Maestri Bridge
| Maestri Bridge | |
|---|---|
| |
| |
| Overspant | Lake Pontchartrain |
| Rijstroken | 1x2 |
| Totale lengte | 7.690 meter |
| Hoofdoverspanning | ? |
| Hoogte brugdek | ? |
| Openstelling | 18-02-1928 |
| Verkeersintensiteit | 7.900 mvt/etmaal |
| Locatie | kaart |
De Maestri Bridge is een 7,7 kilometer lange liggerbrug in de Verenigde Staten, gelegen in de staat Louisiana, ten noordoosten van New Orleans.
Kenmerken
De Maestri Bridge overspant het oostelijk deel van het Lake Pontchartrain. De brug is 7.690 meter lang en is een lage liggerbrug met twee basculebruggen als beweegbare delen. Over de brug verloopt de tweestrooks US 11 van New Orleans naar Slidell. De brug ligt zo'n 20 kilometer ten noordoosten van New Orleans. Ten oosten van de brug verloopt I-10 over de I-10 Twin Span Bridge. De Maestri Bridge heeft daardoor geen doorgaand belang. Ten westen van de brug ligt de Norfolk Southern Lake Pontchartrain Bridge, de langste spoorbrug van de Verenigde Staten.
Geschiedenis
Voorgeschiedenis
Oorspronkelijk was New Orleans alleen over land vanaf het westen bereikbaar, over wegen die parallel aan de Mississippi River verlopen. Eén van de eerste moderne wegen was de Airline Highway US 61 naar Baton Rouge. Naar het oosten en noorden was echter geen wegverbinding, het verkeer moest helemaal rond het Lake Pontchartrain rijden, en voor 1927 ook nog rond het Lake Maurepas, zodat verkeer vanuit Slidell een route van meer dan 200 kilometer moest afleggen voor wat hemelsbreed maar 40 kilometer was.
Na de opkomst van de auto trails begin 20e eeuw en de overname van de wegenbouw door de overheid kort daarna werd ook de roep om een wegverbinding naar New Orleans groter. In die periode werden vier routes uitgewerkt, de US 51 over een dam tussen het Lake Pontchartrain en Lake Maurepas die als eerste in 1927 gereed kwam, een brug dwars door het Lake Pontchartrain, waar de planvorming in 1924 van begon maar die uiteindelijk langere tijd niet tot ontwikkeling kwam, en een oostelijke verbinding over de nauwere zee-engte van het Lake Pontchartrain bij Slidell.
Aanleggeschiedenis
Er werd besloten om twee verbindingen in het oosten van Lake Pontchartrain aan te leggen, de US 11 over een directere route tussen New Orleans en Slidell, met een lange brug over open water, en de oostelijker gelegen brug over de Chef Menteur Pass, een smallere zeestraat die bij de uitgang van het Lake Pontchartrain in de Golf van Mexico ligt. De bouw van de lange brug werd in 1925 goedgekeurd en stond oorspronkelijk bekend als de Watson-Williams Toll Bridge.
Er was al enige ervaring met bruggenbouw over het Lake Pontchartrain. Al in 1884 opende de Norfolk Southern Lake Pontchartrain Bridge. Bij de Maestri Bridge werd gekozen voor twee basculebruggen, waarbij de noordelijke aansluit op het beweegbare deel van de spoorbrug, die er vlak naast ligt. De Maestri Bridge is op 18 februari 1928 opengesteld voor het verkeer.[1] Het was destijds tevens de langste betonnen brug ter wereld.
Latere ontwikkelingen
De brug was een tolbrug maar in 1930 opende de Chef Menteur Bridge van de US 90 die tolvrij was. De tolbrug ging daarom al na een jaar failliet en is vervolgens in 1938 aangekocht door de staat Louisiana. Sinds 1939 wordt de US 11 over de brug geleid en is de brug tolvrij.
De brug werd in de jaren '60 ontlast toen de eerste I-10 Twin Span Bridge werd opengesteld. Tijdens orkaan Katrina in 2005 werd de Twin Span Bridge grotendeels verwoest, maar de betonnen brug bleek veel steviger en bleef onbeschadigd en verwerkte enige maanden het doorgaande verkeer totdat de I-10 brug gerepareerd werd. In 2012 is de brug gerenoveerd.
Naamgeving
De brug is vernoemd naar Robert Maestri (1899-1974), de burgemeester van New Orleans tussen 1936 en 1946. De oorspronkelijke naam was de Lake Pontchartrain Bridge, ook wel de Watson-Williams Bridge, vernoemd naar de financierders van de brug in de jaren '20.
Verkeersintensiteiten
Dagelijks rijden 8.000 voertuigen over de Maestri Bridge.