United States Highways
De United States Highways, U.S. Highways of U.S. Routes vormen het hoofdwegennet van niet-snelwegen in de Verenigde Staten. Het wegennet vormt een grid dat aanzienlijk dichter is dan dat van de Interstate Highways. Soms worden ze ook wel eens "Federal Highways" genoemd, maar dat is niet correct, omdat de wegen sinds de creatie in 1926 in het beheer zijn van de individuele staten. Het Interstate Highway systeem heeft het US Highways-net voornamelijk vervangen voor doorgaand verkeer, maar veel belangrijke routes, voornamelijk in het westen van het land, worden nog steeds gevormd door de US Highways. Met name ten westen van de Mississippi zijn enorme grijze gebieden waar geen Interstate Highways te vinden zijn en de voornaamste taak van doorgaande verbindingen wordt daar uitgevoerd door de US Highways.
Lijst van US Highways
zie ook Lijst van US Highways
Systeem
Over het algemeen hebben US Highways geen minimumontwerpeisen, in tegenstelling tot de Interstate Highways. Sommige US Highways hebben wel de eigenschappen van een freeway, met name in stedelijke gebieden, en in sommige staten vormen de US Highways ook freeways over aanzienlijke afstand.
Behalve bruggen en tunnels zijn de meeste US Highways geen tolwegen. Het is een eis dat naast een tolweg altijd een genummerde US Highway beschikbaar moet zijn, maar er zijn een klein aantal uitzonderingen;
- US 51 loopt een gedeelte over de Northwest Tollway in Illinois
- US 412 loopt over de Cimarron Turnpike in Oklahoma
- US 412 loopt ook over de Cherokee Turnpike in Oklahoma.
Nummering
De tweecijferige US Highways vormen een gridsysteem, waarbij oneven nummers noord-zuid lopen, en de even nummers oost-west. De nummers lopen op van de US 1 in het oosten tot de US 101 aan de westkust, en van de US 2 in het noorden tot de US 98 in het zuiden. Het Interstate Highway-systeem doet precies het tegenovergestelde, zodat er geen verwarring kan ontstaan over de wegnummering, uitgezonderd in het midwesten waar beide systemen elkaar "tegenkomen". US Highways komen alleen voor in de 48 aaneengesloten staten en dus niet in Alaska en Hawaii of andere overzeese gebiedsdelen zoals Puerto Rico en Guam.
Driecijferige US Highways
Driecijferige nummers zijn aftakkingen van of parallelle routes aan de tweecijferige US Highways, alhoewel er uitzonderingen zijn. In plaats van een aftakking of splitsing wordt gesproken van een parent route of child route. Deze hoeven elkaar niet per se te kruisen, maar lopen vaak wel in hetzelfde gebied of parallel aan elkaar.
- US 400 heeft geen hoofdroute
- US 412 is niet in de buurt van de US 12
- US 425 is niet in de buurt van de US 25
- US 163 is niet in de buurt van de US 63
Driecijferige US Highways zijn in de regel niet per se minder belangrijk dan tweecijferige US Highways. Met name in het midden van de Verenigde Staten vormen driecijferige US Highways zeer lange routes. Met een lengte van 3.013 kilometer is de US 281 de langste driecijferige US Highway van het land.
US Highways & Interstate Highways
De richtlijnen verbieden het feit dat US Highways en Interstate Highways met hetzelfde nummer in één staat liggen, en daarom zijn er ook geen I-50 en I-60. Het komt echter wel sporadisch voor.
- Interstate 24 ligt in Illinois in dezelfde staat als de US 24
- Interstate 40 en Interstate 80 in California liggen in dezelfde staat als de US 40 en de US 80. (later zijn de twee US highways hernummerd)
- Interstate 41 ligt in Wisconsin in dezelfde staat als de US 41 (zelfs exact dezelfde route)
- Interstate 49 ligt in Arkansas in dezelfde staat als de US 49
- Interstate 69 ligt in Texas in dezelfde staat als de US 69
- Interstate 74 ligt in North Carolina in dezelfde staat als de US 74
Gesplitste US Highways
Soms komt het voor dat een US Highway afsplitst in bijvoorbeeld E en W, zoals de US 11 splitst in de US 11E en US 11W in Knoxville, Tennessee, en weer samenkomen in Bristol, Virginia. Er zijn ook bypasses die bijvoorbeeld als BYP80 of BUS80 bekendstaan. Veel gesplitste US Highways zijn kort na creatie in 1926 alweer opgeheven, slechts enkele van deze routes bestaan nog.
Geschiedenis
Eerste geschiedenis
Vanaf 1910 begonnen organisaties met het bewegwijzeren en aanleggen van de eerste auto trails, zoals de Lincoln Highway van New York City naar San Francisco over 5.454 kilometer. Dit was de eerste transcontinentale route van de Verenigde Staten. In de jaren 10 en 20 waren relatief weinig wegen over langere afstanden verhard, het autoverkeer was beperkt en het land beschikte over een zeer groot netwerk van spoorwegen die de kleinste plaatsen aandeden. De populariteit van de spoorwegen was destijds groot, vooral door het gebrek aan alternatieven, weinig mensen konden zich een auto veroorloven en van noemenswaardig commercieel luchtverkeer was amper sprake.
De eerste staat die zijn wegen begon te nummeren was Wisconsin in mei 1918. Andere staten volgden dit voorbeeld, waarbij in 1922 een netwerk van genummerde wegen ontstond in de 6 noordoostelijke staten, ook wel New England genoemd. Achter de schermen werd al vanaf 1916 gewerkt aan de verbetering van het wegennet, toen een federaal fonds werd opgezet die 50% van de kosten dekte van het verharden van belangrijke wegen. Tussen 1921 en 1923 werd een netwerk vastgesteld, om te voorkomen dat staten voor allerlei onbelangrijke wegen subsidie gingen aanvragen. Het netwerk mocht maximaal 7% van het wegennet van een staat bedragen, en de wegen moesten een doorgaand karakter hebben. In 1924 kwam de AASHO, de voorloper van de AASHTO samen om te beginnen met de planning van een nationaal netwerk van genummerde en bewegwijzerde "interstate highways".
In april 1925 werd de naam "U.S. Highway" aangenomen, en er werd ook besloten dat het systeem niet gelimiteerd werd tot het eerdere wegenfonds, maar het gebaseerd werd op de beste en meest logische routes. Toen werd ook het wegnummerschild ontworpen. Er ontstond tegenstand tegen het nieuwe plan, voornamelijk vanuit de auto trails, die niks zagen in een nummering, en de namen wilden behouden als primaire naamgeving. Later in 1925 werd een compromis bereikt, en werd het netwerk 130.000 kilometer lang, ongeveer 2,8% van de openbare wegen van die tijd. In datzelfde jaar werden ook onderlinge verschillen duidelijk, de staat New York voorzag juist een hoofdnet van transcontinentale routes, terwijl veel staten in het Midwesten juist ook een regionaal netwerk voorzagen. Eind 1925 werd het nummeringssysteem goedgekeurd. De formele ingebruikname was op 11 november 1926.
Ingebruikname
Het nieuwe systeem kreeg wisselende kritieken, voornamelijk afhankelijk of een stad aan een belangrijke route kwam te liggen of niet. In het noordoosten wilde New York een dun netwerk, maar Pennsylvania een dicht netwerk, wat ertoe leidde dat er 6 routes eindigden op de state line met New York. In 1925 en 1926 werd het systeem verder uitgewerkt en aangepast. Een belangrijk twistpunt was de US 60, die vanaf Los Angeles naar Chicago moest lopen, en vanaf Oklahoma City naar het noordoosten zou afbuigen. Met name de staat Kentucky was hier niet blij mee, omdat ze hierdoor een hoofdroute zouden mislopen. Daarna werden diverse opties overwogen, waarbij de route van Los Angeles naar Chicago uiteindelijk de US 66 zou worden, later beter bekend als Route 66. Het plan werd uiteindelijk op 11 november 1926 goedgekeurd door de AASHO.
De vroegere kritieken gingen vooral in op het punt dat de wegen bekend werden onder hun nummer, in plaats van de naam, wat tot die tijd gebruikelijk was. Deze kritieken werden later minder, daar de nummers steeds prominenter werden en ook veel handzamer waren op bewegwijzering. In eerste instantie waren veel routes gesplitst, bijvoorbeeld in een East en West-tak, of een North en South-tak. Vanaf 1934 probeerde de AASHO veel van deze gesplitste routes op te heffen, door meer driecijferige nummers in te voeren. Dit ging echter niet zonder protesten. Als oplossing werd de alternate bedacht, wat door de meeste staten aanvaard werd. Alleen California, Mississippi, Nebraska, Oregon en Tennessee gingen hiermee niet akkoord, en stonden erop dat de gesplitste routenummers intact bleven. In de loop der jaren zijn de meeste opgeruimd, alleen in Kentucky en Tennessee komen ze nog veel voor.
Toen het systeem gecreëerd werd waren veel routes nog onverhard, met name ten westen van de Appalachian Mountains. Bijvoorbeeld in Kansas was in 1932 bijna geen US Highway te vinden die over meer dan circa 100 kilometer geasfalteerd was. Dit gold voor veel staten, waarbij de oostelijke staten eerder de wegen gingen asfalteren dan de westelijke staten. De staten in het westelijk deel van de Great Plains deden over het algemeen het langste om de US Highways te asfalteren. Dit kwam omdat in de Rocky Mountains en langs de westkust de US Highways vrij spaarzaam waren en bovendien vaak de enige wegen waren, en dus het eerste geasfalteerd waren. Ten westen van de Mississippi River was echter een vrij dicht netwerk aanwezig en waren US Highways in dat tijdperk nog niet dominerend ten opzichte van de overige wegen. In de jaren '30 werden op grote schaal wegen verhard, waaronder ook de meeste US Highways. De laatste US Highway die geasfalteerd werd was de US 183 in Nebraska tussen Rose en Taylor in 1967.
Vanaf het Interstate tijdperk
In 1956 werd het Interstate Highway fonds opgezet, om een landelijk netwerk van autosnelwegen te bouwen. Autosnelwegen bestonden al decennia voor de creatie van dit systeem, zelfs voordat het US Highway systeem werd opgezet, maar sprake van een landelijk netwerk was er destijds nog niet. Ten tijde van de invoering van het US Highway systeem telde het land nog geen 100 miljoen inwoners, wat eind jaren '50 al gegroeid was tot bijna 180 miljoen inwoners, in combinatie met een sterke toename van het autobezit, en de veel flexibelere, goedkopere en snellere distributie van goederen per vrachtwagen. Deze factoren vereisten een beter wegennet dan de US Highways alleen.
Het Interstate Highway netwerk was vooral een aanvulling van het US Highway netwerk en verving deze niet, alhoewel dit met name in het westen van de Verenigde Staten wel regelmatig gebeurde door het gebrek aan routes. In 1964 schafte de staat California bij een grootschalige hernummering bijna alle US Highways af. In 1985 werd de US 66 geschrapt, wat door velen als het einde van een tijdperk werd gezien, alhoewel de voormalige route nog steeds tot de verbeelding spreekt.
Recenter is het state highway netwerk in de verschillende staten vaak even goed of zelfs beter dan het US Highwaynetwerk geworden en sindsdien probeert de AASHTO onbelangrijke of korte routes af te schaffen, met name routes korter dan 480 kilometer of die binnen slechts één staat lopen. Nieuwe US Highways moeten meerdere staten bedienen en bepaalde minimum-ontwerpeisen hebben, waardoor er meer routes afgeschaft worden dan er nieuwe bijkomen.
Ondanks de vele autosnelwegen in de Verenigde Staten, met een netwerk van meer dan 100.000 kilometer, vervullen de US Highways nog steeds een belangrijke doorgaande functie, met name in het westen van het land. In het oosten is het snelwegennet relatief dicht, alhoewel er voor Europese begrippen nog steeds omvangrijke gebieden zijn zonder Interstate Highways. Dit geldt nog veel sterker voor het westen, waar parallelle autosnelwegen vaak vele honderden kilometers uit elkaar liggen. De gebieden hiertussen zijn nog steeds sterk afhankelijk van het US Highway systeem.
Bewegwijzering
De US Highways worden op het bekende witte schild met zwarte letters aangegeven. De bewegwijzering van US Highways wijkt niet erg af van de andere State Highways en Interstate Highways. In California wordt een afwijkend schild gebruikt. Florida had vroeger aparte kleuren voor elke US Highway.
