Public Land Survey System

Uit Wegenwiki
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Een grid in Indiana.

Het Public Land Survey System (PLSS) is de methode die in de Verenigde Staten is gebruikt om het land op te delen in een grid, wat ook wel platting wordt genoemd.

Geschiedenis

Het Public Land Survey System werd gecreëerd met de Land Ordinance van 1785, toen het land dat door Frankrijk aan de Verenigde Staten werd afgestaan na het Verdrag van Parijs van 1783, ingemeten en opgedeeld moest worden. Het eerste land dat met deze methode ingemeten werd waren de Seven Ranges in het oosten van Ohio vanaf 1786. Na het aannemen van de Northwest Ordinance in 1787 werd het land van de Northwest Territory ingemeten, dit betrof het land ten noorden van de Ohio River en ten oosten van de Mississippi River, globaal de Great Lakes regio. Het systeem is daarna gebruikt in een groot deel van de Verenigde Staten, met uitzondering van de oudere noordoostelijke staten, enkele zuidelijke staten, California, delen van Texas en enkele delen van Michigan en Wisconsin waar gebieden al waren ingemeten door de Fransen.

Systeem

In het Public Land Survey System werd een grid gecreëerd, gebaseerd op een oost-west verlopende Base Line en een noord-zuid verlopende Principal Meridian. Hiermee werden townships van 36 vierkante mijl ingemeten (6 x 6 mijl). De townships zijn weer opgedeeld in 36 secties van 1 vierkante mijl. Deze secties zijn volgens een vast systeem genummerd:

6 5 4 3 2 1
7 8 9 10 11 12
18 17 16 15 14 13
19 20 21 22 23 24
30 29 28 27 26 25
31 32 33 34 35 36

Omdat het land tweedimensionaal werd ingemeten en de wereld in werkelijkheid driedimensionaal is (de meridianen lopen naar het noorden toe dichter naar elkaar), moesten correcties worden ingebracht. Daarom is niet elke sectie exact 1 vierkante mijl.

Gevolgen

Een grid in Minnesota.

Het inmeten van het land heeft geresulteerd in een grid, in vlakke gebieden is dit grid bijna perfect over soms honderden kilometers. Het wegennet volgde dit grid wanneer er geen natuurlijke obstakels waren, met name op de Great Plains is dit wegennet gigantisch, met elke 1 mijl een oost-west en noord-zuidweg, die overigens lang niet altijd verhard zijn. Deze wegen waren voor de ontsluiting van landbouwgebieden. Verder naar het westen op de High Plains was door het gebrek aan neerslag het land minder geschikt voor intensieve landbouw, hier is dan ook niet eenzelfde grid ontwikkeld. In berggebieden ontbreekt het grid als wegennet volledig, maar bestaat het grid wel administratief, zo is een schaakbord-patroon te vinden in de beboste bergen in staten als Idaho en Oregon.

Steden zijn ook in een dergelijk grid gegroeid. Alhoewel vrijwel alle Amerikaanse steden volgens een grid zijn opgebouwd, waaronder steden die al gesticht waren voor het Public Land Survey System, volgen vooral de steden in het Midwesten het grid zoals ooit het land is opgedeeld, met hoofdwegen elke 1 mijl. Met name het grid rond Dallas en Detroit is hier bekend om, elke 1 mijl is er een belangrijke urban arterial die oost-west en noord-zuid verloopt. Elders zijn ook urban arterials in een grid gebouwd, zoals rond Los Angeles, maar daar is niet het Public Land Survey System voor gebruikt.

Met name ten westen van de Mississippi River is een zeer groot grid ontstaan waarbij wegen eindeloos kaarsrecht verlopen. Soms zijn er op lokaal niveau uitbuigingen maar lopen routes globaal honderden kilometers pal oost-west of noord-zuid.

Zie ook

Referenties