Mauritanië

Uit Wegenwiki
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
موريتانيا‎ Mūrītāniyā
Hoofdstad Nouakchott
Oppervlakte 1.030.700 km²
Inwonertal 4.615.000
Lengte wegennet 4.958 km
Lengte snelwegennet 0 km
Eerste snelweg nvt
Benaming snelweg nvt
Verkeer rijdt rechts
Nummerplaatcode RIM[1]

Mauritanië (Arabisch: موريتانيا, Mūrītānyā), formeel de Islamitische Republiek Mauritanië (الجمهورية الإسلامية الموريتانية, al-Jumhūrīyah al-Islāmīyah al-Mūrītānīyah) is een groot land in het westen van Afrika. Het land is circa 26 keer zo groot als Nederland en telt 4,6 miljoen inwoners. De hoofdstad is Nouakchott.

Inleiding

Geografie

Mauritanië is een groot land in het westen van Afrika, gelegen aan de Atlantische Oceaan. Het land grenst kloksgewijs aan Marokko (Westelijke Sahara), Algerije, Mali en Senegal. Het land meet maximaal 1100 kilometer van west naar oost en 1300 kilometer van noord naar zuid. De hoofdstad Nouakchott ligt iets landinwaarts in het westen van het land.

Grote delen van Mauritanië bestaat uit woestijn, onderdeel van het westelijke deel van de Sahara. Alleen het uiterste zuiden heeft een iets meer gecultiveerd karakter. Zandduinen kruipen de hoofdstad Nouakchott in. De rivier de Senegal vormt de grens met het gelijknamige land, dit is het enige deel van Mauritanië waar op enige schaal landbouw mogelijk is. Mauritanië is relatief vlak, met grote zandwoestijnen en her en der rotsig terrein met lage kliffen. Er zijn een aantal lage plateaus dat tussen 300 en 500 meter ligt. De 915 meter hoge Kediet ej Jill is het hoogste punt van Mauritanië.

Nagenoeg het hele land heeft een heet woestijnklimaat met nagenoeg geen neerslag. De gemiddelde maximumtemperatuur in Nouakchott varieert van 29 °C in de winter tot 37 °C in de zomer. Er valt amper 100 mm neerslag per jaar, waarvan het grootste deel in augustus en september valt.

Demografie

Mauritanië had in 1950 slechts 700.000 inwoners, het resultaat van een grotendeels onbewoonbare woestijn. Dit groeide naar 2,7 miljoen in 2000 en ruim 4 miljoen omstreeks 2020. De bevolkingsgroei groeit, vooral in en rond de hoofdstad Nouakchott, die 1 miljoen inwoners telt, bijna een kwart van de totale Mauritaanse bevolking. De enige andere plaats met meer dan 100.000 inwoners is Nouadhibou.

De bevolking van Mauritanië wordt opgedeeld in drie primaire groepen, de Bidhan, Moren en Haratin. De meeste zijn van Arabisch-Berberse afkomst. Het Arabisch is de officiële taal van Mauritanië. Het Frans wordt veel gesproken in de media en door het meer opgeleide deel van de bevolking.

Economie

Mauritanië is rijk in grondstoffen maar is een arm land met een zeer laag BBP per inwoner. De bevolking was van oudsher nomadisch maar vanwege de droogte en verwoestijning zijn zij vooral rond Nouakchott gaan wonen. IJzererts is goed voor circa 50% van de export, het land exporteert op kleine schaal ook olie. De ijzererts wordt in mijnen bij Zouérat gewonnen en per spoor naar een terminal in Nouadhibou vervoerd. Dit is van oudsher de primaire vissershaven, maar heeft verder weinig moderne havenfaciliteiten. In 1986 opende de eerste diepzeehaven van Nouakchott, waarmee het land makkelijker kan importeren en exporteren, zeker in combinatie met de bouw van een verharde weg naar Mali, waardoor de haven van Nouakchott ook één van de exportroutes van Mali is.

Geschiedenis

De Berbers vormden de traditionele stammen in deze regio. Eind 19e eeuw begon Frankrijk het gebied te koloniseren vanuit Senegal. Vanaf 1920 was het gebied onderdeel van Frans-West-Afrika, eerst als protectoraat, later als kolonie. In de koloniale periode was 90% van de bevolking nomadisch en het gebied had eigenlijk geen echte steden of infrastructuur. De hoofdstad onder de Franse periode was Saint-Louis, wat na onafhankelijkheid echter in Senegal kwam te liggen. In 1960 werd Mauritanië onafhankelijk van Frankrijk en werd Nouakchott de nieuwe hoofdstad, dat indertijd amper meer dan een fort was.

Sinds onafhankelijkheid heeft Mauritanië grote economische problemen. Door verwoestijning moesten de nomaden hun levensstijl opgeheven en gingen vooral rond de hoofdstad Nouakchott wonen, die snel groeide maar weinig infrastructuur en faciliteiten had. Mauritanië had ook een conflict in het grensgebied met Senegal in de jaren '80. Het land werd lange tijd beschouwd als een dictatuur waar slavernij nog veel voorkwam. Het land kende staatsgrepen in 2005 en 2008. In 2019 was de eerste vreedzame overdracht van de macht na parlementsverkiezingen.

Wegennet

Het netwerk van verharde wegen in Mauritanië (stand: 2022).

Mauritanië had lange tijd amper een wegennet, maar met name sinds 2000 is het netwerk van geasfalteerde wegen flink uitgebreid, zodat de meeste regio's inmiddels per asfaltweg bereikbaar zijn. Het verharde wegennet is circa 5.000 kilometer lang, waarvan de N1 t/m N4 het leeuwendeel uitmaken.

Het moeilijke klimaat maakt het onderhouden van het wegennet problematisch. In de jaren 2000 is de weg van Nouakchott naar de noordelijke havenstad Nouadhibou verhard. Vanuit Nouakchott kan men vier richtingen op, de N4 naar Nouadhibou in het noorden, de N2 naar Rosso in het zuiden, de N1 naar Atâr en de N3 richting Kiffa. De verharde weg loopt tot aan de grens met Mali in het uiterste zuidoosten. In het midden, oosten en noorden zijn in het geheel geen wegen. Grote delen van het territorium van Mauritanië hebben geen wegen, dieper in de Sahara zijn ook geen pistes ontwikkeld.

Nouakchott

Het wegennet in Nouakchott is niet erg ontwikkeld, maar in het centrum zijn de meeste wegen verhard. Een probleem zijn wandelende zandduinen, die niet alleen wegen, maar hele wijken overspoelen. Door Nouakchott lopen een aantal 2x2 wegen, die elkaar door middel van rotondes kruisen. Tankstations komen zelfs in de woestijn voor. In 2016 opende de eerste ongelijkvloerse kruising van het land, tussen de N2 en de nieuwe luchthaven ten noorden van Nouakchott. Hier ligt een 27 kilometer lange weg met 2x2 rijstroken, dat geldt als de meest moderne weg van Mauritanië. In 2018 werd gesproken over de bouw van de eerste flyover op een rotonde op de N2 in het zuiden van Nouakchott,[2] die in 2022 in uitvoering was.

Geschiedenis

Tijdens de Franse koloniale periode werd geen netwerk van wegen aangelegd. De Franse koloniale periode begon in 1904 maar beperkte zich initieel alleen tot de oever van de rivier de Sénégal. Pas in 1920 werd Mauritanië officieel een kolonie. In de Franse koloniale periode was de bevolking voor meer dan 90 procent nomadisch, er waren vrijwel geen plaatsen met meer dan een paar duizend inwoners. Verkeer was er nagenoeg niet, er waren lange tijd geen industriële assets. In 1952 begon de delving van ijzererts bij Zouérat, dit was één van de eerste plaatsen waar enige infrastructuur werd aangelegd.

Bij onafhankelijkheid in 1960 had Mauritanië maar twee wegen, die als piste werden aangeduid, de weg van Nouakchott naar de grens met Algerije in het noorden van het land, en de weg van Nouakchott via de zuidgrens naar Néma in het zuidoosten van het land. Mauritanië had in die tijd minder dan 1 miljoen inwoners, die voor vier-vijfde nomadisch waren. Maar 7 procent van de bevolking leefde indertijd in een stedelijk gebied. Nouakchott was in die tijd feitelijk niet meer dan een fort. Tussen 1960 en 1963 is de 704 kilometer lange spoorlijn van Zouérat naar de haven van Noaudhibou aangelegd, de eerste infrastructurele asset van betekenis in Mauritanië.

Tussen 1960 en 2008 is 3.348 kilometer weg geasfalteerd, gemiddeld 70 kilometer per jaar. Tegen 1970 had Mauritanië circa 250 kilometer verharde weg. De eerste langere verharde wegen kwamen kort na elkaar gereed, in 1970 de N2 tussen Nouakchott en Rosso en in 1971 de N1 tussen Noaukchott en Akjoujt.[3] Het verharde wegennet groeide naar 414 kilometer in 1973, circa 850 kilometer tegen 1980 en 1.586 kilometer in 1986. De focus lag in de tweede helft van de jaren '70 en begin jaren '80 vooral op de bouw van de N3 vanaf Nouakchott landinwaarts naar Kiffa. In 1985 was de N3 tot aan Néma volledig verhard, dit was een 1.100 kilometer lange verharde weg. In 1997 had Mauritanië 2.065 kilometer verharde weg, wat in 2006 gegroeid was naar 2.971 kilometer.[4]

Voor 2000 waren er maar heel weinig auto's in Mauritanië. Het wagenpark besloeg nog geen 7.000 personenauto's in 1997. Dit groeide in de periode 2000-2010 echter relatief snel naar ruim 100.000 personenauto's, veelal import van oude auto's uit Europa.

Daarna is flink in het wegennet geïnvesteerd. De focus lag indertijd op de verlenging van de N1 van Akjoujt naar Atar. Tussen 2009 en 2013 is 1.038 kilometer weg aangelegd. De focus lag in die tijd op de N4 van Nouakchott naar Nouadhibou en de bouw van diverse verharde wegen in het zuiden van het land, waaronder een lange verbinding parallel aan de Senegalese grens tot Bakel. Ook werd landinwaarts een verharde weg naar Tidjkikja aangelegd. In 2014 beschikte Mauritanië over 11.000 kilometer weg, waarvan 4.958 kilometer was geasfalteerd, 972 kilometer all-weather zandweg en 5.070 kilometer piste.[5]

In 2022 werden PPS projecten ter waarde van $ 4,7 miljard aangekondigd. Dit betrof onder meer de bouw van een 136 kilometer lange autosnelweg tussen Nouakchott en Boutilimit.[6][7]

Wegbeheer

Het wegennet in Mauritanië wordt beheerd door het Etablissement des Travaux d’Entretien Routier (ETER) dat in 2020 werd opgericht.[8][9] De voorganger was het Etablissement National de l’Entretien Routier (ENER) dat in 1994 is opgericht.

Autoroutes

In juni 2022 werd een aanbesteding uitgeschreven voor een bouw van een 136 kilometer lange autoroute met tolheffing met 2x2 rijstroken tussen Nouakchott en Boutilimit.[10][11] Deze autosnelweg moet parallel aan de N3 verlopen.

Routes nationales

Routes nationales in Mauritanië

N1N2N3N4


Tolwegen

In Mauritanië wordt op de belangrijke hoofdwegen tol geheven. In 2011 is hiertoe de autorité de régulation et d'organisation des transports routiers (AROTR) opgericht.

Wegnummering

Het wegennet is opgedeeld in routes nationales en routes regionales. Het wegennet is in 1968 officieel geclassificeerd.[12] De N-wegen lopen voornamelijk vanuit de hoofdstad Nouakchott. De R-wegen lopen in nummering oostwaarts op.

Routes

Er zijn vier routes nationales bekend, mogelijk zijn er meer genummerde wegen.

# No. route lengte
N1 Nouakchott - Akjoujt - Atar - F'derik - grens Algerije 1.580 km
N2 Nouakchott - Rosso - grens Senegal 205 km
N3 Nouakchott - Kiffa - Néma 1.100 km
N4 Nouakchott - Nouadhibou 480 km

Bewegwijzering

Er is weinig bekend over de bewegwijzering, maar witte borden met zwarte letters worden gebruikt, in het Engels en Arabisch. De bewegwijzering en bebakening van de wegen is naar Frans model.

Referenties


Wegen van Afrika

AlgerijeAngolaBeninBotswanaBurkina FasoBurundiCentraal-Afrikaanse RepubliekComorenDemocratische Republiek CongoRepubliek CongoDjiboutiEgypteEquatoriaal GuineaEritreaEthiopiëGabonGambiaGhanaGuineaGuinea-BissauIvoorkustKaapverdiëKameroenKeniaLesothoLiberiaLibiëMadagaskarMalawiMaliMarokkoMauritaniëMauritiusMozambiqueNamibiëNigerNigeriaRwandaSão Tomé en PríncipeSenegalSeychellenSierra LeoneSomaliëSudanSwazilandTanzaniaTogoTsjaadTunesiëUgandaWestelijke SaharaZambiaZimbabweZuid-AfrikaZuid-Sudan