Lesotho

Uit Wegenwiki
(Doorverwezen vanaf Leshoto)
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Lesotho
Hoofdstad Maseru
Oppervlakte 30.355 km²
Inwonertal 2.108.000
Lengte wegennet 1.942 km
Lengte snelwegennet 0 km
Eerste snelweg nvt
Benaming snelweg nvt
Verkeer rijdt links
Nummerplaatcode LS

Lesotho, formeel het Koninkrijk Lesotho (Sotho: Muso oa Lesotho), is een klein land in het zuiden van Afrika. Het land is ongeveer ter grootte van tweederde van Nederland en telt 2 miljoen inwoners. De hoofdstad is Maseru.

Inleiding

Geografie

Lesotho is een enclave in Zuid-Afrika, en wordt aan alle kanten omgeven door dit land. Het land is sterk bergachtig, met het laagste punt op 1.400 meter. De Thabana Ntlenyana is met 3.482 meter het hoogste punt. Het land meet ongeveer 220 bij 160 kilometer en de hoofdstad Maseru ligt direct aan de grens met Zuid-Afrika. Buiten de hoofdstad zijn er geen andere plaatsen van belang. Er lopen ook geen grote rivieren door Lesotho, maar er ontspringen wel veel rivieren. Lesotho heeft een subtropisch hooglandklimaat met twee seizoenen. De maximumtemperatuur varieert van 15 °C in de winter tot 28 °C in de zomer. De meeste neerslag valt in de zomer.

Demografie

Lesotho groeide van 700.000 inwoners in 1950 naar 1,8 miljoen in 2000. De bevolking is nog ruraal, de enige stad van omvang is de hoofdstad Maseru, gelegen aan de grens met Zuid-Afrika. Andere plaatsen zijn klein van omvang. De bevolking van Lesotho bestaat uit de etnische groep Basotho, die de taal Sesotho spreekt.

Economie

Lesotho is economisch sterk verweven met Zuid-Afrika. De economie is gebaseerd op de landbouw, voor de rest werken vrouwen vaak in de textielindustrie en de mannen in mijnen in Zuid-Afrika. Lesotho is een arm land, maar heeft één van de laagste cijfers van analfabetisme in Afrika, de overheid investeert stevig in het onderwijs. De voornaamste grondstoffen zijn water en diamanten. Een groot economisch project is het Lesotho Highlands Water Project.

Geschiedenis

Het huidige land Lesotho ontstond in 1822 onder de naam Basutoland als koninkrijk. Later in de 19e eeuw raakten de inwoners in conflict met Britse en Nederlandse migranten uit de Kaapkolonie die verder landinwaarts trokken. Midden 19e eeuw waren er een serie conflicten met de Boeren, en verloren hun territorium in de laaglanden naar het westen. Het conflict eindigde toen Basutoland een Brits protectoraat werd in 1868.

Het land werd in 1966 onafhankelijk van het Verenigd Koninkrijk als het Koninkrijk Lesotho. Het land kende na onafhankelijkheid tal van staatsgrepen. De koning van Lesotho is een voornamelijk ceremoniële functie. De locatie van Lesotho maakt het land sterk afhankelijk van de economie en politiek van Zuid-Afrika.

Wegennet

De main roads (A-wegen) van Lesotho.

Lesotho heeft een netwerk dat is vastgesteld op 9.346 kilometer, waarvan 1.942 kilometer is verhard (21%). Het wegennet dat onder beheer is van de Roads Directorate beslaat 6.005 kilometer, waarvan 1.756 kilometer is verhard, 3.051 kilometer uit gravel bestaat, 1.084 kilometer een zandweg is en 113 kilometer niet meer dan sporen zijn.

Het wegennet van Lesotho is betrekkelijk dun. Er is een grote tegenstelling tussen het lager gelegen, meer agrarische en dichter bevolkte westen, en het midden en oosten van Lesotho, dat zeer bergachtig is. In het westen zijn alle A-wegen en een aantal B-wegen geasfalteerd, in de rest van het land kennen ook A-wegen nog regelmatig lange stukken slecht berijdbare gravelweg. De A1 is de enige weg die helemaal tot in het oosten van Lesotho is geasfalteerd. In het zuiden van het land is de A2-A4 verhard tot de grens met Zuid-Afrika bij Qacha's Neck, maar niet in het oosten. De A3 is de primaire route naar het oosten maar is maar tot halverwege het land verhard.

In het centrale en oostelijk deel van Lesotho voeren wegen vaak over hoge bergpassen met vaak steile trajecten. Er zijn tal van bergpassen van meer dan 2.000 meter hoogte, enkele zelfs van meer dan 3.000 meter. In de winter zijn deze bergpassen vaak lastig of onberijdbaar vanwege sneeuwval.

Het meest moderne wegennet vindt men in Maseru, waar een aantal wegen 2x2 rijstroken tellen. Echter vergeleken met Zuid-Afrika is het stadswegennet minder ontwikkeld. De A2, A6 en A9 tellen in Maseru 2x2 rijstroken over korte afstanden. De Maseru Bridge naar Zuid-Afrika is met afstand de belangrijkste grensovergang van Lesotho, hier wordt zo'n 60 procent van het totale internationale verkeer in Lesotho afgewikkeld.

In Lesotho is buiten de regio Maseru over het algemeen weinig verkeer. In de berggebieden is zeer weinig verkeer, veel lokaal transport wordt hier nog met dieren uitgevoerd. Er zijn ook geen grotere plaatsen in de berggebieden, waardoor de verkeersstromen veelal gering zijn. Lesotho ligt weliswaar midden in Zuid-Afrika, maar er voeren geen belangrijke doorgaande wegen door Lesotho. Het land kan vanaf verschillende kanten binnengereden worden, maar doorgaand verkeer in Zuid-Afrika zal niet door Lesotho rijden.

Hoofdwegen in Lesotho

A1A2A3A4A5A6A7A8A9A11A12A13A20A22A23A24A31A41


Wegbeheer

De nationale wegbeheerder van Lesotho is de Roads Directorate.[1] Het Roads Directorate is met de Roads Directorate Act van 2010 opgericht.[2] De financiering van het wegennet is vastgelegd met het Road Fund.[3] Het Road Fund is in 1995 opgericht. Het Road Fund wordt gefinancierd met de Road Maintenance Levy (brandstofaccijns), tolheffing op grensposten, voertuigregistratie en verkeersboetes.

Tolwegen

Er zijn geen reguliere tolwegen in Lesotho. Wel moet grensoverschrijdend verkeer een 'toll gate fee' betalen. In 2021 waren er 9 grensposten met tolheffing. De grensbrug bij Maseru is goed voor 60 procent van alle tolinkomsten.[4]

Geschiedenis

Wegen in Basutoland

Ten tijde van de Britse koloniale periode werd Basutoland weinig ontwikkeld. Het economische centrum van het land was de westelijke grensstreek met Zuid-Afrika, het enige deel van het land waar landbouw op grotere schaal mogelijk is. In 1965 werd gesproken over een netwerk van 385 kilometer main roads, 1.000 kilometer district roads en 650 kilometer local roads. Deze wegen waren indertijd nog onverhard. De belangrijkste wegverbinding is altijd de 'North-South Road' geweest, die parallel aan de westgrens van het land verloopt en de voornaamste agrarische regio's en grootste plaatsen verbond. In 1965 waren er slechts 2.000 motorvoertuigen in Basutoland.

De north-south road werd in 1965 aangeduid als een verbeterde gravelweg, die vooral in de jaren '50 en '60 is verbeterd. Delen van deze weg waren indertijd nog smal, bochtig en steil. Veel wegen waren indertijd alleen berijdbaar door 4x4 voertuigen. Wegen die geschikt waren voor motorvoertuigen bestonden destijds alleen in het westen van Lesotho, in het binnenland en in de bergen waren destijds nog geen wegen van enige betekenis.[5]

Wegen in onafhankelijk Lesotho

De Moteng Pass van de A1.

In 1966 werd Basutoland onafhankelijk, de naam van het land werd toen gewijzigd naar Lesotho. Bij onafhankelijkheid had Lesotho een zeer beperkt wegennet in het westen van het land, dat veelal op z'n best een verbeterde gravelweg was, veel wegen waren niet meer dan sporen die voor zware voertuigen of personenauto's onberijdbaar waren. In de tweede helft van de jaren '60 is de North-South Road (A1) verhard van Maseru naar Hlotse. Dit was de eerste langere geasfalteerde weg van Lesotho.

In de jaren '70 begon Lesotho aan een programma om zandwegen te verbeteren naar gravelwegen / all-weather roads en belangrijke wegen te asfalteren. In 1978 had Lesotho een netwerk van 1.800 kilometer geclassificeerde wegen, waarvan 13 procent was verhard (235 kilometer). Het wegennet groeide in de jaren '70 en begin jaren '80 verder, in 1983 had Lesotho 2.386 kilometer geclassificeerde weg, waarvan 405 kilometer was geasfalteerd.[6] In 1992 had Lesotho 5.000 kilometer geclassificeerde weg, waarvan 800 kilometer was verhard.[7]

In 1975 begon Lesotho met de bouw van wegen naar het oosten van het land, door de berggebieden. Prioriteit daarbij hadden de A1 via het noorden en de A3 door het midden van het land. Beide wegen voeren door zeer bergachtig terrein en waren lastig te realiseren. In 1990 kwam de geasfalteerde weg van de A1 over Moteng Pass gereed.[8] In 1997 was de A1 door de hooglanden tot aan Mokhotlong gereed.[9] Dit is de hoogstgelegen weg van Lesotho, met een skigebied dat Afriski heet. In 1982 waren er 21.000 motorvoertuigen in Lesotho.[10]

Rond de eeuwwisseling zijn er enkele wegverbeteringen in de hoofdstad Maseru uitgevoerd. In 1998 opende de A7 als bypass van Maseru,[11] echter deze weg werd vrij snel overgroeid met bebouwing. In 2001 opende de A9 als dubbelbaans bypass van de historische Kingsway in het centrum van Maseru.[12] Dit is de meest hoogwaardige weg van Lesotho en heeft ook de eerste en vooralsnog enige ongelijkvloerse kruising van het land. De grootste nieuwbouwprojecten waren de bouw van het zuidelijk deel van de A5 in 2011, waar voorheen nog geen wegverbinding was, en de A8, die in 1991 werd geopend ter ondersteuning van het Lesotho Highlands Water Project, die de bouw in één van de grootste stuwdammen van Afrika voorzag.

Wegnummering

Er zijn 4 wegnummerlagen, de A, B, C en D-wegen, wat lijkt te zijn gebaseerd op het Britse systeem. A-wegen hebben één en twee cijfers, B-wegen hebben twee en drie cijfers en C-wegen hebben drie cijfers. De D-wegen hebben 4 cijfers. Wegnummers worden in de praktijk meestal niet aangegeven, maar de wegnummers worden wel gebruikt in de communicatie.

De nummering van de A-wegen bestaat uit primaire wegen genummerd als de A1 t/m A9, met hogere nummers die zijtakken daarvan zijn. Dit is exact hetzelfde systeem als Botswana hanteert.

Main Roads

# No. route lengte
A1 Maseru – Butha-Buthe – Mokhotlong 291 km
A2 Maseru Bridge – Maseru – Mafeteng – Quthing 178 km
A3 St. Michael’s – Thaba-Tseka – Mokhotlong 258 km
A4 Quthing – Mount Moorosi – Quthing – Qacha's Nek – Thaba-Tseka 328 km
A5 St. Michael’s – Semonkong – Seforong 139 km
A6 Maseru 4 km
A7 Maseru Ring 19 km
A8 Hlotse - Lejone - Thaba-Tseka 175 km
A9 Maseru City Center Bypass 4 km
A11 Peka – Peka Bridge 5 km
A12 Maputsoe – Ficksburg Bridge 7 km
A13 Butha-Buthe - gr. Zuid-Afrika 11 km
A20 Mafeteng – Van Rooyens Gate 16 km
A22 Mokoroane – Sephapho's Gate 6 km
A23 Mohales Hoek - gr. Zuid-Afrika 4 km
A24 Alwyns Kop – Tele Bridge 10 km
A31 Molumong – Sani Pass 43 km
A41 Ha Mpiti - Qacha's Nek - gr. Zuid-Afrika 12 km

Bewegwijzering

Zie ook de SADC Road Traffic Signs Manual.

De bewegwijzering van Lesotho is gebaseerd op de SADC standaarden zoals men die ook in Zuid-Afrika aantreft, met groene wegwijzers en witte letters in het lettertype DIN 1451. In de hoofdstad Maseru hebben wegwijzers ook straatnamen bovenaan in een wit vlak met zwarte letters. Wegnummers worden niet aangegeven op wegwijzers. De bewegwijzering is in het Engels. De toepassing van bewegwijzering is minimalistisch, nogal wat kruispunten hebben geen bewegwijzering, soms ook kruispunten tussen A-wegen niet.

Maximumsnelheid

De maximumsnelheid in Lesotho volgt de SADC standaarden, van 60 km/h in de bebouwde kom, 100 km/h buiten de bebouwde kom en 120 km/h op freeways.[13] In de praktijk zijn er geen freeways in Lesotho en zijn veel wegen niet ontworpen om 100 km/h te rijden, waardoor in de praktijk de maximumsnelheid vaak 80 km/h is.

Referenties


Wegen van Afrika

AlgerijeAngolaBeninBotswanaBurkina FasoBurundiCentraal-Afrikaanse RepubliekComorenDemocratische Republiek CongoRepubliek CongoDjiboutiEgypteEquatoriaal GuineaEritreaEthiopiëGabonGambiaGhanaGuineaGuinea-BissauIvoorkustKaapverdiëKameroenKeniaLesothoLiberiaLibiëMadagaskarMalawiMaliMarokkoMauritaniëMauritiusMozambiqueNamibiëNigerNigeriaRwandaSão Tomé en PríncipeSenegalSeychellenSierra LeoneSomaliëSudanSwazilandTanzaniaTogoTsjaadTunesiëUgandaWestelijke SaharaZambiaZimbabweZuid-AfrikaZuid-Sudan