Toronto

Uit Wegenwiki
Naar navigatie springen Naar zoeken springen

Toronto is de grootste stad van Canada en de hoofdstad van de provincie Ontario. De stad zelf telt 2.794.000 inwoners (2021) en heeft een stedelijk gebied van 6.712.000 inwoners (2021) dat ook wel het Greater Toronto Area (GTA) heet.

Inleiding

Toronto is gelegen in het zuiden van de provincie Ontario, aan de noordzijde van het Lake Ontario, in een overwegend vlak gebied met weilanden en soms wat kleine bosgebieden. De agglomeratie beslaat een omvangrijk verstedelijkt gebied dat een vrij scherpe grens met het platteland heeft. Het stedelijk gebied strekt zich uit langs zo'n 130 kilometer van het Lake Ontario en omvat ook grote voorsteden als Hamilton, Burlington, Mississauga, Ajax, Whitby en Oshawa. Voorsteden die niet aan het Lake Ontario liggen zijn Milton, Brampton, Vaughan, Richmond Hill, Newmarket en Markham. De meeste voorsteden zijn zeer groot in omvang met meestal meer dan 200.000 inwoners. De stad Mississauga is met 713.000 inwoners de grootste voorstad van Noord-Amerika.

Toronto heeft een centrum aan het Lake Ontario met talloze wolkenkrabbers. De hoofdstraat is Yonge Street die landinwaarts loopt en een corridor van hoogbouw is. Het overgrote deel van de agglomeratie bestaat echter uit laagbouw met vrijstaande woningen. De dichtheid hiervan is relatief hoog, maar de huizen zijn doorgaans groot. Toronto is de dichtsbevolkte agglomeratie in de "New World" en is iets dichter bevolkt dan de nummer twee, Los Angeles. Anders dan in Amerikaanse steden heeft Toronto verspreid flats buiten het centrum, maar geen echte flatwijken zoals in Europa. Elders in het stedelijk gebied hebben zich diverse subcentra ontwikkeld, waarvan Mississauga het belangrijkste is. De industriestad Hamilton ligt vrij ver van Toronto zelf en is ook een op zichzelf staand centrum met verzorgingsgebied. In de voorsteden bevindt zich zeer veel werkgelegenheid, naast Toronto Pearson Airport bevinden zich ook zeer grote bedrijventerreinen en industrieterreinen in de voorsteden. 87% van de werkgelegenheid in Toronto is in de suburbane gebieden.

Al voor de tweede wereldoorlog was Toronto een vrij grote stad met in 1940 bijna 1 miljoen inwoners. Sprake van voorsteden was er toen nog nauwelijks. In 1970 groeide de stad naar 2 miljoen inwoners. Vanaf die tijd begonnen zich ook grote voorsteden buiten Toronto te ontwikkelen. Een aantal daarvan zijn in 1998 geannexeerd door Toronto. Sinds 1980 heeft de agglomeratie meer dan 3 miljoen inwoners, wat in slechts 30 jaar tijd verdubbelde naar 6 miljoen inwoners. Sinds de jaren '80 is Toronto ook de grootste agglomeratie van Canada en haalde toen Montréal in. In tegenstelling tot de metropolen in de regio die in de Verenigde Staten gelegen zijn groeit Toronto zeer snel en lijkt meer op een stad in het zuiden van de Verenigde Staten dan in het noordoosten van de Verenigde Staten.

Bevolkingsgroei

Suburbane ontwikkelingen in Markham. De regio Toronto heeft over het algemeen eengezinswoningen op kleinere percelen dan in de Verenigde Staten, maar wel met grote huizen en daarom kleine tuinen.
jaar Toronto GTA
1931 857.000
1941 952.000
1951 1.177.000 1.262.000
1961 1.824.000 1.919.000
1971 2.090.000 2.628.000
1981 2.137.000 2.999.000
1991 2.276.000 4.236.000
2001 2.481.000 5.082.000
2011 2.615.000 6.054.000
2016 2.732.000 6.418.000
2021 2.794.000 6.712.000

Suburbs

De agglomeratie Toronto wordt gekenmerkt door een relatief geringe politiek-ruimtelijke versnippering, waardoor er relatief weinig suburbs zijn, maar de suburbs die er zijn, zijn wel zeer groot. Mississauga is de grootste suburb van Noord-Amerika.

plaats inwonertal (2021)
Mississauga 718.000
Brampton 656.000
Markham 339.000
Vaughan 323.000
Oakville 214.000
Richmond Hill 202.000
Burlington 187.000
Oshawa 175.000
Whitby 139.000
Ajax 127.000

Wegennet

Onderliggend wegennet

Het onderliggend wegennet in de regio Toronto is uitgevoerd in een gridpatroon dat door Augustus Jones tussen 1793 en 1797 werd gecreëerd. De stad Toronto heeft 9.500 wegen met een totale lengte van 5.200 kilometer. Het gridnetwerk is wat minder perfect zoals men in Amerikaanse steden aantreft, de fijnmazigheid ervan varieert, maar de grotere hoofdwegen lopen niet meer dan 2 kilometer uit elkaar. Met name in de voorsteden is dit gridpatroon consequent ingevoerd.

Het grid bestaat uit oost-west en noord-zuidwegen. De oost-westroutes worden gescheiden door Yonge Street (uitspraak: Young Street) wat de-facto de hoofdstraat is van Toronto. Het grid is niet exact loodrecht op elkaar georiënteerd, maar verloopt min of meer vanuit de oever van het Lake Ontario, in Mississauga lopen de noord-zuidwegen bijvoorbeeld meer in noordwestelijke richting dan in Toronto. In tegenstelling tot veel Amerikaanse steden zijn de hoofdwegen van Toronto vaak undivided, ze hebben dus geen rijbaanscheiding. De meeste van deze wegen zijn niet breder dan 4 rijstroken, maar in de grote industriegebieden in de voorsteden komen ook zesstrooks en zelfs achtstrooks wegen voor. Deze hebben meestal wel een rijbaanscheiding.

Door Toronto verlopen een aantal kleine rivieren en het gebied is weliswaar over het algemeen vlak, maar wordt op een aantal plekken doorsneden door vrij steile afdalingen, waardoor het gridpatroon op deze plekken vaak onderbroken is. Dit geldt vooral voor het dal van de Humber River in het westen van Toronto en de Don Valley in het oosten. Deze dalen zijn tevens de groene aders van de regio Toronto, er zijn relatief weinig grote stadsparken.

Freeways

De freeways van Toronto.

Het stedelijk gebied van Toronto beschikt over zo'n 440 kilometer snelweg. Het snelwegennet van Toronto wordt gekenmerkt door extreem drukke freeways. De drukste snelweg ter wereld, de Highway 401, loopt door het noorden van Toronto, in 2006 reden hier 437.000 voertuigen per etmaal, significant meer dan destijds de nummer twee, de I-405 bij Los Angeles waar 390.000 voertuigen reden. In 2009 lagen de verkeersintensiteiten wat lager, met slechts iets boven de 400.000 voertuigen per etmaal.

Het snelwegennet van Toronto is niet heel erg dicht, in tegenstelling tot veel oudere steden in het oosten van de Verenigde Staten zijn er rond het centrum van Toronto maar weinig snelwegen aangelegd. De druk op het onderliggend wegennet is daardoor erg groot, alhoewel het overgrote deel van het forenzenverkeer in de regio niet naar Downtown Toronto gaat.

De Highway 401 is de ruggengraat van het snelwegennet van de regio Toronto en heeft één van de langste parallelsystemen ter wereld, dat 12 tot 18 rijstroken telt. De gehele route door de stad Toronto is van een dergelijk parallelsysteem voorzien en dit strekt zich ook uit tot in de voorsteden. De Highway 401 is tevens de enige doorgaande route in het stedelijk gebied vanaf andere steden in zuidwest Ontario naar de hoofdstad Ottawa en de steden in de provincie Québec. Er rijdt significant vrachtverkeer op de Highway 401.

Andere belangrijke freeways zijn de Highway 400, die vanaf Toronto noordwaarts naar Barrie en richting Sudbury loopt, evenals de Highway 404 die daar parallel aan loopt, maar vooral een forenzenfunctie heeft. De Highway 407 is de enige tolweg van de regio en vormt een bypass door de voorsteden. Alhoewel het in theorie een bypass voor de Highway 401 is, wordt deze voornamelijk gebruikt door intersuburbaan verkeer.

Naar het zuiden loopt de Queen Elizabeth Way, de oudste snelweg van de agglomeratie die de oever van het Lake Ontario loopt en vanaf Toronto naar Hamilton, St. Catharines en het Amerikaanse Buffalo loopt. De Highway 403 is deels met deze QEW dubbelgenummerd en is een alternatieve route naar zuidwest-Ontario. De Highway 409 verbindt Pearson Airport met de 401 en de Highway 410 is een voorstedelijke verbinding tussen Mississauga en Brampton. De Highway 427 verbindt Mississauga met Pearson Airport en Vaughan.

Daarnaast heeft Toronto twee gemeentelijke snelwegen, de Don Valley Parkway en de Gardiner Expressway. De DVP verloopt vanaf de oostkant van het centrum naar de 401, waar hij overgaat in de 404. De Gardiner is een voortzetting van de Queen Elizabeth Way en verloopt over de oever van het Lake Ontario naar het centrum, en verloopt als viaductsnelweg langs het centrum naar de DVP.

Overzicht freeways

weg wegnaam lengte[1] eerste opening laatste opening max AADT 2016
Highway 400 20 km 1951 1966 235.000
Highway 401 105 km 1947 1959 417.000
Highway 403 63 km 1963 1981 175.000
Highway 404 16 km 1977 1980 328.000
Highway 407 129 km 1997 2019 ?
Highway 409 7 km 1976 1978 119.000
Highway 410 20 km 1988 2009 215.000
Highway 412 10 km 2016 2016 -
Highway 418 10 km 2018 2019 -
Highway 427 20 km 1955 2021 401.000
Queen Elizabeth Way 43 km 1956 1975 212.000
Don Valley Parkway 15 km 1961 1966 193.000
Gardiner Expressway 18 km 1958 1964 228.000

Knooppunten

De reguliere parclo in de regio Toronto.

Vrijwel alle knooppunten in de regio Toronto worden zeer intensief bereden en zijn dan ook veelal aangepaste vormen met flyovers om de enorme verkeersstromen te verwerken. Er is echter maar één volledig stack, namelijk het knooppunt tussen de 400 en 407 in Vaughan. Andere stervormen komen ook voor, maar zijn gemixt met andere vormen. Klaverlussen komen alleen op rustige verbindingswegen voor.

Extreem druk bereden knooppunten zijn bijvoorbeeld het knooppunt tussen de 401, 403 en 410 in Mississauga en het knooppunt tussen de 401 en 427 in het westen van Toronto, waarover in 2009 dagelijks 575.000 voertuigen reden en één van de drukste knooppunten ter wereld is.

Aansluitingen

Het parallelsysteem van de Highway 401.

Kenmerkend voor de regio zijn de aanwezigheid van een parclo, een partial cloverleaf. Deze variant moet niet verward worden met een halfklaverblad, want heeft een andere vormgeving en gebruik. Parclo's werden in Ontario ontwikkeld om krappe klaverbladen te vervangen op aansluitingen met het onderliggend wegennet. Bij een parclo heeft verkeer meer tijd en ruimte om in te voegen zonder dat rangeerbanen benodigd zijn. Bijna alle aansluitingen in Toronto zijn parclo's of een variant daarop. Anders dan in veel andere Noord-Amerikaanse steden komen diamantaansluitingen maar weinig voor, eigenlijk alleen langs de Gardiner Expressway door het gebrek aan ruimte bij het centrum.

Parallelsystemen

Een ander kenmerk van de regio Toronto is het intensieve gebruik van parallelsystemen, ter plekke een "local-express setup" genaamd. Met name de highway 401 heeft een zeer lang stuk met een parallelsysteem dat 12 tot 18 rijstroken telt over een lengte van 60 kilometer. De highway 427 heeft in het westen van Toronto eveneens een parallelsysteem. Via vlechtwerken is vanaf de express lanes toegang naar de local lanes, die weer aansluiting geven naar de aansluitingen. Op de bewegwijzering wordt onderscheid gemaakt tussen de local lanes en de express lanes, met groene en blauwe wegwijzers.

HOV lanes

Zie ook Toronto HOV system.

In Toronto is een bescheiden netwerk van HOV lanes, maar het is gepland dit op termijn flink uit te breiden. Tevens worden sommige HOV lanes op termijn HOT lanes. In 2015 zijn tijdens de Pan American Games tijdelijke HOV lanes op de snelwegen van Toronto ingesteld.

Geschiedenis

Voorgeschiedenis

Aan het begin van de 20e eeuw telde Toronto zo'n 240.000 inwoners en was één van de grotere steden in de regio. Vanaf de jaren 1910 begon het autoverkeer snel te ontwikkelen. Van oudsher was de belangrijkste verbinding voor gemotoriseerd verkeer de route tussen Toronto en Hamilton, de zogenaamde Middle Road. Tussen 1914 en 1917 werd deze weg aangelegd als een betonweg van 64 kilometer lengte, de eerste betonweg van Ontario en destijds één van de langste betonwegen van de wereld. Na de eerste wereldoorlog nam het autobezit toe en raakte deze weg al vanaf 1920 overbelast in de weekenden. Daarom werd besloten deze weg te verbreden naar 12 meter, zodat 2 rijstroken per richting mogelijk werden. De verbreding begon in 1931, echter in 1935 werd besloten om de Middle Road te verbreden naar het ontwerp van de nieuwe Duitse Reichsautobahn, met 2 rijbanen met ongelijkvloerse kruisingen. Een right-of-way van 40 meter werd verkregen voor de verbreding van de weg. Tevens werd de eerste ongelijkvloerse kruising in Canada aangelegd, met Highway 10.

Deze weg werd uiteindelijk tussen 1935 en 1941 aangelegd tussen Toronto en de Amerikaanse grens bij Niagara Falls als een 2x2-weg, alhoewel er enkele beweegbare bruggen en verkeerspleinen in zaten. Dit was de oorspronkelijke Queen Elizabeth Way, de eerste snelweg van Canada, alhoewel substandaard naar huidige ontwerpeisen. De weg werd in de jaren '50 en '60 gemoderniseerd naar huidige ontwerpeisen, waarbij enkele beweegbare bruggen werden vervangen door hogere vaste bruggen, zoals in Hamilton en St. Catharines. In de jaren '80 werd deze snelweg met name dicht bij Toronto significant verbreed.

Eerste snelwegen

In de jaren '40, net na de voltooiing van de oorspronkelijke Queen Elizabeth Way, werd de aanleg van een bypass van Toronto bestudeerd, wat vanaf midden jaren '40 ontwikkeld werd als de latere Highway 401. Het eerste deel daarvan opende in 1947 tussen het oosten van Toronto en Oshawa. In de periode 1952-1956 werd de Highway 401 rond Toronto aangelegd als een snelweg met 2x2 rijstroken. De snelweg verliep destijds op enige afstand van de stad, door agrarisch gebied. Dit zou echter niet lang zo blijven.

De Highway 401 was door de enorme bevolkingsgroei in de regio Toronto al binnen 10 jaar overbelast. In eerste instantie werd een tweede bypass bestudeerd, maar er werd besloten om de 401 te verbreden naar een parallelsysteem met 4x3 rijstroken, alhoewel een right-of-way voor een tweede bypass wel vastgelegd werd, wat later de Highway 407 zou worden. De Highway 401 werd tussen 1963 en 1972 verbreed naar een parallelstructuur, geïnspireerd op de destijds net gereedgekomen parallelstructuur van de Dan Ryan Expressway in Chicago.

Een andere snelweg die tegelijkertijd met de Highway 401 werd aangelegd was de Highway 400 tussen Toronto en Barrie. Alhoewel gepland was deze snelweg bij het centrum van Toronto te laten beginnen is deze uiteindelijk niet zuidelijker doorgetrokken dan net voorbij de 401. De Highway 400 werd in 1951 met één rijbaan opengesteld, in 1952 volgde de tweede tussen Toronto en Barrie. Een ander project, dat de bypass van Toronto voltooide, was de aanleg van het eerste deel van de Highway 427 langs de westzijde van Toronto, tussen de QEW en de 401, dat in 1955 werd opengesteld.

Centrumsnelwegen

de Gardiner Expressway.

In de jaren '60 werd voornamelijk gebouwd aan de twee snelwegen die het centrum van Toronto met de QEW en 401 verbinden, namelijk de Don Valley Parkway, die tussen 1961 en 1966 werd opengesteld, en de Gardiner Expressway, die tussen 1958 en 1964 werd opengesteld. Anderzijds gebeurde er tot de jaren '70 niet zo veel, omdat de groei van het stedelijk gebied destijds voornamelijk in de corridor van de Highway 401 plaatsvond. Deze snelwegen zijn in gemeentelijk beheer, iets wat relatief zeldzaam is in de Verenigde Staten, maar in Canada incidenteel voorkomt.

Uitbreiding snelwegennet

Vanaf de jaren '70 begon de westelijke voorstad Mississauga sterk te groeien, waardoor hier nieuwe snelwegen werden aangelegd. In 1976-1978 opende de Highway 409 die Pearson Airport met de 401 verbond. Ook werden in 1977-1978 de eerste delen van de Highway 404 vanaf de 401 tot Markham opengesteld.

De tweede golf van nieuwe snelwegen vond voornamelijk gedurende de jaren '80 plaats, zo werd de Highway 403 in Mississauga gedurende 1981 opengesteld. In de periode 1980-1989 werd de 404 verder noordwaarts verlengd tot Newmarket, dat destijds nog een plaats was die duidelijk buiten de agglomeratie lag. Veel snelwegen zijn in die periode nog in agrarisch gebied aangelegd, dat echter in hoog tempo verstedelijkte. Daarna werd de Highway 410 aangelegd naar de nieuwe voorstad Brampton. Deze werd voornamelijk in 1988-1991 opengesteld.

In 2016 is de Highway 407 verlengd tot Whitby, inclusief de Highway 412. In twee latere fases is de Highway 407 verlengd tot de Highway 35/115 ten oosten van Toronto, zodat er een betere bypass ontstond voor verkeer dat de overbelaste Highway 401 wil mijden. Tevens is in die tweede fase de Highway 418 aangelegd als tweede verbinding tussen de Highway 401 en 407 ten oosten van Toronto. Deze trajecten openden in 2019 voor het verkeer. De hoge tolkosten van deze route zorgen echter voor vraaguitval. In 2021 opende een verlenging van de Highway 427.

Eerste tolweg

Controversieel was de aanleg van de Highway 407, de eerste tolweg van de regio Toronto. Deze werd aangelegd over een reeds in de jaren '60 vastgelegde right-of-way en was daardoor eenvoudig in de stedelijke structuur in te passen. Het eerste deel hiervan opende in 1997 en werd tot 2001 zowel oostwaarts als westwaarts verlengd. Dit was tevens vanaf het begin al een volledig elektronische tolweg, tolstations zijn nooit toegepast. De toltarieven op de Highway 407 zijn behoorlijk hoog, zelfs voor Europese begrippen.

Verbredingen

Na de initiële verbreding van de 401 naar een parallelstructuur in de jaren '60 en begin jaren '70 werden vanaf de jaren '80 meerdere snelwegen in de regio drastisch verbreed. Zo werd de parallelstructuur van de 401 westwaarts en oostwaarts verlengd en werden knooppunten omgebouwd met flyovers en directe verbindingswegen om de enorme verkeersstromen aan te kunnen. Deze verbredingsslag is nog altijd gaande om de snelle bevolkingsgroei in de regio Toronto op te vangen. In de jaren '80 werd met name de Queen Elizabeth Way gemoderniseerd en verbreed, evenals het westelijkste deel van de Gardiner Expressway, dat oorspronkelijk een onderdeel was van de QEW en in 1997 werd overgedragen aan de gemeente Toronto.

Afgeblazen projecten

De afgeblazen snelwegen in gestippelde lijnen.

In de jaren '60 was een beduidend dichter netwerk van snelwegen voorzien rond het centrum van Toronto, gemodelleerd naar de oude Amerikaanse steden aan de oostkust, die over een vrij dicht snelwegennet beschikken. In Toronto zijn veel van deze plannen niet verwezenlijkt. Alhoewel niet alle verbindingen naar huidige maatstaven nog nodig zijn, is de grootste ontbrekende verbinding een noord-zuidroute vanaf de 401 naar het centrum, die vroeger was gepland als de Spadina Expressway. Omdat deze snelwegen in reeds bebouwd gebied aangelegd moesten worden (in tegenstelling tot bijna alle andere huidige snelwegen in de regio), was de weerstand groot en zijn de plannen grotendeels niet doorgegaan.

Spadina Expressway

Het belangrijkste plan dat niet doorgegaan is was de aanleg van de Spadina Expressway, een circa 11 kilometer lange noord-zuidsnelweg tussen het centrum en Downsview Airport. Een klein deel van deze snelweg is wel aangelegd in de omgeving van de 401 en heet thans Allen Road. Het grootste nadeel van het niet realiseren van deze snelweg is dat er over een afstand van 20 kilometer geen noord-zuidsnelwegen zijn in Toronto, en het onderliggend wegennet niet hoogwaardig is uitgebouwd, waardoor de druk op met name de Don Valley Parkway erg hoog is. De Spadina Expressway werd in 1971 afgeblazen en markeerde ook het einde van andere plannen.

Gardiner Expressway Extension

De Gardiner Expressway is aangelegd vanaf de Queen Elizabeth Way tot het centrum. Oorspronkelijk was voorzien om deze snelweg zo'n 23 kilometer verder oostwaarts te verlengen langs Kingston Road, naar de Highway 401. Kingston Road vervult thans deze functie en is een drukke zesstrooks weg met zo'n 40.000 voertuigen per etmaal. Ook voor deze niet gebouwde verbinding is de Don Valley Parkway het enige snelwegalternatief.

Highway 400 Extension

Het was tevens in 1966 gepland om de Highway 400 vanaf de 401 zuidwaarts te verlengen naar het centrum, parallel aan de Spadina Expressway. Anders dan de Spadina was deze snelweg niet meer dan een voorstel.

Crosstown Expressway

De Crosstown Expressway was een in 1966 voorgestelde oost-westroute langs de noordzijde van het centrum, tussen de 400 Extension en de Don Valley Parkway, met een knooppunt met de Spadina Expressway.

Richview Expressway

De Richview Expressway was een in 1966 voorgestelde oost-westroute tussen het knooppunt met de 401 en 427 in het westen van Toronto en de 400 Extension.

East Metro Freeway

De East Metro Freeway werd in 1971 voorgesteld als noord-zuidroute door het uiterste oosten van Toronto, vanaf de 401 noordwaarts naar de toen nog niet gerealiseerde 407. Deze snelweg zou door onontwikkeld, maar een ecologisch belangrijk gebied lopen. Deze corridor is ook thans nog grotendeels onbebouwd.

Toekomst

Toronto is één van de snelstgroeiende steden in Noord-Amerika en groeit met ruim 100.000 inwoners en 80.000 banen per jaar. Alhoewel het accent in Toronto zelf meer op het uitbreiden van het openbaar vervoer ligt, kan deze enorme groei van inwoners en banen aan de rand van de agglomeratie niet genegeerd worden. Het is onwaarschijnlijk dat nieuwe autosnelwegen in Toronto zelf worden aangelegd, maar in de periferie zijn diverse studies uitgevoerd voor nieuwe autosnelwegen.

Ook moet tussen Kitchener en Guelph een nieuwe freeway langs de Highway 7 worden aangelegd. Concreet is ook de verbreding van de Highway 401 ten westen en oosten van Toronto. Met name het traject tussen Kitchener en Toronto moet uiteindelijk naar minimaal 2x5 rijstroken verbreed worden, en tevens wordt in Mississauga de parallelstructuur van de Highway 401 westwaarts verlengd.

Een groot project in studie is de 'GTA West Corridor', de eerste aanzet tot een derde bypass van Toronto. Deze fase loopt vooral rond de grote voorstad Brampton, tussen de Highway 401/407 in Mississauga en de Highway 400 bij Vaughan. De enorme groei van het voorstedelijk gebied zorgt voor circa 1,5 miljoen extra verkeersbewegingen in deze regio in 2031.[2] Op 7 augustus 2020 werd hiervoor het voorkeurstracé gepubliceerd.[3] Het geplande nummer voor deze weg is de Highway 413.[4]

Een ander voorstel is de aanleg van de 'Mid-Peninsula Highway' die parallel aan de Queen Elizabeth Way moet lopen tussen Mississauga en Fort Erie. Deze moet westelijk van Hamilton langs gaan lopen. De kans dat deze snelweg op korte termijn wordt aangelegd is echter gering. Een ander mogelijk project ten westen van Toronto is de aanleg van een snelweg tussen Brantford en Cambridge.[5]

In 2022 werd vastgesteld dat de regio verder aan het decentraliseren is, ondanks de vele woontorens en kantoortorens die in Toronto zijn gebouwd, nam het aantal verplaatsingen van buiten Toronto naar het centrum met 3 procent af, terwijl dit vanuit Toronto naar de periferie met 15 procent toe nam tussen 2011 en 2016.[6]

Tolwegen

De Highway 407 langs de noordkant van Toronto is een tolweg, deels onder een private concessie en deels in publiek beheer. De toltarieven worden exorbitant genoemd, maar het garandeert wel free-flow verkeer. Op de Queen Elizabeth Way zijn HOT lanes. De gemeente Toronto wil ook tolheffing op de Gardiner Expressway en Don Valley Parkway invoeren om infrastructuur en openbaar vervoer van te bekostigen.[7] De provincie Ontario heeft het voorstel echter afgewezen.[8] De Highway 412 en Highway 418 openden in 2016 en 2019 als tolwegen die van de Highway 417 aftakken. In 2022 werden deze korte autosnelwegen tolvrij.[9]

Verkeersintensiteiten

De snelwegen van Toronto worden extreem intensief bereden. De Highway 401 is de drukste snelweg ter wereld, met in 2006 437.000 voertuigen ten westen van het knooppunt met de Highway 400. In 2009 lagen de verkeersintensiteiten op de 401 iets lager vanwege de economische crisis, maar lagen elders in het stedelijk gebied, met name verder buiten Toronto, hoger dan in 2006 vanwege de voortdurende bevolkingsgroei aan de randen van de agglomeratie.

De Highway 401 telt over een grote afstand meer dan 300.000 voertuigen per etmaal en is één van de zeer weinige snelwegen in de wereld die over een afstand van circa 50 kilometer meer dan 300.000 voertuigen per etmaal verwerkt. De Highway 401 is niet de enige zeer drukke snelweg in de regio, de Highway 427 in het westen van Toronto piekt ook op 350.000 voertuigen per etmaal. Veel andere snelwegen verwerken ook meer dan 200.000 voertuigen per etmaal. De Highway 400 richting Barrie en de parellelle Highway 404 naar Newmarket zijn ook buiten het bebouwd gebied nog druk met bijna 100.000 voertuigen per etmaal. De Highway 401 is ten westen van de agglomeratie langer druk dan ten oosten ervan, omdat naar het westen nog grotere steden als Kitchener en London liggen, ten oosten van Toronto liggen geen grotere plaatsen meer op de route, dus dalen de intensiteiten hier vrij snel.

De verkeersintensiteiten op de Don Valley Parkway en de Gardiner Expressway dalen vanaf de voorsteden naar het centrum juist, zo dalen de intensiteiten op de Gardiner Expressway van 215.000 voertuigen in het westen van Toronto naar amper 100.000 voertuigen bij het centrum. Ook de Don Valley Parkway heeft een dergelijk patroon, met circa 70.000 voertuigen bij het centrum en 180.000 voertuigen bij de 401. Echter omdat deze snelwegen een beperkte capaciteit hebben zijn ze wel filegevoelig. Bij de Don Valley Parkway speelt het bochtige tracé ook een negatieve rol bij de doorstroming van het verkeer.

Aangezien het snelwegennet niet erg fijnmazig is wordt het verkeer op de bestaande assen gebundeld. Anders dan veel Noord-Amerikaanse steden zijn er in het stedelijk gebied van Toronto dan ook nauwelijks snelwegen met minder dan 100.000 voertuigen per etmaal, met als gevolg dat snelwegtrajecten met 2x2 rijstroken niet voorkomen.

Congestie

Toronto is notoir filegevoelig, met name de Highway 401 waar bijna al het verkeer in de agglomeratie op een gegeven moment gebruik van maakt. In 2016 was Toronto de op één na meest filegevoelige stad van Canada en de op 6 na meest filegevoelige in Noord-Amerika.[10]

Referenties

Freeways in Ontario

Highway 400Highway 401Highway 402Highway 403Highway 404Highway 405Highway 406Highway 407Highway 409Highway 410Highway 412Highway 413Highway 416Highway 417Highway 418Highway 420Highway 427

Highway 7Highway 8Highway 11Highway 17Highway 85Highway 115Highway 137

Queen Elizabeth WayDon Valley ParkwayGardiner ExpresswayRed Hill Valley ParkwayE.C. Row ExpresswayLincoln M. Alexander Parkway