Syrië

Uit Wegenwiki
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
سوريا‎ - Sūriyā
Hoofdstad Damascus
Oppervlakte 185.180 km²
Inwonertal 17.500.000
Lengte wegennet 26.299 km
Lengte snelwegennet 877 km
Eerste snelweg ?
Benaming snelweg ?
Verkeer rijdt rechts
Nummerplaatcode SYR

Syrië (Arabisch: سوريا‎ Sūriyā), formeel de Syrische Arabische Republiek (الجمهورية العربية السورية‎ al-Jumhūrīyah al-ʻArabīyah as-Sūrīyah) is een land in het westen van Azië, gelegen aan de Middellandse Zee. Het land is circa 4,5 keer zo groot als Nederland en telt 17 miljoen inwoners. De hoofdstad is Damascus.

Inleiding

Geografie

Syrië ligt in het westen van het Midden-Oosten en grenst in het noorden aan Turkije, in het oosten aan Irak, in het zuiden aan Jordanië en in het westen aan Israël en Libanon. Het land heeft een vrij korte kustlijn aan de Middellandse Zee. De hoofdstad is Damascus (Dimashq) en ligt in het zuidwesten van het land. De grootste stad is Aleppo, dat in het noordwesten ligt. Andere grote steden zijn Hims, Hamah en Tartus. Het grootste deel van Syrië bestaat uit woestijn, met name het midden en de grensstreek met Irak. Dwars door de woestijn stroomt de Eufraat. Het oostelijkste deel van het Turkse grensgebied wordt gevormd door de Tigris. Het grootste deel van Syrië is vrij vlak, met uitzondering van de kuststrook langs de Middellandse Zee. De Mount Hermon is het hoogste punt op 2.814 meter.

Syrië heeft een sterk variabel klimaat, het zuidoosten bestaat uit woestijngebied maar het westen is natter, vooral langs de Middellandse Zee. In deze regio valt 700 - 1000 mm per jaar, wat naar het oosten toe afneemt. De gemiddelde maximumtemperatuur in Damascus varieert van 13°C in januari tot 37°C in juli. Gedurende de zomer valt er nagenoeg geen neerslag.

Demografie

Tussen 1950 en 2000 groeide het inwonertal van Syrië van circa 4 tot 17 miljoen. Het inwonertal groeide tot de Syrische burgeroorlog, daarna kromp het inwonertal met circa 2,5 miljoen door massamigratie naar buurlanden en Europa. Syrië heeft twee grote steden, Aleppo is de grootste stad met 2,1 miljoen inwoners voor de oorlog, Damascus heeft circa 1,7 miljoen inwoners. Daarnaast zijn Homs, Lataka en Hama grotere regionale steden. De bevolking is relatief verstedelijkt, alhoewel het noordwesten en noordoosten meer bevolking op het platteland kent.

Het land heeft een diverse bevolking. Arabieren maken circa driekwart van de bevolking uit. De Koerden vormen circa 10% en wonen vooral in het noordoosten. Er zijn daarnaast veel kleine etnische groepen, zoals Turkmenen, Asssyriërs, Circassiërs en Armenen. Het Arabisch is de officiële taal van Syrië. De overige talen zijn sterk gerelateerd aan de etnische groepen.

Economie

Voor de uitbraak van de Syrische burgeroorlog had het land een matig ontwikkelde economie, het land was niet zo welvarend als veel andere Arabische landen in het Midden-Oosten. De economie was sterk afhankelijk van olie en landbouw. Olie was goed voor circa 65% van de export van het land, het resterende deel werd gevormd door exportproducten. De Syrische burgeroorlog heeft immense schade aan de economie en infrastructuur toegebracht.

Geschiedenis

Het gebied stond historisch bekend als de Levant, met diverse beschavingen in de oudheid. Aleppo en Damascus gelden als één van de oudste steden ter wereld. Vanaf 1516 stond het gebied onder Ottomaans bestuur. De Ottomaanse periode was een relatief rustige periode waarin de etnische, religieuze en linguïstische verschillen gerespecteerd werden. Tijdens de Eerste Wereldoorlog pleegden de Ottomanen genocides op Christenen, deels op Syrisch grondgebied. Aan het einde van de oorlog hield het Ottomaanse Rijk op te bestaan en werd het noorden van het Midden-Oosten opgedeeld in een Brits en Frans deel, waarbij de Levant onder Frans bestuur kwam te staan. Onder Frans bestuur was de regio onrustig, met conflict in de jaren '20. In 1941 werd het gebied bezet door vrij Frankrijk en de Britten.

Syrië verkreeg in 1946 onafhankelijkheid. Kort daarna in 1948 viel Syrië de nieuwe staat Israël aan, wat eindigde in een verlies. In de jaren '50 moderniseerde het Syrische leger nadat het land de banden met de Sovjetunie aanhaalde. Tussen 1958 en 1961 bestond kortstondig de Verenigde Arabische Republiek, een politieke unie van Egypte en Syrië. De periode tot de jaren '70 werd gekenmerkt door een serie coups. In de eerste helft van 1967 was Syrië in een staat van oorlog met Israël, maar het conflict had oorspronkelijk een lage intensiteit. Dit veranderde tijdens de Zesdaagse Oorlog, waarbij Syrië Israël binnenviel. Aan het einde van de oorlog sloeg Israël terug en veroverde tweederde van de Golanhoogte in 48 uur.

In 1970 kwam Hafez al-Assad met een staatsgreep aan de macht. Dit was het begin van een langdurige dictatuur onder de Assad-familie. In 1973 volgde de Yom Kippuroorlog met Israël, waarbij Israël nog meer Syrisch territorium veroverde. In 1976 begon Syrië een 30-jarige bezetting van buurland Libanon. Tijdens de Libanese burgeroorlog van 1975 tot 1990 vocht Syrië voor een machtspositie. Het Syrische leger verliet Libanon pas in 2005. Eind jaren '70 volgde een opstand tegen de regering wat uitmondde in het Bloedbad van Hama van 1982 waarbij circa 40.000 mensen omkwamen.

Hafez al-Assad overleed in 2000 en werd opgevolgd door zijn zoon Bashar al-Assad. In 2011 brak de Syrische burgeroorlog uit die geleidelijk in intensiteit toenam en uiteindelijk grote delen van het land verwoestte. Dit groeide uit tot een internationale proxy-oorlog waarbij veel regionale en supermachten bij betrokken waren. Er vielen meer dan een half miljoen doden en 4 miljoen Syriërs ontvluchtten het land. Vanaf 2017 kreeg het regeringsleger geleidelijk weer de overhand in het land. Veel steden zijn in de oorlog compleet verwoest.

Wegennet

De 3 motorways van Syrië.

Het wegennet van Syrië was voor de burgeroorlog relatief ontwikkeld gezien de economische situatie, met 877 kilometer aan autosnelwegen. Deze snelwegen zijn echter niet zo modern als men elders in de regio ziet. De langste snelweg loopt vanaf Aleppo in het noorden via Homs en Damascus naar de grens met Jordanië en heeft het nummer M1. De hoofdstad Damascus kent een snelwegbypass die 2x4 rijstroken telt. Er loopt ook een snelweg vanaf Damascus naar de Libanese grens. Rondom de stad Hims ligt een halve ringsnelweg, en vanaf Hims loopt een snelweg naar Tartus aan de Middellandse zee. Rondom Hamah ligt een oostelijke ringweg. Een nieuwe snelweg loopt vanaf Aleppo naar Latakia aan de kust. Rondom de noordelijke stad Aleppo ligt een snelwegring die driekwart rond loopt. Langs de Middellandse Zeekust loopt een snelweg van Tarsus naar Latakia. Een snelweg is in aanbouw vanaf Tripoli in Libanon naar Hamah. In het oosten van Syrië liggen geen snelwegen. De weginfrastructuur heeft bij de burgeroorlog vanaf 2011 grote schade opgelopen. Diverse snelwegen zijn opgebroken om transport moeilijker te maken.

Maximumsnelheid

Op autosnelwegen geldt een maximumsnelheid van 100 km/uur voor personenauto's en 80 km/uur voor vrachtwagens.[1]

Wegmarkingen

In Syrië zijn de wegmarkeringen een mix van gele en witte markeringen. De kantmarkering, ook in de middenberm, is geel, en de rijstrookverdeling is wit. Onderbroken gele kantmarkering komt voor bij afritten.[2][3][4]

Verkeersborden

De in Europa gangbare verkeersborden worden ook in Syrië gebruikt.[5][6]

Motorways in Syrië

M1M4M5


Wegnummering

Autosnelwegen hebben de prefix M, alhoewel er enkele M-wegen zijn die geen snelweg zijn. Het hoofdwegennet ligt in een grid, met de route 1 langs de kust, en 2, 3 en 4 zijn oost-westroutes, die richting zuiden in nummering oplopen. De routes 5, 6 en 7 zijn noord-zuidroutes en lopen oostwaarts op. De Route 5 loopt parallel aan de M1, en overlapt deze soms. Daarnaast is er een onduidelijk gevormd netwerk van N-wegen, die gezoneerd lijken.[7]

Bewegwijzering

De bewegwijzering in Syrië is niet zo modern als in sommige buurlanden. Op snelwegen worden simpele blauwe portaalborden gebruikt, die zowel in het Arabisch als het Engels zijn, in kapitaalletters.[8][9][10] Kleine vorkborden worden soms in de berm gebruikt bij aansluitingen.[11] Er wordt onderscheid gemaakt tussen blauwe en groene bewegwijzering.[12] Soms worden alleen de doelen in groen weergegeven.[13] De afritbewegwijzering is niet meer dan simpel te noemen.[14] De afritten lijken niet genummerd te zijn. Wegnummers worden zelden aangegeven, maar Mashreq-nummers zijn recenter ingevoerd.[15] Afstanden worden op zowel afritborden als portaalborden gebruikt, en er meestal ergens tussen gepropt.[16]

Referenties

Wegen van Azië

AfghanistanArmeniëAzerbeidzjanBahrainBangladeshBhutanBruneiCambodjaChinaCyprusFilippijnenGeorgiëIndiaIndonesiëIrakIranIsraëlJapanJemenJordaniëKazachstanKoeweitKyrgyzstanLaosLibanonMaleisiëMaledivenMongoliëMyanmarNepalNoord-KoreaOmanOost-TimorPakistanPalestijnse gebiedenQatarRuslandSaudi-ArabiëSingaporeSri LankaSyriëTaiwanTadzjikistanThailandTurkijeTurkmenistanUzbekistanVerenigde Arabische EmiratenVietnamZuid-Korea