Tunesië

Uit Wegenwiki
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
تونس‎ - Tūnis
Hoofdstad Tunis
Oppervlakte 163.610 km²
Inwonertal 11.708.000
Lengte wegennet 19.750 km
Lengte snelwegennet 739 km[1]
Eerste snelweg 1981
Benaming snelweg Autoroute
Verkeer rijdt rechts
Nummerplaatcode TN

Tunesië (Arabisch: تونس‎ Tūnis, Frans: Tunisie), formeel de Republiek Tunesië, is een land in het noorden van Afrika. Het land heeft een oppervlakte van 163.610 km² en telt 11 miljoen inwoners waarvan er 2,2 miljoen in de hoofdstad Tunis wonen.

Inleiding

Geografie

Tunesië is gelegen aan de Middellandse Zee in Noord-Afrika. Het land ligt ingeklemd tussen de grotere buurlanden Algerije en Libië. Het land meet maximaal 800 kilometer van noord naar zuid en 300 kilometer van west naar oost. Het land heeft zowel een noordkust als oostkust. De hoofdstad Tunis ligt aan een baai aan de noordkust. De oostkust kent ook twee grote baaien.

Het land kent een heuvelachtig tot licht bergachtig noorden dat groener en gecultiveerd is. Naar het zuiden toe wordt het landschap droger, eerst steppe in het midden en oosten en woestijn in het zuiden. In het binnenland van het westen van Tunesië liggen grote zoutmeren. Het zuiden van Tunesië is vrij vlak. De 1544 meter hoge Jebel ech Chambi in het westen is het hoogste punt van Tunesië.

Tunesië heeft een Mediterraans klimaat in het noorden met milde, natte winters en hete droge zomers. Het zuiden heeft een droog woestijnklimaat. De gemiddelde maximumtemperatuur in de hoofdstad Tunis varieert van 16 °C in de winter tot 33 °C in de zomer. In de zomer kunnen temperaturen van meer dan 40 °C echter periodiek voorkomen. In Tunis valt iets minder dan 500 mm neerslag per jaar.

Demografie

Tunesië groeide van iets meer dan 4 miljoen inwoners in 1960 tot ruim 10 miljoen inwoners in 2010. Het noorden is dichter bevolkt dan het zuiden. De hoofdstad Tunis is met afstand de grootste stad, het telt ruim 1 miljoen inwoners in de stad zelf en meer dan 2 miljoen in het stedelijk gebied. Dit is één van de primaire steden van Noord-Afrika. Er zijn in totaal 10 steden met meer dan 100.000 inwoners, waarvan Sfax en Sousse het grootste zijn.

Het land heeft een Arabische identiteit en cultuur. Er zijn disputen over het aandeel van de bevolking dat van Berber afkomst is, variërend van 1% tot meer dan de helft. Het Berbers wordt als taal echter bijna niet gesproken, nagenoeg de gehele bevolking spreekt het Arabisch. Het Frans heeft geen officiële status maar wordt wel wijdverspreid gesproken in de media en de zakenwereld. Ongeveer twee derde van de bevolking spreekt het Frans naast het Arabisch.

Economie

Tunesië geldt als één van de meer ontwikkelde landen in Afrika, met een nominaal BBP per inwoner van ruim $ 3200, maar een koopkracht van meer dan $ 12.000. Ongeveer 15% van de bevolking leeft onder de armoedegrens. Het land heeft een gevarieerde export en is minder op grondstoffen gericht dan de buurlanden Algerije en Libië. De dienstensector omvat twee derde van het BBP, de landbouw slechts 12%. De industrie bestaat uit olie, enige maakindustrie, textiel en grondstoffen. Het toerisme speelt een belangrijke rol, langere tijd was Tunesië een stabiele toeristenbestemming vergeleken met de buurlanden.

Geschiedenis

Sinds de oudheid wordt het gebied bewoond door Berbers. De Phoeniciërs stichtten de handelsstad Carthage, een belangrijke rivaal van de Romeinse invloed van het gebied. Tussen ongeveer 146 BC en 650 AD stond het gebied onder Romeins bestuur, later in de 7e eeuw werd het gebied veroverd door de Arabieren en introduceerden er de islam. Vanaf de 16e eeuw stond het gebied onder het bestuur van het Ottomaanse Rijk, een periode van 300 jaar Ottomaans bestuur volgde totdat Frankrijk het gebied in 1881 koloniseerde. Begin 20e eeuw verhuisden veel Fransen en Italianen naar de kolonie. In 1942-1943 was Tunesië enige tijd bezet door Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het land werd in 1956 onafhankelijk. Het land werd gedurende de rest van de 20e eeuw gezien als één van de meest moderne landen in Afrika, maar tegelijkertijd ook een de-facto dictatuur. In 2011 werd president Zine El Abidine Ben Ali na 24 jaar afgezet tijdens de Tunesische revolutie. Het land is sindsdien enigszins instabiel maar kent geen groot gewapend conflict.

Wegennet

De autoroutes van Tunesië.

Tunesië heeft een netwerk van 19.750 kilometer geclassificeerde weg, waarvan 12.750 kilometer (65%) is verhard. Het netwerk is opgedeeld in autoroutes (A), routes nationales (RN) van 3.938 kilometer, routes régionales (RR) van 5.117 kilometer, routes locales (RL) van 2.453 kilometer en ongeclassificeerde wegen (1.242 kilometer).[2]

Het land heeft een redelijk ontwikkeld wegennet, met autoroutes die vrijwel alle grote steden verbinden, en een netwerk van routes nationales die nagenoeg allemaal verhard zijn. Het wegennet van Tunesië is geïntegreerd met dat van de buurlanden, met name dat met Algerije, maar in mindere mate ook met Libië, alhoewel het wegennet in Zuid-Tunesië weinig ontwikkeld is vanwege de ligging in de Sahara.

De routes nationales zijn variabel ontworpen en onderhouden. Een deel zijn moderne wegen waar een kruissnelheid van 90 km/h mogelijk is, maar sommige routes nationales hebben lagere ontwerpeisen en staat van onderhoud, met name in de bebouwde kom. De meeste grotere plaatsen hebben rondwegen en ringwegen. Tunis heeft echter geen ringsnelweg, doorgaand verkeer en verkeer dat tussen buitenwijken reist moet via stadsautowegen die minder modern ontworpen zijn dan de autosnelwegen.

Omdat Tunesië geen grote rivieren heeft, zijn er ook weinig grote bruggen in het land. De meest markante bruggen liggen in het havengebied van Tunis en een grote basculebrug in Bizerte. De autosnelwegen voeren veelal door vlak terrein en hebben daardoor geen bijzondere kunstwerken.

In Tunis en op enkele routes nationales is sprake van dubbelbaans wegen die geen autosnelweg zijn. Deze hebben vaak rotondes en gelijkvloerse kruispunten. In Tunis liggen bredere wegen, een aantal stadswegen heeft 2x3 rijstroken, de N9 langs de luchthaven telt 2x4 rijstroken en het verlengstuk van de A1 de stad in telt 2x5 rijstroken. Het ontbreekt Tunis echter aan een goede ringweg.

Autoroutes

De A1 bij Mahdia.

Er zijn drie autosnelwegen in Tunesië, de A1 van Tunis naar de grens met Libië over 496 kilometer, de A3 van Tunis naar Bou Salem over 120 kilometer en de A4 van Tunis naar Bizerte over 51 kilometer. In en rond de hoofdstad Tunis liggen tevens een aantal expresswegen. De autosnelwegen zijn conform internationale standaarden. De expresswegen kunnen ook aansluitingen zonder speciale toeritten hebben, maar via rechts in-rechts uit-aansluitingen. De autosnelwegen zijn tolwegen. Tol heet ook in Tunesië péage.

De autosnelwegen zijn volgens Franse ontwerpeisen vormgegeven, bebakend en bewegwijzerd. De autosnelwegen voldoen daarmee aan moderne ontwerpstandaarden. De Tunesische autosnelwegen zijn vergelijkbaar ontworpen als die in Marokko, maar de bewegwijzering volgt nog wat strakker het Franse model dan in Marokko. De bewegwijzering lijkt ook op die van Algerije, maar Algerijnse autosnelwegen hebben andere wegmarkeringen dan in Tunesië en Marokko.

Geschiedenis

De eerste snelweg die opende was de A1 tussen Tunis en Turke in 1981. In 1986 werd deze verlengd tot aan Hammamet aan de oostkust. In 1993 en 1994 werd de snelweg verlengd tot aan de zuidkant van Sousse. Daarna lag de aanleg van snelwegen een aantal jaren stil. In 2002 opende de A4 tussen Tunis en Bizerte in het noorden van het land. In 2005 volgde de opening van de A3 tussen Tunis en Oued Zarga. In 2008 werd een deel van de A1 geopend tussen Sousse en Sfax. Verder naar het zuiden is de A1 in aanleg tot aan Gabès, wat in 2016 opgeleverd werd. In 2016 is de A3 in westelijke richting verlengd tot aan Bou Salem. In 2018 opende het laatste deel van de A1 tussen Sfax en Gabès. In 2023 opende het laatste deel van de A1 tussen Gabès en Médinine. Hiermee had Tunesië 3 autosnelwegen. Alleen de A3 wordt nog als onvoltooid beschouwd.

Autosnelwegen in Tunesië

A1A3A4


Routes nationales

De routes nationales verbinden vrijwel alle grotere plaatsen in het land. Het netwerk is het dichtst in het noorden en langs de oostkust, en dunner in het midden en westen en bijzonder dun in het vrijwel onbevolkte zuiden van Tunesië. De kwaliteit van de wegen kan verschillen, maar ze zijn doorgaans wel verhard met asfalt. Verharde wegen leiden vrij ver naar het zuiden, de Sahara in, maar bereiken niet het zuidelijkste puntje van Tunesië. Dahiba is de zuidelijkste plaats die over verharde wegen bereikt kan worden. Het uiterste zuiden van het land is wel bereikbaar via all-weather wegen die met terreinvoertuigen te berijden zijn, maar in dit gebied wonen geen mensen. In het westen van Tunesië bereiken verharde wegen de grens met Algerije bij Hazoua, ten westen van Tozeur in de Sahara. De hoofdweg naar Libië is gewoon bereikbaar over verharde wegen langs de kust.

Routes nationales in Tunesië

N1N2N3N4N5N6N7N8N9N10N11N12N13N14N15N16N17N18N19N20


Wegbeheer

Het wegbeheer in Tunesië is belegd bij de Direction Générale des Ponts et Chaussées (DGPC), onderdeel van het Ministère de l'équipement et de l'habitat.[3]

Bewegwijzering

De Tunesische A4.

De bewegwijzering in Tunesië is vrijwel gelijk aan die in Frankrijk, alleen wordt het Arabische schrift ook gebruikt. De meeste wegwijzers zijn tweetalig. Ook het onderscheid tussen blauwe, groene en witte bestemmingen wordt in Tunesië gemaakt. De wegmarkering is eveneens gelijk aan die in Frankrijk met onderbroken kantmarkeringen, ook op snelwegen. Ook de bebording en wegmeubilair is gelijk aan die van Frankrijk.

Grenzen

De grens met Libië is open, naar verluidt is de grensovergang aan de kust de enige die geopend is voor verkeer tussen beide landen. De grens met Algerije is tevens geopend. Er zijn ook veerdiensten voor auto's naar Tunesië, bijvoorbeeld vanaf Genova en Palermo in Italië.

Tolwegen

Op de autoroutes moet tol betaald worden. De tolwegen zijn in het beheer van Tunisie Autoroutes.[4] Op de A3 en A4 is een gesloten tolsysteem met tickets. Op de A1 is een open tolsysteem tussen Tunis en Sousse en een gesloten tolsysteem ten zuiden daarvan. In de directe omgeving van Tunis zijn de snelwegen tolvrij.

Wegnummering

Al in 1914 werd onder Frans bestuur een wegnummering vastgesteld, waar de huidige wegnummering gedeeltelijk op gebaseerd is.[5][6][7] De wegnummering van 1914 had twee wegklassen, de 'grand parcours' (N1 t/m N27) en 'moyenne communication' (N31 t/m N111).

De wegclassificatie van Tunesië is in 1986 vastgesteld.[8] In de oorspronkelijke nummering en naamgeving werd gesproken van de volgende wegtypen;

  • routes nationales / grand parcours (GP)
  • routes régionales / moyenne communication (MC)
  • routes locales

Van de GP en MC-routes werd de laatste letter als prefix gebruikt, de route nationale 1 had dus ook het nummer P1, en de route régionale 1 had dus ook het nummer C1. Op sommige kaarten kwam dit nog lange tijd voor.

In 2000 is de hedendaagse wegnummering ingevoerd. Kaarten van de overheid spreken ook van N-nummers of RN-nummers en niet meer van de P- en C-nummers. Wegwijzers geven ook N of RN aan.

De wegnummering van routes nationales lopen van N1 t/m N20, waarbij de N1 t/m N9 radiale routes van Tunis vormen naar landsgrenzen, of daar vanaf splitsen. De N10 t/m N20 zijn overige hoofdwegen, vaak oost-westroutes, oplopend van noord naar zuid. De N19 is de enige route nationale die helemaal tot in het zuiden van Tunesië verloopt.

Lijst van routes nationales

# No. Route Lengte
N1 Tunis - Hammamet - Sousse - Sfax - Gabès - Médenine - Ben Gardane - Ras Ajdir (Libië) 580 km
N2 Enfidha - Kairouan - Skhira 220 km
N3 Tunis - El Fahs - El Houareb - Gafsa - Tozeur (Algerije) 485 km
N4 El Fahs - Siliana - Haydrah (Algerije) 200 km
N5 Tunis - Medjez el Bab - El Kef - El Haddada (Algerije) 203 km
N6 Medjez el Bab - Oued Zarga - Beja - Ghardimaou (Algerije) 138 km
N7 Tunis - Mateur - Nefza - Tabarka (Algerije) 181 km
N8 Tunis - Ariana - Bizerte 60 km
N9 Tunis - La Marsa 13 km
N10 Ariana - Carthage 15 km
N11 Bizerte - Mateur - Beja - Bougous (Algerije) 202 km
N12 Sousse - Kairouan - Maktar - El Kef 221 km
N13 Sfax - Subaytilah - Kasserine - Haïda 266 km
N14 Sfax - Gafsa 193 km
N15 Gabès - Gafsa - Bou Chebka (Algerije) 248 km
N16 Gabès - Tozeur - Tamegzha (Algerije) 253 km
N17 Tabarka - Firnanah - El Kef - Kasserine - Thelepte 275 km
N18 Dougga - Ad Dahmani - Manzil Salem (Algerije) 125 km
N19 Médenine - Tatouine - Borj el-Khadra 430 km
N20 Médenine - Douz - Hazoua (Algerije) 331 km

Maximumsnelheid

wegtype Vmax

De maximumsnelheid in Tunesië is vastgesteld in de Code de la Route.[9][10] De algemene maximumsnelheid bedraagt 50 km/h in de bebouwde kom, 90 km/h buiten de bebouwde kom en 110 km/h op autosnelwegen. In de bebouwde kom kan lokaal de maximumsnelheid verlaagd worden naar 30 km/h. Voor vrachtverkeer zwaarder dan 19 ton geldt maximaal 80 km/h op autosnelwegen en 70 km/h op wegen buiten de bebouwde kom. Op autosnelwegen geldt bij normale doorstroming een minimumsnelheid van 60 km/h.

Referenties

Wegen van Afrika

AlgerijeAngolaBeninBotswanaBurkina FasoBurundiCentraal-Afrikaanse RepubliekComorenDemocratische Republiek CongoRepubliek CongoDjiboutiEgypteEquatoriaal GuineaEritreaEthiopiëGabonGambiaGhanaGuineaGuinea-BissauIvoorkustKaapverdiëKameroenKeniaLesothoLiberiaLibiëMadagaskarMalawiMaliMarokkoMauritaniëMauritiusMozambiqueNamibiëNigerNigeriaRwandaSão Tomé en PríncipeSenegalSeychellenSierra LeoneSomaliëSudanSwazilandTanzaniaTogoTsjaadTunesiëUgandaWestelijke SaharaZambiaZimbabweZuid-AfrikaZuid-Sudan