Minneapolis-St. Paul

Uit Wegenwiki
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
De skyline van Minneapolis met de I-35W.

Minneapolis is de grootste stad in de staat Minnesota in de Verenigde Staten. Samen met de hoofdstad St. Paul vormen beiden steden de Twin Cities, een agglomeratie met 3.712.000 inwoners (2023). Minneapolis telt 425.000 inwoners en St. Paul telt 303.000 inwoners.

Inleiding

Ligging

Minneapolis ligt in het oosten van de staat Minnesota, niet ver van de grens met Wisconsin. De agglomeratie is gelegen in vlak prairieland dat op de overgang ligt tot het meer beboste noordoosten van Minnesota. De agglomeratie is gelegen aan de Mississippi River, waarbij de Minnesota River bij Fort Snelling tussen beide steden in de Mississippi River stroomt. De Mississippi River stroomt dwars door het stedelijk gebied, de centra van Minneapolis en St. Paul zijn er beiden aan gelegen. De Minnesota River stroomt door de zuidelijke suburbs van Minneapolis. Aan de oostrand van het stedelijk gebied vormt de St. Croix River de grens met Wisconsin, deze rivier stroomt ook in de Mississippi River.

In de omgeving van Minneapolis en St. Paul liggen veel meren. De Mississippi River kent ook stuwdammen en daardoor ook stuwmeren. De agglomeratie Minneapolis-St. Paul kent weinig natuurlijke hoogteverschillen, behalve in de directe omgeving van de Misssissippi River, waarbij de rivier een dal met soms steile hellingen vormt, maar de hoogteverschillen bedragen veelal niet veel meer dan 30 meter.

Het stedelijk gebied meet ongeveer 60 kilometer van west naar oost en 70 kilometer van noord naar zuid. De centra van Minneapolis en St. Paul liggen 14 kilometer uit elkaar. Beide steden hebben een vrij omvangrijk suburbaan gebied, dat met name naar het noorden en oosten ook een exurbaan gebied vormt met lagere dichtheden.

Minneapolis heeft een vochtig landklimaat met warme tot hete zomers, maar ook koude tot zeer koude winters. In de winter valt veel sneeuw. De gemiddelde maximumtemperatuur varieert van -5 °C in de winter tot 29 °C in de zomer, maar temperaturen van meer dan 35 °C komen periodiek in de zomer ook voor. De winternachten kunnen bitterkoud zijn, met temperaturen onder de -20 °C, incidenteel zelfs onder de -30 °C. Daarmee is Minneapolis-St. Paul de koudste grote stedelijke regio van de Verenigde Staten.

Economie

Minneapolis-St. Paul is de tweede economie van de Amerikaanse Midwest, na dat van Chicago. De agglomeratie heeft relatief weinig zware industrie, maar wel veel lichte industrie, vooral gebaseerd op logistiek en transport, evenals voedselverwerking. Minneapolis is een belangrijk spoorknooppunt voor transport van grondstoffen uit het noorden van de Verenigde Staten naar het zuiden en oosten van het land, zoals olie, kolen, graan en andere landbouwproducten. Zowel Minneapolis als St. Paul hebben een zakencentrum, waarbij dat van Minneapolis een stuk groter is. Cargill is het grootste private bedrijf in de Verenigde Staten dat in de regio Twin Cities zijn hoofdkantoor heeft, namelijk in de suburb Minnetonka. Relatief veel grote bedrijven in de regio zijn gebaseerd op voedselproductie, omdat Minneapolis aan de rand van de belangrijkste landbouwregio van de Verenigde Staten ligt.

Demografie

Minneapolis kende zoals veel steden in het noorden van de Verenigde Staten een vrij sterke bevolkingskrimp in de centrumstad. In 1950 telde de stad 522.000 inwoners, wat daalde naar 368.000 in 1990, en sindsdien langzaam weer groeit, met een kort durende groeispurt tussen 2010 en 2020. In St. Paul gebeurde hetzelfde, met 313.000 inwoners in 1960 wat kromp naar 270.000 in 1980 en sindsdien weer wat hersteld is. De suburbs rond de Twin Cities groeien echter nog steeds vrij snel. De laatste decennia groeit de stedelijke regio met ongeveer 10% per decennium. Tussen 2000 en 2020 groeide de stedelijke regio met 660.000 inwoners.

De regio was lange tijd relatief blank, met weinig migranten. In 1970 was Minneapolis 93% blank. Dit daalde naar 60% in 2010 en 58% in 2020. Na 1970 groeide de zwarte bevolking vanwege de neergang van de zware industrie van de Rust Belt, een probleem waar Minneapolis niet mee te maken had, en veel African Americans migreerden nadien naar Minneapolis. Het aandeel Hispanics groeide sterk tussen 2000 en 2010, maar de bevolkingssamenstelling is tussen 2010 en 2020 relatief weinig gewijzigd.

In de regio Minneapolis-St. Paul wonen betrekkelijk veel Hmong, een volk uit Zuidoost-Azië, grotendeels gemigreerd uit Laos na 1975. St. Paul heeft het grootste aandeel Hmong van alle steden in de Verenigde Staten, met 10% van de bevolking. De sociaal-economische status van de Hmong is lager dan andere Aziatische bevolkingsgroepen in de Verenigde Staten.

Geschiedenis

In 1803 werd het land ten westen van de Mississippi River gekocht van Frankrijk, dit stond bekend als de Louisiana Purchase. In 1819 werd Fort Snelling gesticht, een Amerikaanse legerbasis bij de samenvloeiing van de Mississippi en Minnesota Rivers. St. Paul was de eerste van de Twin Cities die gesticht werd in 1854. Minneapolis werd in 1856 gesticht en in 1867 een stad, het zijn daarmee jonge steden. De regio groeide in eerste instantie door de bosbouw, hout werd gekapt in de bossen van het noorden van Minnesota, in Minneapolis verwerkt en vervolgens over de Mississippi River vervoerd naar markten in het zuiden en oosten van de Verenigde Staten.

Later in de 19e eeuw werden de spoorwegen gebouwd en grote hoeveelheden landbouwproducten werden per trein vanuit het westen naar Minneapolis vervoerd en vanaf daar verder naar andere markten. Minneapolis was een belangrijk centrum van de Amerikaanse graanverwerking. Bloem was ook een product dat een grote rol speelde in de tweede helft van de 19e eeuw. In 1900 had Minneapolis ruim 200.000 inwoners en St. Paul had 163.000 inwoners. Beide steden waren indertijd dus bijna even groot, maar Minneapolis groeide sterker in de eerste helft van de 20e eeuw, met een piek van 521.000 inwoners in 1950, vergeleken met 311.000 in St. Paul. Beide steden begonnen nadien aan een langdurige bevolkingskrimp, veel inwoners verhuisden naar de suburbs.

Tussen 1958 en 1963 werd het centrum van Minneapolis significant gereconstrueerd, waarbij ongeveer 40 procent van het centrum is gesloopt. Veel historische architectuur ging hierbij verloren. In de jaren '60 werd in St. Paul ook een deel van de centrale delen van de stad gesloopt voor stadsvernieuwing en de bouw van Interstate Highways.

Minneapolis en St. Paul hebben de deïndustrialisatie van de jaren '70 beter doorstaan dan de traditionele Rust Belt steden, maar beide steden hadden relatief weinig zware industrie. Het stedelijk gebied bleef zich ontwikkelen op het gebied van high tech, de financiële sector en ICT.

Wegennet

Het snelwegennet van de Twin Cities.

De agglomeratie kent een behoorlijk uitgebreid snelwegennet. De I-35 splitst zich ter hoogte van de Twin Cities in de I-35W en I-35E die ten noorden van de stad weer samenkomen. De I-35W loopt door Minneapolis, de I-35E door St. Paul. De I-94 vormt een oost-westroute die vanuit het noordwesten komt en via de centra van Minneapolis en St. Paul naar het oosten loopt. De I-494 en I-694 vormen samen een 120 kilometer lange ringweg. De I-394 vormt de westelijke uitvalsweg vanaf Minneapolis. Dit snelwegennet wordt aangevuld door een aantal US Highways die in de agglomeratie als snelweg zijn uitgebouwd, zoals de US 10 in het noorden en zuidoosten van de agglomeratie, de US 12 in het uiterste westen, de US 52 vanaf St. Paul naar het zuiden, de US 169 vormt een noord-zuid in het westen van de stad en de US 212 vormt een korte snelweg in het zuidwesten van het stedelijk gebied. Daarnaast zijn er een aantal State Routes als snelweg uitgebouwd.

Het snelwegennet is vrij dicht, maar telt meestal niet meer dan 2x2 rijstroken. Een aantal trajecten, zoals de Interstate Highways zijn vaak wat beter uitgebouwd met 2x3 of 2x4 rijstroken. Meer dan dat is een zeldzaamheid. In augustus 2007 stortte de I-35W brug in ter hoogte van Minneapolis. Deze is weer opnieuw opgebouwd, maar in de tussentijd lag het verkeer goed overhoop doordat de 2x2 SR-280 als omleidingsroute werd gebruikt.

Lijst van freeways

weg lengte[1] eerste opening laatste opening max AADT 2012
63 km 1962 1990 201.000
67 km 1960 1976 260.000
61 km 1965 1985 260.000
15 km 198x 1991 137.000
69 km 1959 1985 160.000
50 km 1962 1970 224.000
45 km 197x 1999 90.000
6 km 197x 197x 77.000
23 km 197x 2004 73.000
51 km 196x 2006 93.000
26 km 1971 2008 105.000
16 km 196x 197x 89.000
23 km 1967 2004 106.000
17 km 196x 1980 87.000
24 km 196x 2005 131.000
6 km ? ? 54.000
13 km 1986 2011 81.000

Geschiedenis

De Twin Cities heeft een relatief jong snelwegennet. Het was de grootste agglomeratie in de Verenigde Staten waar voor 1960 geen enkele snelweg was. De agglomeratie telde toen al bijna 2 miljoen inwoners. Toen het Interstate Highway-systeem in 1956 gecreëerd werd, werd in Minneapolis niet voortvarend gestart met de bouw van de snelwegen. Gedurende de jaren 60 zijn de eerste links aangelegd, maar het stedelijk gebied had nog een omvangrijk aantal ontbrekende schakels, en de bouw van veel snelwegen liep vertraging op tot diep in de jaren 70. De enige snelweg die wel enigszins volgens schema werd opengesteld was de I-694. Zo had de I-35W nog een ontbrekende schakel in Minneapolis tot 1976 en de I-35E in St. Paul tot 1990. In 1983 opende pas de laatste schakel van de I-94 in het noorden van Minneapolis. Ook de ringstructuur liep vertraging op, de I-494 was pas in 1985 gereed. De meeste andere snelwegen zijn gebouwd door bestaande boulevards om te bouwen tot snelweg. Dit gebeurde al vanaf midden jaren 60, maar er was pas vanaf eind jaren 80 sprake van een omvangrijk voorstedelijk netwerk. Vanaf de jaren 90 zijn weinig nieuwe snelwegen meer geopend, de meest prominente nieuwe snelwegen waren de US 169 rond Shakopee en de State Route 610 in Brooklyn Park. Wel zijn een aantal snelwegen en bruggen verbreed, meest prominent de 10-strooks Watoka Bridge in de I-494 in South St. Paul. In 2007 stortte de I-35W Mississippi River bridge tijdens de spits in. Deze brug was één van de belangrijkste in de regio, wat tot omvangrijke verkeersproblemen leidde totdat een vervangende brug in 2008 in recordtempo werd gebouwd.

Congestie

De meeste snelwegen ten westen en zuiden van Minneapolis hebben een hoge I/C-waarde, met 90.000 tot 120.000 voertuigen op 2x2 rijstroken. Dit geldt met name voor de I-94 door Brooklyn Park, de westelijke helft van de I-494 en diverse andere snelwegen in dit gedeelte van de stad. Rondom St. Paul speelt dit iets minder omdat hier wat minder suburbs zijn. Opvallend is dat in de regio veel snelwegen slechts 2x2 rijstroken tellen, alhoewel de dichtheid van het snelwegennet dit probleem compenseert. Nogal wat freeways zijn omgebouwde stadsboulevards.

Wanneer er een brug of weg wordt verbreed of vervangen wordt dit meestal wel vrij ruim gedaan, zoals de brug I-35W die met de vervanging van 2x3 naar 2x5 rijstroken ging en de brug van de I-494 over de Mississippi River die van 2x2 naar 2x5 rijstroken ging. De SR-100 is verbeterd van een 2x2 hoofdweg met verkeerslichten naar een snelweg met 2x3 rijstroken. Er zijn plannen om de ringweg geheel naar 2x3 rijstroken te verbreden.

In de agglomeratie staan talloze toeritdoseerinstallaties, namelijk 433 stuks.[2] De eerste toeritdosering werd al in 1969 geplaatst, slechts 10 jaar na de openstelling van de eerste freeway. In 2000 is er een onderzoek uitgevoerd naar de gevolgen van het geheel uitzetten van die zogenaamde "Ramp Meters". Wanneer de TDI's uitstonden nam de verkeersintensiteit met 9% af, namen de reistijden met 22% toe en daalden de snelheden met 7% en nam het aantal ongevallen toe met 26%.

Referenties

  1. lengte binnen het stedelijk gebied
  2. Ramp Meters | dot.state.mn.us
Freeways in Minneapolis-St. Paul

Interstate 35Interstate 94Interstate 394Interstate 494Interstate 694

US 10US 12US 52US 169US 212

SR-36SR-62SR-77SR-100SR-280SR-312SR-610