Eritrea

Uit Wegenwiki
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
ኤርትራ ʾErtrā

إرتريا Iritrīyā

Hoofdstad Asmara
Oppervlakte 117.600 km²
Inwonertal 3,6 - 6,7 miljoen[1]
Lengte wegennet 16.000 km
Lengte snelwegennet 0 km
Eerste snelweg nvt
Benaming snelweg nvt
Verkeer rijdt rechts
Nummerplaatcode ER

Eritrea, formeel de Staat Eritrea, is een klein land in het oosten van Afrika. Het land ligt aan de Rode Zee en is circa 3 keer zo groot als Nederland en telt bijna 6 miljoen inwoners. De hoofdstad is Asmara.

Inleiding

Geografie

Eritrea is een land gelegen aan de Rode Zee, grenzend aan Sudan in het westen en Ethiopië en Djibouti in het zuiden. Aan de overzijde van de Rode Zee liggen Jemen en Saudi-Arabië. Het land meet maximaal 760 kilometer over zijn lengte-as langs de kust en 60 tot 400 kilometer landinwaarts vanaf zee. De hoofdstad Asmara ligt vrij centraal in het land.

Het land heeft een gevarieerd terrein en landschap. De kustregio is droog, vlak en nauwelijks gecultiveerd. Het binnenland is grotendeels bergachtig met op grotere hoogte een wat gematigder klimaat waar enige landbouw mogelijk is. De 3018 meter hoge Emba Soira is het hoogste punt van Eritrea. In het zuidwesten ligt een hoogvlakte op 600 tot 800 meter hoogte dat meer gecultiveerd is. Eritrea kent geen grote rivieren. In het zuiden ligt de Danakil-depressie op 125 meter beneden zeeniveau, dit is een punt waar drie tektonische platen samenkomen. De kuststreek heeft meer dan 300 eilanden, grotendeels klein en onbewoond.

Eritrea heeft een divers klimaat, vooral afhankelijk van de hoogte. De hooglanden hebben een gematigder tropisch klimaat, de lager gelegen delen in de kustregio hebben een heet en droog klimaat. De hoeveelheid neerslag varieert sterk naar regio, maar is in het binnenland groter dan langs de kust. De hoofdstad Asmara ligt op 2300 meter hoogte en de temperaturen liggen daardoor niet zo hoog, met het hele jaar door maximumtemperaturen tussen 22 en 25°C. Er valt gemiddeld 500 mm neerslag, grotendeels in juli en augustus. Er is echter een groot verschil met de kustregio, het 60 kilometer oostelijker gelegen Massawa heeft maximumtemperaturen van rond de 40°C en minder dan 200 mm neerslag per jaar.

Demografie

Het is onduidelijk hoeveel inwoners Eritrea heeft. Er is nog nooit een officiële census gehouden. In 1950 had Eritrea slechts zo'n 1 miljoen inwoners, dit groeide naar 3,4 miljoen in 2000 en rond de 5 miljoen tegenwoordig. Eritrea heeft maar één grotere stad, de hoofdstad Asmara die naar schatting 900.000 inwoners telt. Verder heeft alleen Keren meer dan 100.000 inwoners, maar er zijn wel 15 andere plaatsen die tussen 10.000 en 70.000 inwoners tellen.

Accurate statistieken over de Eritrese samenleving zijn schaars. Naar schatting behoort 55% van de bevolking tot de Tigrinya en 30% tot de Tigre. Er zijn daarnaast veel kleine etnische groepen. In de jaren '40 was ongeveer 10% van de bevolking Italiaans maar de meeste Italianen verlieten het land na onafhankelijkheid. Het land is voor ongeveer twee derde christelijk en een derde islamitisch.

Eritrea heeft geen officiële taal, maar de de-facto nationale taal is het Tigrinya, met name in het zuiden en midden van het land. Er zijn tal van kleine regionale talen. Het Italiaans wordt amper nog gesproken, het Engels wordt op kleine schaal gesproken in de wetenschappelijke en technische sector.

Economie

Eritrea is één van de armste landen ter wereld, ongeveer 80% van de bevolking werkt in de landbouw, grotendeels om in de eigen voedsel te voorzien. De weersomstandigheden hebben daardoor grote impact op de Eritrese economie en de samenleving. Het land heeft nauwelijks industrie, alhoewel er wel enige potentie is in de grondstoffen en mijnbouw. De voornaamste exportproducten zijn goud en koper. Voor 1998 was Eritrea een belangrijk doorvoerland voor Ethiopië, via de havens van Massawa en Assab. Toen in 1998 de grens sloot verloor Assab zijn bestaansrecht, raakte in verval en de bevolking trok weg. Massawa behield nog enig belang voor Eritrea zelf. Sinds 2018 zijn de grenzen weer open, maar in tussentijd is Djibouti de voornaamste exporthaven van Ethiopië geworden.

Geschiedenis

Het gebied werd bestuurd door het koninkrijk Aksum in de oudheid, dit bestond uit hedendaags Eritrea en het noorden van Ethiopië. In de 4e eeuw werd het christendom aangenomen als de religie van de Eritreërs. In de middeleeuwen werd de Arabische invloed groter en stond het gebied onder bestuur van sultanaten. Het gebied stond na de middeleeuwen onder Ottomaans bestuur, als onderdeel van Egypte. Als onderdeel van de run op Afrika door Europese landen bereikten de Italianen het gebied in 1880. Vanaf 1890 werd dit een Italiaanse kolonie, Colonia Eritrea. De kolonie viel samen met de huidige grenzen van Eritrea. Tussen 1887 en 1932 werd door de Italianen een spoorlijn door de hooglanden aangelegd, via Asmara naar de havenstad Massawa.

Onder Italiaans bestuur werden twee oorlogen met Ethiopië gevochten, de eerste Italiaans-Ethiopische oorlog van 1895 tot 1896 en de tweede Italiaans-Ethiopische oorlog van 1935 tot 1937. In de tweede oorlog werd Ethiopië verslagen en door Italië bezet. De bezetting duurde echter maar 4 jaar, tot Italië in 1941 verslagen werd door de geallieerden tijdens de Oost-Afrikacampagne van de Tweede Wereldoorlog. Eritrea-Ethiopië stond daarna onder Brits bestuur tot 1950, en men stelde voor om het land op te delen naar religieuze scheidslijnen, met een Sudanees en Ethiopisch deel.

De Italiaanse kolonie hield in 1947 officieel op te bestaan. De Britten en Amerikanen wilden bijna geheel Eritrea aan Ethiopië toekennen, met uitzondering van het noordwesten, dat aan Sudan toegekend zou moeten worden. In december 1950 werd Eritrea officieel gefedereerd met Ethiopië. Daarbij zou Eritrea verregaande autonomie behouden. In 1961 brak een opstand uit in Eritrea die uitmondde in een onafhankelijkheidsoorlog die 30 jaar zou duren. Ethiopië wilde Eritrea graag behouden omdat het zijn enige toegang tot zee was. In 1991 werden de Ethiopische troepen verslagen en in 1993 werd een referendum gehouden waarin 99,8% voor onafhankelijkheid stemde. Sinds onafhankelijkheid is Isaias Afwerki aan de macht, verkiezingen zijn sindsdien nooit gehouden en het land geldt als één van de meest repressieve ter wereld, vergelijkbaar met Noord-Korea.

Wegennet

De primary roads van Eritrea.

Eritrea heeft een relatief uitgebreid netwerk van wegen. Het wegennet is geraamd op een lengte van circa 16.000 kilometer. Het is onduidelijk hoe groot het netwerk van geasfalteerde wegen is, maar de grotere plaatsen zijn in de regel via geasfalteerde wegen verbonden. Mogelijk is er circa 1.000 kilometer geasfalteerde weg. Er zijn geen autosnelwegen in Eritrea.

Vanwege het bergachtige karakter van Eritrea is reizen een tijdrovende zaak door de vele haarspeldbochten. De hoogste wegen liggen in de hooglanden rond Asmara, waar diverse wegen tussen 2.000 en 2.500 meter boven zeeniveau liggen, met name naar het noordoosten zijn grote afdalingen met haarspeldbochten. Kenmerkend aan de Eritrese wegen zijn de lage ontwerpstandaarden. Het wegennet heeft nog grotendeels hetzelfde alignement als in de jaren 1920-30 toen de wegen in de Italiaanse koloniale periode zijn aangelegd. Veel bruggen zijn erg eenvoudig en smal. Het wegennet is duidelijk op de hoofdstad Asmara gecentreerd, met diverse wegen in 4 richtingen. Een belangrijke route loopt tussen Asmara en de havenstad Massawa. In het uiterste oosten verloopt tevens een hoofdweg naar de havenstad Assab.

Het wegennet van Eritrea is niet goed geïntegreerd met dat van de buurlanden. Vanwege de gedeelde geschiedenis is het wegennet wel aangesloten op dat van Ethiopië, maar de grens tussen beide landen was tussen 1998 en 2018 gesloten. Er zijn geen verharde wegen naar Sudan en helemaal geen wegen naar Djibouti. Het land ligt daardoor geïsoleerd en is slecht bereikbaar.

Er wordt genoemd dat de benzine in Eritrea tot de duurste ter wereld behoort, vooral vanwege de schaarste ervan, brandstof is zeer slecht verkrijgbaar, wat ook de hoge prijs verklaart.

Primary roads in Eritrea


Asmara

In Asmara hebben sommige stadswegen gescheiden rijbanen. In 2020-2021 is een noordoostelijke bypass van Asmara aangelegd, tussen de P1 en P2. In 2021 was een zuidoostelijke bypass van Asmara in aanbouw, tussen de P3 en P1. In Asmara zijn in het centrum en de oudere woonwijken bijna alle straten geasfalteerd, in de buitenwijken is dat niet zo.

Tolwegen

Omstreeks 2009 opende een nieuwe tolweg tussen de regio Asmara en de kustvlakte in het oosten. Deze tolweg is enkelbaans en kent zeer veel haarspeldbochten, maar is wel van goede kwaliteit.

Wegbeheer

In 2013 werd de wegbeheerder Land Transport Authority opgericht.[2]

Geschiedenis

Het wegennet van Eritrea kreeg grotendeels vorm tijdens de Italiaanse koloniale periode tot 1941. In die tijd werd een relatief omvangrijk netwerk van wegen ontwikkeld. Er woonden vlak voor de Tweede Wereldoorlog zo'n 100.000 Italianen in Eritrea en zij ontwikkelden een relatief hoogwaardige infrastructuur voor die tijd. De belangrijkste wegverbindingen die door de Italianen werden aangelegd waren van en naar de havensteden Massawa en Assab. Vanaf Assab was dit een verbinding die rechtstreeks naar Ethiopië verliep, vanaf Massawa verliep deze via Asmara en vanaf daar via twee routes naar Ethiopië. Ook was er een weg van Asmara via Keren naar de grens met Sudan.

Met name de hoofdstad Asmara was een hoogontwikkelde stad voor die tijd, met moderne architectuur en Asmara zou in die tijd meer verkeerslichten hebben dan Rome. De stad werd gekenmerkt door brede boulevards geflankeerd door bomenrijen. In januari 1941 veroverde het Britse leger de kolonie Eritrea en veel infrastructuur was beschadigd of vernietigd. Tijdens de 30 jaar durende Eritrese onafhankelijkheidsoorlog van 1961 tot 1991 werd er weinig geïnvesteerd in de Eritrese infrastructuur. Feitelijk had het land 50 jaar lang een weinig functionele infrastructuur, met een ernstig gebrek aan onderhoud.

Bij onafhankelijkheid in 1991 had Eritrea een netwerk van 4.930 kilometer weg. Nadien is gestart met een wegenbouwprogramma. In 2000 werd het wegennet geschat op 6.990 kilometer, waarvan 660 kilometer geasfalteerd, 800 kilometer gravel en 5.530 kilometer onverharde weg.[3] In 2015 beschikte Eritrea over 14.500 kilometer weg. Ook werd de wegkwaliteit verbeterd, veel wegen werden geasfalteerd.[4] Het Eritrese herstelprogramma na de oorlog heette 'Wefri Warsay Yika'alo' en omvatte het herstel van de weg van Asmara naar Massawa, de bouw van een kustweg van Massawa naar Assab en de bouw van een weg van Keren naar Tesseney aan de grens met Sudan.

In 2018 werd definitief vredesakkoord tussen Eritrea en Ethiopië gesloten. Een gevolg was dat de internationale sancties werden opgeheven[5] en dat de grens tussen beide landen op 11 september 2018 voor het eerst in 20 jaar opende.[6] In 2019 begon de bouw van een 134 kilometer lange oost-westroute tussen Asmara en Aqurdat, die aangelegd is door China.[7] In 2019 is met Europese steun ook begonnen met het renoveren van wegen die Eritrea met Ethiopië verbinden.[8]

Exporthavens

Eén van de belangrijkste geopolitieke vraagstukken in de Hoorn van Afrika was de export en import-haven voor Ethiopië. Globaal waren er vier zeehavens, namelijk Massawa en Assab in Eritrea, Djibouti en Mogadishu in Somalië. Eritrea was indertijd een Italiaanse kolonie. In 1917 kwam een spoorweg van Addis Ababa naar Djibouti gereed, vanaf dat moment ging de meeste export via Djibouti. De havenstad Massawa was van belang voor Eritrea zelf, de vanuit Eritrees oogpunt excentrisch gelegen havenstad Assab ontwikkelde zich als de voornaamste handelsroute van Ethiopië, omdat deze route vlakker was en Eritrea en Ethiopië vanaf 1952 in een unie stonden. Vanaf 1952 nam Assab daarom de rol van Djibouti over als voornaamste exporthaven van Ethiopië.

Tot de jaren '90 ging twee derde van de handel via Assab en een derde via Massawa. Het nadeel van de haven van Massawa is de grote afstand vanaf Centraal-Ethiopië en de grote afstanden over slecht uitgebouwde wegen door de Ethiopische Hooglanden. Toen in 1998 de grens tussen Eritrea en Ethiopië sloot ging al het vrachtverkeer instant naar de haven van Djibouti. Later is een tweede goederenspoorweg naar Djibouti aangelegd, waarmee Djibouti definitief de belangrijkste haven van de regio werd. Met name de havenstad Assab raakte in verval door het verlies van zijn handel. Massawa behield nog enige waarde voor handel van en naar Eritrea zelf. Sinds 2018 zijn beide havens van Assab en Massawa weer te gebruiken voor de Ethiopische export, maar in tussentijd is de haven van Djibouti zo ver gemoderniseerd en uitgebreid dat Assab daar niet meer mee kan concurreren.

Wegnummering

Het wegennet van Eritrea had tot de jaren 90 een gezamenlijke nummering met Ethiopië, maar heeft sindsdien een eigen nummering ingevoerd van Primary Roads (P), Secondary Roads (S) en Tertiary Roads (T). De P-wegen zijn vaak, maar niet altijd geasfalteerd. Het is onduidelijk of wegnummers worden aangegeven op borden.

Routes

# No. route lengte
P1 Asmara - Massawa 110 km
P2 Asmara - Keren 80 km
P3 Asmara - Senafe (gr. Ethiopië) 180 km
P4 Asmara - Adi Kwala (gr. Ethiopië) 150 km
P5 Keren - Teseny (gr. Sudan) 300 km
P6 Massawa - Asseb 520 km
P7 Assab - Bure (gr. Ethiopië) 70 km
P8 Gahtelai - She'eb 50 km
P9 Serejeqa - Shebah 50 km

Bewegwijzering

De weinige bewegwijzering die er is, lijkt naar Brits model te zijn, met groene borden met witte letters. Nieuwere wegwijzers hebben blauwe borden met witte letters die het Transport lettertype gebruiken.

Referenties


Wegen van Afrika

AlgerijeAngolaBeninBotswanaBurkina FasoBurundiCentraal-Afrikaanse RepubliekComorenDemocratische Republiek CongoRepubliek CongoDjiboutiEgypteEquatoriaal GuineaEritreaEthiopiëGabonGambiaGhanaGuineaGuinea-BissauIvoorkustKaapverdiëKameroenKeniaLesothoLiberiaLibiëMadagaskarMalawiMaliMarokkoMauritaniëMauritiusMozambiqueNamibiëNigerNigeriaRwandaSão Tomé en PríncipeSenegalSeychellenSierra LeoneSomaliëSudanSwazilandTanzaniaTogoTsjaadTunesiëUgandaWestelijke SaharaZambiaZimbabweZuid-AfrikaZuid-Sudan