European Electronic Toll Service

Uit Wegenwiki
Naar navigatie springen Naar zoeken springen

De European Electronic Toll Service (EETS) is een dienst die interoperabiliteit (of uitwisselbaarheid) tussen elektronische tolsystemen in de Europese Unie moet verbeteren, zodat uiteindelijk één uniforme methode ontstaat voor Electronic Toll Collection (ETC).[1] De EETS is niet van toepassing op vignetten.

Achtergrond

Vormen van tol voor vrachtverkeer in Europa.
   Elektronische tol
   Tolpoorten
   (digitale) vignetvormen
   tolvrij

Vanaf begin jaren 90 zijn in diverse EU-lidstaten elektronische tolsystemen zijn ingevoerd, die niet compatibel zijn met elektronische tolsystemen van andere landen. Met het toenemende internationale vervoer, met name na 2000, bleek dit systeem onwerkbaar vanwege de grote hoeveelheid elektronische tolsystemen. Elektronische tolsystemen zijn niet altijd optioneel, met name voor het vrachtverkeer geldt dat tol uitsluitend elektronisch betaald kan worden. In 2016 waren er elektronische tolsystemen met een on-board unit (OBU) in België, Duitsland, Hongarije, Tsjechië, Slowakije, Polen, Noorwegen, Oostenrijk, Rusland, Wit-Rusland en Zwitserland.

Daarnaast bieden diverse landen elektronische tolsystemen met een OBU voor personenauto's aan, met name in landen met grote tolwegennetten, zoals Italië, Ierland, Kroatië, Spanje, Portugal en Frankrijk, maar ook voor landen met geïsoleerde tolsystemen, zoals Nederland, België, het Verenigd Koninkrijk, Denemarken, Noorwegen en Zweden. Tot recent waren vrijwel geen van deze systemen met andere systemen compatibel. Soms zijn ze uitsluitend in één richting compatibel, zoals wel van land A in land B, maar niet andersom.

Systemen

In Europa wordt gebruikgemaakt van een aantal elektronische tolsystemen. De meest standaard methode is met microgolven, de OBU communiceert met portalen over de weg. Ook een GPS-tol wordt in sommige landen gebruikt, in een aantal landen zijn voertuigen met transponders die bij reguliere tolstations aparte rijstroken hebben en daar afgerekend wordt en in sommige landen is kentekentol.

Voor vrachtverkeer zijn de GPS-tol en de RFID-transponders het gangbaarst. GPS-tol wordt in België, Slowakije, Tsjechië en Zwitserland gebruikt, RFID-transponders in Duitsland, Hongarije, Polen en Oostenrijk. Voor personenauto's zijn de reguliere transponders het meest gangbaar, met name op reguliere tolwegen met tolstations. In Noorwegen (geen EU-land) wordt ook gebruikgemaakt van kentekentol. Dit wordt ook bij de congestieheffing in Stockholm en de Congestion Charge in London gebruikt, al dan niet als handhaving.

Elk lid van de Europese Unie moet een register van EETS-tolwegen bijhouden. Nederland heeft dit register in 2012 ingevuld met 0 tolwegen waar EETS van toepassing is.[2]

Uitzonderingen

Tolwegen zonder EETS zijn;

  • tolwegen zonder elektronische tolheffing
  • tolwegen zonder een on-board unit (kentekentol)
  • korte, lokale tolwegen

EETS

De EETS was oorspronkelijk gebaseerd op de richtlijn 2004/52/EG van het Europees parlement[3] en de beslissing 2009/750/EC van de Europese Commissie.[4] In 2009 was uitgegaan van een interoperabiliteit per oktober 2012 voor vrachtverkeer en in oktober 2014 voor alle voertuigen, maar de deadlines zijn herhaaldelijk niet gehaald. Sinds 2018 zijn er aanbieders die een transponder aanbieden die in een groot aantal Europese landen werken. Vanwege het niet slagen van interoperabiliteit is de nieuwe richtlijn 2019/520/EG vastgesteld.[5] In 2021 sloot ook Zwitserland zich als niet-EU-lid aan bij EETS.[6]

Referenties