Mongolië

Uit Wegenwiki
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Монгол улс - Mongol uls
Hoofdstad Ulaanbaatar
Oppervlakte 1.564.116 km²
Inwonertal 3.458.000
Lengte wegennet 12.025 km
Lengte snelwegennet 32 km
Eerste snelweg 2019
Benaming snelweg хурдны зам
Verkeer rijdt rechts
Nummerplaatcode MGL

Mongolië (Mongools: Монгол Улс, Mongol Uls) is een groot land in Azië. Het land telt ruim 3 miljoen inwoners en is 40 keer zo groot als Nederland. De hoofdstad is Ulaanbaatar.

Inleiding

Geografie

De A0306 nabij Ölgii in het uiterste westen van Mongolië.

Mongolië is een zeer groot land, ingeklemd tussen de nog grotere landen China en Rusland. Het land meet 2.400 kilometer van oost naar west en maximaal 1.100 kilometer van noord naar zuid. De hoofdstad Ulan Bator of Ulaanbaatar ligt redelijk centraal in de oostelijke helft van het land. Andere grote steden van belang zijn er niet. De stad telt 1,1 miljoen inwoners of ruim een derde van de totale bevolking van het immense land. Het zuiden van Mongolië bestaat uit de Gobiwoestijn, met koude en bergachtige gebieden in het noorden en westen. Grote delen van het land bestaan uit steppe. De Khüiten Peak is met 4.374 meter het hoogste punt van Mongolië. Het land kent een aantal grotere meren, met name in het noordwesten van het land. Het klimaat van Mongolië is continentaal, met zeer koude winters en warme zomers. Over het algemeen valt er weinig neerslag.

Demografie

Het inwonertal van Mongolië is maar traag gegroeid, van 650.000 inwoners tijdens de eerste census van 1918 naar 2,6 miljoen in 2007. Tegenwoordig wordt het inwonertal geschat op circa 3,4 miljoen. Het geboortecijfer van Mongolië daalde extreem vanaf de jaren '90.

Etnische Mongolen vormen circa 95% van de bevolking van het land, daarnaast vormen Turkse volkeren zoals de Kazakken en Tuvanen de resterende 5%. Er zijn zeer kleine groepen Russen, Chinezen, Koreanen en Amerikanen in het land.

In Mongolië spreekt men het Mongools, een taal zonder veel verwantschap met andere talen. De taal wordt geschreven in twee schriften, het Mongoolse schrift en het Cyrillische schrift, dat in de jaren '40 onder Sovjet-invloed werd geïntroduceerd. In het verleden is het Mongools ook enige tijd in het Latijnse schrift geschreven. Het Mongoolse schrift is verticaal, dit maakt het Mongools lastig in hedendaagse toepassingen, waardoor het Cyrillische schrift meer gebruikt wordt.

Economie

Mongolië is rijk aan grondstoffen, die echter maar op relatief beperkte schaal geëxporteerd worden, mede vanwege de grote afstand tot diepzeehavens. Kolen, ijzererts, koper, goud en andere grondstoffen zijn de primaire exportproducten van het land. Een groot deel van de landelijke economie is echter gebaseerd op traditionele landbouw, alhoewel veel nomaden inmiddels in dorpen en steden zijn gevestigd. In buitenwijken van Ulaanbaatar komen nog uitgestrekte wijken met traditionele yurts voor. De landbouw is voornamelijk voor zelfvoorziening en maar zeer beperkt voor de export.

De Mongolische economie was lange tijd zeer beperkt buiten de hoofdstad Ulaanbaatar, dat eigenlijk een economisch eiland was waar alles gebeurde. Daarbuiten was vrijwel geen formele economie afgezien van enkele mijnen. De extreem beperkte infrastructuur tot begin 21e eeuw was een grote drempel tot de economische ontwikkeling buiten Ulaanbaatar. De stad Ulaanbaatar is relatief ontwikkeld, andere steden zijn veel kleiner en minder modern. Het land kent een sterke economische groei, maar komt van een laag niveau.

Geschiedenis

Wat nu Mongolië is was het terrein van diverse nomadische volken. In 1206 werd het Mongoolse Rijk gesticht door Genghis Khan, dat het grootste op land gebaseerde rijk in de wereldgeschiedenis werd. Het Mongoolse Rijk omvatte in de 13e eeuw een groot deel van Azië, behalve ten zuiden van de Himalaya. Het omvatte ook delen van het Midden-Oosten en een groot deel van Oost-Europa. Dit rijk bestond echter maar kort met deze omvang en de Mongolen moesten zich terugtrekken tot de huidige regio Mongolië. In 1911 verklaarde Mongolië zich onafhankelijk van China en verkreeg deze feitelijk in 1921. De aangrenzende Chinese regio heet nog altijd Inner Mongolia (Nei Monggol). Tussen 1924 en 1990 was Mongolië een communistische volksrepubliek naar Sovjetmodel, met een sterke aanwezigheid van de Sovjetunie. In die periode was Mongolië niet sterk op China gericht vanwege de Chinese claims op het gebied. In 1990 volgde een revolutie naar een democratische staat. Mongolië wist daarna een stabiele staat te worden en invloed van China te managen.

Wegennet

wegtype lengte
National Roads 14.919 km
International Roads 4.333 km
Local Roads 96.099 km
Special Purpose Roads 898 km
Metropolitan Roads 1.100 km
Een piste, tot in de 21e eeuw bestond vrijwel het volledige wegennet van Mongolië uit dit soort wegen.

In 2021 had Mongolië statistisch 111.917 kilometer weg, echter hiervan was slechts 12.025 kilometer een verbeterde weg, waarvan 10.244 kilometer is verhard. Het netwerk van gravelwegen besloeg 1.177 kilometer en verbeterde zandwegen 605 kilometer. 99.891 kilometer betreft een niet-onderhouden onverharde weg.[1]

Een nationale hoofdweg heet in het Mongools een Улсын чанартай авто зам (Ulsyn chanartai avto zam). In 2023 was er 14.919 kilometer nationale weg. In 2023 waren in Mongolië 1,18 miljoen motorvoertuigen geregistreerd, waaronder 780.000 personenauto's.[2] Mongolië rijdt rechts, maar veel auto's zijn uit Japan geïmporteerd met het stuur rechts.

Vanwege de zeer lage bevolkingsdichtheid, immense afstanden en onherbergzame klimaat is het wegennet bijzonder dun. Alleen de belangrijkste corridors zijn verhard. Sinds 2022 zijn alle 21 aimaigs (provincies) van Mongolië per verharde weg ontsloten. Een groot deel van de wegen met een A-nummer is intussen verhard. Het slechte wegennet hinderde de economische groei buiten Ulaanbaatar.

Er zijn ook een aantal wegen met 2x2 rijstroken uitgevoerd. De eerste buiten Ulaanbaatar was de A05 naar Nalaikh, een 25 kilometer lang traject dat in 2019 werd opgeleverd. Tussen 2017 en 2023 is 205 kilometer van de A04 tussen Ulaanbaatar en Darkhan naar 2x2 rijstroken verbreed, dit is veruit het langste dubbelbaans traject van Mongolië.

Sinds 2012 wordt een ontwerpstandaard voor wegen gebruikt, met een 7 meter brede rijbaan op een 10 meter breed dwarsprofiel (inclusief gravel vluchtstroken).

Een groot deel van de wegen in Mongolië die niet als geasfalteerde weg zijn uitgebouwd, zijn in de praktijk niet meer dan een piste. Dit zijn sporen in het landschap die na verloop van tijd uitgesleten zijn. Pistes zijn in de regel alleen met 4x4 voertuigen met een grote bodemvrijheid te berijden. Ook hebben pistes lang niet altijd vaste bruggen over rivieren en beekjes, waardoor ze ook niet het hele jaar door te berijden zijn. Oorspronkelijk was vrijwel het volledige wegennet buiten Ulaanbaatar een piste, maar dit is verbeterd.

Daarnaast zijn sommige pistes die drukker zijn, verbeterd tot een conventionele gravelweg. Het verschil tussen een piste en een gravelweg is dat een gravelweg een vaste wegbedding heeft. Gravelwegen worden vaak periodiek onderhouden door ze vlak te maken (te graden) en ze beschikken vaker over een geïmproviseerde vorm van drainage. Ook hebben gravelwegen vaker vaste bruggen over rivieren en beekjes.

Autosnelwegen

In Mongolië is één autosnelweg, de Airport Expressway (A40) van Ulaanbaatar, opengesteld in 2019 naar de nieuwe luchthaven van de stad.

Nationale wegen

Nationale wegen in Mongolië


Ulaanbaatar

De hoofdstad Ulaanbaatar.

In tegenstelling tot de rest van Mongolië is de hoofdstad Ulaanbaatar relatief ontwikkeld. Dit is een grote en drukke stad met een relatief modern verkeerssysteem. Brede stadswegen met 2x3 rijstroken doorkruisen de stad, waar ook veel verkeer op te vinden is. Ulaanbaatar is vooral in de oost-westrichting gegroeid, de belangrijkste en drukste wegen liggen dan ook oost-west. Er zijn tal van grote kruispunten met verkeerslichten, in de stad zijn her en der ook ongelijkvloerse aansluitingen. Er is een korte autosnelweg naar de luchthaven van Ulaanbaatar.

Her en der in de stad zijn grote industriële complexen, met name kolencentrales. De meeste industrie bevindt zich in het westen van Ulaanbaatar. De wijken in het dal bestaan voor een groot deel uit flatwijken naar Sovjet-model. In de buitenwijken de heuvels in vindt men gestructureerde wegennetten, maar waarbij mensen nog in traditionele yurts wonen. In deze wijken zijn de meeste straten nog onverhard.

Congestie is een serieus probleem in Ulaanbaatar, een groot deel van de personenauto's in Mongolië rijdt in deze stad rond.[3][4]

In 2024 kwam een 83 kilometer lange ringweg rond de stad gereed.[5]

Geschiedenis

De Airport Expressway van Ulaanbaatar.

Mongolië had in de 20e eeuw één van de minst ontwikkelde wegennetten ter wereld. Zelfs in Afrika was vaak een groter netwerk van verharde wegen dan het immense Mongolië. De zeer lage bevolkingsdichtheid en geringe economische ontwikkeling betekende dat transport over land alleen per spoor ging, maar grote delen van Mongolië zijn ook niet per spoor bereikbaar. Daardoor waren dieren de voornaamste vorm van transport in grote delen van Mongolië.

De enige wegverbinding die al in de communistische periode werd ontwikkeld was de A04 vanaf de Russische grens naar Ulaanbaatar. Mongolië was indertijd sterk op de Sovjetunie gericht en deze weg is in de jaren '70 en '80 als verharde weg tussen Ulaanbaatar en Ulan-Ude aangelegd. Dit was lange tijd de enige weg in Mongolië die over een grotere afstand was geasfalteerd. Omdat de fysieke economie van Mongolië sterk geconcentreerd was in Ulaanbataar werd het gebrek aan verharde wegen niet gezien als een enorm probleem.

Het wegennet van Mongolië werd in 1998 voor het eerst geclassificeerd.[6] Het werd toen opgedeeld in state roads, international roads en local roads, die samen het national road network vormden. In 2000 had Mongolië slechts 1.300 kilometer verharde weg, waarvan maar 760 kilometer een moderne asfaltverharding had.[7]

In 2001 werd door de overheid van Mongolië het 'Millennium Road' project gelanceerd om alle 21 provinciale hoofdsteden per geasfalteerde weg met Ulaanbaatar te verbinden. Het project omvatte 7.000 kilometer verharde weg en duurde 21 jaar om te voltooien.[8] De officiële oplevering was op 27 juni 2022.[9] Met de oplevering van dit project kon de Mongolische economie ook buiten Ulaanbaatar groeien, dat voorheen beperkt werd door het ontbreken van moderne transportmiddelen.

In 2013 had Mongolië ongeveer 3.000 kilometer verharde weg en nog eens 3.500 kilometer in aanbouw, in 2012 circa 5.000 kilometer en in 2020 werd de grens van 10.000 kilometer verharde weg bereikt. Tussen 2017 en 2020 nam het verharde wegennet toe van 8.400 naar 10.200 kilometer.

In 2019 werd de Airport Expressway van Ulaanbaatar opgeleverd, de eerste autosnelweg van Mongolië. In 2019 kwam de verdubbeling van de weg tussen Ulaanbaatar en Nalaikh gereed, dit 20 kilometer lange traject kon beschouwd worden als het eerste stuk weg met 2x2 rijstroken tussen twee steden in Mongolië.

Tussen 2011 en 2023 is in twee tranches de Western Regional Road Corridor gerealiseerd, onderdeel van Asian Highway 4 in het westen van Mongolië, die voorziet in de bouw van een doorgaand verharde weg vanaf de Chinese grens via Khovd en Ölgii naar de grens met Rusland.[10] Het is onderdeel van de corridor Ürümqi - Novosibirsk, die in september 2023 voor het eerst integraal bereden werd.[11] Het omvatte 758 kilometer weg in het westen van Mongolië. China ziet het als onderdeel van de Belt and Road Initiative, alhoewel het grotendeels door de Asian Development Bank is gefinancierd.[12]

Tussen 2017 en 2023 is 205 kilometer van de A04 tussen Ulaanbaatar en Darkhan naar 2x2 rijstroken verbreed. Dit was het eerste echt lange stuk weg in Mongolië met 4 rijstroken.

Toekomst

In 2023 is een plan gepresenteerd om het netwerk van nationale wegen te verbeteren en een 945 kilometer lange vierstrooks weg aan te leggen in de corridor van de Russische grens via Ulaanbaatar naar de Chinese grens.[13]

Wegbeheer

Het wegbeheer is een taak van het Ministry of Road Transport and Development.[14] Het beheert een netwerk van 14.921 kilometer national highways.

In 1929 werd het agentschap 'Mongol Trans' opgericht dat het wegbeheer ten taak had. In 1933 werd dit onder het ministerie van industrie, handel, wegen, transport en communicatie gebracht. In 1989 werd het road department opgericht binnen het ministerie van transport.

Tolwegen

In Mongolië wordt tol geheven. Tolpoorten bevinden zich verspreid door het land, maar er zijn trajecten waar over grote afstanden geen tolpoorten zijn.

Wegnummering

De state roads van Mongolië.
De A40 met zicht op het westen van Ulaanbaatar.

Nationale wegen

Mongolië heeft een netwerk van genummerde wegen, met de prefix 'A'. Deze wegnummering is in 1998 geïntroduceerd en verliep van de A01 t/m A27. Later zijn wel enkele nummers toegevoegd of gewijzigd.[15][16] De nummers hebben twee cijfers met een voorloopnul tussen de A01 t/m A09. De nummers zijn weer opgedeeld in secties, zo loopt de A0101 t/m A0103 vanaf Ulaanbataar naar de grens met China bij Zamin-Űűd.[17] De wegnummers met voorloopnullen en vier-cijferige A-nummers worden ook als zodanig bewegwijzerd.

  • A01: Nalaikh - Zamin-Űűd (CN)
    • A0101: Nalaikh - Choir
    • A0102: Choir - Saynshand
    • A0103: Saynshand - Zamin-Űűd (CN)
  • A02: Ulaanbaatar - Gashuun Sukhait (CN)
    • A0201: Ulaanbaatar - Mandalgovi
    • A0202: Mandalgovi - Dalanzadgad
    • A0203: Dalanzadgad - Gashuun Sukhait (CN)
  • A03: Ulaanbaatar - Ulaan balshint (RUS)
    • A0301: Ulaanbaatar - Arvaikheer
    • A0302: Arvaikheer - Bayankongor
    • A0303: Bayankonger - Altai
    • A0304: Altai - Khovd
    • A0305: Khovd - Ulgii
    • A0306: Ulgii - Ulaan balshint (RUS)
  • A04: Ulaanbaatar - Altanbulag (RUS)
    • A0401: Ulaanbaatar - Darkhan
    • A0402: Darkhan - Sűkhbaatar
    • A0403: Sűkhbaatar - Altanbulag (RUS)
  • A05: Ulaanbaatar - Ereentsav (RUS)
    • A0501: Ulaanbaatar - Undurkhaan
    • A0502: Undurkhaan - Choibalsan
    • A0503: Choibalsan - Ereentsav (RUS)
  • A06: Khogno Tarna - Bayantes (RUS)
    • A0601: Khogno Tarna - Kharkhorin
    • A0602: Kharkhorin - Tsetserleg
    • A0603: Tsetserleg - Numrug
    • A0604: Numrug - Bayantes (RUS)
  • A07: Ulgii - Uvsiin Khar Us
  • A08: Arvaikheer - Kharkhorin
  • A09: Lun - Murun
    • A0901: Lun - Bulgan
    • A0902: Bulgan - Murun
  • A10: Darkhan - Bulgan
    • A1001: Darkhan - Erdenet
    • A1002: Erdenet - Bulgan
  • A11: Khankh (RUS) - Burgastai (CN)
    • A1101: Khankh (RUS) - Murun
    • A1102: Murun - Uliastai
    • A1103: Uliastai - Altai
    • A1104: Altai - Burgastai (CN)
  • A12: Buuntsagaan - Tsagaankhairkhan
  • A13: Namnan Uul - Baga Beaktai (RUS)
  • A14: A0304 - Yarantai (CN)
  • A15: Ulgii - Dayax (CN)
  • A16: Tsagaannuur - Turgan
  • A17: Khovd - Khandgax (RUS)
    • A1701: Khovd - Ulaangom
    • A1702: Ulaangom - Khandgax (RUS)
  • A18: Numrug - Ulaangom
  • A19: Undurkhaan - RUS
  • A20: Undurkhaan - Gadabuqizhen (CN)
    • A2001: Undurkhaan - Baruun-urt
    • A2002: Baruun-urt - Gadabuqizhen (CN)
  • A21: Choibalsan - Onon
  • A22: Choibalsan - Baruun-urt
  • A23: Yakhi - Khavirga (CN)
  • A24: Nalaikh - Terelj
  • A25: Zuunmod - Nalaikh
  • A26: Bayankhongor - Shargaljuut
  • A27: Lun - Dashincilen - Tsenkher
  • A28: Kharkhorin - Ugiinnuur
  • A30: Khatgal - Toilogt
  • A32: Shaamar - Zuunburen - Tüshig (RUS)
  • A40: Airport Expressway (Ulaanbaatar)

Asian Highways

Asian Highways in Mongolië

AH3AH4AH32AH35

  • AH3: Altanbulag (RUS) – Darkhan – Ulaanbaatar – Nalayh – Choir – Saynshand – Zamin-Uud (CN)
  • AH4: Ulaanbaishint (RUS) – Hovd – Yarantai (CN)
  • AH32: Numrug (CHI) – Sumber – Choybalsan – Ondorhaan – Nalayh – Ulaanbaatar – Uliastay – Hovd
  • AH35: Undurkhaan – Baruun-Urt – Bichigt (CN)

Bewegwijzering

Bewegwijzering was lange tijd vrijwel non-existent in Mongolië. Echter sinds 2010 is met de uitbreiding van het wegennet sprake van de toepassing van bewegwijzering. De bewegwijzering bestaat uit blauwe borden met witte letters. De bewegwijzering is in het Cyrillisch en vaak ook in het Engels. Stadsbewegwijzering (hoofdzakelijk in Ulaanbataar) bestaat uit witte borden met zwarte letters, enigszins naar Russisch model. Autosnelwegen worden met groene wegwijzers en witte letters bewegwijzerd. Op sommige wegwijzers wordt de wegnummering ook weergegeven, zowel van de Asian Highways als van de nationale hoofdwegen en soms ook nummers van lokale wegen of districtswegen, waar weinig details van bekend zijn.

Maximumsnelheid

wegtype Vmax

De maximumsnelheid in Mongolië is vastgelegd in de wegcode. In de wegcode van 2004 is een maximumsnelheid van 60 km/h binnen de bebouwde kom, 80 km/h buiten de bebouwde kom en 100 km/h op autosnelwegen vastgesteld.[18] Indertijd had Mongolië nog geen autosnelwegen. Op de in 2019 opengestelde Airport Expressway geldt 100 km/h voor personenauto's en 80 km/h voor bussen en vrachtwagens. Dit wordt met snelheidscamera's gehandhaafd.

Referenties

Wegen van Azië

AfghanistanArmeniëAzerbeidzjanBahrainBangladeshBhutanBruneiCambodjaChinaCyprusFilippijnenGeorgiëIndiaIndonesiëIrakIranIsraëlJapanJemenJordaniëKazachstanKoeweitKyrgyzstanLaosLibanonMaleisiëMaledivenMongoliëMyanmarNepalNoord-KoreaOmanOost-TimorPakistanPalestijnse gebiedenQatarRuslandSaudi-ArabiëSingaporeSri LankaSyriëTaiwanTadzjikistanThailandTurkijeTurkmenistanUzbekistanVerenigde Arabische EmiratenVietnamZuid-Korea