Marshall Islands

Uit Wegenwiki
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Aolepān Aorōkin M̧ajeļ
Hoofdstad Majuro
Oppervlakte 181 km²
Inwonertal 42.000
Lengte wegennet 65 km
Lengte snelwegennet 0 km
Eerste snelweg nvt
Benaming snelweg nvt
Verkeer rijdt rechts
Nummerplaatcode MH

De Marshall Islands of Marshalleilanden (Marshallees: Ṃajeḷ) is een eilandnatie in het midden van de Pacifische Oceaan. Het land telt 42.000 inwoners en bestaat uit kleine atollen met een gezamenlijke oppervlakte van 181 km². De hoofdstad is Majuro.

Inleiding

Majuro.

Geografie

De Marshall Islands bestaan uit 29 atollen en vijf eilanden, verspreid over twee eilandgroepen, de Ratak in het oosten en de Ralik in het westen. Het ligt ten oosten van Micronesië en ten noorden van Kiribati. De eilanden liggen verspreid over ongeveer 1.300 kilometer oceaan. De atollen zijn laaggelegen riffen, vaak met lagunes in het midden, waardoor 98% van de oppervlakte van de Marshall Islands uit water bestaat, het hoogste aandeel van alle landen ter wereld. De dichtstbijzijnde grotere landmassa's zijn Papua Nieuw Guinea, 2.400 kilometer naar het zuidwesten, en Japan, 3.500 kilometer naar het noordwesten.

De atollen zijn zeer laaggelegen, gemiddeld slechts 2 meter boven zeeniveau. De atollen bestaan uit een smalle strip land met in het midden een lagune, die wel of niet in open verbinding met de oceaan staat. Sommige atollen liggen relatief dicht bij elkaar.

De eilanden liggen net ten noorden van de evenaar. Er valt het hele jaar door veel neerslag; gemiddeld 3.300 mm per jaar, variërend van rond 200 tot 350 mm per maand. Het regent in veel maanden bijna elke dag. De gemiddelde maximumtemperatuur ligt het hele jaar door rond 31°C. De Marshall Islanden worden soms wel beïnvloedt door tyfoons, maar deze trekken zelden over de eilanden.

Demografie

24 van de eilanden zijn bewoond. Bijna 80% van de inwoners wonen in de hoofdstad Majuro of in Ebeye, beide plaatsen hebben een enigszins stedelijk karakter, vanwege de geringe bebouwbare oppervlakte zijn woningen dicht op elkaar gebouwd.

Het inwonertal van de Marshall Islands piekte op 53.000 in de census van 2011 maar was gekrompen naar 42.000 in 2021, vanwege migratie, voornamelijk naar de Verenigde Staten, waar een vrije associatie mee is en inwoners visumvrij kunnen reizen. Dit was de eerste krimp in de geschiedenis van de eilanden.[1]

De Marshallese bevolking is van Micronesische afkomst. De officiële talen zijn het Engels en het Marshallees, dat beiden wijdverspreid gesproken worden. Het Marshallees is de meest gesproken taal van alle Micronesische talen. Het Marshallees wordt geschreven in het Latijnse alfabet, maar heeft een groot aantal letters met cedilles en macrons. In veel digitale schriften wordt een vereenvoudigd maar inaccurate vorm van Marshallees gebruikt.

Economie

De Marshall Islands zijn maar weinig ontwikkeld, het nominale BBP per inwoner ligt op $ 3.900. De eilanden hebben vrijwel geen grondstoffen, behalve visserij, met name tonijn. De landoppervlak is niet geschikt voor landbouw, behalve op kleine schaal tropisch fruit. Bijna alle goederen moeten worden geïmporteerd. De Marshall Islands zijn wereldwijd vooral bekend als land van registratie voor schepen, het heeft na Panama de grootste vloot ter wereld die onder de vlag van de Marshall Islands vaart. De economie draait vrijwel volledig op Amerikaanse financiële steun.

Geschiedenis

De eerste mensen die op de Marshall Islands neerstreken waren Austronesiërs die van de Solomon Islands kwamen. De eilanden werden al in 1526 voor het eerst gezien door een Spaanse ontdekkingsreiziger. De Britse kapitein John Marshall landde op de eilanden in 1788, het land is naar hem vernoemd. Midden 19e eeuw begon een periode van westerse invloed, eerst door Amerikaanse kerken en daarna door Duitse bedrijven. In 1875 verdeelden de Britten en Duitsers de westelijke Pacific op in invloedsgebieden, waarbij de Marshall Islands onder Duitse invloed zouden komen te staan. In 1885 werd het formeel een Duits protectoraat.

In 1914 voerde Japan een invasie uit op de noordelijke eilanden, aan het einde van de Eerste Wereldoorlog werden de eilanden in 1919 afgestaan door Duitsland aan Japan. Vanwege de grote afstand tot Japan was de Japanse overheersing enigszins beperkt. Eind jaren '30 bouwde Japan enkele militaire vliegbases op de Marshall Islands. In 1944 voerde de Verenigde Staten een invasie uit op de eilanden om de Japanners te verdrijven uit de Pacific.

Na de Tweede Wereldoorlog werden de Marshall Islands door de Verenigde Staten bestuurd als onderdeel van het 'Trust Territory of the Pacific Islands'. Tussen 1946 en 1958 werden 67 kernproeven gehouden op een aantal van de atollen. In 1979 kregen de Marshall Islands zelfbestuur en werden in 1986 formeel onafhankelijk van de Verenigde Staten. In dat jaar sloot het land een vrije associatie-verdrag met de Verenigde Staten. Sindsdien migreerden veel Marshallezen naar de Verenigde Staten, wat sterk toenam in de periode 2010-2020.

Wegennet

Het wegennet van de Marshall Islands is extreem beperkt, er is slechts 65 kilometer weg. Als een gebied dat voormalig Amerikaans territorium was, rijdt men rechts. Er is enig verkeer op Majuro, waar bijna de helft van de bevolking woont. Er zijn geen autosnelwegen op de Marshall Islands. De wegen zijn doorgaans smal en hebben geen wegmarkering. Op de andere atollen zijn doorgaans geen of slechts één weg. Er zijn geen echte kunstwerken zoals bruggen in de Marshall Islands.

Majuro

De hoofdstad Majuro ligt op het gelijknamige atol Majuro. Er loopt een grotendeels verharde weg over de smalle strip land rond de zuid- en oostkant van het Atol, de maximaal te berijden afstand bedraagt circa 50 kilometer. Op enkele delen loopt deze weg over landtongen die maar enkele meters breed zijn. De weg voert langs de luchthaven van Majuro en de weg heeft door het centrum van Majuro gescheiden rijbanen met een middenberm, maar geen 2x2 rijstroken. Op Majuro is enig autoverkeer, er rijden circa 2.500 motorvoertuigen op Majuro rond, die grotendeels van dezelfde weg gebruik maken.

Ebeye

Ebeye is de tweede stad van de Marshall Islands, gelegen op het atol Kwajalein. Dit atol bestaat uit verschillende eilanden, waarvan enkele bewoond zijn. Ebeye zelf is dichtbebouwd en heeft verharde wegen. Op 3 kilometer afstand van Ebeye ligt het Bucholz Army Airfield, een Amerikaanse basis die vrij omvangrijk is. Het is niet over land bereikbaar vanaf Ebeye zelf, dit kan alleen per schip. De grootste afstand die op Ebeye afgelegd kan worden is 10 kilometer, maar buiten de bebouwde kom van Ebeye is de doorgaande weg onverhard.

Wegnummering

Er is geen wegnummering in de Marshall Islands.

Bewegwijzering

Er is waarschijnlijk geen bewegwijzering in de Marshall Islands, daar de meeste eilanden maar één bevolkingscentrum hebben. De wegen hebben wel Amerikaanse bebording.

Maximumsnelheid

wegtype Vmax

De maximumsnelheid in de Marshall Islands is vastgelegd in de Motor Traffic Act 1986.[2] De maximumsnelheid bedraagt 25 mph (40 km/h) in de bebouwde kom en 40 mph (60 km/h) buiten de bebouwde kom. Er zijn echter zeer weinig wegen buiten de bebouwde kom die verhard zijn.

Referenties

Wegen van Oceanië

AustraliëFijiKiribatiMarshall IslandsMicronesiëNauruNieuw-ZeelandPalauPapua New GuineaSamoaSolomon IslandsTongaTuvaluVanuatu

Amerikaans SamoaGuamHawaiiNorthern Mariana Islands, Frans-PolynesiëNieuw-CaledoniëWallis en Futuna, Cook IslandsNiuePitcairn IslandsTokelau