Republiek Congo
République du Congo | |
---|---|
Hoofdstad | Brazzaville |
Oppervlakte | 342.000 km² |
Inwonertal | 5.546.000 |
Lengte wegennet | 3.111 km |
Lengte snelwegennet | 0 km |
Eerste snelweg | nvt |
Benaming snelweg | nvt |
Verkeer rijdt | rechts |
Nummerplaatcode | RCB[1] |
Zie de Democratische Republiek Congo voor Congo-Kinshasa.
De Republiek Congo (Frans: République du Congo), is een land in Centraal-Afrika. Het land is circa 9 keer zo groot als Nederland en telt ruim 5 miljoen inwoners. De hoofdstad is Brazzaville.
Inleiding
Geografie
De Republiek Congo ligt voor een klein deel aan de Atlantische Oceaan en grenst in het westen aan Gabon, in het noorden aan Kameroen en de Centraal Afrikaanse Republiek. In het oosten ligt de Democratische Republiek Congo en in het zuiden Angola (exclave Cabinda). Het land ontleent zijn naam aan de machtige rivier de Congo, die tevens grotendeels de grens vormt met de DRC. De hoofdstad Brazzaville ligt aan deze rivier, tegenover Kinshasa. Het land bestaat grotendeels uit ondoordringbare jungles, en is grotendeels zeer dunbevolkt. Het noorden van Congo is vlak en bestaat uit moerassen en jungles. Het midden en westen is heuvelachtig tot licht bergachtig, de Mont Nabeba is met 1.020 meter het hoogste punt.
Het land heeft een tropisch klimaat met een nat en droog seizoen. De gemiddelde maximumtemperatuur in de hoofdstad Brazzaville varieert van 27 tot 32 °C. Er valt zo'n 1400 mm neerslag per jaar, met een vrij lang nat seizoen van oktober tot en met mei en daartussen een droog seizoen waarin bijna helemaal geen neerslag valt.
Demografie
De Republiek Congo is veel minder bevolkt dan het buurland Democratische Republiek Congo. In 1950 had het land slechts 800.000 inwoners, wat groeide naar 3,2 miljoen in 2000 en ruim 5 miljoen tegenwoordig. Ongeveer een kwart van de inwoners woont in de hoofdstad Brazzaville, dat 1,4 miljoen inwoners telt. De tweede stad is Pointe-Noire aan de kust, dat ruim 700.000 inwoners telt. Andere plaatsen zijn kleiner dan 100.000 inwoners. De Republiek Congo geldt als één van de meest verstedelijkte landen in Sub-Sahara Afrika, de meeste inwoners wonen in het zuidwesten, het noorden is nagenoeg onbevolkt en bestaat uit ondoordringbare jungle.
Het land heeft een diverse bevolking, naar schatting worden er meer dan 60 talen gesproken, opgedeeld in drie grote groepen. De Kongo vormen ongeveer de helft van de bevolking. Het Frans is de officiële taal van de Republiek Congo. Het Lingala geldt als de lingua franca.
Economie
De economie van de Republiek Congo bestaat grotendeels uit landbouw voor de eigen voedselvoorziening, maar het land heeft ook een grote olie-sector, het is het op drie na grootste olieproducerende land in de regio. De olie is sinds de jaren '80 van steeds groter belang en geeft de regering enige mogelijkheid om geld uit te geven aan projecten. Het land heeft potentieel ook veel grondstoffen als mineralen, maar deze worden amper geëxploiteerd. De Republiek Congo geldt als één van de meest corrupte landen ter wereld. De schuldenberg werd na 2015 problematisch en de Congolese overheid moest de uitgaven halveren.[2][3][4]
Geschiedenis
Bantu-stammen leefden in het gebied tot de Portugese verkenner Diogo Cão de monding van de rivier de Congo in 1484 bereikte. Het gebied ten zuiden van de rivier de Congo werd het persoonlijk eigendom van de Belgische koning, en later een Belgische kolonie, terwijl het gebied ten noorden van de rivier een Franse kolonie werd vanaf eind 19e eeuw. Brazzaville werd de hoofdstad van een serie kolonies in Centraal-Afrika, dat Frans Equatoriaal Afrika heette (Afrique équatoriale française). Na de Eerste Wereldoorlog bouwden de Fransen een spoorlijn van Brazzaville naar de kust bij Pointe-Noire. In 1958 werd de kolonie van Afrique équatoriale française opgesplitst en ontstond de Republiek Congo, dat in 1960 onafhankelijkheid van Frankrijk verkreeg.
In de jaren '60 nam Congo een socialistische economie aan en haalde de banden met de Sovjetunie, China, Noord-Korea en Noord-Vietnam aan. De politieke situatie was instabiel, er volgden meerde staatsgrepen tot Denis Sassou Nguesso in 1979 aan de macht kwam. Hij vestigde een steeds meer repressief regime. In 1992 werd hij opgevolgd door de democratisch verkozen Pascal Lissouba. Bij de volgende verkiezingen in 1997 brak echter een burgeroorlog uit waarin Sassou weer aan de macht kwam.
Wegennet
In 2018 beschikte de Republiek Congo over een netwerk van 20.369 kilometer weg. Daarvan was 2.875 kilometer verhard, 8.310 kilometer zandweg en 10.583 kilometer piste en ongeclassificeerde wegen.[5] In 2020 had de Republiek Congo 3.111 kilometer geasfalteerde weg.[6]
De Republiek Congo heeft een netwerk van routes nationales (RN) en routes départementales (RD). Het netwerk van routes nationales is voor een behoorlijk deel verhard, al zijn er nog routes nationales die onverhard zijn, met name routes in het grensgebied met Gabon en in het noorden van het land. Congo heeft in wezen twee primaire wegen, de N1 tussen Brazzaville en de havenstad Pointe-Noire en de N2 tussen Brazzaville en Ouéssa in het noorden van het land, waar de N14 naar Kameroen van af splitst. Er is daarmee een doorgaand verharde weg vanaf Pointe-Noire via Brazzaville tot Yaoundé in Kameroen.
Het wegennet van de Republiek Congo is slecht geïntegreerd met dat van de buurlanden. Al in de jaren '70 was er een verharde weg vanaf Pointe-Noire tot de grens met Angola met de exclave Cabinda en dit was decennialang de enige verharde weg naar een buurland, tot in 2020 een verharde weg tot de grens met Kameroen gereed kwam. Opvallend is dat er geen wegverbinding is tussen Brazzaville en Kinshasa, omdat er nooit een brug over de rivier de Congo is aangelegd. Er zijn geen conventionele autoferries tussen Brazzaville en Kinshasa, maar het verschepen van motorvoertuigen is naar verluidt wel mogelijk.
Brazzaville
In Brazzaville is het wegennet relatief weinig hoogwaardig, de corridors van de N1 en N2 in de stad zijn dichtbebouwd. De Route de la Corniche in Brazzaville vormt een hoogwaardiger bypass naar de noordelijke buitenwijken. Het wegennet in Brazzaville is voor een groot deel informeel en weinig hiërarchisch. De luchthaven van Brazzaville ligt midden in de stad. Een aanzienlijk deel van de bevolking van de Republiek Congo is naar Brazzaville gemigreerd, waardoor dit tegenwoordig een vrij grote stad is.
Autosnelwegen
In de Republiek Congo zijn geen echte autosnelwegen, al is gepoogd de N2 in het noorden van Brazzaville als een dubbelbaans weg met ongelijkvloerse aansluiting aan te leggen, maar dit is onvoltooid. De N1bis die de bypass van Brazzaville vormt telt deels 4 rijstroken maar heeft geen rijbaanscheiding en geen ongelijkvloerse kruisingen, alhoewel het wel een relatief hoogwaardige weg is.
Hoofdwegen
Routes nationales in de Republiek Congo |
---|
N1 • N2 • N3 • N4 • N5 • N6 • N7 • N8 • N9 • N10 • N11 • N12 • N13 • N14 • N15 |
Geschiedenis
In de Franse koloniale periode werden wegen amper ontwikkeld. Het transport vanuit het binnenland ging per schip over de rivier de Congo. Echter vanwege watervallen konden schepen niet de oceaan bereiken, daartoe is tussen 1921 en 1934 met dwangarbeiders de spoorlijn 'Congo-Océan' aangelegd, een 512 kilometer lange verbinding van Brazzaville naar Pointe-Noire. Deze maakte het mogelijk voor goederen om de watervallen te bypassen. Hiermee was het mogelijk om goederen vanuit het diepe binnenland van Centraal-Afrika naar de haven van Pointe-Noire te vervoeren. Dit was echter wel tijdrovend. Bij onafhankelijkheid in 1960 had de Republiek Congo geen verharde wegen buiten de steden Brazzaville en Pointe-Noire.
In 1969 is 54 kilometer van de N1 tussen Pointe-Noire en een mijnbouwgebied bij Holle als moderne weg aangelegd.[7] In 1976 had de Republiek Congo slechts een klein aantal verharde wegen, die nog geen landelijke dekking hadden. De enige verharde wegen waren de drie wegen naar Pointe-Noire (N1 en N4) vanaf Holle, Madingo-Kayes en de grens met Angola, de N1 tussen Brazzaville en Kinkala, de N2 tussen Brazzaville en Etsouali en de N7 van Loudima naar Zanaga. Het grootste deel van de N1 tussen Brazzaville en Pointe-Noire was toen nog onverhard en in het midden en noorden van de Republiek Congo waren in het geheel geen verharde wegen. In 1978 had Congo 500 kilometer verharde weg.[8]
In 1969 werd de Marxistische Volksrepubliek Congo uitgeroepen. De buitenlandse steun en investeringen namen daarna flink af, behalve relaties met de Sovjetunie. Het wegennet van de Republiek Congo werd in de jaren '70, '80 en '90 maar beperkt ontwikkeld. In de jaren '60 werd gepoogd een Trans-Equatorial Route vanaf N'Djamena naar Pointe-Noire te ontwikkelen, om de landen minder afhankelijk te maken van het trage riviertransport. Vanuit dit plan werd met name de N2 ontwikkeld van Brazzaville naar het noorden, maar dit plan werd in de jaren '70 gestaakt.
De Republiek Congo had in 2000 nauwelijks meer verharde wegen dan in 1978. Transport ging vanaf Brazzaville meestal per spoor naar Pointe-Noire. Brazzaville was ook een overslagpunt voor goederen van en naar de Centraal-Afrikaanse Republiek, het noorden van de Democratische Republiek Congo en Tsjaad.
Praktisch alle wegen buiten Brazzaville en Pointe-Noire waren voor 2000 zandwegen. Als eerste is focus gegeven op het asfalteren van de N2 van Brazzaville naar het noorden van het land. Tegen 2013 was hiervan een groot deel geasfalteerd, met steun van China. In de periode 2008-2014 is ook de N1 van Brazzaville naar Pointe-Noire aangelegd als geasfalteerde weg. In de periode 2015-2018 is de N3 naar Gabon geasfalteerd. Op 5 februari 2016 opende een tuibrug in Brazzaville, de 'Pont 15 août 1960'.[9] Ook is toen de 'Route de la Corniche' langs de rivier de Congo in Brazzaville aangelegd, een weg met 2x2 rijstroken en veelal rotondes, maar ook twee ongelijkvloerse aansluitingen, waarmee dit de eerste 2x2, ongelijkvloerse weg in de Republiek Congo was.
In de periode 2011-2016 is een groot aantal wegenprojecten in de Republiek Congo uitgevoerd, deels door wegen onder concessie te brengen. Het ministerie van transport kreeg zelfs een website die de schaal van de werkzaamheden moest aanduiden, namelijk 'grands-travaux.gouv.cg'. De snelle uitbreiding van het Congolese wegennet was echter van korte duur, na 2016 raakten veel projecten vertraagd door financiële problemen. Een belangrijk wapenfeit was echter nog wel toen in 2020 in het noorden van Congo een verharde weg tot de grens met Kameroen gereed kwam.[10][11] Sinds 2021 is ook het Kameroense deel verhard, zodat Brazzaville met Yaoundé verbonden was. Dit was de eerste doorgaand verharde weg tussen de Republiek Congo en een buurland en pas de tweede doorgaand verharde weg tussen landen in Centraal-Afrika.[12]
Tolwegen
Om het wegennet te verbeteren en in goede staat te houden zijn belangrijke wegen aangelegd als tolwegen. De nationale tolwegbeheerder is La Congolaise des Routes S.A. (LCR).[13] LCR is in eigendom van CSCEC (70%), Egis (15%) en de Congolese overheid (15%). LCR heeft een concessie voor 30 jaar.
Wegbeheer
Het wegbeheer in de Republiek Congo is een taak van het Ministère de l’Aménagement du Territoire des Infrastructures et de l’Entretien Routier.[14]
Wegnummering
Het wegennet bestaat uit routes nationales (RN) en routes départementales (RD). Beide types zijn lang niet altijd verhard. De N1, N2 en N3 vormen de belangrijkste wegen van het land. De N1bis vormt een regionale bypass van Brazzaville. De overige wegen lopen vaak naar grenzen met buurlanden, alhoewel sommige routes nationales in de praktijk amper berijdbaar zijn. RD-wegen kennen even nummers voor oost-westroutes en lopen noordwaarts op, en oneven nummers vormen noord-zuidroutes die oostwaarts oplopen.
De oorspronkelijke nummering van routes nationales dateert vermoedelijk uit de koloniale periode, al in 1969 werd gesproken over routes nationales met nummers die tot circa 2015 nog bestonden.[15]
De nummering van de routes nationales en routes départementales is omstreeks 2015 aangepast. Oorspronkelijk waren er 6 routes nationales, dit is later uitgebreid naar 15 routes nationales.[16]
Lijst van routes nationales
# | No. | Route | Lengte |
---|---|---|---|
N1 | Brazzaville - Mindouli - Dolisie - Pointe-Noire | 502 km | |
N1bis | Yié - Mindouli (Brazzaville bypass) | 149 km | |
N2 | Brazzaville - Ngo - Gamboma - Oyo - Makoua - Ouésso | 831 km | |
N3 | Ouésso - Béton - grens Centraal-Afrikaanse Republiek | 447 km | |
N4 | grens Gabon - N'Zambi - Pointe-Noire - Nzassi - grens Angola | 157 km | |
N5 | grens Gabon - Nyanga - Dolisie - Kimongo - grens Democratische Republiek Congo | 351 km | |
N6 | Mila-Mila - Mossendjo - M'binda - grens Gabon | 238 km | |
N7 | Loudima - Sibiti - Zanaga - Bambama - grens Gabon | 354 km | |
N8 | Ingoumina - Djambala - Ngo - Mpouya | 360 km | |
N9 | Brazzaville - Mayama - Kindamba - Mindouli | 220 km | |
N10 | Djambala - Okoyo - Ewo - Etoumbi - Mbomo - grens Gabon | 471 km | |
N11 | Obouya - Okoyo - grens Gabon | 205 km | |
N12 | Owando - Ewo | 153 km | |
N13 | Makoua - Etoumbi - Kellé - grens Gabon | 252 km | |
N14 | Ketta - Sembé - Ntam - grens Kameroen | 314 km | |
N15 | Enyellé - Impfondo - Liranga | 445 km |
Voormalige nummering
- N1 Brazzaville - Pointe-Noire: 550 km
- N2 Brazzaville - Quesso: 710 km
- N3 Loubomo - Ngongo (gr. Gabon): 230 km
- N4 Pointe-Noire - Nzassi (gr. Angola): 30 km
- N5 Pointe-Noire - Madingo-Kayes: 50 km
- N6 N1 - N5: 154 km
Routes départementales
De routes départementales zijn genummerd van de D1 t/m D33. Voorheen werd gesproken van routes provinciales met de prefix 'P', ondanks dat de Republiek Congo niet onderverdeeld is geweest in provincies.
Bewegwijzering
De bewegwijzering in de Republiek Congo is in Franse stijl uitgevoerd, met groene borden voor doorgaande bestemmingen en witte borden voor lokale bestemmingen. Wegnummers worden soms aangegeven, waaronder ook de voormalige P-nummers. Een deel van de Franse pictogrammen zoals bij tolstations wordt ook in Congo gebruikt. De wegbebakening en wegmarkering is ook in Franse stijl uitgevoerd.
Maximumsnelheid
wegtype | Vmax |
---|---|
De maximumsnelheid in de Republiek Congo is vastgesteld in de Code de la Route, die door de lidstaten van CEMAC (Communauté Économique et Monétaire de l'Afrique Centrale) is vastgesteld. De maximumsnelheid bedraagt 60 km/h in de bebouwde kom en 110 km/h buiten de bebouwde kom, tenzij anders aangegeven.[17]
Referenties
- ↑ République du Congo-Brazzaville
- ↑ China to restructure Congo's debt | africanews.com
- ↑ The Republic of Congo Is a ‘Dark Debt’ Pioneer | foreignpolicy.com
- ↑ Republic of Congo’s oil-backed debt could balloon beyond IMF estimates, Global Witness reveals | globalwitness.org
- ↑ Annuaire Statistique | ins-congo.cg
- ↑ En 60 ans, le Congo a construit 3 111 km de voies bitumées, dont la moitié actuellement en concession | agenceecofin.com
- ↑ Congo - Highway Improvement Project (English) | worldbank.org
- ↑ Congo - Highway Maintenance Project (English) | worldbank.org
- ↑ Aménagement du territoire : la corniche sud de Brazzaville ouverte à la circulation | adiac-congo.com
- ↑ La route Sembé-Souanké-Ntam ouverte à la circulation | grands-travaux.gouv.cg
- ↑ Le Congo boucle un projet routier de 312 km reliant le Cameroun, qui peine à achever, à son tour, un tronçon de 191 km | investiraucameroun.com
- ↑ Corridor Yaoundé-Brazzaville : la capitale du Cameroun désormais connectée au Congo en 7h de voyage par route | investiraucameroun.com
- ↑ www.lcr.cg
- ↑ grands-travaux.gouv.cg
- ↑ APPRAISAL OF A ROAD ENGINEERING PROJECT - REPUBLIC OF CONGO | worldbank.org
- ↑ Catalogue des routes classées du Congo V1.0 | Ministère de l’Équipement et de l’Entretien Routier
- ↑ CODE COMMUNAUTAIRE DE LA ROUTE | droit-afrique.com
Wegen van Afrika |
---|
Algerije • Angola • Benin • Botswana • Burkina Faso • Burundi • Centraal-Afrikaanse Republiek • Comoren • Democratische Republiek Congo • Republiek Congo • Djibouti • Egypte • Equatoriaal Guinea • Eritrea • Ethiopië • Gabon • Gambia • Ghana • Guinea • Guinea-Bissau • Ivoorkust • Kaapverdië • Kameroen • Kenia • Lesotho • Liberia • Libië • Madagaskar • Malawi • Mali • Marokko • Mauritanië • Mauritius • Mozambique • Namibië • Niger • Nigeria • Rwanda • São Tomé en Príncipe • Senegal • Seychellen • Sierra Leone • Somalië • Sudan • Swaziland • Tanzania • Togo • Tsjaad • Tunesië • Uganda • Westelijke Sahara • Zambia • Zimbabwe • Zuid-Afrika • Zuid-Sudan |