Guinea

Uit Wegenwiki
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Guinée
Hoofdstad Conakry
Oppervlakte 245.857 km²
Inwonertal 13.238.000
Lengte wegennet 5.033 km
Lengte snelwegennet 10 km[1]
Eerste snelweg 196x
Benaming snelweg Autoroute
Verkeer rijdt rechts
Nummerplaatcode RG

Guinea of Guinee, formeel de Republiek Guinee (Frans: République de Guinée), is een land in het westen van Afrika. Het land is circa 6 keer zo groot als Nederland en telt ruim 13 miljoen inwoners. De hoofdstad is Conakry.

Inleiding

Geografie

Guinea is één van de grotere landen in West-Afrika, gelegen aan de Atlantische Oceaan. Het land grenst in het noorden aan Guinea-Bissau, Senegal en Mali, in het oosten aan Ivoorkust en in het zuiden aan Liberia en Sierra Leone. Het land meet circa 750 kilometer van west naar oost en 580 kilometer van noord naar zuid. De hoofdstad Conakry ligt op een schiereiland aan de Atlantische kust.

Guinea bestaat grotendeels uit hooglanden, met name in het midden en zuiden waar het terrein vaak boven de 1000 meter ligt. Het hoogste punt is de 1.752 meter hoge Mount Richard-Molard, dat op de grens met Ivoorkust ligt en het hoogste punt van beide landen is. De westelijke kustregio en het noordoosten van Guinea ligt lager. Het oosten watert af naar de rivier de Niger, terwijl het westen rechtstreeks naar de Atlantische Oceaan afwatert. Diverse grote rivieren van West-Afrika hebben hun oorsprong in Guinea, namelijk de Niger, Sénégal en Gambia. Guinea kent relatief veel bos, opgedeeld in de mangroves aan de kust en de bossen in de hooglanden elders. Het noordoosten is droger en minder dicht bebost.

Het land heeft een overwegend tropisch klimaat, met een nat en droog seizoen. Het noordoosten van het land is droger dan de rest. De hoofdstad Conakry is één van de natste gebieden van Afrika met bijna 3800 mm neerslag per jaar. Vrijwel alle neerslag valt in de periode van mei tot en met november, daarbuiten valt vrijwel geen neerslag. In juni en juli vallen enorme sommen regen, meer dan 1000 mm per maand.

Demografie

In 1950 had Guinea ongeveer 3 miljoen inwoners, wat groeide naar 9 miljoen in 2000 en 12 miljoen tegenwoordig. Het land heeft één grote stad, de hoofdstad Conakry dat circa 1,7 miljoen inwoners telt. Daarnaast zijn er 6 regionale steden die tussen 100.000 en 200.000 inwoners tellen. Conakry is de enige grotere kustplaats, alle andere regionale steden liggen in het binnenland.

Er wonen meer dan 20 etnische groepen in Guinea, de Madinka omvatten circa 30% van de bevolking en wonen hoofdzakelijk in het oosten. De Fulani vormen 32% en wonen vooral in het midden en de Soussou vormen circa 20% en wonen vooral rond Conakry.

De officiële taal van Guinea is het Frans, daarnaast worden inheemse talen gesproken, een aantal daarvan hebben de status van officiële taal. Het Frans is minder een lingua franca dan in andere delen van West-Afrika omdat de taalgroepen meer gescheiden van elkaar leven.

Economie

Guinea is één van de armste landen van de wereld, ongeveer 80% van de bevolking werkt in de landbouw, voor een groot deel voor de eigen voedselvoorziening. Het belangrijkste exportproduct van Guinea is bauxiet, het land heeft circa 25% van de wereldvoorraad aan bauxiet. Aluminiumoxiden worden ook geëxporteerd op industriële schaal. Andere exportsectors zijn klein, zoals koffie en vis.

Het land werd decennia als een socialistisch land bestuurd, dat zich aanvankelijk volgens Sovjetmodel inrichtte, later meer volgens het Chinese socialistische model. Mede hierdoor kwam de ontwikkeling van de landbouw niet op gang, terwijl Guinea zeer geschikt is voor de landbouw. Mede vanwege het socialistische model was het land lange tijd geïsoleerd.

Geschiedenis

Het land wat nu Guinea is behoorde tot verschillende Afrikaanse koninkrijken tot de Fransen het gebied koloniseerden in de jaren 1890, tijdens de run op Afrika. De grenzen van de kolonie Guinea werden eind 19e en begin 20e eeuw vastgelegd na verdragen met de Portugezen, Britten en Liberia. Guinea werd onder de Franse koloniale tijd maar beperkt ontwikkeld. In 1958 werd Guinea onafhankelijk van Frankrijk. Tussen onafhankelijkheid en 2008 waren er slechts twee presidenten, de eerste president Ahmed Sékou Touré was 26 jaar aan de macht tot aan 1984, Lansana Conté was 24 jaar aan de macht tussen 1984 en 2008. Het land is altijd instabiel geweest, mede door conflicten in buurland Sierra Leone, maar ook door de uitbraak van het Ebolavirus in 2014. In 2021 werd de regering omver geworpen.

Wegennet

De routes nationales van Guinea.

Guinea heeft een zeer onderontwikkeld wegennet. Het wegennet is formeel 43.350 kilometer lang, maar hiervan was in 2020 slechts 2.785 kilometer verhard.[2][3] Het netwerk van routes nationales beslaat 7.455 kilometer, waarvan 35% verhard is.[4]

Er zijn slechts een klein aantal doorgaande wegen, met name die van Conakry naar Kankan, waar een route naar Kissidougou afsplitst. Tevens zijn er aftakkingen naar Labé en de grens met Mali. Ook verloopt er een hoofdweg naar de grens met Sierra Leone. Het wegennet is traditioneel slecht geïntegreerd met dat van de buurlanden en zijn op enkele uitzonderingen na, hoofdzakelijk onverharde grensovergangen met Liberia, Guinea-Bissau, Senegal, Sierra Leone en Ivoorkust.

Lange tijd had Guinea geen enkele verharde wegverbinding naar een buurland. In 2004 kwam de N6 gereed als verharde weg tot de grens met Mali. In de jaren 2000 is ook de N5 tot de grens met Senegal geasfalteerd. Dit waren daarna nog langere tijd de enige twee verharde wegen naar buurlanden. In 2022 kwamen de N2 naar Ivoorkust en de N4 naar Sierra Leone gereed als verharde wegen. Op dat moment waren er nog geen verharde wegen naar Guinea-Bissau en Liberia.

Een substantieel deel van het genummerde wegennet betreft onverharde wegen, dit zijn deels nog all-weather roads zoals gravelwegen, maar veel routes nationales met een nummer hoger dan 10 zijn zandwegen, piste of bestaan in de praktijk helemaal niet als functionele wegverbinding.

Conakry

De hoofdstad Conakry is gelegen op een schiereiland dat de Atlantische Oceaan in steekt. De stad is daardoor zeer uitgerekt in de noord-zuidrichting, het stedelijk gebied meet 50 kilometer noord-zuid, maar grotendeels slechts enkele kilometers oost-west, behalve dieper landinwaarts waar de stad wat breder gegroeid is. Dit zorgt er voor dat vrijwel alle verkeersbewegingen over de N1 gaan of daar op uitkomen. De N1 is door heel Conakry een dubbelbaans weg, het deel tussen het centrum en de luchthaven is snelwegachtig (Autoroute Fidel Castro). Er ligt daarnaast nog een stadsweg met 2x2 rijstroken parallel aan de N1.

Conakry is voor de rest sterk informeel ontwikkeld zonder adequate ontsluiting van dicht op elkaar gebouwde woonwijken. Buiten de hoofdstraten zijn vrijwel alle straten onverhard. Landinwaarts loopt de groei van Conakry tegen fysieke beperkingen aan, namelijk de sterk oprijzende bergruggen van de hooglanden. Conakry is daardoor meer parallel aan de kustlijn aan het ontwikkelen, dit is grotendeels laaggelegen land dat doet denken aan een rivierdelta, maar geen echt grote rivieren heeft. De infrastructuur is in de kustregio buiten Conakry echter amper ontwikkeld.

Autosnelwegen

De Autoroute Fidel Castro in Conakry.

Er zijn geen echte autosnelwegen in Guinea, alhoewel de N1 door Conakry soms wel zo beschouwd wordt, deze heet de Autoroute Fidel Castro en heeft autosnelwegbewegwijzering. Feit is dat deze weg geen kruispunten heeft, wel een aantal ongelijkvloerse kruisingen en rechts in, rechts uit-aansluitingen. Het ongelijkvloerse deel is 10 kilometer lang.

Op 19 april 2018 begon de bouw van een 230 kilometer lange autoroute vanaf Conakry via Coyah naar Mamou en Dabola.[5] Het project wordt door China gefinancierd.[6] De bouwtijd wordt geschat op 3 jaar, dus de weg had in 2021 moeten worden opengesteld, maar was in 2022 ook nog niet voltooid.[7] Het is vermoedelijk meer een upgrade als enkelbaans weg dan daadwerkelijk een autosnelweg.

Routes nationales

De routes nationales vormen het primaire wegennet van Guinea, maar het is relatief onderontwikkeld, zelfs voor standaarden van West-Afrika. Slechts een derde van de routes nationales is verhard. De N1 vormt de hoofdas van Guinea, die vanaf Conakry via een boog door het binnenland via Mamou en Kankan naar N'Zérékoré en de grens met Liberia verloopt. De N2 is een andere belangrijke verharde verbinding die een kortere route naar het zuidoosten van Guinea vormt, dichter langs de grens met Sierra Leone. De meeste andere verharde wegen zijn aftakkingen van de N1. De N1 t/m N19 verlopen allemaal naar de grenzen met buurlanden.

Niet alle routes nationales zijn daadwerkelijk doorgaande verbindingen, een aantal routes, met name de hogere nummers, zijn meer zandpaden of bestaan nog helemaal niet als doorgaande wegverbinding. Het netwerk van genummerde wegen is nogal uitgebreid in verhouding tot het daadwerkelijk verharde wegennet.

Routes nationales in Guinea

N1N2N3N4N5N6N7N8N9N10N11N12N13N14N15N16N17N18N19N20N21N22N23N24N25N26N27N28N29N30N31N32N33N34N35N36N37N38N39N40N41N42


Tolwegen

In Guinea wordt sinds 2019 tol geheven op de N1 vanaf Conakry naar het binnenland.[8][9] Onduidelijk is of er op andere wegen ook tolpoorten zijn. In Guinea is vergelijkbaar met veel andere Afrikaanse landen een wegenfonds opgericht (Fonds d'Entretien Routier).[10]

Geschiedenis

jaar lengte verharde weg
1953 92 km
1967 190 km
1975 1.056 km
1978 1.141 km
1984 1.300 km
1998 1.959 km
2005 2.218 km
2010 2.850 km
2014 3.423 km

Franse koloniale periode

Guinea had een ruige kust en een ontoegankelijk binnenland, waardoor de koloniale ontwikkeling relatief beperkt was in de eerste jaren. Tussen 1902 en 1915 hebben de Fransen een 662 kilometer lange spoorlijn van Conakry naar Kankan aangelegd, die het gebied rond de rivier de Niger verbond met de zeehaven van Conakry. Het koloniale wegennet was voornamelijk een feedernetwerk van onverharde wegen naar deze spoorlijn, om grondstoffen te exporteren.

In 1953 had Guinea één verharde weg, 92 kilometer van de weg van Conakry naar Mamon.[11] Dit was indertijd één van de langste verharde wegen in Frans-West-Afrika.

Na onafhankelijkheid

Na onafhankelijkheid in 1958 begon men het wegennet langzaam te ontwikkelen, wat lastig was vanwege de instabiele politieke situatie. Tussen 1958 en 1984 werd 1124 kilometer weg geasfalteerd. Prioriteit had de bouw van de N1/N2 vanaf Conakry naar het binnenland. In 1967 was de N1 van Conakry tot Gueckedou de enige langere verharde weg van Guinea, maar deze weg was al wel 650 kilometer lang, het land had daarmee al meer kilometers verharde weg dan buurlanden Sierra Leone, Liberia en Guinea-Bissau.[12] In de periode 1973-1979 is 52 kilometer van de N20/N3 tussen Kamsar en Boké verhard, evenals 85 kilometer van de N2 tussen Kissidougou en Guéckédou. Vanaf circa 1979 is de 190 kilometer lange N6 tussen Kankan en Kissidougou geasfalteerd.[13]

Het verharde wegennet in 1975 was als volgt;[14]

  • N1 Conakry - Mamou (266 km)
  • N2 Mamou - Kissidougou (322 km)
  • N2 Kissodougou - Guéckédou (90 km)
  • N3 Coyah - Dubréka (18 km)
  • N3/N20 Boké - Kamsar (52 km)
  • N4 Coyah - Forécariah (46 km)
  • N5 Mamou - Labé (145 km)
  • N6 Kissoudougou - Kankan (50 km, eerste deel)

Het wegennet van Guinea werd aanvankelijk niet actief onderhouden, na aanleg van de wegen raakten ze in verval en was een grootschalige rehabilitatie noodzakelijk. De zware regenval maakte de instandhouding van het wegennet extra lastig, vooral van de onverharde wegen, maar drainage van verharde wegen was eveneens een probleem. In 1976 werd een wegonderhoudsprogramma opgezet om het wegennet actief te onderhouden, dit betrof zowel de verharde wegen als de gravelwegen en zandwegen van die tijd. Het wegvervoer werd in de jaren '70 belangrijker omdat de koloniale spoorlijn van Conakry naar Kankan in verval raakte.

In de jaren '60-70 was Guinea politiek geïsoleerd vanwege de banden met de Sovjetunie, China en Cuba. Het land wist weinig buitenlandse investeringen aan te trekken en de economie raakte in verval. Dit gold ook voor het wegennet. Er werden weliswaar nieuwe verharde wegen aangelegd, maar het tempo lag maar op een derde van dat van andere landen in West-Afrika. Vanaf 1982 werd begonnen om de N2 tussen Guéckédou en N'Zérékoré te verharden, een project dat gefinancierd werd door Saudi-Arabië en het OPEC Fund.[15]

Na de dood van dictator Touré in 1984 verbeterde het politieke klimaat in Guinea en wist daarmee meer buitenlandse investeringen aan te trekken. Lang vertraagde wegenprojecten startten eind jaren '80, in 1987 begon de rehabilitatie van de N1 tussen Conakry en Mamou en in 1988 de N4 van Coyah tot de grens met Sierra Leone, de N5 Mamou - Labé en de N2 Mamou - Kissidougou die in 1990-1991 werden afgerond.[16]

In de periode 1992-1998 is de N1 van Mamou naar Kankan geasfalteerd.[17] Dit was één van de grootste wegenprojecten van Guinea in de jaren '90 en zorgde voor een grote verbetering van de bereikbaarheid van het binnenland van Guinea.

Het wegennet ontwikkelde zich in de periode 2000-2020 minder dan in veel andere landen in West-Afrika. In 2020 waren een groot deel wegen met een nummer hoger dan N10 nog onverhard, met name de routes hoger dan N20 waren toen vrijwel allemaal nog zandwegen of pistes.

Wegnummering

In Guinea is een netwerk van routes nationales, met de prefix N of RN.[18][19] De Wegnummers worden zelden aangegeven, maar wel gebruikt in documenten en de media. Het netwerk van routes nationales beslaat 7.625 kilometer, waarvan nog een groot deel onverhard is.

De wegnummers N1 t/m N19 vormen de primaire verbindingen naar de buurlanden. De N20 t/m N42 vormen overige verbindingen, waarbij de nummering over het algemeen van west naar oost oploopt. De hogere nummers zijn vaak minder belangrijke wegen.

Lijst van routes nationales

# No. route lengte
N1 Conakry - Mamou - Kankan - N'Zérékoré - grens Liberia 1.140 km
N2 Mamou - Faranah - Kissidougou - Guéckédou - N'Zérékoré - grens Ivoorkust 711 km
N3 Conakry - Dubréka - Boké - grens Guinea-Bissau 354 km
N4 Coyah - Forécariah - grens Sierra Leone 84 km
N5 Mamou - Labé - Koundara - grens Senegal 443 km
N6 Kissidougou - Kankan - Siguiri - grens Mali 400 km
N7 Kankan - Mandiana - grens Mali 159 km
N8 Labé - Mali - grens Senegal 185 km
N9 Koundara - grens Guinea-Bissau 42 km
N10 Konsankoro - Macenta - grens Liberia 130 km
N11 Pela - Yomou - grens Liberia 62 km
N12 Koumbia - grens Guinea-Bissau 100 km
N13 N1 (Kindia) - Madina-Oula - grens Sierra Leone 38 km
N14 N2 (Farnaah) - Hérémakonon - grens Sierra Leone 30 km
N15 N30 (Matagania) - Fandanda - grens Mali 75 km
N16 Guéckédou - Nongoa - grens Sierra Leone 27 km
N17 Mandiana - Noumoudjouguila - grens Ivoorkust 120 km
N18 Beyla - Senko - Sirana de Beyla - grens Ivoorkust 146 km
N19 N2 (Lola) - Thuo - grens Liberia 28 km
N20 Kolaboui - Kamsar 25 km
N21 Tanéné - Télimélé 167 km
N22 Boké - Sangarédi - Télimélé - Hafia 341 km
N23 Boké - Gaoual 185 km
N24 Kindia - Télimélé - Gaoual - Seriba 277 km
N25 N5 (Touba) - Lélouma - Korbé - Djountou - N24 (Lafou) ? km
N26 Dalaba - Ditinn - N27 140 km
N27 Labé - Tougué - Sélouma 214 km
N28 Labé - Koubia - N27 100 km
N29 Dabola - Faranah 110 km
N30 Bissikrima - Siguiri 315 km
N31 Kouroussa - Kissidougou 183 km
N32 N2 (Irikiri) - Niandankoro 85 km
N33 Yalakoro - Kérouané 135 km
N34 Koubia - Balaki - grens Senegal 128 km
N35 N27 (Kolle) - Fello-Koundoua - grens Mali 76 km
N36 Nianfourando - Kobikoro - grens Sierra Leone 70 km
N37 Siguiri - Bankon - grens Mali 45 km
N38 N1 (Kankan) - Sabadou-Baranama - Karala - Senko 129 km
N39 Mandiana - Niani - grens Mali 129 km
N40 Yirie - Koyama - grens Liberia 41 km
N41 Boola - Foumbadou - grens Ivoorkust 91 km
N42 N1 (Kindia) - Moussaya - Forécariah 106 km

Bewegwijzering

De bewegwijzering in Guinea is identiek aan die in Frankrijk. Er worden blauwe borden gebruikt voor autosnelwegen, alhoewel er geen echte autosnelwegen zijn.

Maximumsnelheid

Het is onduidelijk of er een maximumsnelheid is vastgesteld in Guinea. Sommige bronnen spreken dat er geen duidelijke snelheidslimieten zijn in het land.[20] In 2019 is de Agence Guinéenne de la Sécurité Routière (AGUISER) opgericht om de verkeersveiligheid te verbeteren.[21] In 2022 werd een Plan National de Sécurité Routière gelanceerd, waarin een nieuwe Code de la Route uitgewerkt werd.[22]

Veel wegen in Guinea verkeren in slechte staat en verharde wegen zijn vaak smal, ook de belangrijkste routes nationales zijn veelal betrekkelijk smal. Daarnaast is er veel verspreide bebouwing, langzaam verkeer en chaotische taferelen, zodat de omstandigheden veelal de rijsnelheid dicteren. Sommige bronnen spreken wel van een maximumsnelheid van 50 km/h in de bebouwde kom.[23]

Referenties

  1. stand 01-01-2023
  2. Annuaire statistique des transports 2020 | stat-guinee.org
  3. En Guinée, seulement 5% du réseau routier national est bitumé | agenceecofin.com
  4. Réseau Routier | fer.gov.gn
  5. Guinée : Alpha Condé lance l’autoroute Coyah-Mamou-Dabola | aminata.com
  6. PROJET – AUTOROUTE CONAKRY-COYAH-MAMOU | groupe-consultatif-guinee.com
  7. La route Coyah-Mamou-Dabola construite par la Chine en Guinée sera livrée en 2022 | observatoirenrs.com
  8. Route nationale N°1 : ‘’l’autoroute qui sera faite sera à péage’’ (Oumou Camara, ministre des TP) | mediaguinee.org
  9. Guinée : bientôt, la réalisation de plusieurs postes de pesage et péage | mosaiqueguinee.com
  10. fer.gov.gn
  11. L'équipement routier de l'A. O. F. | e-periodica.ch
  12. Carte 2 - Évolution de la géographie des axes routiers principaux en Afrique de l’ouest entre 1968 et 2009 | journals.openedition.org
  13. Guinea - Second Highway Project (English) | worldbank.org
  14. Guinea - Highway Project (English) | worldbank.org
  15. Guinea - Fourth Highway Project (English) | worldbank.org
  16. Guinea - Third Highway Project (English) | worldbank.org
  17. Guinée : Les Infrastructures routières de 1958 à nos jours,les routes en réhabilitation, bitumée et en construction.(L’Intégralité du discours de Moustapha Naité) | actuguinee.org
  18. décret D/2003/016/PRG/SGG
  19. ANNUAIRE STATISTIQUE DES TRANSPORTS REPUBLIQUE DE GUINEE 2013 - INVENTAIRE DU RESEAU ROUTIER NATIONAL | stat-guinee.org
  20. Problématique de la sécurité routière en Guinée : le PM Goumou lance les travaux de la SENASER | guineenews.org
  21. Guinée : l’agence guinéenne de la sécurité routière (AGUISER) est créée ! | guineenews.org
  22. Lancement de la semaine nationale de la sécurité routière : c’est à un « engagement citoyen » que tous les usagers sont invités | africa-press.net
  23. diverse foto's op Mapillary


Wegen van Afrika

AlgerijeAngolaBeninBotswanaBurkina FasoBurundiCentraal-Afrikaanse RepubliekComorenDemocratische Republiek CongoRepubliek CongoDjiboutiEgypteEquatoriaal GuineaEritreaEthiopiëGabonGambiaGhanaGuineaGuinea-BissauIvoorkustKaapverdiëKameroenKeniaLesothoLiberiaLibiëMadagaskarMalawiMaliMarokkoMauritaniëMauritiusMozambiqueNamibiëNigerNigeriaRwandaSão Tomé en PríncipeSenegalSeychellenSierra LeoneSomaliëSudanSwazilandTanzaniaTogoTsjaadTunesiëUgandaWestelijke SaharaZambiaZimbabweZuid-AfrikaZuid-Sudan