Frankrijk

Uit Wegenwiki
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
France
Hoofdstad Paris
Oppervlakte 674.843 km²
Inwonertal 67.176.000
Lengte wegennet 1.000.960 km
Lengte snelwegennet 16.045 km[1]
Eerste snelweg 1941
Benaming snelweg Autoroute
Verkeer rijdt rechts
Nummerplaatcode F

Frankrijk (Frans: République française) is een land in West-Europa. Het land telt ruim 67 miljoen inwoners, waarmee het één van de grote landen van Europa is. Frankrijk heeft inclusief overzeese gebiedsdelen een oppervlakte van ruim 16 keer Nederland. Europees Frankrijk wordt ook wel "France métropolitaine" genoemd en heeft een oppervlakte van 552.000 km². De overzeese gebiedsdelen ("la France d'outre-mer") hebben een oppervlakte van nog eens 88.000 km², waarvan Frans-Guyana het grootste is. De hoofdstad is Paris (Parijs).

Inleiding

Geografie

De A40 bij Sallanches met de Mont Blanc.

Frankrijk is gelegen in West-Europa, aan zowel de Atlantische Oceaan als de Middellandse Zee. Het land grenst in het noorden aan België en Luxemburg, in het oosten aan Duitsland, Zwitserland en Italië en in het zuiden aan Spanje en Andorra. Het ministaatje Monaco ligt aan de Middellandse Zee in het zuidoosten van Frankrijk. Het Europese deel van Frankrijk wordt meestal 'metropolitaan Frankrijk' of 'France métropolitaine' genoemd. Daarnaast bestaat er 'overzees Frankrijk' of 'France d'outre-mer', deze gebieden zijn gevarieerd in omvang, inwonertal en mate van autonomie en zelfbestuur. Het grootste gebied is Frans Guyana. Diverse eilanden in het Caribisch gebied, de Indische Oceaan en de Pacifische Oceaan behoren tot Frankrijk.

Europees Frankrijk heeft een gevarieerd landschap. De Atlantische kust wordt gevormd door een gevarieerde kustlijn, van de krijtrotsen in het noorden tot de kliffen van Bretagne en de zandstranden met hoge duinen rond de Golf van Biskaje. De Middellandse Zeekust is westelijk van Marseille veelal vlak met lagunes. Oostelijk van Marseille is de kustlijn veelal bergachtig.

Grote delen van Frankrijk zijn relatief vlak tot glooiend, met name in het noorden, westen en midden van het land. In het zuidoosten liggen de Franse Alpen, met de 4.808 meter hoge Mont Blanc op de grens met Italië als hoogste punt van zowel Frankrijk als de Alpen. De Franse Alpen omvatten diverse 'vierduizenders'. Westelijk van de Alpen ligt het Rhônedal, dat noord-zuid door het zuidoosten van Frankrijk loopt. Westelijk van het Rhônedal ligt het Massif Central, met streken als de Auvergne, Ardèche, Cévennes en Lozère. Het hoogste punt hiervan is de 1.886 meter hoge Puy de Sancy.

De grens met Spanje wordt gevormd door de Pyreneeën, die aan Franse zijde steil aflopen naar het laagland. Het hooggebergte beslaat aan de Franse zijde maar een smalle strook. De 3.298 meter hoge Vignemale is het hoogste punt van de Pyreneeën aan Franse zijde. In het noordoosten van Frankrijk vindt men de Vosges (Vogezen), een middelgebergte met de 1.424 meter hoge Grand Ballon als hoogste punt. Tussen de Franse Alpen en de Vosges vindt men het Massif du Jura, met de 1.720 meter hoge Crêt de la Neige als hoogste punt. Het hoogste punt op Corsica is de 2.706 meter hoge Monte Cinto.

Andere delen van Frankrijk zijn vlakker tot hooguit heuvelachtig, zoals de Franse Ardennen, de Bourgogne en de Morvan. De grootste rivieren van Frankrijk zijn de Loire, Seine en Rhône. De Rijn (Rhin) vormt deels de grens met Duitsland. Kleinere rivieren zijn de Meuse (Maas), Moselle (Moezel), Doubs, Saône, Dordogne, Garonne en Var. Daarnaast hebben met name de Loire en Seine een groot aantal langere zijrivieren. Het grootste meer is het Lac Léman (Meer van Genève) dat op de grens met Zwitserland ligt. Andere grote meren zijn het Lac du Bourget en Lac d'Annecy.

Veel streken van Frankrijk staan internationaal bekend, zoals de Drôme, Provence, Côte d'Azur, Dordogne, Bretagne, Normandie, Bourgogne en Alsace. De départementen van Frankrijk zijn hier vaak naar vernoemd.

Economie

Frankrijk is de derde economie van Europa en de zesde economie van de wereld. Het land heeft een betrekkelijk grote industriële sector, met name chemische industrie, de auto-industrie (Citroën, Peugeot en Renault), luchtvaartindustrie (Airbus), energie (GDF Suez, EDF) en de wapenindustrie. De landbouw speelt een betrekkelijk kleine rol, maar is wel internationaal bekend, met name de Franse wijnen. Een derde van al het landbouwgebied van de Europese Unie is in Frankrijk gelegen.

Het land is de populairste toeristische bestemming ter wereld. Toeristen trekken naar de steden, stranden en bergen. De grootste aantallen toeristen reizen naar Parijs. Veel Noord-Europeanen vieren de zomervakantie in Frankrijk.

Demografie

De A55 in Marseille.

Frankrijk heeft weliswaar veel inwoners, maar grote delen van het land zijn betrekkelijk dunbevolkt. Zo'n 20% van de Fransen woont in de regio Île de France rond Parijs. Andere grote agglomeraties zijn Lyon, Marseille, Bordeaux, Toulouse, Lille, Nantes en Strasbourg. In het midden van Frankrijk zijn behalve Parijs weinig grotere steden. Fransen moeten grote afstanden afleggen door dunbevolkt gebied tussen de grootstedelijke regio's.

Het inwonertal van Frankrijk was relatief stabiel in de eerste helft van de 20e eeuw, en groeide van 40 miljoen in 1900 naar 42 miljoen in 1950. Vanaf de jaren '50 begon het inwonertal sterk te groeien door immigratie uit voormalige kolonies en andere landen. In 1969 werd de grens van 50 miljoen inwoners overschreden en in 2003 volgde de grens van 60 miljoen inwoners.

In Frankrijk wonen relatief veel mensen van Noord-Afrikaanse afkomst, met name uit Algerije (dat tot 1962 een integraal onderdeel van Frankrijk was) en andere Noord-Afrikaanse landen als Tunesië en Marokko. Daarnaast zijn er veel mensen van Afrikaanse afkomst ten zuiden van de Sahara, dat ook kolonies van Frankrijk waren. De meeste immigranten of mensen van Afrikaanse afkomst wonen in de periferie van grote steden, de zogenaamde 'banlieues' die sociaal en economisch zijn achtergesteld. In 2005 braken grootschalige rellen uit in de banlieues in het Frankrijk.

Overzeese gebiedsdelen

Overzeese départementen en territoria van Frankrijk

Frans-GuyanaGuadeloupeMartiniqueMayotteRéunion

Frans-PolynesiëNieuw-CaledoniëSaint-BarthélemySaint-MartinSaint Pierre and MiquelonWallis en Futuna


Wegennet

Frankrijk heeft ongeveer 900.000 kilometer aan verharde wegen. Het land heeft 15.714 kilometer autosnelweg en expresswegen, waarvan 157 kilometer in de overzeese gebiedsdelen en 15.557 kilometer in Europa. Van deze 15.557 kilometer bestaat 11.696 kilometer uit autoroutes en 3.863 kilometer uit voie express. Het grootste gedeelte van het autosnelwegennet is door de staat in beheer gegeven van een van de Societés Autoroutières. Slechts een beperkt aandeel van het autoroute-netwerk is in het directe beheer van de overheid en tolvrij. Daarnaast onderhoudt de centrale overheid de zogenaamde routes nationales, de oorspronkelijke hoofdwegen tussen de grote steden. Door de aanleg van autosnelwegen hebben deze wegen vaak hun nationale belang verloren. In 1973 en 2006 zijn een groot aantal routes nationales overgedragen aan de departementen, die ze als routes départementales beheert. Daardoor vormen de routes nationales geen echt netwerk meer, maar een serie verbindingen op routes waar geen autosnelwegen zijn.

Autoroutes

De A6 bij het tolstation van Villefranche-sur-Saône.

Zie ook autoroute.

In Frankrijk bestaat uit een uitgebreid netwerk van autoroutes, die alle grote steden van het land verbinden. De hoofdstad Parijs vormt het centrale knooppunt van het Franse snelwegennet, andere grote steden vormen kleinere knooppunten. Het netwerk van autosnelwegen is in Frankrijk minder dicht dan in Duitsland of de Benelux omdat vrij grote delen van Frankrijk dunbevolkt zijn. Daardoor zijn er 4 noord-zuidverbindingen; de A10, A20, A71-A75 en A6-A7. De oost-westverbindingen zijn nog wat minder voorhanden, in Noord-Frankrijk zijn dit de invalswegen van Parijs, in Zuid-Frankrijk zijn slechts twee oost-westroutes, de A64/A62 en A61 en de A89. De afstanden tussen de verschillende autosnelwegen zijn daarom vrij groot.

In Frankrijk zijn de meeste autoroutes tolwegen onder concessie. Er zijn meerdere grote concessionairs die een netwerk van tolwegen in het beheer hebben. Hierbij wordt onderscheid gemaakt tussen de totale groep en dochtermaatschappijen. Deze dochtermaatschappijen worden in de communicatie echter niet allemaal bekend gemaakt, maar bestaan administratief nog wel.

Frankrijk staat bekend om de zwarte zaterdag, de grote uittocht van vakantieverkeer in de zomer. Dit levert vaak grote congestie op de noord-zuidverbindingen op. Daarbuiten is het verkeersaanbod echter veel lager, waardoor lange-afstandsverkeer buiten de vrijdag-zaterdag in de zomer vaak goed kan doorrijden tussen de grote steden. Het wegennet is bovendien relatief adequaat uitgebouwd, met meerdere routes die over grote afstanden 2x3 rijstroken tellen, zoals de A1 Parijs - Lille, de A6 Beaune - Lyon, de A7 Lyon - Marseille, de A9 Orange - Spaanse grens, de A10 Parijs - Tours, de A13 Parijs - Caen en de A63 Bordeaux - Spaanse grens. Elders zijn de 2x3 trajecten korter. In grote steden, met name in en rond Parijs zijn ook bredere snelwegen, tot 16 rijstroken aan toe op de A1 en A6.

Autoroutes in Frankrijk

A1A2A3A4A5A6A7A8A9A10A11A12A13A14A15A16A19A20A21A22A23A25A26A27A28A29A30A31A33A34A35A36A38A39A40A41A42A43A45A46A47A48A49A50A51A52A54A55A57A61A62A63A64A65A66A68A69A71A72A75A77A79A81A82A83A84A85A86A87A88A89

A103A104A105A106A115A120A126A131A132A133A134A139A140A150A151A154A186A203A211A216A304A311A313A314A315A320A330A340A344A350A351A352A355A391A404A406A410A411A412A430A432A450A466A480A500A501A502A507A515A516A517A520A551A552A557A570A620A621A623A624A630A631A641A645A660A680A709A710A711A712A714A719A750A811A813A837A844


Route Nationales

De N134 in de Vallée d'Aspe in de Pyreneeën.

Zie ook route nationale.

Routes nationales zijn in Frankrijk in de loop der geschiedenis overgedragen aan de departementen, wat men een 'declassering' noemt. Hierdoor is er nog slechts een klein deel van het wegennet als route nationale betiteld, dat bovendien geen sluitend netwerk meer vormt. Er waren twee momenten dat de routes nationales gedeclasseerd werden. Tijdens de hervorming van 1972, die per 1 januari 1973 van kracht werd, is reeds 53.000 kilometer route nationale overgedragen aan de departementen. Tijdens de hervorming van 2005, die per 1 januari 2006 van kracht werd, is nog eens 20.000 kilometer overgedragen, waardoor slechts een beperkt aantal routes de status van route nationale behield.

Routes nationales zijn tegenwoordig van minder belang vanwege het netwerk van autoroutes. Overgebleven routes nationales zijn vaak wat beter uitgebouwd, niet zelden als voie express of vormen routes op verbindingen waar geen autoroute voorhanden is. In de westelijke regio Bretagne vormen routes nationales de enige doorgaande wegen, aangezien in dit gebied vrijwel geen autoroutes zijn. Elders in Frankrijk vormen routes nationales gefragmenteerde routes. Het is niet ongebruikelijk dat van oorspronkelijke routes van honderden kilometers lengte slechts korte stukken zijn overgebleven. Routes nationales komen ook voor in een aantal overzeese gebiedsdelen van Frankrijk, zoals op Frans-Guyana, Guadeloupe en La Réunion.

Routes nationales in Frankrijk

N1N2N3N4N5N6N7N8N9N10N11N12N13N14N15N16N17N18N19N20N21N22N23N24N25N26N27N28N29N30N31N32N33N34N35N36N37N38N39N40N41N42N43N44N45N46N47N48N49N50N51N52N53N54N55N56N57N58N59N60N61N62N63N64N65N66N67N68N69N70N71N72N73N74N75N76N77N78N79N80N81N82N83N84N85N86N87N88N89N90N91N92N93N94N95N96N97N98N99

N100N101N102N103N104N105N106N107N108N109N110N111N112N113N114N115N116N117N118N119N120N121N122N123N124N125N126N127N128N129N130N131N132N133N134N135N136N137N138N139N140N141N142N143N144N145N146N147N148N149N150N151N152N153N154N155N156N157N158N159N160N161N162N163N164N165N166N167N168N169N170N171N172N173N174N175N176N177N178N179N180N181N182N183N184N185N186N188N189N190N191N192N193N194N195N196N197N198N199

N201N202N205N209N216N221N224N225N227N230N237N244N248N249N250N254N265N274N282N296N301N306N315N316N320N324N330N337N338N346N353N356N363N385N388N401N406N410N416N425N431N440N441N444N446N449N481N486N488N520N524N532N537N542N543N568N569N572N580N814N844

Europese wegen

In Frankrijk worden de Europese wegen consistent bewegwijzerd. Zoals een groot deel van Europa is het echter niet een primair gebruikt systeem, de nummers genieten relatief weinig bekendheid, en de routes van E-wegen zijn vaak onlogisch en volgen niet de grote verkeersstromen op de autoroutes, ze slaan regelmatig af. De E-nummers worden in de communicatie zelden gebruikt.

Europese wegen in Frankrijk

E3E5E7E9E11E15E17E19E21E23E25E27E29E40E42E44E46E50E52E54E60E62E70E72E74E80E401E402E411E420E501E502E511E512E601E602E603E604E606E607E611E711E712E713E714


Tol

Het tolstation van de A4 bij Reims.

Zie ook Tolwegen in Frankrijk.

Concessionairs zijn gerechtigd om tol te heffen op de autosnelwegen die zij in beheer hebben. Dit gebeurt in de regel doordat men bij het oprijden van de tolweg een kaartje trekt en dit bij het verlaten van de route weer inlevert, waarna de prijs wordt berekend. De concessionairs onderhouden de tolwegen, dragen zorg voor de verzorgingsplaatsen en hebben een eigen radiostation op 107.7 FM. Via deze frequentie wordt verkeersinformatie en toeristische informatie gegeven voor het gebied waar men op dat moment doorheen rijdt. Tolroutes zijn in Frankrijk vaak in betere staat dan de autosnelwegen in beheer van de centrale overheid.

De tolwegen waren oorspronkelijk in beheer bij bedrijven die voor 100% in staatseigendom waren. Later zijn de meeste concessionairs beursgenoteerd of op een andere manier in private handen geraakt. De meeste concessiehouders hebben meerdere autosnelwegen in een deel van het land in handen. De grootste spelers op de markt zijn de APRR en Sanef in het noorden en oosten en VINCI Autoroutes in het zuiden.

In opkomst zijn volledig elektronische tolwegen. De A79 was in 2022 de eerste volledig elektronische tolweg, daarvoor waren er al een aantal afritten waar de tolheffing volledig elektronisch was.

tolwegbeheerders in Frankrijk

ARCOSAdelacALBEAAlicorneA'lienorAlisAPRRArcourAreaASFATLANDESATMBATOSCACEVMCofirouteEscotaOpenlySanefSAPNSFTRFSMTPCSociété Prado-Sud


Geschiedenis

De N85 'Route Napoléon' bij Corps in de Alpen.

Zie autoroute voor het hoofdonderwerp.

In 1811 werd door Napoléon een netwerk van routes impériales ingevoerd in de delen die destijds onder bestuur van Frankrijk stonden. Naast het hedendaagse Frankrijk omvatte dit ook de Benelux, delen van Duitsland en Italië. De routes impériales werden genummerd volgens een systeem waarbij de nummers 1 t/m 14 de radialen van Parijs vormden, 15 t/m 27 waren aftakkingen van deze radialen en 28 t/m 229 waren bedoeld voor overige verbindingen. Dit waren wegen van respectievelijk de eerste, tweede en derde klasse. Daarnaast waren er aftakkingen van de routes impériales met een 'bis' nummer (bijvoorbeeld 1bis).

Na de restauratie van 1824 werd een nieuwe naam voor de hoofdwegen bedacht, de route nationale. De wegnummering hiervan was grotendeels gebaseerd op de route impériales van 1811, met uitzondering van de wegen die buiten Frankrijk waren komen te liggen. Het nummeringsyssteem van de routes nationales is daardoor één van de oudste ter wereld. Het aantal routes nationales werd in de jaren '30 van de 20e eeuw flink uitgebreid tot circa 80.000 kilometer. In 1973 werd al 53.000 kilometer route nationale overgedragen aan de departementen, veelal de routes die in de jaren '30 waren toegevoegd. In 2006 volgde een tweede grote declassatieronde, waardoor Frankrijk geen echt netwerk van routes nationales meer had.

In de jaren '30 werden de eerste plannen gemaakt voor autosnelwegen in Frankrijk, de eerste snelweg van Frankrijk was een 7 kilometer lang stuk van de A13 ten westen van Parijs dat op 4 oktober 1941 werd opengesteld. Tot de jaren '60 had Frankrijk echter vrijwel geen autosnelwegen, in de jaren '60 kwam vooral de as Lille - Parijs - Lyon - Marseille gereed. Pas later in de jaren '70 werden ook andere lange-afstandsroutes ontwikkeld, maar het duurde nog tot ver in de jaren '90 voordat Frankrijk een echt uitgebreid netwerk van autoroutes had, in 1980 had Frankrijk slechts 5.000 kilometer snelweg, wat verdubbelde naar 10.000 kilometer rond 2000. De bouwsnelheid is sinds 2010 sterk gedaald.

Toekomst

Zie Lijst van wegenprojecten in Frankrijk.

Het snelwegennet van Frankrijk wordt grotendeels beschouwd als voltooid, er zijn weinig ontbrekende schakels meer. Her en der worden nog wel autoroutes gepland, maar de planvorming ervan verloopt sinds 21e eeuw traag, na het gereedkomen van de laatste grote verbindingen is het bouwtempo significant gedaald. Wel worden bestaande autoroutes verbreed.

Daarnaast worden sommige verbindingen nog gerealiseerd als voie express. De bouw hiervan verloopt zeer gefragmenteerd, met overal in het land korte stukjes van een paar kilometer in aanbouw. Met name de ontwikkeling van de zogenoemde RCEA heeft prioriteit. De voie express wordt zowel door de Franse regering aangelegd als onderdeel van routes nationales als door de departementen, dat vaak regionale verbindingen zijn, vaak een 'Axe' genoemd. De meeste hiervan liggen in Bretagne en Centraal-Frankrijk.

Maximumsnelheid

Het Viaduc de Millau van de A75.
wegtype Vmax

Bij slecht weer geldt er op autosnelwegen een limiet van 110 km/uur. Frankrijk kent autowegen, maar hieruit volgt geen eigen snelheidslimiet zoals in Nederland. In de praktijk is dit vaak 90 of 110 km/h.

De algemene maximumsnelheid buiten de bebouwde kom in Frankrijk was altijd 90 km/h maar is per 1 juli 2018 verlaagd naar 80 km/h in een poging om de verkeersveiligheid te verbeteren.[2] Vanaf 2020 hebben veel departementen de maximumsnelheid op de doorgaande wegen weer verhoogd naar 90 km/h, veelal op de wegen die vroeger een route nationale waren.

Wegnummering

De N94 bij Chorges in de Alpen.

De eerste wegnummering in Frankrijk dateert uit de tijd van Napoléon. Ten tijde van de Franse Revolutie waren de wegen in een zeer slechte staat. Napoléon meende een goed wegennet nodig te hebben voor troepenverplaatsingen en ging dan ook over tot aanleg en nummering van routes impériales.

De routes impériales vormen nog steeds de hoofdmoot van de genummerde routes nationales, routes met een rood schildje en een prefix N. Autosnelwegen hebben eveneens een rood schildje, maar een prefix A. Wanneer indirect naar een wegnummer wordt verwezen, gebeurt dit door een verwijzing in platte tekst. Bij verwijzingen naar een autosnelweg vanaf een andere autosnelweg, wordt dit nummer vaak ook wit omkaderd.

De A-nummers zijn tot op zekere hoogte van de N-nummers afgeleid, waarbij zij in de buurt lopen. Dit geldt met name bij de A-nummers 1 tot en met 20; bij hogere nummers bestaat deze parallel vaak niet. Deze nummers zijn eerder regionaal verdeeld. Tenslotte zijn in Frankrijk ook de departementale wegen genummerd. Deze hebben een geel schildje met zwarte letters. Ieder departement bepaalt zelf hoe het de wegen nummert. Op de grens tussen twee departementen wisselt men vaak van wegnummer. Als gezegd worden sinds 2006 veel Routes Nationales aan de departementen overgedragen. Als onderdeel van dit proces verliezen de routes in kwestie hun N-nummer en krijgen zij hiervoor een D-nummer in de plaats.

Gemeentelijke wegen tenslotte verschijnen niet op de borden. Zij hebben slechts administratief belang.

Aan het wegnummer kan men slechts zien wie de wegbeheerder is. Het nummer laat niet zien, hoe de route precies is uitgebouwd. Een N-weg kan een tweestrooksweg zijn en een D-weg een substandaard snelweg. De Boulevard Périphérique van Parijs is zelfs een gemeentelijke weg.

Wegnummers staan in Frankrijk vrijwel overal op de borden. Dat geldt zowel voor nationale nummers als voor E-nummers. De enige uitzondering daarop is dat bij afritten van autosnelwegen het nummer van de kruisende route in principe niet wordt vermeld. De nummers van Franse wegen worden aangegeven op een ruitertje bovenop de richtingsborden.

Bewegwijzering

Zie ook Bewegwijzering in Frankrijk.

Richtlijnen voor de Franse bewegwijzering zijn vastgelegd in een landelijke richtlijn, de zogenaamde Instruction Interministérielle sur la Signalisation Routière. Verder is Frankrijk partij bij het Verdrag van Wenen. Verkeerstekens zijn gebaseerd op dat verdrag. In de Franse bewegwijzering komen drie kleurenstellingen terug, namelijk wit-op-blauw, wit-op-groen en zwart-op-wit. Wit-op-blauw is de kleurstelling voor verwijzingen naar de autosnelweg. Deze komt zowel terug bij verwijzingen vanaf het onderliggend wegennet naar de snelweg en op rechtdoorborden en afstandenborden op de autosnelweg zelf.

De overige beide kleurstellingen worden gebruikt op het onderliggend wegennet. In wit-op-groen worden aangegeven de meest directe routes naar een aantal belangrijke plaatsen, de zogenaamde pôles verts. Alle andere verwijzingen (uitgezonderd die naar autosnelwegen) worden in zwart-op-wit geplaatst. In deze "gesplitste" verwijzing ligt deels besloten dat de centrale overheid betaalt voor de groene verwijzingen, de departementen voor de witte en de concessionairs van de autosnelwegen voor de blauwe. Om die reden wordt in de bewegwijzering ook gebruikgemaakt van aparte panelen voor iedere kleurcode.

Op de Franse bewegwijzering wordt gebruikgemaakt van het lettertype Charactères. Dit lettertype verschijnt in een aantal varianten op de borden. Komnamen worden geheel in kapitalen bewegwijzerd; voor stadsdelen worden cursieve hoofdletters gebruikt. Objecten en namen van verzorgingsplaatsen staan met een cursieve letter in regulier schrift op de borden.

De afritten op Franse autosnelwegen zijn genummerd aan de hand van opvolgende nummers. Daarbij wordt gebruikgemaakt van het internationaal bekende afritsymbool. Wanneer een afrit moet worden ingevoegd, wordt na het voorafgaande nummer een afrit met de toevoeging .1 ingevoegd. Knooppunten zijn niet genummerd.

Verkeersveiligheid

De Tunnel du Vieux-Port in Marseille.
jaar verkeersdoden[3]
2010 3.992
2011 3.963
2012 3.653
2013 3.268
2014 3.384
2015 3.461
2016 3.469
2017 3.448
2018 3.248
2019 3.244
2020 2.780
2021 2.944
2022 3.260

In 2010 vielen 62 doden per 1 miljoen inwoners in Frankrijk, een daling van 51 procent ten opzichte van het jaar 2001. Frankrijk behoort daarmee tot de middenmoot in Europa qua verkeersveiligheid.[4] Zoals in meer Europese landen stagneerde de daling van het aantal verkeersdoden vanaf 2013. In 2015 vielen 54 verkeersdoden per 1 miljoen inwoners, waarmee Frankrijk rond het EU-gemiddelde ligt.[5] In 2015 had Frankrijk het grootste aantal verkeersdoden van de Europese Unie, nog iets meer dan Duitsland. In 2020 zakte het aantal verkeersdoden voor het eerst onder de 3.000.[6]

Verkeersveiligheid is een speerpunt van de Franse regering, met een sterk groeiend aantal flitspalen en trajectcontroles. Ook is getracht een alcoholtester verplicht te stellen, aangezien er in Frankrijk betrekkelijk veel onder invloed wordt gereden. Dit bleek echter niet handhaafbaar.

Modal split

De Col du Lautaret in de Alpen.

De modal split in Frankrijk in 2010.[7]

Modaliteit reizigerskm aandeel
Auto 727.300.000.000 81,8%
Bus 49.900.000.000 5,6%
Trein 99.300.000.000 11,2%
Metro 12.400.000.000 1,4%

Zie ook

De Pont de Térénez in Bretagne.

Externe links

Referenties

Wegen van Europa

AlbaniëAndorraArmeniëAzerbeidzjanBelarusBelgiëBosnië-HerzegovinaBulgarijeCyprusDenemarkenDuitslandEstlandFinlandFrankrijkGeorgiëGriekenlandHongarijeIerlandIJslandItaliëKazachstanKosovoKroatiëLetlandLiechtensteinLitouwenLuxemburgNoord-MacedoniëMaltaMoldaviëMonacoMontenegroNederlandNoorwegenOekraïneOostenrijkPolenPortugalRoemeniëRuslandSan MarinoServiëSloveniëSlowakijeSpanjeTsjechiëTurkijeVaticaanstadVerenigd KoninkrijkZwedenZwitserland

in cursief landen die deels in Europa liggen of met Europa geassocieerd worden