British Columbia

Hoofdstad	Victoria
Grootste stad	Vancouver
Oppervlakte	944.735 km²
Inwonertal	5.287.000
Lengte snelwegennet	517 km
Eerste snelweg	1957
Afkorting	BC

British Columbia, vaak afgekort als B.C., is een provincie van Canada. De provincie ligt in het westen van het land, aan de Pacifische Oceaan. De provincie heeft een oppervlakte van bijna 950.000 km², circa 24 keer zo groot als Nederland. De provincie telt 5,2 miljoen inwoners. De hoofdstad is Victoria, de grootste stad en agglomeratie is Vancouver.

Inleiding

Geografie

British Columbia is als enige provincie van Canada gelegen aan de Pacifische Oceaan. De provincie grenst aan de Verenigde Staten, zowel in het zuiden als noordwesten. In het zuiden grenst het aan de Amerikaanse staten Washington, Idaho en Montana. In het noordwesten grenst het aan Alaska. In het oosten grenst British Columbia aan de provincie Alberta, in het noorden aan de territoria Yukon en Northwest Territories. British Columbia is een zeer grote provincie, het meet 1.300 kilometer van noord naar zuid en maximaal 1.050 kilometer van west naar oost.

Geografisch wordt British Columbia opgedeeld in drie regio's, de Coast, wat Vancouver Island omvat, waarop de hoofdstad Victoria is gelegen, de Lower Mainland, die de vallei van de Fraser River aan de grens met de Verenigde Staten omvat en waar veruit de meeste inwoners wonen, bestaande uit Vancouver en de suburbs, en de enorme regio Interior British Columbia, dat het overgrote deel van de oppervlakte van de provincie omvat.

British Columbia is een zeer bergachtige provincie, de Rocky Mountains liggen in het oosten van de provincie. Langs de westkust ligt de Coast Range, een zeer bergachtig gebied met tal van fjorden. Daartussen liggen bergruggen met diepe valleien. De Cassiar Mountains liggen in het noorden, de Columbia Mountains in het oosten, maar ten westen van de eigenlijke Rocky Mountains. British Columbia heeft een groot aantal stuwmeren.

Vancouver Island

Vancouver Island is een zeer groot eiland voor de westkust van British Columbia, ten noorden van de Amerikaanse staat Washington. Het eiland meet meer dan 400 kilometer over zijn lengteas en is maximaal 120 kilometer breed. Vancouver Island bestaat grotendeels uit wildernis met ruige bergen en fjorden. De westkust is slecht toegankelijk, maar de zuid- en oostkust is dichter bevolkt, met tal van steden, waaronder de hoofdstad van de provincie, Victoria. De stad Vancouver is echter niet op Vancouver Island gelegen. Vancouver Island is het enige deel van westelijk Canada dat ten zuiden van de 49e breedtegraad ligt. De Strait of Juan de Fuca scheidt het van de Amerikaanse staat Washington.

Lower Mainland

De Lower Mainland is geografisch maar een klein deel van British Columbia, maar omvat wel bijna de helft van alle inwoners. De regio wordt gevormd door de vallei van de Fraser River, vanaf Hope tot de kust bij Vancouver. De agglomeratie Vancouver is één van de grootste van Canada en kent behalve een groot stadscentrum een uitgestrekt suburbaan gebied dat zich uitstrekt tot de grens met de Verenigde Staten. De Lower Mainland is het enige deel van Canada met milde winters. De Strait of Georgia scheidt de Lower Mainland van Vancouver Island.

Coast Mountains

De Sea-to-Sky Highway.

De Coast Mountains liggen ten noorden van het Lower Mainland. Het is een zeer bergachtig gebied met toppen tot 4.000 meter. Dit gebied is sterk vergletsjerd, vooral vanwege de vele neerslag, het klimaat is relatief mild. Het gebied is grotendeels ontoegankelijk, er liggen slechts enkele plaatsen in het kustgebied, de belangrijkste is Prince Rupert. Voor de kust van de Coast Mountains en ten noorden van Vancouver Island ligt de archipel Haida Gwaii, een groep eilanden met een totale landoppervlak van ruim 10.000 km² dat vooral bewoond wordt door First Nations.

Noordelijker liggen de Coast Mountains op de grens met de Panhandle van Alaska. Aan de Amerikaanse zijde liggen diverse kustplaatsen, waaronder Juneau, de hoofdstad van Alaska. De Canadese zijde is dunbevolkt en bestaat grotendeels uit ontoegankelijke wildernis. Dit bestaat uit vergletsjerde hooggebergte, doorsneden door woeste rivierdalen. Hier is Mount Fairweather gelegen op de grens met Alaska, met 4.671 meter het hoogste punt van British Columbia en één van 's werelds hoogste kustgebergtes.

Interior British Columbia

Het immense binnenland van British Columbia heet de 'Interior', en omvat circa 70% van de landoppervlakte van de provincie. Het is een overwegend dunbevolkte regio, zeker in het noorden en midden. Het Interior heeft een zeer divers landschap, met gevarieerde regio's. Het uiterste noordoosten bestaat uit vlakke bossen waar de Alaska Highway doorheen loopt. Westelijk hiervan liggen de Muskwa Ranges, een serie bergruggen met toppen tot 3.000 meter. Westelijk daarvan liggen de Cassiar Mountains, een zeer uitgestrekt en vrijwel onbewoond berggebied met diepe dalen en kale bergen met toppen tot 2.700 meter. Ten westen daarvan liggen de Coast Mountains.

Het centrale deel van het binnenland bestaat uit een reusachtige vallei waarin de stad Prince George is gelegen, de grootste stad in het noorden van British Columbia. Dit gebied heet 'The Cariboo' en meet meer dan 250 kilometer tussen de Columbia Mountains en Rocky Mountains in het oosten, en de Coast Mountains in het westen. Het land is hier enigszins gecultiveerd, maar dunbevolkt buiten Prince George.

Naar het zuiden toe zijn de valleien droger, bijna woestijnachtig rond Kamloops. De zuidelijke valleien hebben een betrekkelijk mild klimaat, met name rond Kelowna waar het in de zomer behoorlijk heet kan worden. Het zuiden van Interior British Columbia bestaat uit tal van valleien, vaak in de noord-zuidrichting, met grote stuwmeren. De bekendste daarvan is Okanagan Lake, een verstedelijkte regio. Dit gebied is beduidend bergachtiger dan het midden van het binnenland.

Rocky Mountains

In het oosten van zuidelijk British Columbia liggen de Rocky Mountains, die aan de westkant ook wel de Columbia Mountains worden genoemd, naar de Columbia River. De Rocky Mountains liggen op de grens met de provincie Alberta. Het gebergte meet 250 kilometer van west naar oost, maar ligt deels in Alberta, en meet 700 kilometer van noord naar zuid. De Rocky Mountains zijn veelal tussen 3.000 en 4.000 meter hoog, met de 3.954 meter hoge Mount Robson als hoogste punt. De Rocky Mountains zijn permanent met sneeuw en gletsjers bedekt.

Diverse bergpassen verlopen oost-west door de Rocky Mountains. De laagste en eenvoudigste is de noordelijke Yellowhead Pass. De meest belangrijke is echter de Kicking Horse Pass op de grens met Alberta, waar de Trans-Canada Highway overheen loopt. Westelijker verloopt deze weg ook over Rogers Pass. In het zuiden ligt de Crowsnest Pass, de kortste maar minst gebruikte oost-westroute door de Rocky Mountains in British Columbia.

Economie

De skyline van Vancouver.

British Columbia is van oudsher een economie gebaseerd op grondstoffen, met name bosbouw en mijnbouw. Kenmerkend aan de Fraser River is het transport van boomstammen over de rivier, ook vandaag de dag nog. In de 20e eeuw groeide British Columbia echter naar een diensteneconomie, voornamelijk gebaseerd op de regio Vancouver. Het is een belangrijke provincie voor de Canadese import en export, via de haven van Vancouver. De noordelijk gelegen stad Prince Rupert heeft ook de nodige havenactiveiten.

De provincie is de vierde economie van Canada en beslaat 12% van het Canadese BNP. Het BBP per hoofd van de bevolking ligt echter wat onder het Canadese gemiddelde. Vancouver steekt daar echter ver boven uit, maar de zeer hoge kosten voor levensonderhoud spelen een negatieve rol. Men name huisvesting is notoir onbetaalbaar in Vancouver en de suburbs. Het belastingniveau ligt in British Columbia ook hoger dan in de Prairie Provinces, met name het verschil met Alberta is markant.

Demografie

stad	inwonertal (2016)
Vancouver	631.000
Surrey	518.000
Burnaby	233.000
Richmond	198.000
Abbotsford	141.000
Coquitlam	139.000
Kelowna	127.000
Langley	117.000
Saanich	114.000
Delta	102.000

British Columbia groeide van minder dan 200.000 inwoners naar bijna 4 miljoen inwoners gedurende de 20e eeuw. De groei zwakte vanaf de jaren '70 wat af, met een opleving in de jaren '90. De meeste groei vindt plaats in en rond Vancouver. Het inwonertal groeide van 2 miljoen rond 1970 naar 4 miljoen begin jaren 2000.

De provincie is etnisch divers. Alhoewel Europeanen nog ruimschoots de grootste bevolkingsgroep vormen, zijn er ook veel Aziaten, die met name in en rond Vancouver wonen. Chinezen maken ruim 10 procent van de bevolking uit. Ook mensen van Zuid-Aziatische afkomst zijn goed vertegenwoordigd. British Columbia heeft relatief weinig aboriginals, die minder dan 5% van de bevolking uitmaken.

Bijna alle steden met meer dan 100.000 inwoners zijn voorsteden van Vancouver. De grootste stad die formeel niet onder Metro Vancouver valt is de stad Abbotsford, maar is ook gelegen in de dichtbevolkte Fraser River Valley ten oosten van Vancouver en is de-facto een verre suburb. De verwachting is dat de suburb Surrey groter zal worden dan de stad Vancouver. Saanich is de enige gemeente die niet onder de regio Lower Mainland valt, en is de grootste gemeente die onderdeel is van Greater Victoria. De hoofdstad Victoria zelf telt 86.000 inwoners. Kelowna is de enige stad met meer dan 100.000 inwoners in het binnenland van British Columbia.

Geschiedenis

Het gebied dat later British Columbia zou worden kwam in de 18e eeuw onder de controle van de Hudson's Bay Company te staan. Handelsposten waren de eerste permanente nederzettingen in het gebied, dat daardoor onder Britse controle kwam te staan. Vanaf 1818 kwam het zuiden van British Columbia samen met de Amerikaanse Pacific Northwest onder gemeenschappelijk bestuur van de Verenigde Staten en de Britten te staan. Met het verdrag van Oregon in 1846 werd de 49e parallel vastgesteld als de definitieve grens tussen de Verenigde Staten en de Britse kolonies in het noorden. Het dagelijks bestuur was echter nog in handen van de Hudson's Bay Company.

In 1849 werd de Colony of Vancouver Island gesticht, een Britse kroonkolonie, en het eerste deel van het gebied dat onder civiel bestuur kwam te staan. In 1858 werd als gevolg van een goudkoorts in de Fraser Canyon de Colony of British Columbia gesticht. In 1866 werden beide kolonies samengevoegd tot één Britse kolonie. In 1871 werd British Columbia een provincie van Canada. Al voor die tijd waren de definitieve grenzen van British Columbia vastgesteld. Het grensde indertijd aan de Northwest Territories, waaruit later Yukon en Alberta werden gecreëerd.

Het inwonertal van British Columbia begon vanaf dat moment snel te groeien, als sectoren als bosbouw, mijnbouw, landbouw en visserij zich ontwikkelden. Toen in 1885 de Canadian Pacific Railway gereed kwam konden de grondstoffen in British Columbia snel getransporteerd worden naar het oosten van Canada. Dit zorgde voor een enorme impuls voor de economie van British Columbia. Begin 20e eeuw haalde Vancouver de stad Winnipeg in als grootste stad in het westen van Canada. In 1914 kwam een tweede transcontinentale spoorweg gereed over Yellowhead Pass, de Grand Trunk Pacific Railway van Winnipeg naar de havenstad Prince Rupert.

In de eerste helft van de 20e eeuw kende British Columbia een wisselende economische groei. Tijdens de economische depressie van de jaren '30 waren er veel migranten uit andere delen van Canada naar Vancouver vertrokken, maar ook hier was weinig werk. De Tweede Wereldoorlog zorgde voor een economische opleving, en het noorden van British Columbia werd ontwikkeld door de bouw van de Alaska Highway. Tussen de jaren '50 en jaren '80 zijn tal van stuwdammen gebouwd voor de opwekking van elektriciteit. Tegenwoordig wordt 95 procent van de elektriciteit in British Columbia met waterkracht opgewekt.

Wegennet

De Highway 1 door de Kicking Horse Canyon ten oosten van Golden.

British Columbia heeft 8,8% van de totale weglengte van Canada, met 67.677 kilometer weg in 2016. De provincie heeft een niet al te uitgebreid wegennet. Autosnelwegen vindt men rond Vancouver en richting Kamloops en Kelowna. De agglomeratie Vancouver heeft een opvallend klein snelwegennet gezien de omvang van het stedelijk gebied. Transport wordt hier beperkt door het beperkte aantal verbindingen over de brede Fraser River. De Highway 1 is onderdeel van de Trans-Canada Highway, en is samen met de Highway 5 de langste ononderbroken snelweg vanaf Horseshoe Bay tot aan Kamloops over 374 kilometer lengte. De Highway 97C is een zijtak hiervan naar Kelowna. Daarnaast bevinden zich in het zuiden van de agglomeratie Vancouver nog de Highway 91 en Highway 99 als snelwegen. In Vancouver zelf zijn in het geheel geen snelwegen, en de stad is relatief slecht bereikbaar. De snelwegen die er zijn tellen veelal 2x2 en incidenteel 2x3 rijstroken. Het snelwegennet van Vancouver is daarmee aanzienlijk beperkter dan dat van andere grote Canadese steden.

Er zijn een aantal belangrijke wegen die deels met 2x2 rijstroken zijn uitgebouwd, zoals de Highway 1 tussen Victoria en Nanaimo op Vancouver Island, en de Highway 99, de beroemde Sea-to-Sky Highway vanaf Vancouver naar het wintersportoord Whistler. Ook rond Kelowna liggen wat 2x2-wegen. In het midden en noorden van British Columbia bevinden zich slechts een paar doorgaande wegen, zoals de Yellowhead Highway en de Alaska Highway. Grensovergangen met de Verenigde Staten zijn er maar relatief beperkt, mede omdat zowel het zuiden van British Columbia als het binnenland van noordwestelijk Verenigde Staten dunbevolkt is. De Highway 99 / Interstate 5 is de enige snelweggrensovergang tussen beide landen in het westen.

Geschiedenis

De Coquihalla Highway tussen Hope en Merritt.

Belangrijke wegen in British Columbia zijn ontstaan vanuit oude handelsroutes en wagon trails. In 1904 werd het eerste kenteken van British Columbia uitgegeven. In 1922 ging Vancouver Island over van links rijdend naar rechts rijdend, het laatste deel van West-Canada dat de overstap naar rechts rijden maakte. Het aantal gemotoriseerde voertuigen groeide sterk in de jaren '20 van de 20e eeuw, van 28.000 in 1920 tot 100.000 in 1930. Wegen waren in British Columbia maar beperkt verhard voor de tweede wereldoorlog. Het aantal voertuigen nam na de tweede wereldoorlog sterk toe, tot ruim een half miljoen eind jaren '50. In de jaren '50 en '60 zijn op grote schaal de hoofdwegen op het platteland geasfalteerd. De kosten werden vooral gedragen door de provincie zelf, de Canadese federale overheid betaalde vooral mee aan de Trans-Canada Highway (Highway 1) en enkele routes in het noorden van British Columbia.

Vanaf de jaren 50 is men begonnen met het bouwen van vaste oeververbindingen in de regio Vancouver, en begin jaren 60 werden de Highways 1 en 99 in deze regio als snelweg uitgebouwd. Andere snelwegen zijn jonger, zoals de Highways 5 en 91 die in de tweede helft van de jaren 80 zijn aangelegd. De Highway 5 was vroeger een tolweg. De Highway 97C is in 1990 aangelegd. Sinds de jaren 60 is het wegennet in de regio Vancouver echter niet structureel uitgebreid. Deze stad kent ook veel meer files dan andere grote steden in Canada. De meest recente grootschalige upgrades vonden tussen 2000 en 2010 plaats aan de de Highway 99 op het Sea-to-Sky Highway gedeelte tussen Vancouver en Whistler. Tevens zijn in het voorstedelijk gebied van Vancouver recent een aantal grote bruggen gebouwd met tol, als onderdeel van het Gateway Program vanaf 2005. Dit project was in 2013 grotendeels gereed met het openstellen van de nieuwe Port Mann Bridge en de verbrede Highway 1.

Tolwegen

120 km/h op de Highway 5 bij Kamloops.

Tolwegen bestaan al sinds de 19e eeuw uit de tijd van wagon trails. In de jaren '50 zijn een aantal grote bruggen met tolheffing aangelegd, die in de jaren '60 weer tolvrij zijn gemaakt. De eerste nieuwe tolweg opende in 1986 (Coquihalla Highway), die in 2008 weer tolvrij werd. Sindsdien zijn tal van nieuwe tolbruggen aangelegd. De tol wordt door de provincie geheven en gaat naar het algemene budget. Een deel daarvan vloeit terug naar het wegennet. In 2017 werd de tolheffing op de Port Mann Bridge en de Golden Ears Bridge beëindigd.

Maximumsnelheid

Sinds 2014 mag op de Highway 5, Highway 19 en Highway 97C 120 km/h gereden worden op de snelwegtrajecten. British Columbia was hiermee de eerste provincie in Canada waar een maximumsnelheid van meer dan 110 km/h is toegestaan.

Weersomstandigheden & andere problemen

British Columbia heeft een lastig terrein, wat regelmatig tot problemen leidt, met name in de winter. Veel vochtige lucht vanaf de Pacifische Oceaan botst tegen het gebergte in de provincie, wat leidt tot intensieve sneeuwval in het binnenland, met name op de hoger gelegen bergpassen, waar jaarlijks vaak circa 10 tot 15 meter sneeuw valt. Alhoewel lawines overal voor kunnen komen in bergachtig gebied, is dit met name een probleem op Rogers Pass van de Highway 1. Zware sneeuwval is een terugkerend probleem op de Coquihalla Highway tussen Hope en Kamloops. Dit is een cruciale verbinding naar Vancouver, maar is in de winter periodiek slecht berijdbaar. Andere problemen zijn rots- en aardverschuivingen. Er zijn veel maatregelen nodig om hellingen te stabiliseren en de gevolgen van rotsverschuivingen en lawines te verminderen. In totaal zijn er 1.390 lawinepaden geïdentificeerd die provincial highways in British Columbia kruisen.

Wegbeheer

De belangrijkste highways van British Columbia.

De provinciale wegbeheerder in British Columbia is het Ministry of Transportation and Infrastructure, afgekort TranBC. British Columbia beheert zo'n 47.000 kilometer aan provincial highways en plattelandswegen. Hierin zijn 2.800 bruggen gelegen. Er zijn 177 verzorgingsplaatsen langs de provincial highways in British Columbia.

De geschiedenis van het wegbeheer in British Columbia gaat terug tot de creatie van de provincie in 1871, toen een Land and Works Department werd opgericht om nieuwe infrastructuur aan te leggen. In 1908 werd een apart Department of Public Works opgericht. In 1954 werd het wegbeheer gescheiden van andere publieke werken en onder het Department of Highways ondergebracht. 23 jaar later, in 1976, werd het weer samengevoegd met Public Works, een departement dat in 1977 de status van ministerie kreeg. In 1978 en 1979 zijn de namen gewijzigd, vanaf 2001 heette het ministerie het Ministry of Transportation, in 2008 werd daar Infrastructure aan toegevoegd. De rolverdeling is daarmee steeds veranderd, tot de jaren '70 lag het accent vooral op de bouw en het onderhoud van wegen, later kwamen daar luchthavens, veerdiensten, grensovergangen en openbaar vervoer bij.

Sommige wegen in British Columbia zijn in federaal beheer. Dit betreft hoofdzakelijk de Highway 1 en Highway 4 in de nationale parken en een 855 kilometer lang traject van de Highway 97 (Alaska Highway) in het noorden van British Columbia.

Commercial Vehicle Safety and Enforcement

De Commercial Vehicle Safety and Enforcement, afgekort CVSE, is een ongewapende handhavingsagentschap van het Ministry of Transportation and Infrastructure. De CVSE heeft ten taak om de veiligheid en regelgeving van het vrachtverkeer te handhaven. De CVSE is in 1958 opgericht als de B.C. Department of Commercial Transport. Het had 15 weigh stations in de provincie en moest het wegennet beschermen tegen overbelading. In 1998 werd de CVSE een onderdeel van de Insurance Corporation of British Columbia (ICBC), een crown corporation dat verantwoordelijk is voor autoverzekeringen, voertuigregistratie en het uitgeven van rijbewijzen. In 2005 keerde de CVSE weer terug onder het Ministry of Transportation and Infrastructure.

Bij de CVSE werkten in 2014 286 mensen, waarvan 180 mobiele inspecteurs en 34 inspecteurs op weigh stations. In 2014 waren er 121 voertuigen voor mobiele inspecties en 30 permanente weigh stations. In 2013 werden 34.000 gedetailleerde inspecties aan vrachtwagens uitgevoerd. Omdat British Columbia een dun wegennet heeft concentreert het vrachtverkeer zich op een klein aantal wegen, waardoor met relatief weinig personeel toch effectief gehandhaafd kan worden.

Vaste verbinding naar Vancouver Island

Een vaste oeververbinding naar Vancouver Island is al jaren een wens van de bevolking. Op Vancouver Island wonen bijna 800.000 mensen en waarop ook de provinciehoofdstad Victoria is gelegen. Het reusachtige eiland wordt gescheiden van de rest van British Columbia via de Strait of Georgia. Deze zeestraat is minimaal 25 kilometer breed, maar een vaste verbinding tussen beide oevers zou minimaal circa 40 kilometer lang moeten zijn vanwege eilanden voor de kust van Vancouver Island.

Studies voor een vaste verbinding werden het eerst in de jaren '80 uitgevoerd. Grote problemen zijn de te overbruggen afstand, de diepte van de Strait of Georgia, de seismische activiteit, harde wind en hoge golven, waardoor bruggen of tunnels zeer kostbaar zouden zijn. De kosten zijn in het verleden geraamd op $ 15 miljard, waardoor de toltarieven zes tot tien keer zo hoog zouden zijn als de huidige veerdiensten.

Veerdiensten naar Vancouver Island

De Tsawwassen Ferry Terminal.

De veerdiensten naar Vancouver Island worden sinds 1960 uitgebaat door BC Ferries, een staatsbedrijf. BC Ferries bedient 47 havens aan de kust van British Columbia, de belangrijkste daarvan zijn veerdiensten tussen de regio Vancouver en Vancouver Island. De belangrijkste verbindingen zijn Route 1 (Swartz Bay - Tsawwassen) en Route 2 (Nanaimo - Horseshoe Bay). Route 30 vormt een alternatieve verbinding, tussen Duke Point en Tsawwassen. Daarnaast zijn er veerdiensten tussen het noorden van Vancouver Island en de geïsoleerde kuststrook ruim ten noorden van Vancouver.

Bijzonder is de Tsawwassen Ferry Terminal, een veerhaven die op een landtong in de Strait of Georgia is gebouwd, aan de kant van Vancouver. Dit is de grootste ferry terminal in Noord-Amerika. De terminal is in 1959-1960 aangelegd. Deze locatie lag oorspronkelijk vrij ver buiten Vancouver, maar deze locatie maakte het mogelijk om de terminal continu uit te breiden naar gelang de verkeersvraag. De ferry terminal ligt bijna op de 49e parallel, de grens met de Verenigde Staten. Veerdiensten van Tsawwassen naar Swartz Bay varen over Amerikaans zeeterritorium. De overtocht van Tsawwassen naar Swartz Bay duurt ruim 1,5 uur. Het aantal afvaarten varieert per seizoen, in de zomer is er tussen 6 uur 's ochtends en 10 uur 's avonds elk uur een afvaart vanaf Tsawwassen. Bij Tsawwassen is naast de reguliere opstelcapaciteit ook een parkeerterrein met bijna 1.000 parkeerplaatsen.

De terminal van Horseshoe Bay is kleiner, de terminal zelf is het beginpunt van Highway 1 op het vasteland, en ligt naast de Highway 99. Er is een opstelcapaciteit van bijna 2 kilometer lengte omdat er in de breedte weinig ruimte was. Op Vancouver Island zijn de terminals van Swartz Bay en Nanaimo de grootste.

Wegnummering

De wegnummering van British Columbia oogt nogal arbitrair, wat mede komt door het ongelijkmatig verdeelde wegennet. Er is geen sprake van een specifieke zonering of ander nummeringssysteem. Bovendien zegt de hoogte van het nummer weinig over de belangrijkheid. Wel zijn enkele nummers gebaseerd op die van de aansluitende US Highways en State Routes in de Verenigde Staten, zo is de Highway 97 een voortzetting van de US 97. Er zijn bijna geen genummerde wegen in de noordelijke helft van de provincie.

British Columbia meet van noord naar zuid meer dan 1.200 kilometer, maar sprake van een netwerk is er alleen in de zuidelijkste 200 kilometer. Belangrijke verbindingen zijn de Highway 1 (Trans-Canada Highway), Highway 3, Highway 5, Highway 16 (Yellowhead Highway), Highway 95 en Highway 97 (Alaska Highway).

Verkeersintensiteiten

De verkeersintensiteiten zijn in de regio Vancouver hoog, met 80.000 tot 100.000 voertuigen op de verzadigde 2x2-snelweg, met tot 130.000 voertuigen op de bredere stukken. Buiten de regio Vancouver liggen de intensiteiten laag, zo rijden er richting Kamloops over de Highway 5 amper 7.000 voertuigen. De Highway 97C telt slechts 3.000 voertuigen op het snelwegdeel. De Highway 99 telt circa 10.000 voertuigen tussen Vancouver en Whistler. Verder noordelijk rijden vaak slechts 2.000 á 4.000 voertuigen op de belangrijkste hoofdwegen, dalend naar veelal slechts 500 voertuigen of minder in het noorden van British Columbia.