RN7 (Argentinië)

	RN 7
Begin	Buenos Aires
Einde	Túnel del Cristo Redentor (CL)
Lengte	1.224 km
Route Buenois Aires RN9 Moreno Luján RN5 San Andrés de Giles Junín Rufino RN33 Laboulaye Vicuña Mackenna RN35 Mercedes San Luis Mendoza RN40 Uspallata Route 60

De Ruta Nacional 7 of RN7, genaamd de Carretera Libertador General San Martín, is een ruta nacional in Argentinië. De weg vormt een oost-westroute door het midden van het land, vanaf de hoofdstad Buenos Aires via San Luis en Mendoza naar de grens met Chili ter hoogte van de Túnel del Cristo Redentor. De RN7 is 1.224 kilometer lang.

Routebeschrijving

De RN7 ten westen van Junín in de provincie Buenos Aires.

Buenos Aires

De RN7 begint in de hoofdstad Buenos Aires, waar ook veel andere rutas nacionales beginnen. De route verloopt in eerste instantie over de Autopista Acceso Oeste die 2x4 rijstroken telt. De autosnelweg eindigt aan de westkant van Luján. In Luján takt ook de RN5 af. De weg is daarna een autovía met 2x2 rijstroken en ongelijkvloerse kruisingen over een lang traject tot aan Junín. De weg voert verder door de vlakke landbouwgebieden van de provincie Buenos Aires. Men komt niet door veel plaatsen, Junín is de belangrijkste plaats in het westen van de provincie. Westelijk van Junín is de weg enkelbaans.

Córdoba & Santa Fe

De RN7 passeert een paar kilometer door de provincie Santa Fe en komt dan in de provincie Córdoba. De RN7 doorkruist het zuiden van de provincie, ook hier vlak landbouwgebied dat naar het westen toe wel iets droger wordt. De plaatsjes Rufino en Laboulaye liggen op dit deel van de route. De route is tweestrooks en veelal gelijkvloers.

San Luis

Naarmate men door de provincie San Luis komt wordt het landschap naar het westen toe droger, ten westen van de stad San Luis gaan de landbouwgebieden over in steppe. Er liggen twee grotere plaatsen op dit deel van de route, Mercedes en San Luis zelf. Direct vanaf de grens met Córdoba wordt de RN7 een 2x2-weg met een bypass rond Mercedes. Ook van Mercedes tot San Luis is de RN7 een 2x2 weg met gescheiden rijbanen, maar niet ongelijkvloers. Rondom San Luis ligt een bypass die ongelijkvloers is. De route stijgt naar het westen toe ook geleidelijk, naar bijna 1.000 meter rond San Luis, om daarna weer te dalen naar zo'n 500 meter op de grens met Mendoza. De RN7 telt 2x2 rijstroken tot de grens met Mendoza.

Mendoza

De RN7 in de Andes in de provincie Mendoza.

De rest van de RN7 voert door de grote provincie Mendoza. Het oostelijk deel tot aan de stad Mendoza voert door vrij vlak gebied, dat wel geleidelijk wat stijgt. De weg volgt grotendeels een rivier, waardoor deze omgeving nog enigszins gecultiveerd is. De weg is tweestrooks tot San Martín, daarna met 2x2 rijstroken tot Mendoza. Mendoza is na Buenos Aires de grootste stad op de route van de RN7 maar heeft geen ringweg voor doorgaand verkeer. De RN7 is door Mendoza een autopista met 2x2 rijstroken. De route verloopt alleen door de oostelijke en zuidelijke wijken, niet door het centrum. In Mendoza kruist men de RN40.

Zuidelijk van Mendoza slaat de RN7 naar het westen af, en het landschap verandert abrupt van een vlakte naar de hoge bergen van de Andes. De RN7 verandert in een bochtige tweestrooks weg die door de diepe dalen voert. Al direct na Mendoza zijn de bergen meer dan 3.000 meter hoog, en dit neemt westwaarts alleen maar toe. De laatste grotere plaats in Argentinië is Uspallata, gelegen op zo'n 1.900 meter hoogte. Daarna volgt een lange klim naar de grens met Chili. De RN7 loop op slechts enkele kilometers van de 6.962 meter Aconcagua langs. De grens met Chili volgt in de Túnel del Cristo Redentor, een enkelbuizige tunnel van 3.080 meter lengte die op 3.209 meter boven zeeniveau ligt. In Chili gaat de Route 60 verder naar Los Andes.

Geschiedenis

De Túnel Cristo Redentor, gelegen op de grens met Chili.

Aanleggeschiedenis

De RN7 is één van de belangrijkste routes in Argentinië en volgt de historische Camino Real del Oeste die van Buenos Aires naar Mendoza liep. De RN7 werd in 1932 gecreëerd en in 1935 begon de aanleg van de weg parallel aan de spoorlijn van Buenos Aires naar de Pacifische Oceaan. In 1942 was de route tot aan Junín in de provincie Buenos Aires geasfalteerd. Op 2 oktober 1969 werd het deel tussen Rufino en Laboulaye geopend als verharde weg en in 1975 was de weg tot aan Mendoza geasfalteerd. Tussen 1961 en 1971 werd de bergroute tussen Mendoza en Uspallata aangelegd. In 1978 en 1979 werd de weg tussen Uspallata en de grens met Chili aangelegd, met als letterlijk hoogtepunt de openstelling van de Túnel del Cristo Redentor in 1980.

De autosnelweg in Mendoza werd in de jaren '70 aangelegd. In 1977 opende de autosnelweg vanaf Mendoza naar het zuiden en in 1979 de oostelijke invalsweg van de stad. Tussen de jaren '70 en 1998 werd de Autopista Acceso Oeste aangelegd tussen Luján en Buenos Aires als belangrijke invalsweg. Deze gehele corridor is verstedelijkt.

In 2001 is begonnen om de gehele route door de provincie San Luis op te waarderen naar een autovía. Een autovía in Argentinië hoeft niet per se ongelijkvloers te zijn, maar heeft wel 2x2 rijstroken. Belangrijke kruispunten zijn wel ongelijkvloers gemaakt. Op 16 april 2003 was dit 212 kilometer lange project voltooid. Op 27 juli 2007 opende de ongelijkvloerse zuidelijke rondweg van San Luis voor het verkeer.

Vervolgens is gestart om de RN7 vanaf de regio Buenos Aires naar Junín te verdubbelen naar 2x2 rijstroken. Dit is veelal een autovía met een maximumsnelheid van 110 km/h. Deze autovía wordt ook wel een autopista genoemd, omdat de RN7 hier ongelijkvloerse aansluitingen heeft, in tegenstelling tot de meeste gelijkvloerse autovías in Argentinië. Op 4 maart 2016 opende 24 kilometer van de RN7 als autovía tussen Luján en San Andrés de Giles. Dit ligt in het verlengde van de Autopista Acceso Oeste van Buenos Aires. Vervolgens opende op 24 juni 2019 de 8 kilometer lange omlegging van San Andrés de Giles. Op 1 oktober 2019 openden 3 segmenten van tezamen 40 kilometer verdubbelde RN7, een 20 kilometer lang deel tussen San Andrés de Giles en Heavy en twee segmenten van elk 10 kilometer tussen Chacabuco en Junín. Op 9 december 2020 opende het 13 kilometer lange deel tussen Heavy en Carmen de Areco. Op 2 juni 2021 opende de 20 kilometer lange bypass van Chacabuco.

Openstellingsgeschiedenis

van	naar	lengte	datum
Luján	San Andrés de Giles	24 km	04-03-2016
San Andrés de Giles-Este	San Andrés de Giles-Oeste	8 km	24-06-2019
San Andrés de Giles	Heavy	20 km	30-09-2019
Coliqueo	O'Higgins	10 km	30-09-2019
La Agraria	Junín	10 km	30-09-2019
Heavy	Carmen de Areco	13 km	09-12-2020
Chacabuco	Coliqueo	20 km	02-06-2021

Naamgeving

De weg is in 1942 de Carretera Libertador General San Martín genaamd, vernoemd naar José de San Martín (1778-1850), een Argentijns generaal die een grote rol speelde in de onafhankelijkheidsoorlog tegen Spanje. Hij wordt beschouwd als nationale held in Argentinië, Chili en Peru.

Toekomst

Het is gepland om het deel tussen Carmen de Areco en Chacabuco in de provincie Buenos Aires ook op te waarderen naar een autovía.

Verkeersintensiteiten

In 2001 reden dagelijks 100.000 voertuigen in het westen van Buenos Aires, wat buiten het stedelijk gebied sterk daalt, tussen Buenos Aires en San Luis reden veelal maar 3.000 tot 5.000 voertuigen per etmaal, stijgend naar circa 60.000 voertuigen in Mendoza. Het deel door de bergen telt nog 2.000 voertuigen tot Uspallata, maar slechts zo'n 1.000 voertuigen ter hoogte van de grens met Chili.