China

Uit Wegenwiki
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
中國 - Zhongguo
Hoofdstad Beijing
Oppervlakte 9.640.821 km²
Inwonertal 1.410.000.000
Lengte wegennet 5.350.000 km
Lengte snelwegennet 177.000 km[1]
Eerste snelweg 1988
Benaming snelweg 高速公路 (Gāosù gōnglù)
Verkeer rijdt rechts
Nummerplaatcode CN

De Volksrepubliek China is een groot land in het oosten van Azië. Het land heeft een oppervlakte van 9,6 miljoen vierkante kilometer, of ruim 240 keer Nederland. Het is daarmee het op twee na grootste land ter wereld, gemeten naar landoppervlakte. China telt 1,4 miljard inwoners die grotendeels in het oosten van het land wonen in talloze miljoenensteden en een dichtbevolkt platteland. De hoofdstad Beijing ligt in het noorden van China, de grootste stad Shanghai in het oosten bij de monding van de rivier de Yangtze. De grootste stedelijke regio is de Pearl River Delta rond Guangzhou in het zuiden van het land. China is opgedeeld in 22 provincies, vijf autonome regio's en een viertal steden met provinciestatus, plus de speciale administratieve regio's Hong Kong en Macau. China claimt het eiland Taiwan, dat zichzelf de Republic of China noemt.

Inleiding

Ligging

China ligt in het oosten van Azië, gelegen aan de Gele Zee, Oost-Chinese Zee en Zuid-Chinese Zee. Het grenst net zoals Rusland aan 14 landen: Er zijn geen landen die meer buurlanden tellen. De landsgrenzen zijn met 22.117 kilometer het langste in de wereld. China grenst in het zuiden aan Vietnam, Laos, Myanmar, India, Bhutan, Nepal en Pakistan. In het westen liggen de landen Afghanistan, Tadzjikistan, Kyrgyzstan en Kazachstan. Naar het noorden ligt Rusland en Mongolië, in het oosten Noord-Korea. Alhoewel het geen controle over Taiwan heeft, claimt China dit wel als haar grondgebied.

Geografie

Het land meet 4.500 kilometer van oost naar west en 4.100 kilometer van noord naar zuid. Grote delen van China zijn bergachtig. Binnen China ligt de Himalaya als hoogste gebergte. Het hoogste punt vormt de Mount Everest met 8.849 meter hoogte. Die berg is tevens de hoogste berg op aarde. Het grootste gedeelte van Zuidwest China wordt ingenomen door de Tibetaanse hoogvlakte, dat veelal boven 5.000 meter hoogte ligt. Ten noorden van het Tibetaanse hoogland liggen de Taklamatan en Gobiwoestijnen. De Himalaya loopt vrij ver naar het zuidoosten door. Het oosten van China bestaat deels uit kustvlakten die diep landinwaarts lopen en bergachtiger gebieden in het zuiden. Het noordoosten van China is glooiend tot heuvelachtig. Bergen komen voor langs de grens met Noord-Korea. In het noordwesten van China liggen drie depressies, het Tarim Basin, Dzungarian Basin en de Turpan Depressie, die 154 meter onder zeeniveau ligt. In het grensgebied met Rusland in het noordwesten ligt tevens het Altaigebergte. De Gobiwoestijn loopt vrij ver naar het oosten door en vormt het gros van het grensgebied met Mongolië.

Rivieren

China heeft een aantal zeer grote rivieren, die overwegend in de Himalaya ontspringen. De Yangtze is de langste rivier van China, gevolgd door de Huang He (Gele rivier). Andere belangrijke rivieren zijn de Mekong, Brahmaputra, Zhujiang en Indus. Een groot deel van de grens met Rusland wordt gevormd door de rivier de Amur.

Bestuurlijke indeling

Het land bestaat uit 22 provincies en de Volksrepubliek beschouwt Taiwan als 23e provincie. Daarnaast zijn er 5 autonome regio's, waaronder Inner Mongolia, Xinjiang en Tibet. Er zijn vier gemeentes, die zo groot als kleine landen zijn, namelijk Beijing, Chongqing, Shanghai en Tianjin. Daarnaast zijn er twee speciale administratieve regio's; Hong Kong en Macau. Met "mainland China" of "Chinese vasteland" wordt doorgaans China bedoeld behalve de twee administratieve regio's (en Taiwan) maar inclusief het eiland Hainan.

In China bestaan 5 bestuurlijke niveaus, de eerste zijn de provincies en autonome regio's, gevolgd door de prefecturen, die onder andere steden op prefectuurniveau omvatten, gevolgd door de counties (县 xiàn) waar verschillende typen van bestaan, vervolgens de towns en townships (镇 zhèn en 乡 xiāng) en als laagste niveau de dorpen (村 cūn).

De steden worden in China anders geclassificeerd dan in veel andere landen. De grotere steden zijn een county-level city, deze beslaan het grootste deel van de oppervlakte van China. Deze steden staan vaak onder deze naam op buitenlandse kaarten, maar zijn feitelijk veel grotere jurisdicties dan alleen de stad zelf, ze omvatten een oppervlakte van 1.000 tot 4.000 km² maar kunnen ook aanzienlijk groter zijn. De county-level cities bestaan uit meerdere districten, waarvan er één of meer echt verstedelijkt zijn. Een fysieke stad kan daarom bestaan uit één of meer districten maar de county-level cities omvatten daarnaast veel platteland en andere kleine steden. De inwonertallen van de county-level cities zijn daarom veel groter dan die van de feitelijke stedelijke kern. Daarnaast worden vier grote steden als provincie bestuurd, dit zijn Beijing, Shanghai, Tianjin en Chongqing, waarbij vooral Chongqing opvalt omdat dit voor het overgrote deel geen stedelijk gebied is, maar slecht toegankelijk berggebied. De eigenlijke stad Chongqing is veel kleiner qua omvang en inwonertal dan de formele stad Chongqing, die even groot is als Oostenrijk.

China

Provincies: AnhuiFujianGansuGuangdongGuizhouHainanHebeiHeilongjiangHenanHubeiHunanJiangsuJiangxiJilinLiaoningQinghaiShaanxiShandongShanxiSichuanYunnanZhejiang

Autonome regio's: GuangxiInner MongoliaNingxiaXinjiangTibet

Gemeenten: BeijingChongqingShanghaiTianjin

Speciale administratieve regio's: Hong KongMacau

Steden

Stad Inwonertal
Shanghai 24.150.000
Beijing 21.150.000
Tianjin 14.131.500
Chengdu 14.048.000
Guangzhou 14.000.000
Harbin 10.636.000
Wuhan 10.120.000
Xi'an 8.467.000
Nanjing 8.162.000
Shenyang 8.106.000
Changchun 7.677.000
Hong Kong 7.184.000
Dalian 6.170.000
Chongqing 6.000.000

China heeft een aantal zeer grote steden. Er zijn 20 steden met meer dan 1,5 miljoen inwoners. Daarnaast is er een megalopolis die de "Pearl River Delta" heet, en steden als Hong Kong, Shenzhen en Guangzhou omvat. Deze stedelijke regio heeft 50.000.000 inwoners en zal naar verwachting de grootste agglomeratie ter wereld worden, groter dan de huidige nummer één, Tokyo.

Demografie

China had volgens de census van 2020 1,41 miljard inwoners, alhoewel de betrouwbaarheid van officiële data in twijfel wordt getrokken,[2] een getal van 1,28 miljard wordt ook door demografen genoemd.[3] Daarmee is China het grootste of één na grootste land ter wereld qua aantal inwoners, na India. Het inwonertal van China groeide zeer snel van 547 miljoen in 1950 naar 1 miljard in 1982. Nadien is een eenkindpolitiek ingevoerd om de bevolkingsgroei te temperen. De eenkindpolitiek is in 2016 versoepeld naar twee en in 2021 naar drie kinderen.[4] Het aantal geboortes neemt sinds 1991 significant af en ligt mogelijk al onder 1 per vrouw.[5][6] De snelle verstedelijking, hoge kosten van levensonderhoud en een onbalans in de man/vrouwverdeling vanwege de eenkindpolitiek heeft tot een sterke afname van het geboortecijfer geleid. China is sindsdien sterk aan het vergrijzen, waarbij vanaf 2022 ook de babyboomgeneratie met pensioen ging. In bevolkingsprojecties werd aanvankelijk een halvering van het inwonertal voorzien rond het jaar 2100, maar dit is mogelijk al aanzienlijk eerder het geval.[7][8][9]

Economie

China had 2000 jaar lang de grootste economie ter wereld, slechts een korte periode in de wereldgeschiedenis was China niet de grootste economie ter wereld. Tegenwoordig is China de 2e economie ter wereld. Tussen 1949 en 1978 was China onder Mao Zedong een planeconomie, gebaseerd op dat van de Sovjetunie. Zijn opvolger Deng Xiaoping initieerde grootschalige hervormingen en richtte speciale economische zones op. De meest succesvolle hiervan waren Shanghai en Shenzhen. De grootschalige investeringen leidden er toe dat China de grootste maakindustrie ter wereld kreeg. Het land industrialiseerde in hoog tempo in de jaren '80 en 90. China had jarenlang de grootste economische groei ter wereld en werd weinig geraakt door de economische crisis van 2008. Na 2010 viel de economische groei wel geleidelijk terug, mede vanwege een stagnatie van de bevolkingsgroei.

Geschiedenis

China werd eeuwenlang bestuurd door dynastieën die een verschillende mate van macht over delen van het gebied hadden. China is gedurende de afgelopen 4000 jaar vele malen uitgebreid, uiteengevallen en weer herenigd. De Han-dynastie van de periode 206 BC - 220 AD was één van de meest ontwikkelde beschavingen in de wereld. Het systeem van opvolgende dynastieën eindigde in 1912 met de Xinhairevolutie, waarna een republiek werd opgericht. Sun Yat-sen van de Kuomintang was de eerste president en wordt gezien als één van de oprichters van het moderne China. In 1928 kwam Chiang Kai-shek aan de macht, die te maken had met een politiek gefragmenteerd land. Hij verplaatste de hoofdstad van Beijing naar Nanjing, de Chinese burgeroorlog tussen de communisten en nationalisten (Kuomintang) was toen al uitgebroken. De Kuomintang bereikte veel overwinningen in de jaren '30 tot Japan China binnenviel in de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog. Dit resulteerde in een lastige coalitie tussen de Kuomintang en de communisten om samen Japan te bestrijden. Naar schatting kwamen 20 miljoen Chinezen om tijdens de Japanse bezetting in de periode 1937-1945.

Na de Tweede Wereldoorlog werd de burgeroorlog tussen de Kuomintang en de communisten hervat. De burgeroorlog eindigde in 1949 toen de communisten vrijwel geheel China onder controle kregen. De Kuomintang moest uitwijken naar het eiland Taiwan en claimt nog steeds de legitieme regering van China te zijn. In dat jaar riep Mao Zedong ook de volksrepubliek China uit. Tijdens de grote sprong voorwaarts, een ingrijpende periode van economische en sociale hervorming, kwamen naar schatting 45 miljoen Chinezen om het leven tussen 1958 en 1961, voornamelijk door uithongering. In 1971 werd de Volksrepubliek China de officiële vertegenwoordiger van China in de Verenigde Naties. Nog slechts een klein aantal landen erkennen de regering in Taipei als de legitieme regering van China. Mao overleed in 1976 en werd opgevolgd door Deng Xiaoping in 1978 en initieerde grote economische hervormingen en opende China voor buitenlandse investeringen met speciale economische zones. De meest succesvolle hiervan werden Shanghai en Shenzhen. China veranderde hiermee geleidelijk van een planeconomie naar een gedeeltelijke markteconomie. De economie van China groeide razendsnel vanaf de jaren '80 en in relatief korte tijd kwamen honderden miljoenen mensen uit armoede. China wordt gezien als alleen nog formeel een communistisch land, dat in de praktijk vooral kapitalistisch is. Men spreekt ook van "socialisme met Chinese karakteristieken".

Wegennet

Het wegennet van China bestaat uit vier lagen;

  • G voor Guodao oftewel China National Highways
  • S voor Shengdao oftewel provinciale wegen
  • X voor Xiandao oftewel districten
  • A voor lokale wegen

G, S en X wegen worden gemeentelijke wegen in de bebouwde kom. De weg gaat dan over van het beheer van de Gonglu (publieke wegbeheerder) naar de Shizheng (gemeentelijke wegbeheerder).

Expressways

De Guangkun Expressway (G80) in Guangxi.

Zie ook Lijst van expressways in China.

Autosnelwegen, de expressways van China hebben een nationale nummering van G-routes en een provinciale/regionale nummering van S-routes. Het expressway-netwerk van China heet ook wel het National Trunk Highway System (NTHS) en bedroeg circa 149.600 kilometer snelweg op 1 januari 2020. Eind 2013 werd het Chinese snelwegennet het langste ter wereld, en haalde het de Verenigde Staten in. Het systeem is relatief nieuw en groeit met een fenomenale snelheid, voor 1988 was er nog geen enkele snelweg. Het snelwegennet vormt een grid in het oosten van China, met name het gebied ten oosten van de Himalaya en ten zuiden van de Gobiwoestijn. Daarnaast zijn er een aantal snelwegen die ook naar andere delen lopen, zoals de snelweg naar de grens met Kazachstan, een snelweg naar Tibet en een aantal snelwegen in het noordoosten van China.

Het huidige snelwegennet is het dichtst in het centrale oosten van China, grofweg tussen Beijing, Xi'an, Chengdu en Shanghai en in de regio Guangzhou. In het zuidoosten van China zijn de meeste routes later aangelegd en gedeeltelijk nog niet voltooid, met name de oost-westsnelwegen en regionale autosnelwegen. De westelijke tweederde van het land heeft aanzienlijk minder geplande snelwegen, slechts één route naar Tibet en twee routes naar Xinjiang, die ten westen van Ürümqi wel vertakt in een aantal andere richtingen.

Er zijn plannen voor grote oeververbindingen naar het eiland Hainan, naar Taiwan en over de Gele zee tussen Yantai en Dalian. Er zijn snelweggrensovergangen gepland met de meeste buurlanden, behalve daar waar de Himalaya ligt. Wel zijn er snelweggrensovergangen met Myanmar, Laos, Vietnam, Noord-Korea, Rusland, Mongolië en Kazachstan, waar aan de andere kant van de grens maar zelden een snelweg verder gaat de buurlanden in. Tevens is er een snelweg die het grensgebied met Noord-Korea bij Dandong aandoet.

Bijna alle expressways zijn tolwegen. In 2013 bedroeg de gemiddelde aanlegprijs van 1 kilometer expressway € 12 miljoen.[10]

Bij de bouw van expressways zijn vaak twee verschillende openingsdata, een officiële openstelling wordt vaak vooraf gegaan door een testopening. Dat is vaak minstens enkele weken maar soms wel een half jaar voor de officiële openstelling. In dergelijke gevallen zijn er vaak restricties, bijvoorbeeld dat de snelweg alleen tussen 6 en 22 uur te berijden is en alleen voor personenauto's voordat de officiële opening volgt.

Het netwerk van expressways is genummerd in een grid, plus 7 radiale routes van Beijing. De radiale routes zijn genummerd als de G1 t/m G7 en het grid heeft even nummers voor oost-westroutes (G10 t/m G80) en oneven nummers voor noord-zuidroutes (G11 t/m G85). Nummers boven de 90 zijn grote regionale ringwegen, doorgaans van honderden kilometers lengte. Daarnaast bestaan er aftakkingen en regionale routes met 4 cijfers. De eerste twee cijfers daarvan zijn gebaseerd op hun hoofdroute, zo is de G8511 gerelateerd aan de G85. In aanvulling daarop zijn er ook ringwegen genummerd met een 4-cijferig nummer. Er bestaan echter geen 3-cijferige nummers voor expressways, al worden incidenteel expressways op basis van hun China National Highway nummer genummerd, die wel 3-cijferig zijn.

Het netwerk wordt planmatig aangeduid met een cijfercode die staat voor het aantal routes. Het oorspronkelijke netwerk van 2005 heette het 7918 network, een grid van 7 radiale snelwegen van Beijing, 9 noord-zuidroutes en 18 oost-westroutes. In 2013 werd dit hernoemd naar het 71118 network toen het aantal noord-zuidroutes werd uitgebreid van 9 naar 11, met de toevoeging van de G59 en G69. Samen met deze nationale routes werden ook de auxiliary routes aangepast, dit zijn de aftakkingen en regionale verbindingen met 4 cijfers. In 2019 is nog een hernummering doorgevoerd waarbij wegnummers met een letter suffix (E, W, N, S) zijn hernoemd naar een 4-cijferig nummer en de ringwegen een uniek 4-cijferig nummer kregen, daarvoor kwamen sommige ringwegnummers op meerdere plekken in China voor, meest prominent de G1501, die ringwegen vormden van steden op de route van de G15. In 2022 is de nummering van de expressways nogmaals fors uitgebreid, met een groot aantal nieuwe routes die zijn toegevoegd, die deels al bestonden als provinciale expressway.

National Expressways in China

G1G2G3G4G5G6G7G10G11G12G15G16G18G20G22G25G30G35G36G40G42G45G50G55G56G59G60G65G69G70G72G75G76G78G80G85G91G92G93G94G95G98G99

Lijst van expressways in China


China National Highways

Zie China National Highways.

Het hoofdwegennet van niet-snelwegen in China wordt opgemaakt door de National Highways. De wegen hebben de prefix G en hebben drie cijfers. G staat voor guójiā en betekent "nationaal". Dit netwerk is dicht in het oosten en dunner in het dunbevolkte westen van China, alhoewel ze met name in het westen de enige doorgaande wegen zijn, daar hier geen snelwegen lopen. In 2004 bedroeg de lengte van dit netwerk 1.871.000 kilometer.

China National Highways

radialen van Beijing:

101102103104105106107108109110111112

noord-zuidroutes:

201202203204205206207208209210211212213214215216217218219220221222223224225227228229230231232233234235236237238239240241242243244245246247248

oost-westroutes:

301302303304305306307308309310311312314315316317318319320321322323324325326327328329330331332333334335336337338339340341342343344345346347348349350351352353354355356357358359360361


Overige wegen

De overige zijn lokale en regionale wegen, en zijn vaak nog onverhard, met name verder buiten de stedelijke gebieden. Ze verbinden alle dorpen en regionale plaatsen en vormen een netwerk van nog eens 1,5 miljoen kilometer wegen, die bij lange niet allemaal verhard zijn. In sommige gebieden zijn ook belangrijkere wegen niet verhard.

Asian Highways

Asian Highways in China

AH1AH3AH4AH5AH6AH9AH14AH31AH32AH33AH34AH35AH42AH61AH65AH67AH68AH368AH374


Geschiedenis

Oorspronkelijk waren er plannen voor 35.000 kilometer hoofdwegen, waarvan 5 oost-west en 7 noord-zuidroutes, die voor 70% uit snelwegen zouden bestaan. Dit project moest in 2020 voltooid zijn, maar was al in 2007, 13 jaar voor op schema, voltooid. Voor de jaren '90 had China een beperkt wegennet, er waren weinig verharde wegen en plattelandsgebieden lagen geïsoleerd. Na de jaren '70 begon China sterk te ontwikkelen, maar het duurde nog tot 1986 voordat de eerste snelweg in aanleg ging, de Jingshi Expressway. De oudste snelweg van China wordt genoemd als de Hujia Expressway in Shanghai, die op 31 oktober 1988 opende. Begin jaren '90 waren er diverse snelwegen voltooid, met name rond Beijing en in Shanghai. Tot eind jaren '90 was het snelwegennet relatief beperkt, in 1998 was er 4.771 kilometer snelweg geopend. Daarna begon een snelle groei in de aanleg. Het snelwegennet verdubbelde in één jaar naar 8.733 kilometer in 1999. Tussen 1998 en 2007 werd ruim 4.000 kilometer snelweg per jaar geopend, in 2003 opende 6.000 kilometer en in 2007 opende bijna 9.000 kilometer snelweg. In 2010 was het snelwegennet 65.000 kilometer lang.

De bouw van de autosnelwegen verloopt in China anders dan in Europa of Noord-Amerika. Men bouwt vaak lange trajecten tegelijk, meestal minimaal 50 kilometer, maar ook projecten van meer dan 150 kilometer die in één keer worden opengesteld zijn niet ongebruikelijk. Veel snelwegen openen eind december voor het verkeer, vaak openen in een provincie meerdere autosnelwegen op één dag, zodat er soms wel 1.000 kilometer snelweg op een dag is opengesteld. Kenmerkend aan de Chinese wegenbouw is dat dit wordt uitgevoerd door de provincies, de snelwegen worden tot aan de provinciegrens gebouwd en soms is er jarenlang sprake van een snelweg die doodloopt op de grens, wachtend tot het deel in de buurprovincie opent. Tolstations bevinden zich ook vaak op de provinciegrens.

De eerste snelwegen zijn overwegend met 2x2 rijstroken aangelegd, rond Beijing, Shanghai en incidenteel bij andere steden deels ook direct met 2x3 rijstroken. Na 2010 zijn diverse snelwegen verbreed, soms over honderden kilometers achtereen. Diverse snelwegen zijn daarbij direct van 2x2 naar 2x4 rijstroken verbreed. In sommige gevallen heeft men de snelweg volledig afgesloten voor het verkeer, compleet gesloopt en weer herbouwd met 2x4 rijstroken. Waar dit niet kon is soms een tweede snelweg parallel aan de oude snelweg gebouwd. De gebypasste snelwegen zijn vaak in de jaren '90 of begin jaren 2000 aangelegd met verouderde ontwerpeisen.

De bouwtijd van de Chinese snelwegen ligt veelal tussen de 3 en 4 jaar, alleen voor bergtrajecten met veel of lange tunnels ligt de bouwtijd een paar jaar langer. Vertraging is bij wegenprojecten niet zo vanzelfsprekend, en meestal beperkt tot hooguit een jaar.

Naast het grote aantal nieuwe snelwegen verbreekt het land ook het één na het andere wereldrecord met bruggen en viaducten, zo heeft China de één langste brug over zee, de Hangzhou Bay Bridge met 35,7 kilometer, de Xihoumen Bridge, de op één na langste hangbrug met een hoofdoverspanning van 1.650 meter, de Beipanjiang Bridge die 564 meter boven het dal ligt, de Siduhe Bridge die 496 meter boven de rivier hangt, de Sutong Bridge is de op één na langste tuibrug met een hoofdoverspanning van 1.088 meter, de Chaotianmen Bridge is de langste boogbrug met 1.741 meter hoofdoverspanning. De Zhongnanshan Tunnel was met 18 kilometer tussen 2007 en 2015 de langste tweebuizige tunnel ter wereld.

Het land investeerde ongeveer $ 18 miljard per jaar in het snelwegennet tussen 2005 en 2010. Na 2010 was gepland dat dit zou dalen naar $ 12 miljard per jaar omdat het snelwegennet aanzienlijk voltooid raakte. Het volledige netwerk was indertijd gepland om zo'n 240 miljard dollar te kosten.

Ontwikkeling

Data op 31 december.

Jaartal Lengte[11]
1988 0
1989 147
1990 271
1991 522
1992 574
1993 652
1994 1.145
1995 1.603
1996 2.141
1997 3.422
1998 8.733
1999 11.605
2000 16.314
2001 19.437
2002 25.130
2003 29.745
2004 34.300
2005 41.005
2006 45.339
2007 53.913
2008 60.302
2009 65.055
2010 74.113
2011 84.946
2012 97.355
2013 105.615
2014 111.950
2015 125.373
2016 131.000
2017 136.500
2018 142.500
2019 149.600
2020 161.000
2021 169.000
2022 177.000

Verbredingen

In China zijn de eerste snelwegen tot midden jaren 2000 overwegend met 2x2 rijstroken aangelegd. Vanaf circa 2005 zijn enkele nieuw aangelegde snelwegen direct met 2x3 rijstroken aangelegd, met name in de dichtbevolkte provincies in het oosten van China. Vanaf 2010 begon men aan grote projecten om honderden kilometers van snelwegen achtereen te verbreden, vaak direct van 2x2 naar 2x4 rijstroken. Bijvoorbeeld de Jinggang'ao Expressway (G4) is tussen 2010 en 2015 door de provincies Hubei en Henan integraal over bijna 1.000 kilometer naar 2x4 rijstroken verbreed. Deze immense verbredingsprojecten zijn zeer snel doorgevoerd, in sommige gevallen heeft men de snelweg volledig afgesloten, gesloopt en weer herbouwd met een breder dwarsprofiel.

Andere snelwegen die over grote afstanden naar 2x4 rijstroken zijn verbreed zijn de Shenhai Expressway (G15) in Liaoning en de Lianhuo Expressway (G30) door grote delen van de provincies Henan en Shaanxi. In sommige gevallen is het lastig om smalle 2x2 snelwegen door kleine steden te verbreden, in enkele gevallen is hier een nieuw tracé voor aangelegd parallel aan de oude snelweg. Dit is bijvoorbeeld gebeurd in Shaanxi ten westen en oosten van Xi'an en in Jiangsu rond Yangzhou en Nanjing.

Daarnaast zijn enkele snelwegen in de jaren '90 met 2x2 rijstroken aangelegd door bergachtig gebied, met name in het zuidoosten van China. Deze snelwegen hebben vaak verouderde ontwerpelementen en alignement, daarom is hier in diverse gevallen gekozen om een parallelle snelweg over een moderner tracé aan te leggen. Dit is ook gebeurd in de kolenrijke regio's ten westen van Beijing, waar enkele parallelle snelwegen zijn aangelegd. In Inner Mongolia is de 265 kilometer lange Xingba Expressway aangelegd die specifiek ontworpen is op vrachtwagens van 100 ton.

Toekomst

Het snelwegennet in China zal nog substantieel uitbreiden, alhoewel de grootste steden inmiddels verbonden zijn met snelwegen, zijn er nog talloze steden van 100.000 tot 500.000 inwoners die niet per snelweg verbonden zijn. Ook in het dunner bevolkte noorden zullen een flink aantal snelwegen gebouwd worden, evenals nieuwe routes naar Kazachstan en Mongolië.

China wil ook een brug naar Taiwan aanleggen, alhoewel de kansen dat deze snel gebouwd zal worden, klein zijn. Ook zijn er plannen voor een brug naar het eiland Hainan en tussen Yantai en Dalian over de Gele zee. Dit zijn bruggen van 100 kilometer of meer in lengte.

In 2013 heeft China de Verenigde Staten en Europa ingehaald qua de lengte van het snelwegennet. In de Verenigde Staten ligt momenteel 97.000 kilometer snelweg.

China is wereldwijd actief met de ontwikkeling van infrastructuur middels het Belt and Road Initiative.

Bruggen

Zie ook lijst van bruggen over de Yangtze.

China werd na 2000 bekend om de vele records die verbroken werden met de aanleg van talloze bruggen op een schaal die nog nooit eerder vertoond is. Met name in het zuidwesten van China zijn snelwegen door extreem lastig terrein aangelegd, dat talloze grote bruggen vereiste. Een groot aantal van de hoogste bruggen in China is gelegen in de provincie Guizhou, die in 2016 meer dan 80 bruggen van meer dan 100 meter hoogte had, die bijna allemaal tussen 2008 en 2016 zijn opengesteld, waaronder het wereldrecord, de Beipanjiang Bridge Duge waarvan het brugdek 564 meter boven het dal ligt, meer dan twee keer zo hoog als het Viaduc de Millau in Frankrijk.

Hoge bruggen

De Shanghai Yangtze River Bridge.

Vanaf de 19e eeuw lag het record van de hoogste brug lange tijd in Europa (Pont de la Caille), kortstondig in Afrika (Pont de Sidi Rached in Constantine, nu Algerije, destijds een integraal onderdeel van Frankrijk) en daarna lange tijd in de Verenigde Staten (Royal Gorge Bridge). In 2001 opende de Liuguanghe Bridge in Guizhou, met een hoogte van 297 de hoogste brug ter wereld tot 2003, toen in diezelfde provincie een brug over de Beipanjiang opende van de tweestrooks Guangxing Highway. Tussen 2005 en 2009 lag het record tijdelijk in Papua New Guinea, waar een pijpleidingbrug hoger was, maar kwam terug in China in 2009 toen de Siduhe Bridge in de provincie Hubei opende, met een brugdek dat 496 meter boven het dal ligt. Vanaf 2016 was de Beipanjiang Bridge Duge de hoogste brug ter wereld, gelegen op de grens van Guizhou en Yunnan. Slechts een paar kilometer van deze brug is de op één na hoogste brug in 2015 geopend, de Puli Bridge. De rivier de Beipangjiang in Guizhou heeft een groot aantal extreem hoge bruggen, aangezien de rivier grotendeels in een diepe kloof loopt.

Lange bruggen

Naast hoge bruggen heeft China veel lange bruggen aangelegd, zowel qua hoofdoverspanning als totale lengte. In 2011 opende de Jiaozhou Bay Bridge bij Qingdao, die per abuis door het Guiness Book of Records als de langste brug ter wereld werd genoemd. In 2005 opende bij Shanghai de 32,5 kilometer lange Donghai Bridge. Al in 2007 opende niet ver daar vandaan de 36,7 kilometer lange Hangzhou Bay Bridge. In de Pearl River Delta opende in 2018 de Hong Kong-Zhuhai-Macau Bridge, die ook een tunneldeel heeft, en daarom niet als langste brug ter wereld geldt. Het is wel de langste oeververbinding ter wereld met een lengte van bijna 50 kilometer. Andere zeer lange bruggen zijn de 26,5 kilometer lange Jintang Bridge, de 15,8 kilometer lange Quanzhou Bay Bridge en de 10 kilometer lange Jiashao Bridge.

Langste hoofdoverspanningen

China behaalde ook records met de langste hoofdoverspanning van diverse brugtypen. De in 2008 geopende Sutong Bridge in Jiangsu was enige tijd de langste tuibrug ter wereld. De in 2010 opengestelde Edong Bridge bij Wuhan was de op één na langste tuibrug ter wereld bij openstelling. Qua hangbruggen heeft China nog geen wereldrecord gevestigd. De Humen Second Bridge moet de op één na langste hangbrug ter wereld worden. De in 2009 opengestelde Xihoumen Bridge bij Ningbo was enige tijd de langste hangbrug van China. De Aizhai Bridge in Hunan was de hoogste hangbrug ter wereld met een hoogte van 350 meter. Wel had China een wereldrecord met de Taizhou Bridge, die de langste hangbrug met twee overspanningen van 2 x 1.080 meter ter wereld was. Over de Yangtze liggen veel zeer grote bruggen. In 2009 opende in Chongqing de Chaotianmen Bridge, de langste boogbrug ter wereld. Tussen 2003 en 2009 was de Lupu Bridge in Shanghai de langste boogbrug ter wereld. De Beipanjiang Bridge bij Qinglong in Guizhou die in 2016 opende is de langste betonnen boogbrug ter wereld. Het record lag daarvoor ook al in China. De Shibanpo Yangtze River Bridge in Chongqing is de langste kokerbrug ter wereld met een overspanning van 330 meter.

Tunnels

China heeft na 2005 tal van lange tunnels gebouwd. China heeft echter minder recordtunnels gebouwd dan recordbruggen.

De eerste langere tunnels lagen allemaal bij Huixian in het westen van de provincie Henan. In 1994 opende de Zhongliangshan Tunnel in Chongqing, dit was de eerste keer dat een snelwegtunnel de langste van China was. Daarna evolueerde de lengte vrij geleidelijk, er werden frequent langere tunnels geopend, maar de overtreffende trap kwam in 2007 toen de Zhongnanshan Tunnel in Shaanxi opende, ten zuiden van Xi'an. Deze tunnel heeft tot nu toe ook het langste het record van langste tunnel in China volgehouden. Bijzonder is dat deze tunnel meer dan twee keer zo lang was als het voorgaande record. In Gansu is de 22,6 kilometer lange Chagangliang Tunnel gepland, onderdeel van de Pingmian Expressway (G8513). Daarnaast zijn er wel eens voorstellen gedaan voor tunnels onder de Bohaizee van Liaoning naar Shandong of vanaf Fujian naar Taiwan, maar deze tunnelvoorstellen zijn weinig realistisch. Na 2005 zijn tientallen tunnels van langer dan 7 kilometer aangelegd.

Een chronologisch overzicht van de langste tunnels van China:

tunnel lengte locatie weg
2007 - heden Zhongnanshan Tunnel 18.020 m Shaanxi, Xi'an-Zhashui Baomao Expressway (G65)
2006 - 2007 Fangdoushan Tunnel 7.605 m Chongqing, Shizhu Huyu Expressway (G50)
2004 - 2006 Meigulin Tunnel 5.580 m Fujian, Minqing - Youxi Fuyin Expressway (G70)
2003 - 2004 Yanmenguan Tunnel 5.235 m Shanxi, Daixian Erguang Expressway (G55)
2000 - 2003 Huayingshan Tunnel 4.706 m Sichuan, Huaying - Linshui Hurong Expressway (G42)
1999 - 2000 Erlangshan Tunnel 4.176 m Sichuan, Tianquan - Luding G318
1998 - 1999 Daxiling Tunnel 4.116 m Zhejiang, Wenling - Yueqing Shenhai Expressway (G15)
1994 - 1998 Zhongliangshan Tunnel 3.160 m Chongqing, Jiulongpo - Shapingba Yinkun Expressway (G85)
1987 - 1994 Gushan Tunnel 3.138 m Fujian, Fuzhou G104
1983 - 1987 Tielimati Tunnel 1.897 m Xinjiang, Kuqa - Hejing G217
1980 - 1983 Shenglidong Tunnel 1.740 m Henan, Huixian
1972 - 1980 Xiangyang Tunnel 1.400 m Henan, Huixian S229
1969 - 1972 Yugong Tunnel 810 m Henan, Huixian S229

Bewegwijzering

Een wegwijzer op de Shenhai Expressway (G15) in Guangdong.

Afgezien van de Jingshi Expressway, de oudste snelweg van China, is de bewegwijzering meestal (maar niet altijd even consistent) in zowel het Chinees als het Engels. De bewegwijzering bestaat uit witte hoofdletters op groene borden, vergelijkbaar met de Verenigde Staten of Japan.

De Chinese karakters nemen horizontaal betrekkelijk weinig ruimte in, maar om ze leesbaar te maken zijn ze in een groot schrift uitgevoerd. Tegelijkertijd is de Engelse tekst vaak klein. Vertalingen van waarschuwingen of andere informatie hebben nogal eens spelfouten of krom Engels.

Afslagen worden ruim van te voren aangegeven, op 3000, 2000, 1000 en 500 meter, behalve wanneer afslagen dichter bij elkaar liggen, met name in de stedelijke gebieden. Ook worden na de afrit de volgende afslag(en) aangegeven met een afstandsaanduiding. In stedelijke gebieden staan wegwijzers die naar de kruisende snelwegen verwijzen binnen een redelijke afstand zoals 20 tot 30 kilometer.

Elektronische borden komen veelvuldig voor en geven informatie over de verkeerscondities of aanbevelingen zoals het dragen van gordels of het respecteren van de maximumsnelheid.

Afritnummering

De Ring Expressway (G0601) van Yinchuan met afritnummering.

Vrijwel alle snelwegen hebben een afritnummering, al sinds het begin van de bouw van de snelwegen in China. Oorspronkelijk was een sequentiële afritnummering ingevoerd, dat later is aangepast naar een afritnummering naar afstand.

Sommige afritten hebben een suffix zoals A of B. De afritnummering overstijgt provinciegrenzen, zodat lange snelwegen viercijferige afritnummers hebben. Betrekkelijk weinig kaartenmakers geven afritnummers aan, maar ze worden wel bewegwijzerd. Een afrit wordt aangegeven met de karakters 出口 (chukou) en dan het afritnummer. Het afritnummer wordt aangegeven in een wit ovaal met groene letters.

Naamgeving

Een expressway wordt in het Chinees 高速公路 (gaosu gonglu) genoemd, vaak afgekort als 高速 (gaosu).

In de eerste instantie werden de Chinese snelwegen "Freeways" genoemd. Dit was echter misleidend, daar men dacht dat "free" op tolvrij sloeg, maar "free" slaat op de vrije afwikkeling van het verkeer, in tegenstelling tot gewone hoofdwegen met kruispunten. De meeste snelwegen zijn tolwegen. Ergens in de jaren 90 is de naam freeway vervallen en vervangen door expressway. Op een aantal oudere borden kan men nog het woord freeway tegenkomen, met name op de oudere snelwegen rond Beijing.

Alle snelwegen hebben ook een naam. De naam is vaak een samengestelde naam (portmanteau) van het begin- en eindpunt. Vaak wordt de eerste klank van de ene naam met de eerste klank van de andere naam gecombineerd. Zo verloopt de Changshen Expressway van Changchun naar Shenzhen, of de Daguang Expressway van Daqing naar Guangzhou. Dit wordt voor de meeste namen uniform gedaan. Er zijn een aantal afwijkingen, zo beginnen alle namen van de radiale snelwegen van Beijing met "jing". Daarnaast zijn sommige namen op de streek, in plaats van de stad gebaseerd. Zo beginnen veel snelwegen met "hu" in de regio Shanghai, zoals de Hukun Expressway (Shanghai - Kunming) of de Jingzang Expressway (Beijing - Tibet), "rong" rond Chengdu en "yu" rond Chongqing.

Incidenteel zijn de namen van de snelwegen een combinatie van drie plaatsnamen, maar dit lijkt uitgefaseerd te worden. Ook staan sommige snelwegen bekend onder een oude naam uit de tijd dat er geen nationaal plan voor de snelwegen was, dit is voornamelijk het geval rond de grote steden Beijing, Shanghai en Guangzhou. De namen van de snelwegen zijn soms bekender dan de wegnummers.

In 2010 zijn veel namen van expressways aangepast op de nieuwe begin- en eindpunten. De oude namen worden nog veel gebruikt, ook worden veel namen van kortere segmenten nog veel gebruikt, zodat één snelweg soms meerdere namen in de volksmond en de media heeft.

Maximumsnelheid

Op 1 mei 2004 is de maximumsnelheid of Chinese snelwegen verhoogd van 110 naar 120 km/uur. Een minimumsnelheid van 70 km/uur wordt gehandhaafd, behalve bij congestie. Op de linkerrijstroken kunnen minimumsnelheden van 100 of 110 km/uur gehandhaafd worden. Bestuurders die zowel te snel als te langzaam rijden kunnen een bekeuring krijgen.

De expressways hebben veelal een ontwerpsnelheid van 80, 100 of 120 km/h. Dit komt niet overeen met de maximumsnelheid, die ligt - zoals gebruikelijk in de wereld - hoger dan de ontwerpsnelheid. In het bergachtige binnenland van China zijn veel snelwegen aangelegd met een ontwerpsnelheid van 80 km/h. Een hogere ontwerpsnelheid zou exorbitante kosten met zich meebrengen, vooral omdat deze expressways ook met een ontwerpsnelheid van 80 km/h al veel kostbare kunstwerken nodig hebben.

In de jaren '90 en begin jaren 2000 zijn expressways aangelegd met verouderde ontwerpeisen en een lage ontwerpsnelheid. Vanaf 2010 begonnen deze geleidelijk gemoderniseerd te worden, vaak door kostbare aanpassingen met nieuwe tunnels en bruggen, of soms een compleet nieuwe snelweg parallel aan de oude route. Dit was vooral het geval in het zuidoosten van China, waar de verkeersintensiteiten betrekkelijk hoog liggen en de verouderde ontwerpeisen een veiligheidsprobleem zijn. Dit geldt vooral in provincies als Fujian, Guangdong, Hunan en Zhejiang.

Wegnummering

In 1992 werd een plan uitgerold voor vijf oost-west en 7 noord-zuidsnelwegen in de G-000 t/m G-099 serie. Door de snelle groei werd dit systeem echter snel verouderd en werd een nieuw systeem met 7 radiale snelwegen van Beijing, 9 noord-zuid en 18 oost-westsnelwegen geïntroduceerd, met diverse verbindende snelwegen.

Alle nationale snelwegen van China hebben de prefix "G" (Guadao, nationaal). De G1 t/m G7 zijn radiale wegen vanuit Beijing. De G8 en G9 bestaan (nog) niet. De even nummers vormen oost-westroutes, oplopend naar het zuiden. Zo verloopt de G10 oost-west door het noorden van China en de G80 oost-west door het zuiden van China. De primaire nummers eindigen op een 0, zo is de G50 belangrijker dan de G56. De oneven nummers zijn noord-zuidwegen, beginnend met de G11 in het noordoosten van China, oplopend tot G85 in het midden van China. Vanwege de geografie zijn er westelijker geen lange noord-zuidroutes. De nummers eindigend op een 5 zijn doorgaans de langste routes, zoals de G15, G25, G35, G45, G55, G65, G75 en G85. De meeste van deze tweecijferige routes zijn minstens 1.000 kilometer lang, sommige meer dan 3.000 kilometer.

De G90 t/m G98 zijn regionale ringwegen, vaak rond meerdere steden of groepen van steden. De meeste hiervan zijn minstens enkele honderden kilometers lang, maar de meeste van deze routes functioneren niet op dezelfde manier als reguliere ringwegen. Daarnaast zijn er ringwegen van steden. Deze hebben altijd 4 cijfers. De eerste twee cijfers zijn van de hoofdroute, gevolgd door een 0 en dan meestal een 1. Zo is de G1501 de ringweg van Shanghai, gebaseerd op de hoofdroute G15. Ringwegnummers komen incidenteel vaker voor. Tevens zijn er nationale expressways van regionaal belang, deze hebben ook 4 cijfers, bijvoorbeeld de G1511 of de G5513, het systeem is hier hetzelfde als de ringwegen. De meeste van deze routes zijn hooguit een kilometer of 500 lang, incidenteel meer. Ze overschrijden zelden meer dan twee provinciegrenzen.

In 2013 hebben expressways die parallel lopen aan een belangrijke route een nummer met een suffix als windrichting gekregen, bijvoorbeeld de G4E (East) die parallel aan de G4 verliep. Deze nummering met windrichtingen is bij de eerstvolgende hervorming in 2018 weer afgeschaft, de nummers hebben toen een viercijferig nummer gekregen, waarbij de nummers met windrichtingen een nummer in de serie GXX2X kregen. De G15W3 werd bijvoorbeeld de G1523. Nummers die gebaseerd waren op één van de 7 radialen van Beijing waren 1-cijferig met een suffix, deze hebben een voorloopnul gekregen. De G1N werd bijvoorbeeld de G0121.

Oorspronkelijk bestond de G99 als hypothetische ringweg rond Taiwan, deze is in 2013 gedeclasseerd en in 2022 is de G99 serie geïntroduceerd als metropolitan ring expressway.

Expressways hadden oorspronkelijk nooit een driecijferig nummer omdat deze nummerserie is voorbehouden aan de China National Highways, echter er zijn na 2013 een aantal expressways met een driecijferig nummer geïntroduceerd, met name in West-China. Ook worden de nummers 4 en 14 vaak overgeslagen omdat dit een ongeluksgetal is.

type nummer duiding
G1-G7 national expressway (radial)
G10-G99 national expressway
G0101 - G0109, G1001 - G1009, G9901 - G9909 ring expressway
G0111 - G0119, G1011 - G1019, G9811 - G9819 spur expressway
G0121 - G0129, G1021 - G1029, G9821 - G9829 parallel expressway
G9901 - G9912 metropolitan ring expressway

Tol

Zie ook Tolwegen in China.

Bijna alle expressways zijn tolwegen. De tol bedraagt ongeveer 0,5 yuan per kilometer (€ 0,05). De tol kan variëren, de hoogte van de tol zegt niks over de kwaliteit van de weg of de kans op congestie. De meeste snelwegen zijn niet in het beheer van private tolbedrijven. Dit komt omdat de Chinese provincies, die verantwoordelijk zijn voor de bouw van de snelwegen, weinig mogelijkheden hebben tot het verhogen of invoeren van belastingen.

De aanleg van snelwegen is ook één van de zeldzame omstandigheden geweest waarbij de communistische partij van China niet alle macht had, zo werd een voorstel om de brandstofaccijns te verhogen afgewezen door het nationale volkscongres.

De meeste tolwegen hebben een gesloten tolsysteem met tickets. Kortere snelwegen rond steden hebben ook een open tolsysteem. Het personeel van de tolpoorten spreekt vrijwel geen Engels. Het is wettelijk verplicht dat borden aangegeven hoeveel een tolweg kost. Deze zijn doorgaans alleen in het Chinees en voor de voorbijrijdende automobilist niet te lezen in zo'n korte tijd. Na 2010 kwam electronic toll collection (ETC) sterk in opkomst.

Zie ook

Referenties

Wegen van Azië

AfghanistanArmeniëAzerbeidzjanBahrainBangladeshBhutanBruneiCambodjaChinaCyprusFilippijnenGeorgiëIndiaIndonesiëIrakIranIsraëlJapanJemenJordaniëKazachstanKoeweitKyrgyzstanLaosLibanonMaleisiëMaledivenMongoliëMyanmarNepalNoord-KoreaOmanOost-TimorPakistanPalestijnse gebiedenQatarRuslandSaudi-ArabiëSingaporeSri LankaSyriëTaiwanTadzjikistanThailandTurkijeTurkmenistanUzbekistanVerenigde Arabische EmiratenVietnamZuid-Korea