New England Highway
| |||
|---|---|---|---|
| |||
| A3/A15/A43/A1 | |||
| Begin | Yarraman | ||
| Einde | Newcastle | ||
| Lengte | 914 km | ||
| |||
De New England Highway is een highway in Queensland en New South Wales, Australië. De weg vormt een noord-zuidroute door het zuidoosten van Queensland en het oosten van New South Wales. De weg begint in Yarraman en verloopt tot aan Newcastle aan de Pacifische Oceaan. Het is daarmee de binnenlandroute tussen Sydney en Brisbane. De weg is 914 kilometer lang.
Routebeschrijving
Queensland
De New England Highway begint in Yarraman op de D'Aguilar Highway. Yarraman ligt circa 150 kilometer ten noordwesten van Brisbane. De weg voert vanaf hier ruim 100 kilometer zuidwaarts naar Toowoomba. Dit traject is niet erg hoogwaardig uitgebouwd en voert door een aantal plaatsen. Tussen Highfields en Toowoomba telt de weg 2x2 rijstroken als noordelijke invalsweg van Toowoomba. De weg voert dan van noord naar zuid dwars door de stad Toowoomba, de grootste stad op de route.
De weg voert zuidelijk van Toowoomba door wat vlakker agrarisch gebied naar Warwick. De bevolkingsdichtheid is hier al wat lager, maar de omgeving is wel gecultiveerd. De New England Highway voert ook dwars door het stadje Warwick. Bij Warwick verloopt de route ook een stukje samen met de Cunningham Highway. Zuidelijk van Warwick voert de weg nog zo'n 90 kilometer zuidwaarts tot de grens met New South Wales bij Wallangarra. Dit traject verloopt op 800 tot 900 meter boven zeeniveau in een relatief dichter bevolkte streek met landbouw. Bij Stanthorpe ligt de enige bypass van de New England Highway in Queensland.
New South Wales
Al 15 kilometer na de grens met New South Wales volgt het kleine stadje Tenterfield, dat een regionaal centrum is. Men kruist hier de Bruxner Highway. Tenterfield heeft geen bypass, verkeer gaat door het centrum. Zuidelijk van Tenterfield volgt een circa 100 kilometer lang traject naar Glen Innes. Deze streek is al aanzienlijk minder bevolkt, de weg voert hier over twee bergpassen, eerst Bolivia Hill op op circa 1030 meter hoogte en zuidelijker over Hogues Mountain op circa 1120 meter hoogte.
In Glen Innes kruist men de Gwydir Highway. Ook Glen Innes heeft geen bypass. Daarna volgt weer een circa 100 kilometer lang traject naar Armidale, een regionaal centrum. Armidale is één van de weinige plaatsen langs de New England Highway die een bypass heeft. Tussen Glen Innes en Armidale ligt ook het hoogste deel van de route, dat op 1300 tot 1400 meter boven zeeniveau ligt, echter zonder een duidelijke bergpas. Wel kent dit traject een aantal hellingen.
Na Armidale volgt opnieuw een ruim 100 kilometer lang traject naar Tamworth, één van de grootste plaatsen in het binnenland van New South Wales. Op dit traject wordt de New England Highway veelal omgeven door aangeplante bomen. Tussen Bendemeer en Tamworth bevindt zich een wat langere afdaling, Tamworth ligt op minder dan 400 meter hoogte. Het centrum van Tamworth kan gebypasst worden via een afsnijding van de route.
Zuidelijk van Tamworth volgt een circa 150 kilometer lang traject naar de Hunter Region. Op dit traject volgt de laatste bergpas, de circa 700 meter hoge Nowlands Gap. Zuidelijk hiervan liggen wat meer kleinere plaatsen op de route, waarvan Scone een bypass heeft. Men bereikt dan Muswellbrook, de eerste plaats van de Hunter Region. De Hunter Region is dichter bevolkt, de New England Highway buigt hier naar het oosten af en voert richting de Pacifische kust. De Hunter Region kent veel mijnbouw, er liggen veel grote open mijnen langs de route.
Ter hoogte van Branxton splitst de Hunter Expressway af, deze autosnelweg bypasst de verstedelijkte as van Maitland tot Newcastle en verwerkt het doorgaande verkeer. De New England Highway heeft hierna alleen nog een belang voor regionaal verkeer in het stedelijke gebied van Maitland, East Maitland en Beresfield. Dit deel van de weg telt 2x2 rijstroken en is een stuk drukker. De laatste paar kilometer tot Hexham bij Newcastle valt samen met de Pacific Highway, die hier een haak rond Newcastle vormt.
Geschiedenis
Voorgeschiedenis
De route van de New England Highway werd tussen 1818 en 1829 voor het eerst verkend door Europeanen en stond toen bekend als de Great Northern Road. De weg werd weinig verbeterd in de 19e eeuw, mede doordat er parallel een spoorlijn werd gebouwd van Newcastle naar Wallangarra tussen 1857 en 1888.
Vroege ontwikkeling & wegnummering
In 1928 werd het wegennet van New South Wales gestructureerd, kreeg deze het nummer State Highway 9 en de naam Great Northern Highway. De weg begon destijds in Sydney en verliep tot voorbij Tenterfield naar de grens met Queensland. In 1931 werd het zuidelijk deel tussen Sydney en Newcastle hernoemd naar Pacific Highway en in 1933 kreeg de weg zijn huidige naam van de New England Highway. De weg was bedoeld als hoofdroute tussen Sydney en Brisbane, alhoewel het grootste deel van het doorgaand verkeer tegenwoordig de Pacific Highway langs de kust gebruikt.
In 1974 werd het netwerk van national highways gecreëerd. De New England Highway was tussen Hexham tot Warwick onderdeel van de National Route 15, dit is het overgrote deel van de New England Highway. In 2013 is het deel in New South Wales omgenummerd naar de A15 tussen de grens met Queensland en Branxton en de A43 van Branxton tot Beresfield, met een klein stukje A1 tot Hexham.
Ontwikkeling van de New England Highway
De weg werd gedurende de jaren '30 en '40 in vrij hoog tempo geasfalteerd, wat in 1951 voltooid was met de bouw van een nieuw tracé door Bolivia Hill ten noorden van Deepwater. Op dat moment was de New England Highway een verharde weg van Newcastle tot Tenterfield, maar het deel in Queensland was nog weinig verbeterd. In het uiterste noorden van New South Wales ging het verkeer indertijd van Tenterfield via de Mount Lindesay Highway naar Brisbane. In de tweede helft van de jaren '40 heeft Queensland een modernere weg aangelegd vanaf Warwick zuidwaarts naar Wallangarra. Beide routes sloten dus niet op elkaar aan. In 1950 werd het deel tussen Tenterfield en Wallangarra aangelegd.
In 1954 werd besloten om de New England Highway tussen Tenterfield en Brisbane een westelijker route te laten verlopen vanaf Brisbane via Cunningham’s Gap naar Warwick en daarna zuidwaarts naar Tenterfield. De route via Cunningham’s Gap kruist het gebergte hoger dan de oorspronkelijke Mount Lindesay Highway, maar was een beter uitgebouwde route. De oorspronkelijke Mount Lindesay Highway was een lang traject dat veel bochten kende, terwijl de westelijker route via Warwick veel beter te berijden was.
In de jaren '50 en '60 werd de weg gemoderniseerd, vooral door de bouw van moderne bruggen die bruggen uit de 19e eeuw vervingen. In 1967 was de laatste enkelstrooks brug op de New England Highway vervangen. In 1961 begon de bouw van een 15 kilometer lang traject met 2x2 rijstroken ten westen van Newcastle, tussen Hexham en East Maitland. Op 15 oktober 1970 opende de dubbelbaans omlegging van Beresfield. In 1982 kwam de verdubbelding tussen Thornton en East Maitland gereed.
Tussen 1984 en 1988 werd de dubbelbaans bypass van Maitland aangelegd. Hiermee had zo'n 20 kilometer van de New England Highway 2x2 rijstroken van Hexham bij Newcastle tot Rutherford. Dit was het meestbevolkte deel van de corridor van de New England Highway.
Een notoir deel van de New England Highway was de passage door het Moonbi Range ten noorden van Tamworth. Dit deel is ook onderdeel van de Oxley Highway. Er zijn in de loop der jaren vier routes door het gebergte aangelegd. De New England Highway stijgt hier naar bijna 1.000 meter boven zeeniveau. Tussen 1975 en 1982 is het steilste deel verdubbeld naar 2x2 rijstroken. Een andere lastig traject door de bergen was door het Liverpool Range bij Murrurundi, waar in 1997 een klein stuk met 2x2 rijstroken is aangelegd. In 1998 opende een 6 kilometer lang deel met 2x2 rijstroken tussen Branxton en Belford.
Tussen Newcastle en Branxton is de New England Highway gebypasst door de Hunter Expressway, een 40 kilometer lange autosnelweg vanaf de Pacific Highway bij Newcastle tot aan Branxton. De bouw kostte A$ 1,7 miljard en de Hunter Expressway is in maart 2014 opengesteld. Deze snelweg bypasst het dichtstbevolkte deel van de route van de New England Highway.
In maart 2020 opende een bypass van Scone.[1]
De New England Highway als route tussen Sydney en Brisbane
Reizen langs de kust in de corridor van de Pacific Highway was lange tijd tijdrovend. De weg kreeg relatief weinig prioriteit in de ontwikkeling van het wegennet. In 1971 werd besloten dat de New England Highway prioriteit kreeg als te ontwikkelen corridor van Sydney naar Brisbane, in plaats van de kortere route langs de kust. De New England Highway werd meer geschikt geacht voor doorgaand verkeer en was vanwege het lagere verkeersaanbod goedkoper op te waarderen tot een route geschikt voor lange-afstandsverkeer. Dit plan kwam echter nauwelijks tot uitvoering. Buiten het zuidelijkste deel van de weg is elders maar één grotere bypass aangelegd, die van Armidale in december 1994.
Vanaf de jaren '90 ging de prioriteit uit naar de ontwikkeling van de Pacific Highway, met upgrades die geleidelijk omvangrijker werden. Hierdoor trok de Pacific Highway steeds meer doorgaand vrachtverkeer van de New England Highway. Met name in de periode 2010-2020 is de Pacific Highway over honderden kilometers opgewaardeerd tot een dual carriageway, veelal als volwaardige autosnelweg. Sindsdien heeft de New England Highway eigenlijk geen betekenis meer voor lange-afstandsverkeer tussen Sydney en Brisbane. De Pacific Highway is 70 kilometer korter, maar de reistijd ligt circa 2,5 uur lager dan via de New England Highway. Vooral het feit dat de reis van Sydney naar Brisbane nu in één dag kan worden afgelegd heeft er aan bijgedragen dat nog weinig verkeer de New England Highway gebruikt tussen beide steden.
Verkeersintensiteiten
In Queensland rijden dagelijks 1.600 voertuigen tussen Yarraman en Toowoomba, stijgend naar 6.000 voertuigen dichter bij Toowoomba en 18.000 voertuigen in Tooowoomba zelf. Daarna rijden 4.500 tot 7.000 voertuigen tussen Toowoomba en Warwick, wat één van de drukste wegen dieper in het binnenland van Queensland is. Daarna rijden 3.000 tot 4.000 voertuigen verder tot de grens met New South Wales.[2]
In New South Wales rijden dagelijks 3.000 voertuigen over de grens met Queensland, stijgend naar 7.800 voertuigen in Tenterfield, daarna dalend naar 2.800 voertuigen richting Glen Innes. In Glen Innes rijden 6.400 voertuigen en 3.800 voertuigen zuidelijker. In Tamworth rijden maximaal 14.000 voertuigen en 6.000 voertuigen richting Scone. In Muswellbrook rijden 16.000 voertuigen en 19.800 voertuigen in Singleton. De route door Maitland telt 46.500 voertuigen, nog iets stijgend naar 48.900 voertuigen in Beresfield, bij het einde van de Sydney-Newcastle Freeway.[3]
Referenties
- ↑ New $137 million Scone Bypass expected to open to traffic soon following official ceremony | huntervalleynews.net.au
- ↑ traffic census data | Queensland Government Data
- ↑ Traffic Volume Viewer | Roads and Maritime Services