Plan Director de Infraestructuras

Het Plan Director de Infraestructuras (PDI, Masterplan voor Infrastructuur) van 1993 was een infrastructuurplan in Spanje.

Geschiedenis

In 1984 was het tweede Plan General de Carreteras opgesteld, dat oorspronkelijk een looptijd tot 1991 had. De meeste projecten uit dit plan waren in 1992 voltooid. Er waren plannen voor een derde wegenplan, dat een looptijd van 1992 tot 2000 zou hebben. Er was echter de wens om geen plan voor alleen wegen op te stellen, maar een algemeen infrastructuurplan. Onder het premierschap van de socialistische Felipe González werd het accent verschoven van wegen naar spoorwegen. Hiertoe werd het Plan Director de Infraestructuras in maart 1993 goedgekeurd door de ministerraad, kort voor de verkiezingen.

De PSOE verloor zijn meerderheid bij de verkiezingen in juni 1993 en vormde een minderheidsregering, gesteund door de Catalaanse CiU. Hierna volgde een politiek onstabiele periode, waardoor het Plan Director de Infraestructuras niet definitief goedgekeurd kon worden. Omdat het Plan General de Carreteras 1984-1991 afgelopen was, waren tussentijdse maatregelen nodig om de wegenbouw in stand te houden tot het Plan Director de Infraestructuras definitief goedgekeurd zou worden. Hiertoe werden het Plan de Actuaciones Prioritarias en Carreteras (actieplan voor prioriteiten in het wegennet) en het Plan Puente (bruggenplan) in december 1993 goedgekeurd door de ministerraad, die een looptijd hadden tot het definitieve Plan Director de Infraestructuras in december 1995 goedgekeurd kon worden door het parlement. Vervroegde verkiezingen waren door het stuklopen van de samenwerking met de Catalaanse CiU toen al uitgeroepen. Het door de PSOE enigszins doorgedrukte Plan Director de Infraestructuras had ook een ongebruikelijk lange looptijd van 1993 tot 2007, bijna twee keer zo langs als het destijds geplande 3e wegenplan dat van 1992 tot 2000 zou hadden moeten lopen. De kritiek was dat de PSOE "over zijn graf" zou regeren met een plan van een dermate lange looptijd, waarbij de feitelijke uitvoering pas startte nadat de PSOE niet meer aan de macht was.

Red de Gran Capacidad

In het Plan Director de Infraestructuras was een plan gemaakt voor het "Red de Gran Capacidad" (netwerk van de hoge capaciteit), met een planhorizon in het jaar 2007. Het plan omvatte 4.900 kilometer autovía en nog eens 1.800 kilometer "vías de conexión", die later alsnog als autovía zijn aangelegd. In dit plan waren ook een aantal autovías en autopistas gepland die in de periode tot en met 2007 niet zijn gerealiseerd.

Enkele opvallende items van het plan;

• bouw van een autopista tussen Madrid en Tudela, grotendeels niet gerealiseerd, deels als de R-2 tussen Madrid en Guadalajara.
• bouw van een autopista tussen León en Benavente, uiteindelijk als tolvrije A-66 gerealiseerd.
• bouw van een autopista tussen Mataró en Girona, deels gerealiseerd als de C-32 en tolvrije A-2.
• bouw van een autovía tussen Palencia en Benavente in het prioriteitsplan (niet gerealiseerd)
• bouw van een autovía parallel aan de AP-7 tussen Tarragona en Girona (niet gerealiseerd)

Plan de Actuaciones Prioritarias en Carreteras (1993-1995)

Het Plan de Actuaciones Prioritarias en Carreteras (PAPCA) was een tijdelijk programma om de ontwikkeling van het wegennet te stimuleren in een tijd van politieke instabiliteit. In het plan waren de volgende wegen opgenomen;

#	traject
	Lleida - Martorell
	Atalaya de Cañavate - Requena
	Benavente - A Coruña
	Málaga - Motril
	Torrelavega - Avilès
	Zaragoza - Huesca
	Sagunto - Segorbe
	Cieza - Murcia
	Bailén - Granada
	Huelva - Ayamonte
	Benavente - Vigo
	Tordesillas - Salamanca
	Pola de Siero - Villaviciosa
	Plasencia - Cáceres
	Venta del Alto - Sevilla

Programa de Autopistas de Peaje (1997)

Het Plan Director de Infraestructuras werd gezien als een politiek programma en niet een concreet bouwprogramma met actiepunten en deadlines. Hiertoe werd in 1997 een noodprogramma voor de wegenbouw gepubliceerd dat urgente projecten moest verwezenlijken die niet konden wachten op een concreet programma. Dit werd het Programa de Autopistas de Peaje. Door de Partido Popular van premier Aznar werden vooral tolwegen gepland, maar ook een aantal tolvrije autovías.

In het plan van 1997 werd de bouw van de volgende wegen opgenomen.

#	traject	lengte
	Guadiaro - Estepona	22 km
	Alicante - Cartagena	71 km
	Ávila - Villacastín	24 km
	Santiago - Ourense	53 km
	San Rafael - Segovia	29 km
	Astorga - León	47 km
	Madrid - Guadalajara	45 km
	Madrid - Arganda del Rey	40 km
	Madrid - Ocaña	61 km
	Madrid - Navalcarnero	24 km
#	traject	lengte
	Tordesillas - Zamora	64 km
	Albacete - Murcia	88 km
	Ringweg Madrid

Opvolger

De oorspronkelijk geplande looptijd tot 2007 was onrealistisch lang, in een periode met grote politieke tegenstellingen tussen de PSOE en PP. De PSOE regeerde in die tijd met een coalitie met de Catalaanse CiU. Deze coalitie viel in de herfst van 1995, waarna vervroegde verkiezingen werden uitgeroepen. Het Plan Director de Infraestructuras werd daarna nog wel door het parlement goedgekeurd, maar de Partido Popular van José María Aznar won de verkiezingen in 1996. Alhoewel de ontwikkeling van het Spaanse wegennet niet stil viel ondanks alle politieke tegenstellingen, kwam het PDI nauwelijks ten uitvoering zoals in 1993 voorzien was. De looptijd tot 2007 werd door de nieuwe regering Aznar ingekort tot 2000, waarna het Plan de Infraestructuras (PIT) van kracht werd. Ook dit wegenplan werd na de verkiezingen van 2004 ingekort door de PSOE die toen weer aan de macht kwam. Zo was de periode vanaf 1993 onstabiel voor wat betreft de Spaanse wegenplannen. Omdat beide machtspartijen PP en PSOE allebei de ontwikkeling van het wegennet op hun manier steunden, was Spanje toch in staat om een groot aantal nieuwe wegen aan te leggen.

De PSOE legde het accent op tolvrije autovías, hogesnelheidslijnen en metropolitaan openbaar vervoer. De PP was meer voorstander van tolwegen, zoals uit het tijdelijk wegenplan van 1997 duidelijk bleek. Echter bijna al deze tolwegen raakten vanaf 2008 in de financiële problemen door een sterk achterblijvend gebruik. Vanaf 2018 gingen een aanzienlijk deel van de tolwegen van het plan van 1997 failliet en zijn toen overgenomen door de staat.