Burundi

Uit Wegenwiki
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Burundi
Hoofdstad Gitega
Oppervlakte 27.834 km²
Inwonertal 11.866.000
Lengte wegennet 1.633 km
Lengte snelwegennet 0 km
Eerste snelweg nvt
Benaming snelweg nvt
Verkeer rijdt rechts
Nummerplaatcode RU[1] / BU

Burundi, formeel de Republiek Burundi (Kirundi: Republika y'Uburundi, Frans: République du Burundi), is een klein land in Centraal-Afrika. Het land is ongeveer ter grootte van twee derde van Nederland en telt bijna 12 miljoen inwoners, het is daarmee één van de meest dichtbevolkte landen van Afrika. De hoofdstad is Gitega, de grootste stad is Bujumbura

Inleiding

Geografie

Burundi is een klein land in het binnenland van Centraal-Afrika. Het is gelegen aan het grote Lake Tanganyika. Het grenst in het noorden aan Rwanda en ligt verder ingeklemd tussen Tanzania naar het oosten en de Democratische Republiek Congo in het westen. Het land meet circa 180 kilometer van west naar oost en 230 kilometer van noord naar zuid. De hoofdstad Gitega ligt centraal in het land, de voormalige hoofdstad en grootste stad Bujumbura ligt aan het Lake Tanganyika.

Het land bestaat grotendeels uit een glooiend plateau en kent in tegenstelling tot buurland Congo maar weinig bebossing. Het plateau ligt gemiddeld circa 1.700 meter boven zeeniveau, de lager gelegen gebieden liggen in het westen aan het Lake Tanganyika. De 2.684 meter hoge Mount Heha is het hoogste punt in het land. De rivier de Nijl heeft zijn bron in Burundi. Het landschap van Burundi bestaat hoofdzakelijk uit weilanden, het land is grotendeels ontbost voor de landbouw vanwege de hoge bevolkingsdichtheid van het platteland.

Burundi heeft een tropisch savanne-klimaat, dat echter wat getemperd wordt door de grotere hoogte. De gemiddelde maximumtemperatuur in de hoofdstad Bujumbura ligt het hele jaar tussen 29 en 31 °C, wat lager in de hooglanden. Er valt circa 800 mm neerslag per jaar, het grootste deel in de periode van november tot april. In juni en juli valt bijna geen neerslag.

Demografie

Burundi had in 1950 minder dan 2,5 miljoen inwoners, dit verdubbelde naar 5 miljoen in de jaren '80 en 10 miljoen in 2015. Het land heeft een hoog geboortecijfer en daardoor een hoge bevolkingsgroei. Het land is eveneens dichtbevolkt. De bevolking is zeer ruraal, de enige grotere stad is Bujumbura die circa 1 miljoen inwoners telt. De hoofdstad Gitega telt 135.000 inwoners. De overige steden tellen tussen 10.000 en 50.000 inwoners.

De officiële talen van Burundi zijn het Kirundi, Frans en Engels. Het Kirundi wordt beschouwd als de nationale taal. Het Frans wordt als tweede taal gesproken, maar de kennis van het Frans is beperkter dan in veel andere landen in deze regio. Het land is een afwijking in Sub-Sahara Afrika in de zin dat bijna de hele bevolking dezelfde inheemse taal spreekt.

Economie

Burundi is een ontwikkelingsland met een grotendeels informele economie, gericht op de landbouw, vooral voor de eigen voedselvoorziening. Er is nauwelijks industrie en maar beperkt mijnbouw in Burundi. Bijna de volledige bevolking werkt in de landbouw. De voornaamste exportproducten zijn koffie, thee en goud.

Geschiedenis

Burundi was oorspronkelijk een onafhankelijk koninkrijk, tot Duitsland het gebied koloniseerde in de jaren 1880 en het de kolonie Urundi noemde, als onderdeel van de kolonie Deutsch-Ostafrika. De Belgen veroverden het gebied tijdens de Eerste Wereldoorlog in 1916, waarna het tot 1922 onder Belgisch militair bestuur stond. Duitsland moest het westelijk deel van zijn kolonie volgens het verdrag van Versailles afstaan aan België, dat vervolgens tussen 1922 en 1962 als de kolonie Ruanda-Urundi onder Belgisch bestuur stond.

Onder Belgisch bestuur werd vanaf de late jaren '20 het wegennet van de regio ontwikkeld, vooral om de landbouw te ondersteunen. Het wegennet van deze regio was veel dichter dan in de Belgische kolonie Congo. Het onderwijs werd door de Belgen echter maar beperkt geïmplementeerd, met name hoger onderwijs was nauwelijks ontwikkeld. De Belgische kolonie werd in 1962 onafhankelijk, waarna twee nieuwe landen ontstonden, Burundi en Rwanda.

Na onafhankelijkheid bestond er een continue staat van conflict tussen de twee grootste bevolkingsgroepen, de Hutu's en de Tutsi's. Dit leidde tot genocides in 1972 en 1993. Burundi was eind jaren '90 en begin jaren 2000 ook betrokken bij de Tweede Congolese Burgeroorlog en steunde de rebellen, evenals Rwanda en Uganda. De situatie begon vanaf midden jaren 2000 te verbeteren, in 2005 werd een nieuwe grondwet goedgekeurd, waarna een periode van wederopbouw volgde. In 2015 brak echter opnieuw onrust uit. In 2019 werd de hoofdstad verplaatst van Bujumbura naar Gitega.

Wegennet

De routes nationales van Burundi.

Het wegennet van Burundi bestaat uit circa 11.000 kilometer weg, waarvan 4.456 kilometer is geclassificeerd en 6.150 kilometer is ongeclassificeerd. De routes nationales beslaan 1.952 kilometer. De routes provinciales beslaan 2.504 kilometer. In 2017 was van de routes nationales 1.524 van de 1.952 kilometer verhard (78%). Van de routes provinciales was maar 9 van de 2.504 kilometer verhard (0,03%). Het totale verharde wegennet, inclusief stadswegen, besloeg toen 1.633 kilometer. In 2017 was 45% van de verharde wegen in goede of zeer goede staat. 13% verkeerde in een slechte staat. Van de onverharde routes nationales verkeerde 80% in slechte staat.[2]

Het wegennet van Burundi is door de hoge bevolkingsdichtheid vrij uitgebreid. De dichtheid van het wegennet is samen met buurland Rwanda de hoogste in Centraal & Oost-Afrika. Men kan een aantal hoofdroutes onderscheiden, zoals de doorvoerroute vanaf de DR Congo via Bujumbura naar Rwanda, een hoofdweg van Bujumbura naar de tweede stad Gitega en een route vanaf Bujumbura langs het Lake Tanganyika naar de grens met Tanzania. Het zuidelijke grensgebied met Tanzania kent weinig grensovergangen, omdat dit deel aan Tanzaniaanse zijde geïsoleerd ligt zonder grotere steden of andere hoofdwegen. Er zijn geen autosnelwegen in Burundi. Het wegennet van de hoofdstad Bujumbura is tevens onderontwikkeld, waarbij alleen de belangrijkste wegen verhard zijn. Vrijwel alle zijstraten zijn onverhard. De weg van Bujumbura naar de grens met de DR Congo is verhard, maar aan Congolese zijde onverhard.

Burundi ligt diep landinwaarts, ver van zeehavens. Het is daardoor afhankelijk van transport over grote afstanden door de buurlanden om goederen te importeren en exporteren. Transport over de weg is hiervoor de enige optie, aangezien Burundi geen spoorwegennet heeft. De haven van Dar es Salaam in Tanzania is het dichtste bij. Van oudsher was de haven van Mombasa in Kenia echter belangrijker, met transport door Kenia, Uganda en Rwanda. Lange tijd was transport door Tanzania lastig vanwege het grotendeels ontbreken van een functionerend wegennet in dat land. Echter in de periode 2010-2020 is het wegennet in Tanzania sterk verbeterd en zijn er ook wegen naar de grens met Burundi verhard, waardoor Burundi een verbeterde toegang heeft naar de haven van Dar es Salaam.

Kenmerkend aan het wegennet in Burundi is het eenvoudige karakter. Het verharde wegennet is relatief uitgebreid, maar de wegen hebben lage ontwerpstandaarden, grotendeels de zandwegen van de jaren 1930 volgend die later alleen verhard zijn, maar niet substantieel verbeterd qua alignement. Er zijn geen snelle autowegen aangelegd in het land. Er zijn weinig bruggen van enige betekenis in Burundi, ook zijn er geen tunnels of ongelijkvloerse kruisingen. Een aantal straten in Bujumbura is van 2x2 rijstroken voorzien, evenals een kort stuk van de N5 naar de luchthaven. Dit zijn de meest hoogwaardige wegen van het land.

Routes nationales in Burundi

N1N2N3N4N5N6N7N8N9N10N11N12N13N14N15N16N17N18N19N20N21N22


Wegbeheer

De nationale wegbeheerder is de Agence Routière du Burundi (ARB).[3] De ARB is in 2019 opgericht als samenvoeging van de voormalige Office des Routes (OdR), het Fonds Routier National (FRN) en de Agence de Location du Matériel (ALM). ARB valt onder het Ministère des Infrastructures, de l'Equipement et des Logements Sociaux.

Het oorspronkelijke Office des Routes werd in 2001 opgericht en was gecreëerd om de planvorming, coördinatie en controle van de wegenprojecten en het wegonderhoud uit te voeren. Het Fonds Routier National (FRN) werd ook in 2001 opgericht als middel om het wegonderhoud te financieren. Het Agence de Location du Matériel was ook in 2001 opgericht en voorzag in de daadwerkelijke uitvoering van wegonderhoud.

Geschiedenis

Het wegennet van Burundi is grotendeels ontwikkeld tijdens het Belgisch koloniaal bestuur in de jaren '30.[4] Er werd een relatief dicht netwerk van onverharde wegen ontwikkeld, voornamelijk ten behoeve van de landbouw. Burundi was ook toen een zeer landelijke samenleving met weinig grondstoffen en industriële assets. Dit is mede de oorzaak dat er nooit een spoorlijn naar Burundi is aangelegd, waardoor transport volledig over de weg plaats vindt.

Onduidelijk is in hoeverre het wegennet in de koloniale tijd al verhard is. Een officiële wegenkaart uit 1949 maakt nog geen onderscheid naar verharde wegen.[5] De belangrijkste weg van de kolonie, de N1 van Bujumbura naar Kigali, begon pas vanaf eind jaren '50 verhard te worden. Na onafhankelijkheid erfde Burundi een vrij omvangrijk wegennet, feitelijk veel groter dan men kon onderhouden. De instabiliteit en conflicten in het land zorgden ervoor dat het wegennet weinig onderhouden was.[6] Desondanks heeft het land wel periodes van ontwikkeling gekend. In 1980 had Burundi 280 kilometer verharde weg, met op dat moment 160 kilometer in aanbouw en 400 kilometer gepland.[7] Het verharde wegennet is daardoor voor een aanzienlijk deel eind jaren '70 en in de jaren '80 aangelegd. Het onderhoudsbudget daalde van $ 11 miljoen in 1993 naar $ 1,2 miljoen in 2003. Een ander probleem was dat vanwege de conflicten veel geschoold personeel het land had verlaten, waardoor er vrijwel geen expertise meer was om wegen te onderhouden. Ook had Burundi weinig buitenlandse steun voor de ontwikkeling van het wegennet. Begin jaren 2000 waren de World Bank en de Europese Unie de enige buitenlandse donors die actief waren in Burundi. In 2003 werd de belasting op motorvoertuigen verhoogd van $ 40 naar $ 75, waarmee de financiering van het wegennet werd verbeterd, alhoewel nog steeds op een zeer laag niveau van enkele miljoenen dollars per jaar.

Een probleem was dat het geringe wegverkeer ervoor zorgde dat de brandstofaccijns weinig opleverde, bovendien ging maar een derde van de inkomsten daadwerkelijk naar het wegenfonds, zodat de brandstofaccijns alleen voldoende was voor sporadisch jaarlijks onderhoud en niet voor grote reconstructies of de bouw van nieuwe wegen. Met steun van de World Bank is een strategie ontwikkeld om het wegennet in betere staat te brengen, met het verhogen van de brandstofaccijns en het concentreren van alle middelen op een primair netwerk van 4.789 kilometer weg.

De wegenbouw werd ook gezien om de economie van Burundi te diversificeren, indertijd leefde 90 procent van de bevolking in armoede en was er vrijwel geen werkgelegenheid buiten de eigen voedselvoorziening. Burundi exporteert weinig goederen. Met een verbeterd wegennet zou de werkgelegenheid verbeteren en zou de export van landbouwproducten meer welvaart kunnen brengen. In 2004 werd de financiering van $ 29 miljoen toegekend om 162 kilometer weg van de N3, N4 en N10 te herstellen, evenals kleine herstellingen op de N1, N5 en N7.[8]

Na 2010 is er op wat grotere schaal geïnvesteerd in het wegennet van Burundi, vooral door de resterende routes nationales te verharden, zoals de N15, N16, N18 en N19. Enkele resterende routes nationales zijn nog onverhard.

Wegnummering

Het wegnummeringsyssteem is opgedeeld in Route Nationales en Route Provinciales. De RN1 t/m RN5 verlopen kloksgewijs vanuit de hoofdstad Bujumbura. De RN6 en RN7 zijn hier weer aftakkingen van. Nummers boven RN9 zijn minder belangrijk, en vaak niet verhard. Er zijn geen vast systeem in de nummering van Route Provinciales, maar opeenvolgende nummers liggen doorgaans dicht bij elkaar in de buurt. RP nummers hebben twee of drie cijfers.

Routes

# No. route lengte
N1 Bujumbura - Kayanza - grens Rwanda 117 km
N2 Mpehe - Gitega 65 km
N3 Bujumbura - Rumonge - Nyanza - Mabanda - grens Tanzania 167 km
N4 Bujumbura - Gatumba - grens D.R. Congo 16 km
N5 Bujumbura - Rugombo - grens Rwanda 81 km
N6 Kayanza - Muyinga - Kinazi - grens Tanzania 134 km
N7 Bujumbura - Mahwa - Gitaba 128 km
N8 Gitega - Gitaba - Rongera 82 km
N9 Bujumbura - Bubanza - Burumbi 82 km
N10 Butaramuka - Kayanza 120 km
N11 Cankuzo - Kagera - Shembe - Makamba - Mabanda 191 km
N12 Gitega - Muyinga 94 km
N13 Gasagara - Ruyigi - Cankuzo - Mishiha - grens Tanzania 146 km
N14 Kabari - Kirundo - grens Rwanda 67 km
N15 Gitega - Ngozi 80 km
N16 Mutumbura - Mahwa - Kibungere 106 km
N17 Bururi - Makamba 37 km
N18 Kiyange - Bihanga 47 km
N19 Muyinga - Cankuzo 58 km
N20 N13 - Gisuru 22 km
N21 Muhweza - Mburi - grens Tanzania 31 km
N22 N10 - grens Rwanda 20 km

Bewegwijzering

Bewegwijzering lijkt vrijwel non-existent te zijn in Burundi.

Referenties


Wegen van Afrika

AlgerijeAngolaBeninBotswanaBurkina FasoBurundiCentraal-Afrikaanse RepubliekComorenDemocratische Republiek CongoRepubliek CongoDjiboutiEgypteEquatoriaal GuineaEritreaEthiopiëGabonGambiaGhanaGuineaGuinea-BissauIvoorkustKaapverdiëKameroenKeniaLesothoLiberiaLibiëMadagaskarMalawiMaliMarokkoMauritaniëMauritiusMozambiqueNamibiëNigerNigeriaRwandaSão Tomé en PríncipeSenegalSeychellenSierra LeoneSomaliëSudanSwazilandTanzaniaTogoTsjaadTunesiëUgandaWestelijke SaharaZambiaZimbabweZuid-AfrikaZuid-Sudan