Platte-Winner Bridge
| Platte-Winner Bridgee | |
|---|---|
| |
| |
| Overspant | Lake Francis Case |
| Rijstroken | 1x2 |
| Totale lengte | 1.724 meter |
| Hoofdoverspanning | 76 meter |
| Hoogte brugdek | 9,1 meter |
| Openstelling | 1966 |
| Verkeersintensiteit | 900 mvt/etmaal |
| Locatie | kaart |
De Platte-Winner Bridge, ook bekend als de Francis Case Memorial Bridge, is een 1,7 kilometer lange liggerbrug in de Verenigde Staten, gelegen over het Lake Francis Case, een stuwmeer in de Missouri River in de staat South Dakota.
Kenmerken
De Platte-Winner Bridge is een lange liggerbrug met een totale lengte van 1.724 meter en een serie overspanningen waarvan de langste circa 76 meter bedraagt. De lengte van de overspanningen is zeer variabel, de meesten zijn 190, 200 of 250 ft lang. De overspanningen bestaan uit groepen van 4, met een combinatie van 684 ft en 900 ft. De brug heeft 26 pijlers en 27 overspanningen. Het brugdek is 8,5 meter breed.
Over de brug verloopt de State Route 44, een vrij lange oost-westroute. De brug overspant het stuwmeer Lake Francis Case, een zeer langwerpig stuwmeer dat door bij het hele midden en zuiden van South Dakota ligt. De brug is gelegen in afgelegen gebied, de dichtbijzijnde plaats is Platte dat 20 kilometer naar het oosten ligt. De Platte-Winner Bridge is de langste brug in South Dakota.[1]
Geschiedenis
De Platte-Winner Bridge is de enige brug over stuwmeren van de Missouri River die pas is aangelegd nadat het stuwmeer gevuld was. Dit maakte de bouw van de brug aanzienlijk complexer vanwege de waterdiepte en het grote aantal pijlers dan in het water gebouwd moest worden. Tussen 1946 en 1953 werd in het zuiden van South Dakota de Fort Randall Dam aangelegd. Het stuwmeer is 172 kilometer lang. De brug zelf werd pas in de jaren '60 aangelegd, mede uit een motief om de Black Hills en de Badlands in het zuidwesten van South Dakota bereikbaar te maken voor het toerisme.
De bouw van de brug was technisch complex, sommige brugpijlers zijn tot 55 meter hoog en moesten met caissons in diep water worden gebouwd. De brugpijlers zijn gebouwd op holle betonnen caissons die werden afgezonken. Deze werden op locatie gestort en vervolgens onder water geplaatst. Er bleek zich een probleem voor te doen dat de caissons barstten, dit kwam omdat er water in de caissons kwam die bevroor en uitzette. Een nieuwe aannemer moest worden gevonden om dit probleem op te lossen. De brug opende in 1966 voor het verkeer.[2]
In 2017 werd gesproken dat de brug op niet al te lange termijn volledig vervangen zou moeten worden.[3] Er is vervolgens een studie gestart.[4]
Verkeersintensiteiten
Dagelijks maken circa 900 voertuigen van de brug gebruik, een laag aantal gezien de investering die nodig was om de brug mogelijk te maken. Het is de enige brugverbinding op een 135 kilometer lang deel van het Lake Francis Case tussen de stuwdam waarover de US 18 en Chamberlain, waar de brug van I-90 ligt.