Chili

Uit Wegenwiki
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Chile
Hoofdstad Santiago
Oppervlakte 756.950 km²
Inwonertal 17.574.000
Lengte wegennet 82.134 km
Lengte snelwegennet 2.265 km[1]
Eerste snelweg 1971
Benaming snelweg Autopista
Verkeer rijdt rechts
Nummerplaatcode RCH

Chili (Spaans: República de Chile) is een land in Zuid-Amerika. Het land telt 17 miljoen inwoners en is circa 19 keer zo groot als Nederland. De hoofdstad is Santiago.

Inleiding

Natuurlijke regio's van Chili.
   Norte Grande
   Norte Chico
   Zona Central
   Zona Sur
   Zona Austral

Geografie

Chili vormt een langgerekt land dat zich over 4.200 kilometer van noord naar zuid uitstrekt maar slechts 150 tot 250 kilometer breed is tussen de Andes en de Pacifische Oceaan. Het land grenst aan Peru, Bolivia en Argentinië. De grens tussen Chili en Argentinië is de langste grens in Zuid-Amerika en de op twee na langste ter wereld en meet 5.150 kilometer.

Vanwege de enorme afstanden tussen noord en zuid heeft Chili een zeer gevarieerd landschap. Het land wordt vaak opgedeeld in vijf zones. Het verre noorden wordt gevormd door de bergachtige Atacama-woestijn, waarbij het grensgebied met Bolivia en noordelijk Argentinië tot de Altiplano behoort, een hooggelegen hoogvlakte. Dit gebied kent zeer hoge bergen met toppen van 5.000 tot meer dan 6.000 meter, maar omvat niet de hoogste berg van Chili. De kuststrook van Chili is smal tot vrijwel non-existent, met bergen die steil uit zee oprijzen.

De noordelijke zone, die ten zuiden van de "Norte Grande" ligt, omvat ook woestijngebied en de hoogste berg van Chili, de 6.893 meter hoge vulkaan Ojos del Salado. Dit is de één na hoogste berg van het westelijk halfrond. De bergen in de regio's Norte Grande en Norte zijn weliswaar hoog, maar door het droge klimaat ligt er weinig sneeuw. De sneeuwgrens ligt hier veelal op 5.500 tot 5.700 meter boven zeeniveau, dus alleen de hoogste pieken zijn sneeuwbedekt.

Het woestijnlandschap gaat zuidwaarts over in een groener en meer gecultiveerd landschap, van het noorden naar de centrale zone. Dit gebied blijft ten noorden van de hoofdstad Santiago bergachtig tot aan de kust. In de centrale zone liggen de meeste grote steden van Chili, waaronder de hoofdstad Santiago en de kuststad Valparaíso. Dit gebied is in de lager gelegen delen een productief landbouwgebied. Zuidelijk van de hoofdstad Santiago liggen grote valleien in het binnenland, hier is het gebergte niet zo continu meer als in de noordelijke helft van Chili.

De zuidelijke zone (Zona Sur) kent een steeds gematigder klimaat, met een groen landschap en geleidelijk steeds meer neerslag. De bergen in het grensgebied met Argentinië zijn in dit deel een stuk lager, veelal minder dan 2.000 meter behalve diverse vulkanen die boven de andere bergen uitrijzen. De vulkanen zijn permanent met sneeuw bedekt. De Zona Sur verloopt tot aan het Chacao-kanaal in de buurt van Puerto Montt. Dit is het zuidelijkste deel van Chili dat nog op grote schaal gecultiveerd is met landbouwgebieden, dorpen en steden.

Het zuidelijkste deel van Chili heet de Zona Austral, een zeer groot gebied dat ruim 1.500 kilometer van noord naar zuid meet. Dit is een ontoegankelijke wildernis van bossen, bergen, gletsjers en fjorden. Het heeft het meest spectaculaire landschap van Chili maar is ontoegankelijk. Dit is het Chileense deel van Patagonia, de bergen worden naar het zuiden toe lager, van 4.000 tot 1.500 meter en grote delen van de berggebieden zijn vergletsjerd. Er liggen slechts een paar plaatsen in de Zona Austral. Het dorp Villa O'Higgins is het zuidelijkste deel van Chili dat vanuit de rest van het land over de weg bereikt kan worden. Zuidelijker gelegen plaatsen zijn alleen vanuit Argentinië te bereiken. Het zuidelijkste deel van de Zona Austral is het eiland Tierra del Fuego, waarvan Chili het zuidelijkste deel in beslag neemt. Dit is een complex gebergte met talloze fjorden, eilanden en gletsjers. Er zijn bijna geen plaatsen in dit deel van Chili.

In de Pacifische Oceaan horen enkele eilanden ook bij Chili. Dit zijn de Juan Fernández archipel, 650 kilometer ten westen van Chili, maar bekender Rapa Nui, of Paaseiland, dat 3.600 kilometer ten westen van Chili ligt. Dit is één van de meest afgelegen eilanden ter wereld. De eilanden in de Pacifische Oceaan worden bestuurd als onderdeel van de regio Valparaíso.

Demografie

stad inwonertal (2017)
Santiago 6.310.000
Puente Alto 574.000
Maipú 468.000
Antofagasta 402.000
La Florida 366.000
Viña del Mar 325.000
Valparaíso 285.000

Chili had bij de census van 2017 17.574.003 inwoners. Het inwonertal groeide van 6,1 miljoen in 1950 naar 15,2 miljoen in 2000. De groei van de bevolking is sinds de jaren 70 aan het afnemen. De bevolking van Chili is sterk verstedelijkt, ongeveer 85% van de inwoners woont in een stad of voorstad, omdat een groot deel van het land niet geschikt is voor landbouw, zowel in het noorden als het zuiden. Daardoor wonen relatief weinig mensen op het platteland of in kleine dorpjes. Dit is vooral het geval in het centrale deel van Chili, waar op grote schaal landbouw mogelijk is.

Het land heeft niet de grote immigratiegolf van Europeanen gekend zoals Argentinië. Het gebied lag geïsoleerd, wat indertijd een lange en gevaarlijke bootreis rond de Kaap Hoorn vereiste, of een lange, moeilijke tocht door de Andes. De enige grotere groep Europese immigranten zijn de Spanjaarden. Andere groepen Europese immigranten zijn veel kleiner, zoals de Oostenrijkers en Nederlanders. Na 1850 kwamen veel Duitsers naar het zuiden van Chili, dat tot dan toe nauwelijks ontgonnen was.

Zo'n 60% van de Chilenen is van Europese afkomst, 35% zijn Mestizo's, een mix van Europeanen en Indo-Amerikanen en slechts 5% zijn werkelijk inheems bevolkingsgroepen, waarvan de Mapuche het grootste deel uitmaakt. In Chili wordt het Spaans door praktisch de volledige bevolking gesproken. Slechts 1% spreekt een inheemse taal.

Chili heeft drie grote stedelijke regio's, de hoofdstad Santiago, de havenstad Valparaíso en de zuidelijke stad Concepción. Santiago is met afstand de grootste stad, met een agglomeratie van 7 miljoen inwoners. Van de 10 grootste stedelijke regio's liggen er 9 in het centrale deel van Chili, alleen Antofagasta in het noorden is een grotere stedelijk gebied buiten de centrale zone. Van de 10 grootste steden in Chili zijn er 5 een voorstad van Santiago.

Het land is opgedeeld in 15 bestuurlijke regio's (genummerd met Romeinse cijfers) en 54 provincies. De provincies zijn relatief klein, van de 54 provincies zijn er 50 kleiner dan de oppervlakte van Nederland. De regio's zijn in de centrale zone relatief klein omdat hier de meeste inwoners zijn, maar in het noorden en zuiden zeer groot.

Economie

Chili wordt algemeen gerekend als het meest ontwikkelde en stabiele land van Zuid-Amerika. Het BNP per hoofd van de bevolking lag in 2018 op $ 25.400. Het land heeft een relatief hoog welvaartsniveau, maar de inkomensverschillen zijn zoals elders in Zuid-Amerika vrij groot. In 2010 werd Chili als eerste Zuid-Amerikaanse land lid van de OECD. De export van Chili is sterk gebaseerd op grondstoffen, met name mijnbouwproducten als koper, dat voornamelijk in Noord-Chili gewonnen wordt. Vis, landbouwproducten en wijn zijn verder belangrijke exportproducten van Chili. Het land heeft verder geen grote maakindustrie buiten de landbouwproducten. De industriële sector is betrekkelijk klein. Het toerisme speelt een toenemende rol in de economie, het land heeft een zeer divers landschap en is stabieler en ontwikkelder dan de noordelijke buurlanden.

Geschiedenis

In 1520 ontdekte de Portugees Fernão de Magalhães (Magellaan) de zuidelijke passage rond de Kaap Hoorn en zette als eerste Europeaan voet op het land dat later Chili zou worden. Vervolgens bereikten de eerste Spaanse Conquistadors het land vanaf het noorden in 1535 om goud te zoeken. Midden 16e eeuw werd Chili gekoloniseerd door Spanje. Het gebied had indertijd slechts een kleine inheemse bevolking. De geïsoleerde ligging van Chili, met de Atacama-woestijn in het noorden, de Andes in het oosten en de ontoegankelijke wildernis in het zuiden zorgde voor slechts beperkte immigratie van Europeanen in vergelijking met de oostelijke helft van Zuid-Amerika in die tijd. Begin 19e eeuw begon men onafhankelijkheid van Spanje te zoeken. In 1810 werd de autonome republiek Chili uitgeroepen, echter nog wel binnen het Spaanse koninkrijk. Daarna brak conflict uit met de Spanjaarden om echte onafhankelijkheid te verkrijgen, wat in 1818 het geval was.

Als onafhankelijk land behield Chili de koloniale structuur, met veel invloed van de katholieke kerk en de macht van landeigenaren. De export van mijnbouwproducten via de havenstad Valparaíso zorgde voor spanningen met Peru om de maritieme macht in de Pacifische Oceaan. De soevereiniteit van Chili over het zuidelijk deel van het land werd vanaf midden 19e eeuw versterkt door de immigratie van Duitsers die het land ontgonnen. In 1843 werd het zuidelijkste deel, de regio Magellanes, een onderdeel van Chili. Hiermee strekte het land zich al ver in de noord-zuidrichting uit. In 1881 werd een verdrag met Argentinië gesloten die de grens tussen beide landen vastlegde en Chili de controle over de Straat Magellaan gaf. In het noorden werd tussen 1879 en 1884 de Pacific-oorlog gevochten met Bolivia en Peru, die Chili won, het land breidde zijn territorium met een derde naar het noorden toe uit en ontzegde Bolivia de toegang tot de oceaan. Dit gebied was rijk aan grondstoffen waardoor Chili eind 19e eeuw één van de rijkste landen van Zuid-Amerika was.

Eind 19e en begin 20e eeuw waren Chili en Argentinië verwikkeld in een kostbare wapenwedloop, met name vanwege de bouw van grote slagschepen. Later deed Brazilië ook mee aan deze wapenwedloop, die de "South American dreadnought race" wordt genoemd. Indertijd was de economie van Chili vrijwel volledig gebaseerd op mijnbouw, wat echter tot politieke onrust leidde omdat de politiek vooral de belangen van de oligarchen behartigde, en niet die van het volk. Dit leidde tot politieke instabiliteit in de jaren 20 van de 20e eeuw, gevolgd door een dictatuur afgewisseld met democratische periodes. Op 22 mei 1960 werd in de regio Valvidia een aardbeving geregistreerd met een magnitude van 9.4 tot 9.6, de krachtigste aardbeving ooit gemeten. De aardbeving zorgde voor tsunami's die eilandengroepen over de hele Pacifische Oceaan troffen, maar voor een dergelijk krachtige aardbeving was de schade in Chili zelf relatief beperkt.

In 1970 werd de socialist Allende gekozen als president. Het land raakte daarna in economische problemen, met een kapitaalvlucht en sterk dalende investeringen. De werkloosheid liep snel op, waar publieke werken op volgden om de werkloosheid te reduceren. Een groot deel van de economie werd genationaliseerd. In 1973 werd Allende in een coup uit zijn macht gezet, gevolgd door de militaire junta onder Pinochet. Alhoewel het land onder Pinochet een dictatuur was begon de economie vanaf de jaren 80 sterk te groeien. In die tijd kreeg het land geleidelijk meer vrijheden en in 1988 werd een andere president gekozen, waarna een transitie tot democratie volgde. Hiermee werd Chili een ontwikkeld en stabiel land. In 2010 werd Chili getroffen door een aardbeving met een magnitude van 8.8 die grote schade veroorzaakte, veel groter dan tijdens de aardbeving van 1960. Het land wist hier echter betrekkelijk snel van te herstellen.

Wegennet

De Autopista del Maipo bij Angostura, ten zuiden van Santiago.

Als het welvarendste land in Zuid-Amerika heeft Chili ook een modern wegennet. Het wegennet beslaat 82.134 kilometer, waarvan 20.319 kilometer verhard is met asfalt of beton. In Noord-Chili is 12.843 kilometer weg verhard met de mineraal Bischofita, een magnesiumzout waarmee wegen zijn verhard. 32.837 kilometer weg bestaat uit gravel en 16.134 kilometer uit zand.[2] In Chili is ruim 2.000 kilometer autopista, het grootste deel daarvan wordt gevormd door de Ruta 5 in de centrale zone, vanaf La Serena via Santiago tot Puerto Montt. De meeste andere autopistas liggen ook in de centrale zone, met name tussen de Ruta 5 en de kust en een stedelijk snelwegennet van circa 200 kilometer in Santiago. De Chileense autopistas behoren tot de modernste van het continent.

Alhoewel ongeveer de helft van het Chileense wegennet onverhard is, geldt dat vrijwel alle doorgaande wegen geasfalteerd zijn en de meeste grotere dorpen via verharde wegen bereikt kunnen worden. De meeste onverharde wegen liggen in de Atacama-woestijn, waar het veelal gravel is, evenals in de Zona Austral, de zuidelijkste zone waar de Ruta 7 slechts gedeeltelijk verhard is. In de heuvels van de westelijke helft van de Zona Central is een dicht netwerk van landwegen die onverhard zijn. De doorgaande wegen zijn hier echter wel verhard.

Als toeristische route wint de Carretera Austral aan populariteit, de route van Puerto Montt naar het zuiden door het Patagonische berglandschap. Deze route, onderdeel van Ruta 7, is grotendeels onverhard en wordt op een aantal plaatsen onderbroken door water. De fjorden van het gebied kan men alleen passeren met behulp van veerponten. De route is pas in de jaren 90 gecompleteerd en eindigt bij het dorpje Villa O'Higgins.

Meer in het algemeen kan een onderscheid worden gemaakt tussen nationale routes (Rutas Nacionales) en regionale routes (Rutas Regionales). Daarbij geldt dat de regio de bestuurslaag is direct onder de nationale overheid, maar boven de provincies.

Autopistas

De autopistas in Chili behoren tot de modernste van Latijns-Amerika, zijn goed onderhouden en hebben een optimaal alignement, in tegenstelling tot in sommige andere Latijns-Amerikaanse landen. Men maakt onderscheid tussen de "Autopistas Urbanas" in stedelijke regio's (vooral Santiago) en de "Autopistas Interurbanas", die vooral een onderdeel van de Ruta 5 zijn. De Ruta 5 is tussen La Serena en Puerto Montt over een afstand van 1.495 kilometer als autosnelweg uitgevoerd. De snelweg heeft daarbij diverse namen en diverse concessiehouders.

In het centrale deel van Chili liggen de meeste autopistas. Buiten de circa 200 kilometer aan stedelijke autopista in en rond Santiago zijn er ook oost-westverbindingen in deze regio, van Santiago naar Valparaíso, van San Felipe naar Valparaíso en van Santiago naar San Antonio. Zuidelijker is er ook een autopista van Chillán naar Concepción. De Ruta 5 bij Puerto Montt is de zuidelijkste autopista van Zuid-Amerika.

De autopistas in Chili zijn later gebouwd dan in veel andere Latijns-Amerikaanse landen, grotendeels vanaf de jaren 90. Dit heeft echter wel als voordeel dat de autopistas minder substandaard elementen hebben. Veel stedelijke autopistas hebben frontage roads die tolvrij zijn.

Rutas nacionales

Het hoofdwegennet van Chili wordt gevormd door rutas nacionales. Bijna alle rutas nacionales zijn geasfalteerd en verbinden alle grotere steden met elkaar. De rutas nacionales kunnen als autopista zijn uitgevoerd, dit is vooral het geval bij de Ruta 5 in het midden van Chili, evenals enkele aftakkingen van Ruta 5 in deze regio.

Rutas nacionales worden opgedeeld in drie klassen;

  • Rutas de tipo longitudinal: de noord-zuidroutes. Vooral de Ruta 5, plus de Ruta 1, 7 en 9.
  • Rutas de tipo nacional: de overige rutas nacionales.
  • Rutas de tipo internacional: rutas nacionales die naar grensovergangen voeren
Autopistas en rutas nacionales in Chili


Autopista Rutas del Desierto

Autopista del ElquiAutopista del AconcaguaAutopista CentralAutopista del MaipoAutopista Talca-ChillánAutopista del BosqueAutopista de la AraucaníaAutopista de los RíosAutopista de los Lagos

: Autopista Los Libertadores: Autopista Los Andes: Autopista Troncal Sur: Autopista del Pacífico: Autopista del Sol: Autopista del Itata

Santiago: Costanera NorteAutopista NororienteVespucio NorteVespucio OrienteVespucio SurAcceso SurOrbital Sur de Santiago

Overige Autopista Valles del Biobío


Rutas regionales

Het secundaire wegennet van Chili wordt gevormd door de rutas regionales, die een regionaal belang hebben, maar die in nationaal beheer zijn. De rutas regionales zijn per regio genummerd met een alfanumeriek nummer, met de prefix A t/m Y. De nummers van rutas regionales zijn soms grensoverschrijdend, ze krijgen dan een andere prefix. Een groot deel van de rutas regionales zijn onverharde wegen, zowel zandwegen als gravelwegen. De gravelwegen liggen vooral in de bergen, de zandwegen meer in de lager gelegen delen.

De rutas regionales worden opgedeeld in twee klassen;

  • ruta regional primaria: de primaire routes genummerd in de serie 10 t/m 99. Ten westen van de Ruta 5 hebben ze een even nummer, ten oosten van Ruta 5 een oneven nummer.
  • ruta regional secundaria: de secundaire routes genummerd in de serie 100 t/m 999. De nummering loopt van noord naar zuid op in een landelijk systeem, echter de prefix is wel per regio.

Wegbeheer

De wegen vallen onder het Ministerio de Obras Públicas (MOP, ministerie van publieke werken)[3], het uitvoerend agentschap voor het wegbeheer is de Dirección de Vialidad.[4] Het ministerie heeft zijn oorsprong in een samenvoeging van een vijftal ministeries in 1887 tot het Ministerio de Industria y Obras Públicas. In 1925 werd het Departamento de Caminos opgericht, dat de wegenbouw als taak kreeg. Het ministerie kreeg in 1974 zijn huidge naam. Daarnaast werd ook het Ministerio de Transportes y Telecommunicaciones opgericht, dat anders dan de naam suggereert, geen functie in de ontwikkeling van het transport over de weg heeft, anders dan openbaar vervoer.

Geschiedenis

Ten tijde van de Inca's werden de eerste "wegen" ontwikkeld, de belangrijkste waren circa 6 meter breed en geschikt voor pakezels om vracht te vervoeren. Een belangrijke transportroute was de Camino del Inca die over 6.400 kilometer van de kust van Ecuador naar het midden van Chili verliep. Deze route werd ook door de Spaanse Conquistadors in de 16e eeuw gebruikt. In de Spaanse koloniale tijd werden postroutes ontwikkeld. De belangrijkste weg in die tijd verliep van Santiago naar Valparaíso. De oorspronkelijke route was 185 kilometer lang, eind 18e eeuw werd een verbeterde route van 140 kilometer lengte in gebruik genomen, de zogenoemde "Camino de O'Higgins". Dit was een tolweg.

Na de onafhankelijkheid van Chili werd het wegennet een taak van de overheid. In 1887 werd het Ministerio de Industrias y Obras Públicas opgericht. Het duurde echter tot de jaren 20 van de 20e eeuw voordat het wegennet verbeterd ging worden, met de opkomst van de auto. In 1920 werd het wegennet in Chili vastgesteld als zijnde 35.000 kilometer lang. In 1925 werd het Departamento de Caminos opgericht, in dat jaar werd ook de Carretera Panamericana geïntroduceerd als noord-zuidroute door de Amerika's. In 1953 werd de Dirección de Vialidad opgericht, die ten taak had het wegennet te ontwikkelen. Tot de jaren 50 waren er nauwelijks verharde wegen in Chili. In 1960 was er 63.000 kilometer weg in Chili, waarvan slechts 5.500 kilometer geasfalteerd was. In 1964 begonnen werkzaamheden om de hele noord-zuidroute van Arica tot Puerto Montt te asfalteren. In 1969 werd de wegnummering in Chili geïntroduceerd, waaronder de beroemde Ruta 5 als noord-zuidroute door het grootste deel van Chili. Het wegennet werd gedurende de jaren 70 en 80 verder verhard, maar tot een grootschalige upgrade kwam het in tegenstelling tot veel andere Latijns-Amerikaanse landen niet. Wel opende in 1971 het eerste deel van de Autopista del Pacífico tussen Santiago en Valparaíso, maar dit was ook lange tijd het enige verbeterde stuk weg in Chili. Elders in Zuid-Amerika werden vanaf de jaren 50 al autosnelwegen en dubbelbaans wegen aangelegd, dit was in Chili vrijwel niet het geval, pas in de jaren 90 werd een aanvang gemaakt met de bouw van autosnelwegen.

Het Chileense snelwegennet is relatief jong, en in korte tijd aangelegd, een groot deel van de snelwegen zijn tussen 1999 en 2005 opengesteld, als tolwegen onder concessie. De eerste snelweg was de Ruta 5 tussen Santiago en Talca, die op 12 september 1999 voltooid was. Tussen 2004 en 2006 is 210 kilometer snelweg in de hoofdstad Santiago aangelegd, en gelden als één van de modernste ter wereld. Met name de Costanera Norte is een technologisch hoogstandje waarbij de snelweg voor bijna 4 kilometer onder de bodem van de rivier in Santiago door loopt. De snelwegen buiten Santiago tellen allen 2x2 rijstroken. Na 2006 zijn er nog maar weinig nieuwe snelwegprojecten opgestart.

Tolwegen

electronic toll collection in Chili.
Het tolstation van de Ruta 68 aan de westzijde van Santiago.

Zie ook tolwegen in Chili.

De meeste autopistas in Chili zijn tolwegen onder concessie. De tol is in de regio Santiago volledig elektronisch met electronic toll collection. De Autopista Central in Santiago was de eerste snelweg in Latijns-Amerika met volledig elektronische tolheffing. Op andere tolwegen in Chili is sprake van tolheffing met traditionele tolstations. Hier wordt wel elektronische tolheffing aangeboden, met een TAG.

Grensovergangen

Chili heeft ondanks zijn zeer lange landsgrenzen relatief weinig grensovergangen, en nog minder daarvan zijn onderdeel van verharde wegen. Aangezien de Andes het grootste deel van de landsgrenzen vormt, heeft Chili tal van zeer hooggelegen grensovergangen, sommige grensovergangen liggen op meer dan 4.000 meter boven zeeniveau. Ten zuiden van Santiago liggen de grensovergangen lager, maar hebben ze een toenemend secundair belang vanwege het gebrek aan verharde wegen en grotere plaatsen die ze verbinden. In Zuid-Chili is de dichtheid van grensovergangen groter, maar het grootste deel hiervan betreft zeer secundaire verbindingen via onverharde wegen.

Onderstaande lijst geeft alle grensovergangen van noord naar zuid aan.

grensovergang hoogte land weg opmerking
Paso Concordia 74 m Peru Arica - Tacna, belangrijkste grensovergang met Peru
Paso Visciri 4095 m Bolivia A-22 Visviri - Charaña, secundaire route
Paso Chungará-Tambo Quemado 4680 m Bolivia Arica - Oruro / La Paz, belangrijkste grensovergang met Bolivia
Paso Colchane-Pisiga 3695 m Bolivia Huara - Oruro
Paso Apacheta de Irpa o Cancosa 4010 m Bolivia A-557 onverhard
Paso Abra Oriente de Napa 3785 m Bolivia A-663 onverhard
Paso Salar de Ollagüe 3695 m Bolivia Calama - Uyuni
Paso Portezuelo del Cajón 4480 m Bolivia B-243 onverhard
Paso Jama 4200 m Argentinië Calama - Susques / Jujuy
Paso Sico 4090 m Argentinië San Pedro de Atacama - San Antonio de los Cobres
Paso Socompa 3875 m Argentinië B-55 onverhard
Paso de San Francisco 4745 m Argentinië Copiapó - Tinogasta
Paso Pircas Negras 4164 m Argentinië C-33 onverhard
Paso Pasco-Lama 5100 m Argentinië C-501 onverhard
Paso Agua Negra 4780 m Argentinië La Serena - San José de Jáchal / San Juan
Tunel Cristo Redentor 3200 m Argentinië Los Andes - Uspallata / Mendoza, belangrijkste grensovergang met Argentinië
Paso Vergara 2505 m Argentinië J-55 onverhard
Paso Pehuende 2553 m Argentinië Talca - Malargüe
Paso Picachén 2060 m Argentinië Q-45 onverhard
Paso Copahue 2015 m Argentinië ? onverhard
Paso Pino Hachado 1885 m Argentinië Temuco - Las Lajas / Zapala
Paso Icalma 1300 m Argentinië ? onverhard
Paso de Reigolil 1120 m Argentinië ? onverhard
Paso Mamuil Malal 1210 m Argentinië Temuco - Junín de los Andes
Paso Huahum 635 m Argentinië onverhard
Paso Cardenal Antonio Samoré 1305 m Argentinië Osorno - San Carlos de Bariloche
Paso Pérez Rosales 1020 m Argentinië onverhard
Paso Vuriloche 1390 m Argentinië ? onverhard
Paso río Manso 480 m Argentinië ? onverhard
Paso río Puelo 220 m Argentinië ? grensovergang via veerdienst
Paso Futaleufú 335 m Argentinië onverhard
Paso río Encuentro 425 m Argentinië Palena - Corcovado
Paso río Frías-Appeleg 925 m Argentinië X-25 onverhard
Paso Pampa Alta 865 m Argentinië X-445 onverhard
Paso Coyhaique 795 m Argentinië Coyhaique - Río Mayo (onverhard)
Paso Ingeniero Ibáñez-Pallavinci 327 m Argentinië X-65 onverhard
Paso Río Jeinemeñi 255 m Argentinië Chile Chico - Perito Moreno
Paso Roballos 715 m Argentinië X-83 onverhard
Paso Río Mayer, Ribera Norte 450 m Argentinië ? onverhard
Paso Río Mosco 270 m Argentinië ? onverhard
Paso Río Don Guillermo 260 m Argentinië onverhard
Paso Dorotea 605 m Argentinië Puerto Natales - Río Gallegos
Paso Laurita-Casas Viejas 240 m Argentinië ? onverhard
Paso Integración Austral 164 m Argentinië Punta Arenas - Río Gallegos
Paso San Sebastián 10 m Argentinië onverhard
Paso Río Bellavista 111 m Argentinië Y-769 onverhard, zuidelijkste grensovergang over de weg van Chili

Bewegwijzering

Zie ook bewegwijzering in Chili.

De bewegwijzering en bebording in Chili is meer dan in andere Zuid-Amerikaanse landen op de Europese stijl van bewegwijzering gericht. De bewegwijzering in het land heeft veel overeenkomsten met die van Spanje. Zo wordt er -uitzonderlijk voor het Amerikaanse continent- een kleuronderscheid gemaakt tussen autosnelwegen en niet-autosnelwegen. Deze laatste staan bewegwijzerd op groene borden met witte letters; autosnelwegen staan bewegwijzerd met blauwe borden met witte letters. Op sommige autosnelwegen is er afritnummering. Er wordt gebruikgemaakt van een systeem van afritnummering naar afstand.

De wegnummers in Chili hebben een wegnummerschild dat erg doet denken aan die van de US Highways. Het wegnummerschild is groen met witte letters, behalve als de betreffende weg een autosnelweg is, dan is het wegnummerschild blauw met witte letters. In de bovenkant van het schild staat de regio waarin men zich bevindt, met daaronder het nummer zonder prefix. Het wegnummer komt lang niet altijd terug op de richtingborden. Er wordt meestal gebruikgemaakt van aparte bevestigingsborden.

Wegnummering

Een wegnummer van een ruta nacional die een autopista is.

Nationale wegnummering

Het nationale wegennet van Chili bestaat uit rutas nacionales. Ze hebben geen bewegwijzerde prefix, maar in schrijftaal wordt soms "CH" aan het nummer toegevoegd, analoog aan de regionale wegen, die een alfanumeriek wegnummer hebben. De huidige wegnummering is in 1969 ingevoerd.[5]

De rutas nacionales worden opgedeeld in longitudinales met een 1-cijferig oneven nummer, de reguliere rutas nacionales, die een twee- of driecijferig nummer hebben, en de rutas internacionales, die ook een twee- of driecijferig nummer hebben, maar de suffix "CH" krijgen. De ruta 5 vormt de hoofdroute van noord naar zuid door Chili, bijna alle andere wegen sluiten hier op aan. De ruta 1, ruta 7 en ruta 9 vormen kortere noord-zuidroutes in Chili.

De overige rutas nacionales hebben een nummering die oploopt van noord naar zuid. Dit geldt ook voor de rutas internacionales, deze worden onderscheiden van de gewone rutas nacionales omdat ze tot een grensovergang verlopen, maar zijn wel in hetzelfde systeem genummerd. De overgang van twee- naar driecijferige nummers ligt even ten zuiden van Santiago. Een driecijferig nummer is dus net zo belangrijk als een tweecijferig nummer. De wegnummering verloopt van 1 t/m 259.

De wegnummerschilden van een ruta nacional zijn normaliter groen, maar krijgen een blauwe kleur als het een autopista betreft. Daarnaast staat in het wegnummerschild het nummer van de regio waarin men zich bevindt aangegeven. Sommige wegnummers verlopen maar in één regio maar diverse routes zijn regio-overschrijdend, met name de noord-zuidroutes.

Regio's van Chili

No. regio hoofdstad
XV Arica y Parinacota Arica
I Tarapacá Iquique
II Antofagasta Antofagasta
III Atacama Copiapó
IV Coquimbo La Serena
V Valparaíso Valparaíso
RM Región Metropolitana de Santiago Santiago
VI Libertador General Bernardo O'Higgins Rancagua
VII Maule Talca
VIII Biobío Concepción
IX Los Ríos Valdivia
X Los Lagos Puerto Montt
XI Aysén del General Carlos Ibáñez del Campo Coyhaique
XII Magallanes y de la Antártica Chilena Punta Arenas
XVI Ñuble Chillán

Regionale wegnummering

De regio's hebben een eigen wegnummering, ook wel de "caminos regionales" genoemd. Deze wegnummering is tegelijkertijd met de nationale nummering in 1969 vastgesteld. De wegnummers zijn alfanumeriek, met een letter als prefix en een één,- twee- of driecijferig nummer. De letters lopen van noord naar zuid op. De letters zijn vastgesteld volgens de regio's die in 1969 bestonden. In de jaren 80 zijn een aantal regio's samengevoegd en hernoemd, zodat huidige regio's meerdere letters in hun wegnummers kunnen hebben.

No. regio (1969) regio (hedendaags)
A Tarapacá Tarapacá
B Antofagasta Antofagasta
C Atacama Atacama
D Coquimbo Coquimbo
E Aconcagua Valparaíso
F Valparaíso Valparaíso
G Santiago Región Metropolitana de Santiago
H O'Higgins Libertador General Bernardo O'Higgins
I Colchagua Libertador General Bernardo O'Higgins
J Curico Maule
K Talca Maule
M Maule Maule
N Ñuble Biobío
O Concepción Biobío
P Arauco Biobío
Q Biobío Biobío
R Malleco Araucanía
S Cautin Araucanía
T Valdivia Los Lagos
U Osorno Los Lagos
V Llanquihue Los Lagos
W Chiloe Los Lagos
X Aysen Aysén del General Carlos Ibáñez del Campo
Y Magallanes Magallanes y de la Antártica Chilena

Externe links

Referenties

  1. stand 01-01-2023 (schatting)
  2. Carta Caminera 2017 | mapas.mop.cl
  3. www.mop.cl
  4. www.vialidad.cl
  5. Decreto 556 de 13 junio de 1969: Normas para la numeración de caminos - Ministerio de Obras Públicas y Transportes
Wegen van Zuid-Amerika

ArgentiniëBoliviaBraziliëChiliColombiaEcuadorGuyanaParaguayPeruSurinameUruguayVenezuela