Costa Rica

Uit Wegenwiki
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Costa Rica
Hoofdstad San José
Oppervlakte 51.100 km²
Inwonertal 5.204.000
Lengte wegennet 43.702 km
Lengte snelwegennet 119 km
Eerste snelweg ?
Benaming snelweg Autopista
Verkeer rijdt rechts
Nummerplaatcode CR

Costa Rica (Spaans: República de Costa Rica) is een land in Noord-Amerika. Het land telt 5,2 miljoen inwoners en is ongeveer de helft groter dan Nederland. De hoofdstad is San José.

Inleiding

Geografie

Costa Rica is een land in Centraal-Amerika, tussen de Pacifische Oceaan in het westen en de Caribische Zee in het oosten. Het land grenst in het noorden aan Nicaragua en in het zuiden aan Panama. Costa Rica meet circa 450 bij 200 kilometer. Costa Rica is een bergachtig land, met name het binnenland kent hogere bergruggen. De 3.819 meter hoge Cerro Chirripó is het hoogste punt van Costa Rica. Er zijn ook vlakkere delen, met name in het noorden van het land. De berggebieden zijn in de regel dichtbebost en ontoegankelijk. De lager gelegen gebieden zijn vaak gecultiveerd. Het stedelijk gebied van San Jose ligt centraal in het land in de bergen op ruim 1.100 meter boven zeeniveau. Costa Rica heeft geen grote rivieren maar wel enkele meren. Tot Costa Rica behoort ook het Isla del Coco, gelegen in de Pacifische Oceaan op meer dan 500 kilometer van de kust van Cost Rica.

Het land heeft een tropisch klimaat met hoge temperaturen gedurende het gehele jaar. Er zijn echter veel microklimaten vanwege het bergachtige terrein. De gemiddelde maximumtemperatuur ligt tussen 26 en 28 °C, maar ligt lager in de hoger gelegen gebieden en hoger in de lager gelegen gebieden.

Demografie

Het land telt meer dan 5 miljoen inwoners, waarvan het grootste deel in en rond de hoofdstad San José woont. San José is de enige grote stad van Costa Rica, het telde in 2018 342.000 inwoners, maar het stedelijk gebied telt circa 3 miljoen inwoners, meer dan de helft van alle Costa Ricanen woont in of bij San José. Van de 10 grootste plaatsen liggen er 5 als voorstad van San José. De voornaamste steden buiten de agglomeratie San José zijn Puerto Limón aan de oostkust, Liberia in het noordwesten en Puntearenas aan de westkust.

Bijna 85% van de inwoners van Costa Rica zijn van Europeaanse of gemixt Europeaanse / Indo-Amerikaanse afkomst (Mestizo's). Circa 7% is een mulatto (gemixt Europees/Afrikaans) en 2% is inheems. De meeste inheemse bevolking woont in afgelegen gebieden of reservaten. Ongeveer 1% van de inwoners is van Afrikaanse afkomst, veelal afstammelingen van migranten uit Jamaica in de 19e eeuw. Er wonen ook veel mensen uit andere delen van Latijns-Amerika, zij zijn vaak vluchtelingen of economische migranten, er zijn met name veel inwoners uit Nicaragua en Colombia die in Costa Rica wonen.

Economie

Het land heeft een stabiele economie, met een gemiddeld inkomen van circa $ 12.000 per jaar. Dit is de helft van Panama, maar hoger dan veel noordelijker gelegen Centraal-Amerikaanse landen. Het land is populair onder westerse bedrijven die productie en ontwikkeling outsourcen naar het goedkopere maar stabiele Costa Rica. Het land exporteert diverse landbouwproducten zoals bananen en koffie. Het toerisme speelt een toenemende rol in Costa Rica, met name eco-toerisme. Costa Rica is naar Centraal-Amerikaanse maatstaven een veilig land voor toeristen. Costa Rica is het meestbezochte land in Centraal-Amerika.

Geschiedenis

Begin 16e eeuw bereikten Spaanse Conquistadores Costa Rica. Tijdens de koloniale periode werd het gebied vooral vanuit Guatemala bestuurd. Costa Rica was ondanks zijn naam een geïsoleerd en arm gebied tijdens het Spaanse Rijk, mede omdat het land niet veel grondstoffen als goud en zilver had. Omdat er slechts weinig inheemse bevolking was konden zij niet ingezet worden om op het land te werken, waardoor er weinig hacienda's met plantages waren in vergelijking met andere delen van Centraal-Amerika. In 1821 werd Costa Rica vreedzaam onafhankelijk van Spanje. Het was daarna een onderdeel van de federale republiek Centraal-Amerika, dat zijn hoofdstad in Guatemala had. In 1838 werd de soevereiniteit uitgeroepen. In de 19e eeuw werd veel koffie verbouwd in Costa Rica, en was de voornaamste bron van inkomsten in het land in die tijd. Gedurende de 20e eeuw was Costa Rica stabieler dan de meeste landen in Centraal-Amerika, met slechts beperkt intern conflict, vooral in 1948. Het land is sindsdien een stabiele democratie.

Wegennet

Het wegennet van Costa Rica besloeg in 2016 43.702 kilometer. Hiervan behoort 7.786 kilometer tot het Red Vial Nacional en 35.916 kilometer tot het Red Vial Cantonal.[1]

Van het Red Vial Nacional is 5.105 kilometer geasfalteerd (66%). Hiervan bevond zich 2.600 kilometer in acceptabele of goede staat en 2.500 kilometer in slechte staat. Over het algemeen is de staat van onderhoud matig tot slecht, slechts 8% bevindt zich in goede staat en 0% in uitstekende staat. Daarentegen was 42,5% regulier en 32,6% in slechte staat. 17,0% van het nationale wegennet bevindt zich in zeer slechte staat.

Het wegennet van Costa Rica is sterk op de hoofdstad San José gericht. De helft van de Costa Ricanen woont in de hooglanden rond San José, waardoor dit met afstand het belangrijkste knooppunt van wegen in Costa Rica is. Buiten de centrale hooglanden zijn er geen andere grote steden, slechts kleine regiostadjes in de periferie van Costa Rica. Het wegennet is daardoor betrekkelijk dun. De Carretera Interamericana verloopt vanaf de grens met Nicaragua via San José tot de grens met Panama, dit bestaat uit de Ruta 1 en Ruta 2. Dit is een omweg via bergachtig terrein, het is voor doorgaand verkeer mogelijk om de gehele centrale regio te bypassen via de Ruta 34. Er is echter weinig internationaal verkeer. In het noordoosten van Costa Rica zijn in het geheel geen primaire wegen.

De belangrijkste wegen voor de economie zijn die naar de havens. Er zijn twee havensteden in Costa Rica, Puntarenas aan de Pacifische Oceaan, vanaf San José te bereiken via de Ruta 27 en Limón aan de Caribische Zee, vanaf San José te bereiken via de Ruta 32.

Daarmee vormen de Rutas 1, 2, 27 en 32 de belangrijkste wegen van Costa Rica.

Autosnelwegen

In en rond San José zijn een aantal korte autosnelwegen van 2x2 en 2x3 rijstroken met ongelijkvloerse kruisingen, circa 120 kilometer in totaal. Het betreft een westelijke bypass, en drie radiale snelwegen naar het westen (luchthaven), noorden en oosten. Daarnaast gaan sommige wegen nog verder als 2x2 gelijkvloerse weg. Op sommige wegen wordt tol geheven.

Rutas nacionales en autopistas in Costa Rica

Autopista San Jose - AeropuertoAutopista San Jose - CalderaAutopista Florencio del CastilloCircunvalación de San Jose


Grensovergangen

Met zowel Nicaragua als Panama is er maar één belangrijke grensovergang, onderdeel van de Carretera Interamericana. Met beide landen is nog een tweede, meer secundaire grensovergang maar internationaal verkeer is zeer beperkt in Costa Rica.

Wegklassen

In Costa Rica zijn de volgende wegklassen;

  • Red Vial Nacional[2]
    • Rutas Primarias
    • Rutas Secundarias
    • Rutas Tercerarias
  • Red Vial Cantonal

Het Red Vial Nacional omvat een uitgebreid netwerk vanwegen, feitelijk alle wegen die enig belang hebben voor de ontsluiting van steden en plattelandsregio's. Het Red Vial Cantonal omvat alleen wegen van een zeer secundair belang of het stratennet in de steden.[3]

Red Vial Nacional

Lijst van Rutas Primarias

De rutas primarias.
# No. traject
Ruta 1 San José - Alajuela - San Ramón - Barranca - Liberia - grens Nicaragua
Ruta 2 San José - Cartago - San Isidro - Buenos Aires - Palmar Sur - Neilly - grens Panama
Ruta 3 San José - Heredia - Alajuela - Orotina
Ruta 4 Santa Clara - Puerto Viejo - Upala - La Cruz
Ruta 5 San José - Santo Domingo - Heredia
Ruta 6 Cañas - Upala
Ruta 10 Cartago - Turrialba - Siquirres
Ruta 14 Río Claro - Golfito
Ruta 17 Barranca - Puntearenas
Ruta 18 Limonal - Pueblo Viejo
Ruta 21 Liberia - Filadelfia - Santa Cruz - Bajo Negro
Ruta 23 Mata de Limon - Barranca
Ruta 27 San José - Orotina - Mata de Limon
Ruta 32 San José - Guapiles - Siquirres - Puerto Limón
Ruta 34 Pozon - Jaco - Parrita - Palmar Sur
Ruta 35 Penjamo - Los Chiles - grens Nicaragua
Ruta 36 Puerto Limón - Bribri - grens Panama
Ruta 39 Circunvalación de San José

Geschiedenis

Van oudsher woonden de meeste inwoners van Costa Rica in de bergen rond San José. In de 19e eeuw werd koffie verbouwd in de hooglanden rond San José, en midden 19e eeuw werden de eerste moderne wegen en spoorlijnen aangelegd om koffie te exporteren via de havens. In 1846 kwam een weg gereed tussen San José en de haven van Puntearenas aan de Pacifische Oceaan. Later werd Groot-Brittannië de voornaamste bestemming voor de koffie-export en moest een weg en spoorlijn worden aangelegd naar de Caribische kust, naar Puerto Limón. De spoorlijn kwam in 1890 gereed. In 1860 werd de Dirección General de Obras Públicas opgericht, om de infrastructuur van Costa Rica te ontwikkelen.

Pas later in de 20e eeuw werd het wegennet van Costa Rica verder ontwikkeld. In 1972 werd het wegennet officieel vastgesteld, er werd toen een "Red Vial Nacional" (nationaal wegennet) en een "Red Vial Cantonal" (kantonaal wegennet) vastgesteld, en opgedeeld in wegklassen. Vanwege de stabiele economie en gebrek aan sociale onrust kon het wegennet in Costa Rica beter ontwikkeld worden dan in veel andere landen in Centraal-Amerika. Gedurende de jaren '70, '80 en '90 werd het wegennet steeds verder geasfalteerd. In de jaren '70 is een modernere weg tussen San José en de havenstad Puntearenas aangelegd. In die tijd is in en rond San José ook een netwerk van dubbelbaans wegen aangelegd, die later ongelijkvloers zijn gemaakt. In 1981, 1995 en 2011 is een Plan Nacional de Transportes opgesteld.[4]

Wegbeheer

De nationale wegbeheerder is het Ministerio de Obras Públicas y Transportes (MOPT).[5] Het ministerie heeft zijn oorsprong in de Dirección General de Obras Públicas van 1860, het moderne ministerie ontstond in 1948, in 1963 splitste het Ministerio de Transportes hier van af en kreeg in 1971 zijn huidige naam.

Wegnummering

Costa Rica is onderdeel van de Centraal-Amerikaanse wegnummering, de rutas centroamericana, die in zes landen loopt; Guatemala, Honduras, Nicaragua, El Salvador, Costa Rica en Panama. De CA 1, en in de toekomst de CA 2.[6][7] Daarnaast heeft Costa Rica een landelijk nummeringssysteem.[8]

Bewegwijzering

De bewegwijzering in Costa Rica is vergelijkbaar met wat men elders in Latijns-Amerika aantreft, met groene borden met witte letters, en een niet al te consistent ontwerp.

Referenties

Wegen van Noord-Amerika

Antigua en BarbudaBahamasBarbadosBelizeCanadaCosta RicaCubaDominicaDominicaanse RepubliekEl SalvadorGrenadaGuatemalaHaïtiHondurasJamaicaMexicoNicaraguaPanamaSaint Kitts en NevisSaint LuciaSaint Vincent en de GrenadinesTrinidad en TobagoVerenigde Staten