Wegverbreding: verschil tussen versies

Een verbreding realiseren is vaak kostbaar, zeker wanneer in het verleden geen [[ruimtereservering]] gemaakt is bij de aanleg van de weg, of wanneer die ruimtereservering al eens gebruikt is bij een eerdere verbreding. In veel gevallen blijken viaducten en bruggen te smal voor een verbreding, en moet een brug verbreed worden of zelfs nieuw gebouwd worden. In rigoureuze gevallen kan men er ook voor kiezen om de bestaande bijvoorbeeld 2x2 rijstroken om te bouwen tot één rijbaan met 2x3 of 2x4 rijstroken met een ruimtereservering, en er een tweede rijbaan met 2x3 of 2x4 rijstroken bij te bouwen. In de meeste gevallen geldt dat hoe langer men wacht met een verbreding, des te vaker zal een capaciteitsvergroting met één [[rijstrook]] per richting niet voldoende blijken. Bij toekomstgericht bouwen worden vaak meteen meerdere rijstroken toegevoegd. Dit is bijvoorbeeld het geval op de Nederlandse [[A2 (Nederland)|A2]], waarbij de weg over verschillende trajecten er direct 2 rijstroken per richting bij krijgt. Dit is ook van belang om een [[robuust wegennet]] te creeëren.  

Een ander probleem is het [[alignement]]. Bij oudere snelwegen blijkt deze vaak onvoldoende aan de moderne eisen te voldoen, vooral wanneer er sprake is van te scherpe bochten en aansluitingen die alleen met een lage snelheid bereden kunnen worden, waardoor de capaciteit afneemt. Dit probleem speelt vooral bij snelwegen die van voor de jaren 50 stammen, en waar sindsdien weinig meer aan veranderd is. Alignementsproblemen komen overal ter wereld voor, maar met name in gebieden met een al ouder snelwegennet, zoals bijvoorbeeld in [[Duitsland]] en de [[Verenigde Staten]]. Landen die later begonnen zijn aan de bouw van een snelwegennet hebben de kans gehad deze direct volgens moderne [[ontwerpeisen]] aan te leggen. Vaak worden deze ontwerpeisen in de loop der jaren aangescherpt.