New Orleans

Uit Wegenwiki
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
De skyline van New Orleans.

New Orleans is een stad in de Verenigde Staten en de grootste stad in de staat Louisiana, doch niet de hoofdstad van die staat. Het is één van de belangrijkste havensteden van het land en telt 364.000 inwoners. De agglomeratie telt 962.000 inwoners (2023). Het inwonertal van de stad was drastisch gekrompen nadat grote delen van de stad werden verwoest door Hurricane Katrina in 2005, het herstel nadien zette echter niet door op de langere termijn.

Inleiding

De Crescent City Connection over de Mississippi River bij Downtown New Orleans.
De Huey P. Long Bridge over de Mississippi River in Jefferson Parish.

Naam

New Orleans is de Engelse naam van de oorspronkelijke Franse naam La Nouvelle-Orléans. De stad werd vernoemd naar Orléans in Frankrijk. De naam wordt door buitenstaanders vaak uitgesproken als New Or-leans (leans als in 'jeans') terwijl de lokale uitspraak nʲuːˈˈɔːrlənz / 'Nu Orlenz' is.

Geografie

New Orleans ligt ingeklemd tussen de Mississippi River in het zuiden en het Lake Pontchartrain naar het noorden. De stad ligt grotendeels beneden zeeniveau. Naar het oosten ligt het Lake Borgne, dat feitelijk een baai van de Golf van Mexico is. Ook het Lake Pontchartrain heeft een open verbinding met zee. Rondom New Orleans liggen grote moerasgebieden, de Mississippi River Delta strekt zich ten zuiden van de stad uit tot ver in de Golf van Mexico. De Mississippi River deelt de stedelijke regio op in de East Bank en de West Bank, maar deze namen zijn verwarrend omdat de Mississippi River ter hoogte van New Orleans vooral van west naar oost stroomt en de West Bank vooral ten zuiden van de stad ligt en de East Bank ten westen van New Orleans.

Het stedelijk gebied strekt zich uit tot in een aantal omliggende parishes. Dit zijn Jefferson Parish naar het westen en zuiden, dit omvat de grote suburb Metairie en een groot deel van de West Bank ten zuiden van New Orleans, naar het zuidoosten ligt St. Bernard Parish dat hoofdzakelijk ontoegankelijk moerasgebied omvat maar dicht bij New Orleans verstedelijkt is, en Plaquemines Parish, dat de eigenlijke Mississippi River Delta omvat. Alleen het noorden daarvan behoort tot het stedelijk gebied van New Orleans.

New Orleans heeft een vochtig subtropisch klimaat. De ligging bij de Golf van Mexico maakt het gevoelig voor orkanen, wat vooral in 2005 duidelijk werd toen catastrofale overstromingen plaats vonden na dijkdoorbraken vanwege Hurricane Katrina. Omdat de Mississippi River Delta zich vrij ruim rond New Orleans uitstrekt is de stad minder gevoelig voor extreme windsnelheden van orkanen.

Economie

De economie van New Orleans is van oudsher verbonden met de Mississippi River. Het is een havenstad, de Port of New Orleans bevindt zich in de stad zelf. Daarnaast is er in de regio de Port of South Louisiana, dit bestaat uit een serie grote industriële complexen langs de Mississippi River tussen New Orleans en Baton Rouge. Deze haven heeft vanwege de grote hoeveelheden bulkproducten het grootste tonnage van alle havens in de Verenigde Staten. Hier wordt met name graan uit het Midwesten geëxporteerd, evenals veel petrochemie. Een nadeel van de haven is dat het relatief lang varen is vanaf open zee naar de vele industriecomplexen. Als containerhaven heeft New Orleans minder belang.

Buiten de zware industrie die geassocieerd wordt met de haven heeft New Orleans relatief weinig andere industriesectoren. De meest bekende is de Michoud Assembly Facility van NASA in het oosten van de stad. De stad heeft relatief weinig overheidsdiensten, het is niet de hoofdstad van de staat Louisiana, dat is Baton Rouge, en er zijn geen grote militaire installaties, de enige van betekenis is de Naval Air Station Joint Reserve Base New Orleans in de suburb Belle Chasse.

Wellicht het meest zichtbare in New Orleans is het toerisme. De French Quarter heeft bijzondere architectuur uit de 18e en 19e eeuw die men elders in het land weinig aantreft. De stad is daardoor één van de belangrijkste toeristische bestemmingen in de Verenigde Staten. Eén van de bekendste evenementen is het Mardi Gras carnaval. De stad staat ook bekend als een belangrijk centrum voor de jazzmuziek. De keuken van New Orleans is ook beroemd.

Demografie

New Orleans telde al rond 1800 meer dan 10.000 inwoners en overschreed eind jaren 1830 de grens van 100.000 inwoners. Het was indertijd de op twee na grootste stad van de Verenigde Staten. De stad kende een gestage groei van het inwonertal tot in de jaren '50 van de 20e eeuw, met een piek van 627.000 inwoners in 1960. De stad raakte daarna enigszins in verval door de massale trek naar de suburbs, met name in het naastgelegen Jefferson Parish. De woningvoorraad van New Orleans was verouderd en een groot deel van de vermogende bevolking verhuisde. Een gevolg was een sterk toenemende criminaliteit. Het inwonertal kromp elke census, naar 485.000 inwoners in 2000. Na de overstromingen van 2005 kromp het inwonertal nog sterker naar 344.000 in 2010, maar kent sindsdien weer een herstel. Vanaf 2020 begonnen diverse parishes rond New Orleans sterk te krimpen.[1] Tussen 2020 en 2023 was New Orleans de snelst krimpende agglomeratie in de Verenigde Staten en zakte onder de grens van 1 miljoen inwoners in die periode.[2]

New Orleans was van oorsprong een stad die ongeveer twee derde blank en een derde zwart was. Vanaf de jaren '60 begonnen blanken te verhuizen naar de suburbs waardoor het aandeel zwarten in de stad sterk toenam, tot ongeveer twee derde van de bevolking. New Orleans heeft relatief weinig Hispanics en Aziaten in vergelijking met andere gebieden aan de Golf van Mexico zoals Texas of Florida.

Geschiedenis

Een satellietfoto van het Lake Pontchartrain met de Lake Pontchartrain Causeway in het midden.

New Orleans werd in 1718 gesticht door de Fransen als La Nouvelle-Orléans, vernoemd naar de stad Orléans in Frankrijk. Het was de hoofdstad van La Louisiane, het Franse deel van Noord-Amerika. La Louisiane was veel groter dan de huidige staat Louisiana en omvatte oorspronkelijk de Great Plains van de Golf van Mexico tot de Great Lakes en tussen de Appalachian Mountains tot de Rocky Mountains. Het gebied stond echter niet volledig onder controle van de Fransen vanwege een gebrek aan geld en mankracht. In 1763 moest Frankrijk grote delen afstaan aan de Britten en Spanjaarden. Napoleon verkocht het territorium aan de Verenigde Staten als de Louisiana Purchase, wat in die tijd globaal het gebied tussen de Rocky Mountains en de Mississippi River omvatte. New Orleans werd daarmee een Amerikaanse stad. Het telde op dat moment iets meer dan 10.000 inwoners en maakte als haven aan de Mississippi River een stormachtige groei door, begin tot midden 19e eeuw was het één van de grootste Amerikaanse steden, op een gegeven moment zelfs de derde stad van het land.

De stad werd in eerste instantie bebouwd op wat hoger gelegen land op de oostoever van de Mississippi River, feitelijk is dit hier de noordoever omdat de Mississippi River hier van west naar oost stroomt. Vanwege migratie werd het Franse karakter van de stad geleidelijk minder, tegen eind 19e eeuw werd het Frans amper nog gesproken. De stad was in die periode substantieel groter dan alle andere steden in het zuiden van de Verenigde Staten. Eind 19e eeuw werden de eerste spoorlijnen naar New Orleans aangelegd, geen gemakkelijke taak vanwege de ligging rond water en moerassen. De in 1884 opengestelde Norfolk Southern Lake Pontchartrain Bridge is nog altijd de langste spoorbrug in de Verenigde Staten.

Begin 20e eeuw was de enige toegang van New Orleans over de weg naar Baton Rouge, via wat nu de Airline Highway (US 61) is. Eind jaren '20 werden twee wegbruggen aangelegd over het oostelijk einde van Lake Pontchartrain, evenals de US 51 door het Manchac Swamp naar Hammond, waarmee verkeer niet meer de omweg via Baton Rouge hoefde te maken. In 1926-1927 vond de meest grootschalige overstroming van de Mississippi River plaats, waarbij 70.000 km² aan land onder water kwam te staan. De kwetsbaarheid van het land rond de Mississippi River werd blootgelegd en opgevolgd door de Flood Control Act of 1928, waarna het grootste netwerk van dijken ter wereld werd aangelegd. Rondom New Orleans bestonden al wel dijken, maar deze werden onderdeel van een groter systeem van dijken.

Na de Tweede Wereldoorlog werd het noorden van wat nu New Orleans is drooggelegd met een systeem van dijken om suburbanisatie mogelijk te maken. Vanaf de jaren '50 volgde ook suburbanisatie op de East Bank in Jefferson Parish, waarin de grote suburb Metairie begon te groeien. Ook begon significante suburbanisatie van de West Bank, die hier vooral ten zuiden van New Orleans ligt. Vanaf midden 20e eeuw was New Orleans een minder dominante stad in het zuiden van de Verenigde Staten, inmiddels ingehaald door Houston, Dallas, Atlanta en later ook Miami. In de jaren '70 werd de eerste bevolkingskrimp geregistreerd door de vlucht van de middenklasse naar de suburbs en andere delen van het land. De agglomeratie van New Orleans groeide langzamer dan veel andere steden in het zuiden van de Verenigde Staten. In de jaren '80 en '90 begonnen de wetlands rond New Orleans steeds meer plaats te maken voor open water vanwege erosie. Dit maakte New Orleans meer kwetsbaar voor stormvloeden, zoals in 2005 duidelijk werd.

Overstromingen na Hurricane Katrina in 2005

De Superdome in New Orleans met I-10 en US 90 Business.
I-10 in het oosten van New Orleans.

New Orleans ligt voor een aanzienlijk deel beneden zeeniveau, na de bouw van dijken in de jaren '30 en '40 zijn grote delen voormalig moerasland drooggelegd voor woningbouw. Dit geldt voor zowel de stad New Orleans als het naastgelegen Jefferson Parish. Na de drooglegging daalde de bodem op veel plekken, tot wel twee meter. Omdat New Orleans lager ligt dan het omliggende water van het Lake Pontchartrain en de Mississippi River wordt het via drie afwateringskanalen met grote pompstations droog gehouden. Dit heten de New Orleans Outfall Canals en zijn de 17th Street Canal op de grens met Jefferson Parish,[3] het Orleans Avenue Canal[4] en het London Avenue Canal.[5] Deze kanalen hebben alleen een functie voor de waterhuishouding en niet voor de scheepvaart.

De scheepvaart wordt mogelijk gemaakt via het Industrial Canal aan de oostzijde van New Orleans die de Mississippi met het Lake Pontchartrain verbindt,[6] en de Mississippi River–Gulf Outlet Canal,[7] een kanaal dat een kortere route naar de Golf van Mexico creëerde vanuit New Orleans richting het oosten. Rond deze kanalen, evenals langs de oevers van het Lake Pontchartrain en de Mississippi River liggen dijken, ter plaatse een 'levee' genoemd. Deze werden ontworpen door het United States Army Corps of Engineers.

Op 29 augustus 2005 kwam Hurricane Katrina aan land ten zuidoosten van New Orleans. Dit veroorzaakte een stormvloed waardoor 80 procent van New Orleans en 100 procent van St. Bernard Parish ten oosten van New Orleans onder water kwam te staan. De overstromingen waren het gevolg van doorbraken door de dijken en muren langs de afwateringskanalen in New Orleans en langs het Industrial Canal en de Intracoastal Waterway. De overstroming kwam dus niet direct vanaf de Mississippi River of het Lake Pontchartrain, maar was het gevolg van het opstuwen van water in de afwateringskanalen en bij de samenkomst van het Industrial Canal, de Intracoastal Waterway en het Mississippi River–Gulf Outlet Canal.[8]

Niet de gehele agglomeratie kwam onder water te staan. De 'West Bank', die hier ten zuiden van de Mississippi River ligt, bleef droog, evenals de East Bank in bijna heel Jefferson Parish. Ook het French Quarter, het historische centrum van New Orleans, bleef droog. Dit gold ook voor de zuidelijke wijken die dicht bij de Mississippi River op hoger land gelegen zijn.

In de eerste weken na de ramp werden de dijkdoorbraken haastig gedicht, veelal door damwanden te slaan in de uitlaat van de kanalen naar het Lake Pontchartrain. New Orleans werd hiermee geleidelijk droog gelegd. St. Bernard Parish werd veelal op een meer natuurlijke manier ontwaterd naar het zuidoosten. In de eerste week vanaf de overstromingen was verkeer bijna onmogelijk doordat alle invalswegen onder water stonden. De schade aan de weginfrastructuur was echter relatief beperkt, de grootste schade was aan de I-10 Twin Span Bridge over het oosten van het Lake Pontchartrain. De brugdekken werden grotendeels van hun pijlers gedrukt door het opstuwende water. Deze brug is eerst gerepareerd en vervolgens volledig vervangen. In de eerste weken na de overstroming waren de verhoogde delen van I-10 en I-610 de enige droge delen van de stad, omdat echter niet de gehele snelwegen op viaducten verlopen konden deze niet goed gebruikt worden voor evacuatie en aanvoer van hulpmiddelen. Dat kon pas nadat het water voldoende gezakt was.

Het United States Army Corps of Engineers ging er oorspronkelijk vanuit dat de dijkdoorbraken het gevolg waren van water dat over de dijken stroomde. Later onderzoek wees echter uit dat de dijken al bij een veel lager waterniveau doorbroken waren. Dit wordt het grootste falen in de civiele techniek in de Verenigde Staten ooit genoemd. Na 2005 zijn voor $ 14 miljard aan waterbouwkundige projecten uitgevoerd, hierbij werd gebruik gemaakt van de Nederlandse kennis die was opgedaan na de bouw van de Deltawerken. De Mississippi River–Gulf Outlet Canal werd gesloten voor de scheepvaart en afgedamd. Er is een grote stormvloedkering aangelegd die de Inner Harbor Navigation Canal Lake Borgne Surge Barrier heet.[9] Hiermee moet een opstuwing van water vanuit het zuidoosten worden voorkomen. Tevens werd een verbeterde ringdijk rond de meest bewoonde delen van St. Bernard Parish aangelegd. Onderdeel hiervan waren beweegbare poorten waarmee de State Highway 46 kan worden afgesloten waar deze de ringdijk kruist.[10]

Ook zijn drie beweegbare stormvloedkeringen aangelegd, gemodelleerd naar de Maeslantkering in Rotterdam, maar dan van een kleiner formaat. Dit zijn het Gulf Intracoastal Waterway West Closure Complex ten zuiden van New Orleans,[11] de Inner Harbor Navigation Canal Lake Borgne Surge Barrier ten oosten van New Orleans[12] en de Seabrook Floodgate in het Industrial Canal in het noorden van New Orleans.[13] De New Orleans Outfall Canals zijn van extra pompstations voorzien bij de afdamming ter hoogte van de monding in het Lake Pontchartrain, zodat het water hier niet meer in de kanalen kan opstuwen.

Wegennet

Het snelwegennet van New Orleans.

Het snelwegennet van New Orleans is niet erg uitgebreid. Door de wat zuidelijkere ligging ligt de stad ook niet op doorgaande routes. I-10 vormt de oost-westverbinding, terwijl I-12 ten noorden van het Lake Pontchartrain het doorgaande oost-westverkeer langs de kust verwerkt. I-55 begint net ten westen van de agglomeratie en loopt richting het noorden. De US 90 is een belangrijke secundaire hoofdweg, die via de steden Houma en Morgan City naar Lafayette verloopt. De Business Route van de US 90 vormt een belangrijke autosnelweg over de West Bank en heet ook wel de West Bank Expressway. I-310 vormt een verbindingsweg tussen de US 90 en I-10 ten westen van de stad, I-510 doet dat ten oosten van de stad. De Interstate 610 vormt een korte verbindingsweg tussen twee delen van de I-10 door het noorden van de stad.

New Orleans zelf heeft een wegennet dat bestaat uit grid met vierkanten, in tegenstelling tot andere steden waar het grid vaak uit rechthoeken bestaat. De agglomeratie kent vrij veel relatief nieuwe suburbs. Door de geïsoleerde ligging van de stad verlopen er vrij weinig doorgaande regionale wegen door New Orleans. De stad is wel de toegangspoort tot de dunbevolkte delta van de Mississippi River. De laatste stad aan de State Route 23 door de delta ligt altijd nog zo'n 120 kilometer ten zuidoosten van de stad.

Lijst van freeways

# wegnaam lengte[14] eerste opening laatste opening AADT
Interstate 10 / Pontchartrain Expressway 42 km 1960 1972 209.000
Interstate 55 - 1979 1979 21.000
Interstate 310 18 km 1983 1993 54.000
Interstate 510 5 km 1992 1992 32.000
Interstate 610 7 km 197x 197x 105.000
US 90 Business / West Bank Expressway 23 km 1958 1984 163.000

Geschiedenis

De 38 kilometer lange Lake Pontchartrain Causeway.

Ondanks de strategische ligging van New Orleans aan zowel de Mississippi River en het Lake Pontchartrain, was de stad tamelijk geïsoleerd en slecht bereikbaar over de weg. In 1928 en 1929 openden twee bruggen over het smalste deel van het Lake Pontchartrain ten noordoosten van de stad, de Maestri Bridge en de Chef Menteur Bridge. In 1935 opende de Huey P. Long Bridge, de eerste brug over de Mississippi River in de staat Louisiana. Tegenwoordig verloopt de US 90 er over. De eerste autosnelweg van New Orleans was een deel van wat nu I-10 en US 90 is, de Pontchartrain Expressway die overging op de Crescent City Connection en zich voortzette als de Westbank Expressway tot Marrero. Het eerste deel was de aansluiting van de Crescent City Connection aan beide uiteinden, die in 1958 werden opengesteld. Dit was mogelijk de eerste snelweg van Louisiana. In 1960 kwam de rest van de Pontchartrain Expressway gereed langs het centrum, evenals de Westbank Expressway tot Marrero.

Het eerste deel van I-10 buiten het centrum van New Orleans opende omstreeks 1960, toen het Industrial Canal Bridge van I-10 werd geopend. Op 30 augustus 1956 opende de eerste brug van de Lake Pontchartrain Causeway voor het verkeer, op 10 mei 1969 een tweede, waardoor dit feitelijk een autosnelweg is. In 1965 opende de I-10 Twin Span Bridge ten noordoosten van de stad, waarover I-10 verloopt. Het snelwegennet is in de jaren 80 en 90 beperkt uitgebreid door de toevoeging van I-310 ten westen en I-510 ten oosten van New Orleans. Deze beide autosnelwegen waren oorspronkelijk geplande als I-410, de zuidelijke ringweg van New Orleans die nooit gebouwd is.

Congestie

Doordat New Orleans vrij veel van zijn bevolking heeft verloren na orkaan Katrina is het wegennet niet heel erg druk. De meeste problemen doen zich voor op de I-10, aangezien dit de enige snelle oost-westverbinding is in het stedelijk gebied. Bij evacuatie van de stad kan de I-10, I-55 en I-59 ingezet worden met een contraflow configuratie, dit betekent dat alle beschikbare rijstroken in één richting worden ingezet.

Referenties

Expressways in New Orleans

Interstate 10Interstate 55Interstate 310Interstate 510Interstate 610