Faeröer
| |
|---|---|
| |
| Hoofdstad | Tórshavn |
| Grootste stad | Tórshavn |
| Oppervlakte | 1.399 km² |
| Inwonertal | 49.000 |
| Lengte snelwegennet | 0 km |
| Eerste snelweg | nvt |
| Afkorting | FO |
De Faeröer (Faeröers: Føroyar, Deens: Færøerne) is een land van het Koninkrijk Denemarken, gelegen in de Atlantische Oceaan. Het land bestaat uit 18 grotere eilanden en de hoofdstad is Tórshavn. De Faeröer telt ongeveer 50.000 inwoners.
Inleiding
De Faeröer liggen in het noorden van de Atlantische Oceaan, in de driehoek tussen Schotland, Noorwegen en IJsland. De eilanden liggen circa 400 kilometer ten noorden van Schotland, 450 kilometer ten zuidoosten van IJsland, en bijna 600 kilometer van de Noorse westkust. De afstand tot Denemarken bedraagt circa 1.000 kilometer. De Faeröer liggen behoorlijk afgelegen en geïsoleerd. De eilanden zijn bergachtig met kliffen en het hoogste punt is de 880 meter hoge Slættaratindur. De oppervlakte bedraagt circa 1.400 km², vergelijkbaar met een Nederlandse provincie. Het land telt 49.000 inwoners, waarvan er 19.000 in de hoofdstad Tórshavn wonen. Er zijn geen grote meren of rivieren. Het land heeft een subarctisch zeeklimaat met lange milde en natte winters en korte koele zomers. De eilanden zijn winderig en regenachtig. Zonnige dagen zijn zeldzaam.
Wegennet
Het wegennet van de Faeröer bestaat uit merendeels enkelbaans wegen en op minder drukke trajecten enkele enkelstrooks wegen. Er zijn geen autosnelwegen of iets wat daarop lijkt. Oorspronkelijk waren de eilanden geïsoleerd en slechts verbonden met veerdiensten die onderhevig waren aan weersinvloeden en defecten. Sinds de jaren '60 zijn er een groot aantal landtunnels en sinds 2002 ook zeetunnels gebouwd op de Faeröer, waarvan de langste meer dan 6 kilometer is. Tevens zijn er twee dammen en één brug. Sommige tunnels vervangen lastige berg- en klifwegen, terwijl andere veerdiensten vervangen. Deze veerdiensten verbonden niet alleen eilanden, maar ook op sommig eilanden valleien onderling, zoals tussen Tórshavn en Noord-Streymoy.[1] Momenteel wordt er gebouwd aan de Eysturoyartunnel, waarop de Sandoyartunnel zal volgen in 2018. Het wegennet is van relatief goede kwaliteit. Twee tunnels zijn tolwegen, de andere zijn tolvrij. Er is 960 kilometer verharde weg, waarvan 460 kilometer aan hoofdwegen en 500 kilometer aan lokale wegen. Anders dan op IJsland zijn onverharde openbare wegen zeer schaars, waardoor 4x4-voertuigen overbodig zijn.
Tunnels
| Tunnel[1] | Lengte (m) | Opening | Opmerking |
|---|---|---|---|
| Eysturoyartunnel | 11200 | 2020 | Langste tunnel van de Faeröer |
| Sandoyartunnel | 10600 | 2021 | |
| Norðoyatunnilin | 6186 | 2006 | |
| Vágatunnilin | 4940 | 2002 | |
| Sumbiartunnilin | 3240 | 1997 | onverlicht |
| Kunoyartunnilin | 3031 | 1988 | enkelstrooks, onverlicht |
| Kollfjarðartunnilin | 2816 | 1992 | |
| Hvalbiartunnilin II | 2540 | 2021 | verving de tunnel uit 1963 |
| Norðskálatunnilin | 2520 | 1976 | |
| Hovstunnilin | 2435 | 2007 | |
| Trøllanestunnilin | 2248 | 1985 | enkelstrooks, onverlicht |
| Leirvíkartunnilin | 2238 | 1985 | |
| Hvannasundstunnilin | 2120 | 1967 | enkelstrooks, onverlicht |
| Árnafjarðartunnilin | 1680 | 1965 | enkelstrooks, onverlicht |
| Sandvíkstunnilin | 1500 | 1969 | enkelstrooks, onverlicht |
| Hvalbiartunnilin | 1450 | 1963 | enkelstrooks, onverlicht (oudste tunnel van de Faeröer) |
| Gásadalstunnilin | 1445 | 2006 | enkelstrooks |
| Villingardalstunnilin | 1193 | 1979 | enkelstrooks, onverlicht |
| Mikladalstunnilin | 1082 | 1980 | enkelstrooks, onverlicht |
| Leynatunnilin | 760 | 1977 | |
| Ritudalstunnilin | 683 | 1980 | enkelstrooks, onverlicht |
| Teymur í Djúpadal | 220 | 1980 | zij-ingang van de Villingardalstunnilin bedoeld voor schapenhouderij |
Toekomst
In de toekomst wordt ingezet op vaste oeververbindingen tussen de eilanden om de reistijden te verkorten en minder van invloed te laten zijn door weersomstandigheden. Een concreet plan is de aanleg van de Sandoyartunnel van 10,7 kilometer lengte tussen het eiland Streymoy (Tórshavn) en het eiland Sandoy ten zuiden daarvan. Een ander concreet plan is de aanleg van een Y-vormige tunnel (Eysturoyartunnel) ten noorden van Tórshavn naar twee schiereilanden op het eiland Eystoroy. Hiermee wordt de afstand van Tórshavn naar Toftir verkort van ruim 60 kilometer naar minder dan 17 kilometer. Ook wordt de reistijd naar de noordoostelijke eilanden fors verkort.
Bereikbaarheid
De Faeröer is per auto te bereiken met de veerdienst die van Hirtshals in Denemarken naar Seyðisfjörður in IJsland vaart. De overtocht van Hirtshals naar Tórshavn duurt circa 37 uur. De veerdienst gaat één keer per week, met in het hoogseizoen een extra overtocht tussen alleen de Faeröer en Hirtshals. Als men naar IJsland wil met de veerdienst moet men ook via Tórshavn.[2] De prijzen zijn afhankelijk van het type voertuig, aantal personen en het type hut op de veerboot, maar een overtocht met een personenauto, twee personen en een standaard hut kost € 230 in het laagseizoen tot € 370 in het hoogseizoen.[3]
Tol
In de Faeröer zijn twee toltunnels, de Vágatunnel en de Norðoyatunnel. De tolheffing is volledig elektronisch met kentekenherkenning. De tol kan online betaald worden.[4]
Bewegwijzering
De bewegwijzering komt grotendeels overeen met de bewegwijzering in IJsland en in mindere mate met het Deense systeem.[5] Onder meer komborden zijn anders dan in Denemarken.[6]
Wegnummering
Er is een apart wegnummeringssysteem op de Faeröer. De wegnummering is gezoneerd per eiland. Wegnummer 10 is de belangrijkste route tussen de twee grootste steden Tórshavn en Klaksvík. Wegnummers duiden rijkswegen aan, die qua inrichting en verkeersintensiteit niet per se hoofdwegen genoemd kunnen worden. Geen van deze landsvegir heeft een prefix.[7]
Verkeersintensiteiten
De verkeersintensiteiten in de Faeröer liggen niet hoog, de drukste corridor verloopt vanaf Tórshávn tot Runavík en een aftakking naar Leirvík.[2] Deze route verwerkt veelal 3.500 tot 5.500 voertuigen per dag. Het drukste punt ligt in Tórshavn met 8.000 voertuigen per dag. Op overige wegen rijden op de meeste plekken dagelijks minder dan 1.000 voertuigen.[8]
