Kiribati

Uit Wegenwiki
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Kiribati
Hoofdstad South Tarawa
Oppervlakte 811 km²
Inwonertal 120.000
Lengte wegennet 640 km
Lengte snelwegennet 0 km
Eerste snelweg nvt
Benaming snelweg nvt
Verkeer rijdt links
Nummerplaatcode KIR

Kiribati (uitspraak: Kiribas) is een eilandnatie in het midden van de Pacifische Oceaan. Het land bestaat uit 32 atollen en één koraaleiland met een gezamenlijke landoppervlakte van 811 km². Het land telt 120.000 inwoners en de hoofdstad is South Tarawa, ook wel Bairiki genaamd.

Inleiding

De Nippon Causeway op Tarawa.

Geografie

Kiribati bestaat uit 32 atollen en één koraaleiland (Banaba). Het land heeft een landoppervlakte van slechts 811 km², maar dat is verspreid over 3.441.810 km² Pacifische Oceaan, waardoor Kiribati verspreid over een zeer groot gebied ligt. De verste eilanden liggen ruim 4.200 kilometer uit elkaar. Kiribati bestaat uit vier eilandengroepen: de Gilbert Islands (16 atollen), 1.500 kilometer ten noorden van Fiji, de Phoenix Islands (8 atollen), 1.800 kilometer ten zuidoosten van de Gilbert Islands, de Line Islands (8 atollen), 3.300 kilometer ten oosten van de Gilbert Islands en het geïsoleerde Banaba, het enige eiland dat geen atol is. Banaba heeft daardoor het hoogste punt van Kiribati, op 81 meter. De andere atollen liggen maar één of twee meter boven zeeniveau. Het eiland Kiritimati is 's werelds grootste atol en meet ruim 50 kilometer overdwars.

Kiribati heeft een tropisch klimaat met veel neerslag. De maximumtemperatuur ligt het hele jaar door rond de 30°C, op de atol Tarawa valt 2.000 mm neerslag per jaar.

De atollen zijn extreem laaggelegen en daardoor zeer kwetsbaar voor zeespiegelstijging. De eilanden worden vanwege de ligging op de evenaar niet aangedaan door tropische cyclonen, waar deze onbeschutte eilanden bijna op de zeespiegel anders zeer kwetsbaar voor zouden zijn.

Demografie

Van de 33 eilanden zijn 21 atollen bewoond. De eilandbewoners woonden oorspronkelijk in kleine gemeenschappen en waren afhankelijk van de visserij omdat de bodem niet geschikt is voor landbouw. Vanwege leefhaarheidsproblemen zijn veel inwoners naar het meer stedelijke eiland Tarawa verhuisd.

De inheemse bevolking heet ook wel I-Kiribati, een subgroep onder de Micronesiërs, die op hun beurt weer onderdeel zijn van de Austronesiërs. Vanwege migratie vanuit de Polynesische eilanden zijn er ook bewoners van Polynesische afkomst. Beide groepen zijn geassimileerd tot een algemene Kiribati-cultuur.

De bevolking van Kiribati spreken het Gilbertees, een Austronesische taal. Het Engels is de officiële taal maar wordt buiten Tarawa weinig gesproken. In het Gilbertees wordt -ti als een 's' uitgesproken, waardoor de naam van het land als 'Kiribas' wordt uitgesproken. Het eiland Kiritimati wordt als 'Christmas' uitgesproken, voorheen werd het ook geschreven als Christmas Island, vernoemd als zodanig door ontdekkingsreiziger Cook die het eiland op kerstavond 1777 bezocht.

De hoofdstad van Kiribati is South Tarawa, dat het zuidelijk deel van de meest bevolkte atol Tarawa omvat. De meeste overheidsinstellingen en diplomatieke missies zitten in het district Bairiki, wat vaak vermeld wordt als de hoofdstad van Kiribati. In Tarawa is sprake van problematische overbevolking omdat de landoppervlak beperkt is en veel land niet geschikt is voor bebouwing. Het gemiddelde huishouden omvat meer dan 7 personen.

Afwijkend is de situatie op het eiland Banaba, dat geen atol is, maar een verhoogd koraalrif en 81 meter boven zee uitsteekt. Hier werd in 1900 fosfaat ontdekt, waardoor het gehele eiland verwoest werd door de fosfaatmijnbouw. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd een aanzienlijk deel van de bevolking geëvacueerd naar Nauru en Fiji. In 1945 werd op één inwoner na, de volledige bevolking vermoord door Japanse militairen. Daarna verhuisden meer dan 2.000 mensen naar Banaba, maar na het einde van de fosfaatmijnbouw in 1979 werd besloten om de gehele bevolking te verhuizen naar andere eilanden omdat het eiland onleefbaar werd beschouwd. In 1985 werden er nog 46 inwoners geregistreerd, dat is sindsdien weer gegroeid naar circa 250. Het eiland staat vol met verlaten industriële gebouwen. Banaba wordt bestuurd als een gemeente vanuit Fiji, een ongebruikelijke situatie. Banaba ligt 2.000 kilometer van Fiji en 450 kilometer van Tarawa.

Economie

Kiribati heeft buiten de visserij geen natuurlijke grondstoffen. Op het eiland Banaba waren vroeger voorraden fosfaat, maar die waren al voor onafhankelijkheid uitgeput. Kiribati heeft een zeer lage levensstandaard, met een nominaal BBP per inwoner van $ 2.000 heeft Kiribati het laagste inkomen in Oceanië. Een aanzienlijk deel van het inkomen van Kiribati is buitenlandse ontwikkelingshulp, met name Australië en Taiwan.

Een grote hindernis voor economische ontwikkeling zijn de gigantische afstanden van grote afzetmarkten. Doordat er geen grondstoffen zijn moet vrijwel alles geïmporteerd worden.

Geschiedenis

De Gilbert Islands worden al duizenden jaren bewoond door Austronesiërs, een bevolkingsgroep die oorspronkelijk vanuit Oost-Afrika migreerde over de oceanen naar het oosten. Er was echter ook migratie vanuit Samoa, Fiji en Tonga. In de 17e en 18e eeuw passeerden Europese schepen de eilanden, veelal bij toeval. In 1892 werden de eilanden een Brits protectoraat. In 1902 werden de Line Islands op het Britse telegraafnetwerk aangesloten, als onderdeel van een wereldwijd netwerk van onderzeekabels.

De noordelijke van de Gilbert Islands waren tussen 1941 en 1943 bezet door Japan. In de jaren '50 en '60 werden door de Britten en later de Amerikanen bij Kiritimati (Christmas Island) kernproeven in de open lucht uitgevoerd.

In 1979 verkregen de Gilbert Islands onafhankelijkheid, en werden de Republic of Kiribati genaamd. Later dat jaar trokken de Amerikanen hun territoriale claims op de andere eilanden in, zoals de Line Islands en de Phoenix Islands, die ook onderdeel werden van Kiribati. De internationale datumgrens verliep oorspronkelijk dwars door Kiribati, waardoor het westen een andere datum had dan het oosten van het land. In 1995 werd de datumgrens door Kiribati naar het oosten verschoven, waardoor hier ook de tijdzone +14 ontstond, de oostelijke eilanden van Kiribati zijn daardoor sindsdien de eerste plekken ter wereld waar het nieuwe jaar begint.

Wegennet

Het eiland Tarawa waar de helft van de bevolking woont en het meest uitgebreide wegennet is.

Kiribati heeft ongeveer 640 kilometer weg die geschikt is voor motorvoertuigen.[1]

Het wegennet van Kiribati is extreem beperkt. Dit komt omdat de eilanden atollen zijn met weinig landoppervlak. Op de bewoonde eilanden loopt meestal maar één weg die de bevolkingscentra verbindt. De wegen zijn enkelbaans en men rijdt links. Er zijn geen autosnelwegen in Kiribati. Het meest bevolkt is de atol Tarawa, waar ongeveer de helft van de bevolking woont. Hier is sprake van een wegennet, de grootste afstand die men op Tarawa kan rijden is ongeveer 35 kilometer. Een belangrijk bouwwerk is een 3 kilometer lange causeway tussen Bairiki en Betio, die in 1985 is aangelegd door Japan.[2] Bruggen zijn soms van hout. De primaire weg op Tarawa is in 2016 gerenoveerd, nadat het in slechte staat verkeerde omdat het geen onderhoud had gehad sinds de jaren '70.[3][4]

De wegen op de minder bewoonde eilanden zijn vaak onverhard. Het eiland Kiritimati heeft de grootste oppervlakte, en ligt circa 3.500 kilometer ten oosten van Bairiki. Hier is één verharde weg van de luchthaven naar het dorp London. Dit is echter onderdeel van een circa 140 kilometer lange wegverbinding die rond het hele eiland loopt, maar waarvan het overgrote deel een zandspoor is. Dit is wel de langst berijdbare weg in Kiribati. Het eiland Kiritimati ligt aanzienlijk dichter bij Hawaii dan bij de rest van Kiribati.

Er zijn geen veerdiensten tussen de meeste eilanden vanwege de onpraktisch grote afstanden. Het vervoer gaat voornamelijk per vliegtuig. Het wegbeheer is een taak van het Ministry of Information, Communicatins & Transport.[5] Er is geen onafhankelijke Highway Authority in het land,[6] vanwege de zeer geringe opgave aan daadwerkelijk wegbeheer. De taken liggen vooral bij de Kiribati Land Transport Authority (KLTA).[7] De infrastructuur op Kiribati is grotendeels door buitenlandse donoren gefinancierd en uitgevoerd.

Wegnummering

Omdat de meeste atollen maar één of twee wegen hebben, is er geen wegnummering in Kiribati.

Bewegwijzering

De bebording en weinige wegwijzers zijn naar Nieuw-Zeelands model.

Maximumsnelheid

wegtype Vmax

De maximumsnelheid in Kiribati bedraagt 40 km/h in de bebouwde kom en 60 km/h op rechte wegen elders (voornamelijk op zogenoemde causeways). In woonstraten geldt 20 km/h en in schoolzones 30 km/h.

Referenties

Wegen van Oceanië

AustraliëFijiKiribatiMarshall IslandsMicronesiëNauruNieuw-ZeelandPalauPapua New GuineaSamoaSolomon IslandsTongaTuvaluVanuatu

Amerikaans SamoaGuamHawaiiNorthern Mariana Islands, Frans-PolynesiëNieuw-CaledoniëWallis en Futuna, Cook IslandsNiuePitcairn IslandsTokelau