lag rond 1.300 begin jaren '90, daalde daarna naar 600 eind jaren '90, om daarna weer sterk te groeien naar bijna 1.200 per jaar begin jaren 2010. Daarna nam het aantal verkeersdoden weer af.

Maximumsnelheid

De maximumsnelheid is vastgesteld in artikel 50 van de wegenverkeerswet (Yol hərəkəti haqqında).[28]

De maximumsnelheid bedraagt 60 km/h in de bebouwde kom, 90 km/h buiten de bebouwde kom en 110 km/h op autosnelwegen. Voor vrachtwagens geldt maximaal 90 km/h op autosnelwegen en 70 km/h op andere wegen.

wegtype Vmax

Referenties

  1. stand 31-12-2023
  2. A Stunningly Sudden End to a Long, Bloody Conflict in the Caucasus | nytimes.com
  3. Yolların təsnifatı | aayda.gov.az
  4. www.aayda.gov.az
  5. naxavtoyol.nakhcivan.az
  6. Construction of new highway bypassing Azerbaijan's Lachin city completed (PHOTO) | trend.az
  7. İşğaldan azad edilmiş ərazilərdə 39 avtomobil tuneli inşa edilir | aayda.gov.az
  8. Azerbaijan to inaugurate Victory Road soon (PHOTO) | azernews.az
  9. Victory Road inaugurated in Fuzuli district | report.az
  10. Construction of Horadiz-Jabrayil-Zangilan-Aghband highway underway (PHOTO) | azernews.az
  11. Construction of Barda-Aghdam highway continues at accelerated pace | azerbaycan24.com
  12. Bərdə-Ağdam avtomobil yolunun tikintisi sürətlə davam etdirilir VİDEO/FOTO | aayda.gov.az
  13. Laçın şəhərinə daxil olmadan yeni avtomobil yolunun tikintisi yekunlaşıb | trend.az
  14. Azerbaijan Finishes Construction of New Highway Replacing Lachin Corridor | caspiannews.com
  15. Construction of new highway bypassing Azerbaijan's Lachin city completed | aayda.gov.az
  16. Yolların tarixi | aayda.gov.az
  17. Bridge to be built over Baku Bay | azernews.az
  18. Azerbaijan considers three options of connecting Baku Bay | azernews.az
  19. Estimated cost of Baku Bay bridge revealed | azertag.az
  20. First toll road opens soon in Azerbaijan | news.az
  21. Tariffs for the use of toll roads in Azerbaijan are announced | turan.az
  22. Azerbaijan considers to build several toll roads | azerbaycan24.com
  23. First toll road inaugurated in Azerbaijan | trend.az
  24. Respublika əhəmiyyətli yollar | aayda.gov.az
  25. Yerli əhəmiyyətli yollar | aayda.gov.az
  26. List of Contracting Parties to the Convention on Road Traffic | unece.org
  27. 2019-cu il ərzində baş vermiş yol-nəqliyyat hadisələrinin təhlili | dyp.gov.az
  28. Yol hərəkəti haqqında | e-qanun.az
Wegen van Europa

AlbaniëAndorraArmeniëAzerbeidzjanBelarusBelgiëBosnië-HerzegovinaBulgarijeCyprusDenemarkenDuitslandEstlandFinlandFrankrijkGeorgiëGriekenlandHongarijeIerlandIJslandItaliëKazachstanKosovoKroatiëLetlandLiechtensteinLitouwenLuxemburgNoord-MacedoniëMaltaMoldaviëMonacoMontenegroNederlandNoorwegenOekraïneOostenrijkPolenPortugalRoemeniëRuslandSan MarinoServiëSloveniëSlowakijeSpanjeTsjechiëTurkijeVaticaanstadVerenigd KoninkrijkZwedenZwitserland

in cursief landen die deels in Europa liggen of met Europa geassocieerd worden

Wegen van Azië

AfghanistanArmeniëAzerbeidzjanBahrainBangladeshBhutanBruneiCambodjaChinaCyprusFilippijnenGeorgiëIndiaIndonesiëIrakIranIsraëlJapanJemenJordaniëKazachstanKoeweitKyrgyzstanLaosLibanonMaleisiëMaledivenMongoliëMyanmarNepalNoord-KoreaOmanOost-TimorPakistanPalestijnse gebiedenQatarRuslandSaudi-ArabiëSingaporeSri LankaSyriëTaiwanTadzjikistanThailandTurkijeTurkmenistanUzbekistanVerenigde Arabische EmiratenVietnamZuid-Korea