Libanon
لُبْنَان - Lubnān | |
---|---|
Hoofdstad | Beirut |
Oppervlakte | 10.452 km² |
Inwonertal | 6.859.000 |
Lengte wegennet | 6.198 km |
Lengte snelwegennet | 160 km |
Eerste snelweg | 1957 |
Benaming snelweg | ? |
Verkeer rijdt | rechts |
Nummerplaatcode | RL |
Libanon (Arabisch: لبنان, Lubnān), voluit de Libanese Republiek, is een klein land in het westen van Azië. Het land is gelegen aan de oostkust van de Middellandse Zee en telt 6,8 miljoen inwoners, en is ongeveer ter grootte van een kwart van Nederland.
Inleiding
Geografie
Libanon is gelegen aan de Middellandse Zee, grenzend aan Syrië in het noorden en oosten en Israël in het zuiden. Het land meet 200 kilometer over zijn lengteas van noord naar zuid en maximaal 75 kilometer landinwaarts van de kust. Grote delen van Libanon zijn bergachtig, tot direct aan de kust. De landinwaarts gelegen Bekaavallei is vlakker en ligt op 700 tot 1000 meter hoogte. De grootste bergketens zijn de Libanon (maximaal 3093 meter) en Anti-Libanon (maximaal 2814 meter). De 3.093 meter hoge Qurnat as Sawda' is het hoogste punt van Libanon en tevens de hele regio Levant. De bergen in het westen zijn lager maar worden gekenmerkt door veel hoogteverschillen. De lager gelegen kuststrook is veelal maar enkele kilometers breed. De kuststrook is in hogere mate verstedelijkt.
Het land heeft een Mediterraans klimaat, met hete zomers en vrij koele winters, zeker op grotere hoogte. In Libanon valt nog redelijk wat neerslag zodat cultivatie van het land op grote schaal mogelijk is. In de hoofdstad Beirut valt 825 mm regen per jaar. De gemiddelde maximumtemperatuur in Beirut varieert van 17°C in de winter tot 31°C in de zomer. In de winter valt in de bergen regelmatig sneeuw en Libanon heeft skigebieden. De meeste rivieren zijn variabel in afvoer en seizoensgebonden. De meeste wateren direct af naar de Middellandse Zee, maar een aantal stromen via de Bekaavallei naar Syrië of Israël.
Demografie
Het inwonertal van Libanon werd in 2016 geschat op 6 miljoen, maar er is sinds 1932 geen officiële census meer uitgevoerd. Libanon is cultureel het meest diverse land in het Midden-Oosten, alhoewel meer dan 90% van de bevolking Arabisch is, is het land bijna 50/50 verdeeld in moslims en christenen of druzen. De moslims zijn op hun beurt weer bijna 50/50 verdeeld in sjiïeten en soennieten. In Libanon is het Arabisch de officiële landstaal, maar het Frans wordt op vrij grote schaal gesproken als tweede taal. De jongeren spreken vaker het Engels als tweede taal.
Libanon heeft een relatief grote diaspora, met name in Latijns-Amerika. De grootste groep woont in Brazilië. Ook in Canada en de Verenigde Staten wonen betrekkelijk grote groepen Libanezen. Naar schatting wonen er ruim meer Libanezen buiten Libanon dan in het land zelf. De meeste Libanezen buiten Libanon zijn Libanese christenen. De Libanese diaspora is relatief geassimileerd in hun nieuwe landen en spreekt vaak geen Arabisch meer.
Libanon heeft twee grote steden, de hoofdstad Beirut heeft naar schatting circa 2,2 miljoen inwoners in de stedelijke agglomeratie, maar accurate cijfers ontbreken. De noordelijke stad Tripoli heeft een stedelijk gebied van circa 750.000 inwoners. In de praktijk zijn vrij grote delen van het platteland enigszins verstedelijkt door het lastige terrein.
Economie
Libanon heeft een vrije economie met relatief weinig overheidsinterventie. De economie maakt op grote schaal gebruik van de Amerikaanse dollar. De grootste exportproducten zijn mijnbouwproducten zoals goud, diamanten en juwelen. Libanon is van oudsher een handelsnatie. Bijna een vijfde van de Libanese economie bestaat uit terugzendingen van de diaspora. Libanon is in tegenstelling tot veel andere landen in het Midden-Oosten geen olie-producerend land. De bancaire sector is relatief groot. Libanon heeft tevens het grootste aandeel van het landoppervlak waar landbouw mogelijk is van alle Arabische landen. Dit is grotendeels om in de eigen voedselvoorziening te voorzien, maar fruit wordt ook geëxporteerd.
Geschiedenis
Het gebied wat nu Libanon is stond in de oudheid bekend als Kanaän. De Phoeniciërs waren een zeevarend volk dat overal in het Middellandse Zeegebied nederzettingen en handelsposten stichtte. Vanaf 64 BC kwam het gebied onder bestuur van het Romeinse Rijk te staan. Later stond het gebied onder het bestuur van het Ottomaanse Rijk. Aan het einde van de Eerste Wereldoorlog in 1918 werd het Ottomaanse Rijk opgedeeld, het gebied wat nu Libanon is kwam toen onder Frans mandaat te staan. Libanon werd in 1943 onafhankelijk van Frankrijk en kent een lange instabiele geschiedenis met buurland Israël, met grootschaliger militair conflict in 1982 en 2006. Ook intern is het in Libanon regelmatig onrustig. Tussen 1975 en 1990 vond er een burgeroorlog plaats die de reputatie van Libanon ruïneerde. Ondanks zijn kleine omvang heeft Libanon relatief grote invloed en bekendheid gehad in de wereld.
Wegennet
Het wegennet van Libanon is als gevolg van het bergachtige karakter van het land niet erg uitgebreid. De belangrijkste weg loopt langs de kust, vanaf Naqoura aan de hermetisch afgesloten grens met Israël via Saida, Beirut en Tripoli naar de grens met Syrië, richting Tartus en Latakia. Deze route is over grotere delen als expresweg uitgebouwd; van een volwaardige snelweg is nauwelijks sprake, ondanks dat men het welbekende snelwegbord wel gebruikt. Libanon heeft circa 160 kilometer expresweg, en ook de wegennetten in de grotere steden zijn redelijk ontwikkeld, met ongelijkvloerse kruisingen en tunnels onder kruispunten. Door de hoge bevolkingsdichtheid is de capaciteit echter ontoereikend en zijn met name in en rond Beirut files aan de orde van de dag. Het ontbreekt ook aan goede ringwegen, zoals bij Beirut en Tripoli. In het binnenland lopen slechts enkele wegen, waarbij de route naar Chtoura de belangrijkste binnenlandse route is. In Chtoura splitst deze weg zich in twee routes, één naar het noorden de Bekaavallei in naar Zahlé, Baalbek en uiteindelijk de grensovergang richting Homs in Syrië, en één naar het oosten naar de Syrische grens bij Anjar. Dit is tot de grens een reguliere hoofdweg, vanaf de grens loopt een autosnelweg naar de Syrische hoofdstad Damascus. Dit is de belangrijkste grensovergang van Libanon en de hoofdroute tussen Beirut en Damascus.
Door de huidige situatie in Syrië en de gesloten grens met Israël is er weinig internationaal verkeer in Libanon. Er is wel een veerverbinding tussen Tripoli en de Turkse haven Taşucu.
Wegnummering
De ééncijferige routes vormen de hoofdwegen, waarbij de routes 1 t/m 3 vanuit Beirut uitstralen. Routes 4,5,6 en 9 zijn andere hoofdwegen. De tweecijferige routes zijn minder belangrijk en gezoneerd, waarbij de zone gebaseerd is op het eerste nummer. Zone 1 is het noorden, zone 2 het midden en zone 3 het zuiden.[1]
Wegnummers worden op de bewegwijzering niet aangegeven.
Bewegwijzering
De bewegwijzering bestaat uit groene borden met witte letters op autosnelwegen en blauwe borden met witte letters op andere wegen. Het gebruikte lettertype is het Interstate Gothic.[2][3] De bewegwijzering is zowel in het Frans als het Arabisch.[4] Op autosnelwegen worden vorkborden naar Brits model gebruikt.[5] De afritborden hebben echter weer een Frans model.[6][7][8] Handwegwijzers lijken ook naar Frans model.[9]
Referenties
Wegen van Azië |
---|
Afghanistan • Armenië • Azerbeidzjan • Bahrain • Bangladesh • Bhutan • Brunei • Cambodja • China • Cyprus • Filippijnen • Georgië • India • Indonesië • Irak • Iran • Israël • Japan • Jemen • Jordanië • Kazachstan • Koeweit • Kyrgyzstan • Laos • Libanon • Maleisië • Malediven • Mongolië • Myanmar • Nepal • Noord-Korea • Oman • Oost-Timor • Pakistan • Palestijnse gebieden • Qatar • Rusland • Saudi-Arabië • Singapore • Sri Lanka • Syrië • Taiwan • Tadzjikistan • Thailand • Turkije • Turkmenistan • Uzbekistan • Verenigde Arabische Emiraten • Vietnam • Zuid-Korea |